Oh die heb ik zelf ook wel gemaakt, maar als je het zelf doet is het minder erg denk ik. Omdenken noemen ze dat....
filet american, leverworst, biefstuk, een wijntje heerlijk hoor! zelfbescherming... werkte bij mij een precies week. vannacht wakker gelegen omdat ik dus niet zo stoer en nuchter ben... had met zoveel liefde nog makkelijk een paar maanden zonder gekund hier juist van moeder en vriendin te horen gekregen dat ik op mezelf moet letten en tijd ervoor moet nemen om het te verwerken... zo hoort het dus ook
Oh Tulip wat vervelend zeg!! Mensen kunnen onbedoeld zo hard zijn door iets te zeggen, of soms juist door niets te zeggen. Ik heb het ook gehad en zelfs gisteren nog had ik iets dergelijks en het raakte me diep, ondanks dat ik inmiddels weer zwanger ben. Het is toch je kindje die je verliest... Net wat andere zeggen, neem er lekker de tijd voor hoor, je mag echt wel verdrietig zijn!!!
Hmm, dat hoort een ander niet tegen je te zeggen, dat moet uit jezelf komen. Ik kreeg bij de eerste miskraam 28-12 de echo waarop het mis bleek te zijn. Toen heb ik dus wel (als een boer met kiespijn) geroepen oudjaarsavond dat ik dan iig wel een wijntje kon drinken. En dat dus ook maar gedaan, zo van: Dan maken we er ook maar het beste van, (en daar vervolgens -in combi met laat op bed gaan natuurlijk- voor het eerst in nachten toen weer goed op geslapen tenminste). Maar wat vreselijk lomp dat een ander dat tegen je zegt!
Wat ontzettend on-empathisch en gemeen die opmerking.. net alsof een miskraam je niks doet. En je er na anderhalve week alweer overheen bent. Was het maar zo makkelijk. Ik heb ook genoeg opmerkingen gehad. In het begin durfde niemand wat te zeggen, daarna ineens vragen wanneer ik weer zwanger wil worden uit het niets ineens.. geen interesse verder maar alleen die vraag.. En mijn leidinggevende toen hij vroeg hoe het ging, ik zei 'redelijk, denk ik, naar omstandigheden..' 'toen zei hij 'redelijk, redelijk alweer redelijk? moet nu toch wel eens voorbij zijn?' ben toen maar gauw weggelopen verdomme mijn dochter is gewoon 3,5 maand geleden overleden moest dan maar gaan lachen ofzo?? :x Inmiddels lieg ik over mijn gevoelens en doe ik me maar anders voor, ben meer een emotieloos standbeeld geworden uit bescherming voor die stomme opmerkingen en mensen die het geen zak interesseert. En ja dat omdenken noem ik schrale troosten voor mezelf. Dat ik nu gewoon kan doorslapen ipv met een baby te zitten 's nachts, eerder at ik telkens gerookte zalm en filet americain en kocht strakke kleding sterkte ermee, hoop dat er ook mensen zijn die wel met jullie meeleven.
ik snap het omdenken wel idd. De dag dat het echt misgegaan is hier hadden we s middags de crematie van man's oma. Aansluitend zijn we uit eten gegaan om het met zn allen af te sluiten. Ik heb een heerlijke biefstuk besteld. Gek he? Alcohol drinken doe ik nog steeds niet, omdat we ook weer zwanger willen worden en ook al weet ik dat een beetje het zwanger worden niet in de weg staat, voelt het voor mij niet goed om te drinken. Het gaat bij ons niet vanzelf en wil voor mijzelf het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan heb om het te laten lukken. Heb ik bij de vorige 2 zwangerschappen ook gedaan.
@Tulip: de ontactische opmerkingen komen ook mij bekend voor en inderdaad leeftijd zegt daarbij niet alles. Wat ik nu eigenlijk nog erger vindt is dat op mijn werk bijv. niemand aan me vraagt hoe het nu eigenlijk met me gaat. Was alleen toen ik net na mijn mk weer op het werk kwam (soms ook omdat ze er niet onderuit konden). Mijn baas is erg bang voor emoties. Hij vraagt me bijv. wel hoe het met mijn bekken gaat. Ja, lekker veilig om over 'bot' te praten ipv over gevoel. En wel opmerkingen als ik wat fouten maak op mijn werk, maar niet de moeite nemen te vragen of het misschien wel echt goed met me gaat. En te bedenken dat er misschien wel een heel logische reden is dat ik niet zo scherp ben op m'n werk. Blijkbaar vinden sommige mensen dat het op een gegeven moment maar gewoon klaar moet zijn. Helaas werkt het zo niet, weet ik uit eigen ervaring (nu 10 mnd later). Dus neem de tijd en probeer vooral dit soort opmerkingen maar naast je neer te leggen (hoe moeilijk dat ook is) onder het mom dat dit soort mensen echt niet weten waar ze het over hebben.
Lastig zijn zulke opmerkingen...Bij ons weet bijna niemand het, ook niet van de miskraam, maar was nog pril zwanger...Maakt het ook juist weer lastig omdat ik het wel wil delen...Maar voor de lange termijn wil ik gewoon niet iedere keer de blik/vraag krijg.... Kan me ook niet voorstellen dat sommige mensen zo bot reageren zoals hier boven vermeld staat....Echt erg...
Oooh erg he!? Na mijn miskraam(voordat mijn 2e mannetje geboren werd) had ik dit ook om me heen. Ik kreeg zelfs van mijn schoonmoeder een of ander artikel onder mijn neus geduwd dat we het beste binnen 6 maanden weer zwanger konden raken na de mk. WTF waar bemoei je je mee!? En alsof we dat niet wilden. Vreselijk vond ik dat, ik was ook echt boos op haar.
Babyengel, ik herken dat wel, jezelf afsluiten voor je emoties. Ik heb 4 maanden geleden mijn zoon* verloren en inmiddels ook alweer (mijn derde) miskraam gehad. Ik heb het alleen een beetje naar mezelf toe en niet zozeer naar mijn omgeving. Ik merk dat ik emotieloos rondloop, alsof ik een zombie ben. Omdat het wel heel heftig zou zijn als ik continu in contact ben met mijn gevoel. Ik ben bang dat ik anders de hele dag aan het huilen zou zijn. O ja, en die omgeving die vind dat het maar eens over moet zijn, dat herken ik wel, al durft niemand het te zeggen. Als men vraagt hoe het gaat en ik zeg dat het nog niet zo best is, zie ik ze soms denken: "Is ze er nou nog niet klaar mee?" Ik heb er schijt aan, ik zeg gewoon hoe ik me voel. Als men daar niet mee omgaan, moeten ze me maar niet vragen hoe het met me gaat, ze krijgen een eerlijk antwoord van me. Mijn pa en mijn broer kunnen er ook wat van. Ze vragen doodleuk als ik zeg dat het nog niet lekker gaat: "O, hoezo dan, wat is er dan aan de hand?" Hmppfffff, dan moet ik echt op mijn tong bijten :x en dan leg ik ze weer rustig uit dat het verliezen van een kind je niet in de koude kleren gaat zitten en dat het verwerken tijd kost. En mijn broer die na de mk luchtig deed en zei: "Het komt wel goed, hoor!" O ja, heb jij een glazen bol dan, hoe weet jij zo zeker dat ik niet nog meer kindjes zal verliezen :x?
nou ik merk dat meer meiden hier tegenaan lopen dus. Nu had ik er ook wel rekening meegehouden als het na een maand ofzo zou zijn. Mijn verdriet is nog lang niet over en ik besef wel dat sommige mensen dat gewoon niet begrijpen, maar na 1,5 week schrok ik daar best van.
zo! En bedankt! Wat heb je terug gezegd? Ik had echt een rotopmerking gemaakt naar dr. Kom op anderhalve week is toch niks?
hmmm ja dat snap ik... nou mijn verdriet is ook nog lang niet over en bij mij is het al weer 3 maanden geleden. En bij mij was het nog anders omdat ik het gelijk wist dezelfde dag dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Jij hebt je er super op verheugd... nou vind het niet meer dan normaal dat je nog verdriet hebt.
bedankt, en ik ben ook blij dat er een hoekje op dit forum voor bestaat, het scheelt gewoon om erover te praten met mensen die het ook meegemaakt hebben. Al heb ik ook superlieve mensen om mij heen die het wel begrijpen dat ik nog verdrietig ben, ze weten toch niet helemaal hoe het voelt.