Het lievelingetje

Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat mijn broertje het lievelingetje was van beide ouders.

In mijn optiek stonden ze in weer en wind langs het voetbalveld, maar was het bij mij altijd mopperen als ik moest zwemmen. HEt was te warm in het zwembad, benauwd en saai. Er was altijd gezucht en gesteun zeg maar.

Nu weet ik, dat het ook grotendeels aan mezelf lag/ligt. Ik ben nou eenmaal geen knuffelkont en mijn broertje wel. Dus als mijn moeder lekker knuffelde met mijn broertje, wilde ik dat ook met mijn moeder, maar ja, dat gebeurde niet. Want ik hield er niet van, dus had mijn moeder het maar opgegeven, terwijl de behoefte er bij haar wel was.

Mijn moeder moest inderdaad toegeven dat mijn vader vaak mopperde, maar dat hij wel altijd mee ging naar zwemmen, judo en turnen bij mij. Maar dat hij ook mopperde als het weer regende of koud was bij het voetballen

 

Ik heb gekozen voor vroeger dacht ik van wel, nu niet meer.

Met een verslaafde broer leek het alsof hij altijd werd voorgetrokken, maar nu weet ik dat het niet is omdat hij het lievelingetje was/is, maar omdat hij veel aandacht vraagt en mijn moeder moeilijk nee kan zeggen. (al wordt ze hier steeds beter in en kan ze steeds beter met zijn gedrag omgaan).
Ik zie ook dat het haar energie kost.

 

Mijn moeder had dat ook met mijn oudste zoon

 

Ik heb alleen mijn opa gekend, en die had met mij en broers en zus een hele goede band.
Hij trok niemand voor.

Mijn ouders ook zeker niet, niemand werd er bij ons voorgetrokken, en we kregen allemaal even veel.
Wij hebben ook een hele hechte band met elkaar, altijd heel gezellig.

Bij mijn man wordt er niemand voorgetrokken, maar we merken wel dat ze het vaak over zijn broer hebben, want hij belt natuurlijk iedere keer op als hij weer promotie heeft gemaakt.
Mijn man heeft een gewone baan, verdiend prima.
Maar hij geeft niks om carrière.
Zijn broer zie je nooit, en wij vliegen voor zijn ouders.
Maar het is wel zo dat als er bezoek is bij hun dat het altijd over der carrière van zijn broer gaat.
Ik zeg dan altijd tegen mijn schoonouders, lekker belangrijk, jammer dat je Ze alleen nooit ziet.

 

Bij ons thuis was (is) dit ook zo alleen ligt het bij ons meer gecompliceerd. Mijn moeder deed echt haar best hoor, maar mijn broer is toch echt een mama's-kindje. De band tussen die twee is sterker.

Het punt is dat ze alleenstaande moeder was en dat mijn broer altijd in de problemen kwam. Ze had dus altijd veel zorgen om hem en hij eiste altijd de aandacht op (ook al was deze negatief).

Mijn moeder heeft nu al 8 jaar een nieuwe vriend en ook hij merkt dit op. Ik denk echt niet dat het bewust is, maar moeilijk had ik het er wel mee. Ik voelde me echt zo niemand's kindje.

 

Bij ons was er gelukkig geen lievelingetje. Wel was mijn jongste zusje altijd onwijs schattig en die credits kreeg ze ook Maar ze werd niet voorgetrokken.

 

Hier niet in het verleden, maar wel nu bij mijn schoonouders.
Ze hebben inmiddels 5 kleinkinderen en benadrukken vrijwel altijd als we ze zien dan ons zoontje favoriet is van vooral opa
Ze doen hierover alsof dit een grote eer is ofzo.... Ik vind het echt zo lullig voor de anderen. Natuurlijk ben ik hartstikke blij dat ze gek zijn op ons boefje en hij is natuurlijk ook de aller leukste
Maar als opa en oma zeg je dat toch niet? In mijn optiek kun je dat vinden, maar nooit uitspreken!!
Ik vind dit heel rot voor de andere (klein) kinderen en hoopte dat ze dit iig niet aan de rest vd Fam lieten merken. Maar laatst begon mijn schoonzusje er wel over dat het haar erg kwetste dat oma altijd maar benadrukte hoe vrolijk mijn zoontje altijd is toz van haar zoontje. Ik ben gewoon bang dat dit uiteindelijk een nadelig effect heeft op hoe de rest vd familie naar ons zoontje kijkt. Bah daar krijg je toch hele rare (scheve ) verhoudingen van? Alsof je moet concurreren wie opa en oma ' de leukste' vinden? Ergens wil ik ze hier op aanspreken dat ik het echt niet vind kunnen dat ze dit steeds maar weer uitspreken, Maarja ze bedoelen het ook weer heel goed.... Pfff dilemma's

Ik kan me ook gewoon niet voorstellen dat ik mijn ene kind boven de andere verkies. Maarja ik heb ook nog maar 1 zoontje, dus wat niet is kan nog komen natuurlijk. Ik ga er iig wel ALLES aan doen om te voorkomen dat ik mijn eventuele ' voorkeur' laat merken.

 

Bij ons was dat echt wel zo. Bij mijn moeder was dat duidelijk mijn oudere broer en bij mijn vader (toen hij nog leefde) was dat duidelijk ik als jongste telg uur een gezin van vijf kinderen. Mijn moeder plaag ik er vaak mee dat mijn broer alles mocht en alles was en is goed wat hij doet.
Vroeger kon ik echt niet met hem door één deur, en hij niet met mij, toen vind ik het verschrikkelijk dat hij zo op handen werd gedragen door mijn moeder. Niet door hebbende dat het bij mijn vader bij mij net zo was
Sinds een jaar of 20 is het tussen mijn broer er mij helemaal goed gekomen hoor. Ik snap het ook wel van hem als kind. Hij was altijd de jongste tot hij negen was en ik ineens nog even aan kwam kakken, en toen was ik ook nog een meisje ook nog...

 

Uhmmm ik heb niet gestemd toen ik 14 maanden was is mijn broertje geboren daarvoor lag ze al een tijd in het ziekenhuis. Mijn broertje zou niet levend geboren worden zou hij dat wel zijn dan zou hij kort daarna overlijden. Maar hij bleef leven (had niemand verwacht) Hij heeft een hersenbloeding gehad hij huilde heel de dag en was "anders" hij had heel veel aandacht nodig. Toen ik 12 was kreeg ik een zusje zij had aandacht nodig omdat ze jong was huilde ook heel veel en had gezondheidsproblemen. Ik was "normaal" dus ja dan krijg je minder aandacht omdat je geen problemen hebt. Of hun zijn voorgetrokken nee maar ze kregen duidelijk meer aandacht. ik ben wel het lievelingetje van mijn oma mijn moeder vind dat niet leuk maar mij maakt het niet uit. mijn broertje en zusje eisten onze ouders op en ik had/heb mijn oma.

 

Ik ben de jongste en kreeg vroeger veel aandacht en alles wat ik wou.
Maar dat doen ze ook voor de ander dus hier is er geen persoon dat voorgetrokken wordt

 

bij ons werd mijn neef voor getrokken, hij was zo geweldig dit en dat bla bla bla, (opa en oma en zijn ouders)
hij deed 8 jr over de middelbare en wij gewoon 4, hij vernielde alles, waardoor wij niks mochten bij opa en oma, maar hij was zoooooooooooo geweldig (mist kots smily)

ik moet wel eerlijk bekennen dat mijn dochter bij mijn ouders ook een streepje voor heeft, maar dat komt ook omdat wij dichtbij wonen, mijn vader vaak oppast, en de kinderen van mijn broer misschien 2 keer per jaar daar komen

 

Ik werd altijd door mijn moeder voorgetrokken omdat ik de jongste en ook nog eens een meisje was..

Bij mijn opa en oma word ik nog steeds voorgetrokken, ik ben de allerleukste van alle 8 kinderen en 5 achterkleinkinderen ( op mijn dochtertje na dan ) maar dat komt omdat ik 3-4 keer per week langs ga en de andere kleinkinderen maar 1 keer per jaar langsgaan, en dan nog niet eens op verjaardagen of met de kerst maar gewoon zomaar, zo zielig vind ik dat.

 

Bij mij thuis was het heel duidelijk, mijn moeder had zeker een lievelingetje. (It wasnt me)
Heb er nu vrede mee, maar het heeft wel erg veel pijn gedaan.

 

Mijn moeder was vroeger bij haar thuis het lievelingetje, was ook een beetje het nakomertje. Haar 2 zussen hadden al kinderen (4 in totaal) maar toen ik geboren was was het ook bij mijn oma gelijk raak... Maar ik was ook net een kopie van mijn moeder als baby en klein kind. Dit is eigenlijk altijd zo gebleven

 

Mijn zus werd voorgetrokken (of beter gezegd, sinds haar geboorte werd ik opzij gezet voor dat leuke nieuwe babietje).
Dat is eigenlijk alleen maar erger geworden en mijn (mede daardoor) recalcitrante gedrag heeft er niet aan meegeholpen.

Mijn zoontje kreeg vanaf dat ik zwanger was al vanalles, kleertjes, spullen, aandacht, noem maar op.
Mijn jongste waarvan ik nu 19 weken zwanger ben heeft nog helemaal niets gehad. Niet eens de vraag hoe het met hem gaat.
Ik hoop dat dat nog bijtrekt anders moet ik er wat van zeggen.

 

Ik heb dat nooit ervaren. Nu is mijn situatie wel een beetje "anders" dan anders.

Mijn moeder is hergetrouwd na de scheiding van mijn vader, en daar is mijn zusje van. Dus we hebben allebei een andere vader, tussen ons zit 8 jaar verschil. Zij was 10 en toen ben ik het huis uitgegaan, en er is nooit onderscheid tussen ons geweest. Mijn moeder hield evenveel van mij als van haar.

Mijn vader is na zijn scheiding gaan samenwonen met mijn stiefmoeder en zij hebben inmiddels 2 kids.
De ene wordt bijna 3 en de andere is 9 maanden, een behoorlijk leeftijds verschil.
Maar ik merk aan beide kanten geen verschil..

Mijn ouders houden net zoveel van mij als van hun andere kinderen en zo hoort het ook!

Maar mijn man daar integen wel! Helaas, en ondanks dat ik het nooit heb mee gemaakt, voel ik wel de verdriet en ellende die mijn man er van heeft.
Hij probeerd het een plekje te geven, maar het is verdomd moeilijk!
De broer van mijn man H. is altijd het lievelingetje geweest.
H. deed iets wat niet door de beugel kon, maar mijn man kreeg altijd de schuld, want H. deed nooit zo iets, dat bestond gewoon niet.


Nu zijn we ruim 27 jaar verder en nog steeds is H. het lievelingetje, ook al zegt ze keihard, dat ze haar kids gelijk behandeld.
Wat H. krijgt, dat krijg jij ook... Tuurlijk
Daarom betaal jij ook 1500,- mee aan zijn bruiloft, omdat hij daar geen centen voor heeft.
Tja.. ik denk dan! Dikke pech voor hem, dan spaart hij maar eerst, of hij houdt het klein... maar nee! Wat H. wilt, dat krijgt hij!

Mn man en ik zijn vorig jaar getrouwd en bij ons is er 250,- euro betaald, ook super natuurlijk! Daar ben ik ze ook dankbaarvoor, maar zeg dan niet dat je, je kids gelijk behandeld, want dat doe je niet!

 

Mijn moeder is altijd het zwarte schaap van haar familie geweest, vooral haar jongere broer werd onwijs voorgetrokken. Daarom heeft ze er altijd op gelet om dit niet bij mij en mijn broer te doen.

Ik heb het wel heel erg gezien bij een ex-vriendje. Hij is de jongste van 4 jongens en zijn vader trok 1 van z'n zoons onwijs voor. Dat heeft bij mijn ex voor veel frustratie gezorgd, echt heel sneu.

 

Ik vind het erg te lezen hoe vaak dit voorkomt. Kinderen die voorgetrokken worden en ook kleinkinderen.

Mijn broertje is gehandicapt en vroeger had ik altijd het idee dat mijn broertje alles was. Nu ik ouder ben begrijp ik het. Hij had gewoon meer zorg nodig dan wij. Toen ik puber was, kon ik dit niet in zien! Nu wel gelukkig Mijn ouders hebben hun uiterste best gedaan voor mijn oudere broer en mij, mijn oudere broer en ik gingen met onze opa's en Oma's naar pretparken ed mijn ouders bleven dat bij mijn broertje thuis... dit vind ik nu nog jammer hoor dat mijn opa en oma dit moesten doen... Maar begrijp het nu wel.

 

Ik heb gestemd dat het mij thuis niet zo was (en dat is ook zo: mijn moeder heeft mijn broer en mij altijd gelijk behandeld, zoals het hoort).
Door het lezen van de andere reacties realiseer ik me dat ik (en mijn broer) door mijn grootouders wel 'voorgetrokken' werd. Dat waren de ouders van mijn vader en zij voelden zich schuldig omdat mijn vader bij ons wegging, dus trokken ze ons een beetje voor op de andere kleinkinderen... Heb ik toen nooit beseft, maar later wel. Gelukkig vonden mijn neven en nichten het nooit erg en snapten ze waarom het gebeurde, dus hier nooit scheve gezichten om gehad, maar onzin was het eigenlijk wel, want wat kunnen zij er nou aan doen dat mijn ouders uit elkaar gingen..?
Overigens heb ik er wel een hele sterke band met mijn opa aan overgehouden, waardoor ik hem nog steeds elke dag mis (hij is in 2004 overleden)

 

ik ben de derde van 7 kids en nooit werd één voor- of achter gesteld. Vind ik ook niet kunnen, verbaasd me ook dat het zoveel gebeurd!