Hartverwarmend dat jullie nog zo meeleven. Voor veel mensen draait de wereld weer door na drie maanden, voor deze lieverds staat de wereld nog altijd stil.
Heb nogmaals de video's e.d. bekeken op rtv utrecht. Je maag draait er van om als je alles weer bekijkt en bedenkt.....! Waarom het toch elke dag weer opzoek.....? Ik weet het niet.... Het besef dat een ongeluk, zulk grote gevolgen heeft en zoveel verdriet met zich meebrengt! Elke dag heb ik ze in mijn gedachte. Ondanks dat er elke dag zoveel ongelukken gebeuren, hebben deze ouders een speciale plek in mijn gedachten. Nogmaals bekeken hoe e.e.a is gegaan, ze heeft de auto verzet omdat hij niet helemaal goed stond. Toen heeft ze gas gegeven, stond dus richting het water. De auto hing grotendeels al over de rand van het water, maar lag er nog niet in. Ze heeft toen geprobeerd de auto tegen te houden, maar is met auto en al in het water gekomen. Ik zou ook graag weten hoe het met de ouders gaat, alhoewel.....dat kan ik zef ook wel invullen!!!
Na lang twijfelen heb ik me toch aangemeld om hier even een berichtje te plaatsen. Wat heeft me dit ongeluk aangegrepen. De dag dat het gebeurde heb ik gehuild en leek het alsof ik heel dichtbij stond. Ik ken de personen in kwestie niet maar het voelde zo vreemd. De dagen gingen voorbij maar kreeg het niet uit mijn hoofd. Nachten heb ik wakker gelegen en aan hun gedacht. Aan het beeld dat ik in mijn hoofd had van die kindjes en de moeder die daar stond. De vader en andere dochter die dit vreselijke nieuws kregen te horen. Nu ik het opschrijf rollen de tranen weer over mijn wangen. Meerdere keren heb ik hier gelezen, zo fijn om te weten dat er meerdere mensen zijn die nog steeds aan hun denken. Ik ben zelf moeder van 2 jongetjes, eentje van nu bijna 2 en helaas afgelopen december mijn 2de zoon verloren na een zwangerschap van 24 weken. Het is misschien niet te vergelijken met wat de mama van Okke en Kalle heeft meegemaakt maar het is een verdriet en een pijn dat nooit meer zal over gaan. Je zal het de rest van je leven meedragen. Bij bepaalde muziek denk ik aan de jongetjes en aan mijn eigen kleine vent en hoop ik dat ze daarboven toch veel plezier hebben en over ons waken. En hoop ik met heel mijn hart dat de mama van Okke en Kalle haar verdriet en pijn goed kan uiten en hulp heeft. Want dit kan niemand alleen verwerken.
Dag Vlinder08, Wat fijn dat je je gevoelens met ons wilt delen! Zo herkenbaar wat je schrijft. Het blijft niet te bevatten dit ongeluk. Wat erg dat je zoontje bent verloren na 24 weken zwangerschap! Lieve groet, Anke
Vlinder08 fijn dat je erbij bent gekomen. Wat een vreselijk verdriet heb jullie onlangs doorgemaakt, ik wil je heel veel sterkte wensen met dit grote verlies. Ik herken veel van wat je schrijft. De slapeloze nachten, de beelden die door mijn hoofd heen spoken over hoe het gegaan is en ook ik ben een moeder die in een zwangerschap van 20 weken mijn dochter is verloren. Nu heb ik een dochter van twee jaar en hoe intens verrietig het ook was om mijn eerste dochter te verliezen, draait mijn maag om bij de gedachten om mijn dochter van twee nu te verliezen. Mijn hart gaat uit naar de ouders van Okke en Kalle die nu elke dag door moeten zien te komen zonder hun twee kanjers. Zo vreselijk verdrietig.......
Nooit meer uit mijn gedachten, nooit meer uit mijn hart Geef me je hart een stukje ervan Ik neem al het verdriet dat ik dragen kan..
Mooi gedicht Nicole. Ik zou willen dat ik iets wist te schrijven, maar ondanks dat ik nog bijna dagelijks aan Okke en Kalle en hen ouders denk voel ik tegelijk een soort leegte. Ik heb niet direct iets nieuws te melden. En vorige week was daar natuurlijk ook het drama voor de families uit Deventer en Zoetermeer. In 1 klap blijven daar 2 ouders uit 2 gezinnen alleen achter en veel te veel jonge kinderen die slachtoffer zijn. Kan het nog erger? Toch kwam dit ongeval uit Utrecht zoveel harder binnen. Zo heb je een leven opgebouwd, een wereld die je kent en in een noodlottig moment is die wereld verdwenen. Het is onvoorstelbaar. Ik denk nog altijd aan dit mooie gezin uit Utrecht.
Wat fijn om weer even een reactie van jullie te lezen. Er valt soms niets meer te zeggen, allemaal hebben we dezelfde gedachten! Mooi gedicht, mooi omschreven...... Voor altijd in onze gedachte, deze (voor ons) onbekende mannetjes.
Hallo allemaal, Dagelijks kijk ik wel even op het forum, maar nog geen kans gehad om te reageren. Wat fijn dat er weer reacties zijn. Soms denk ik; ben ik de enige die het nog steeds niet los kan laten...? Maar 'gelukkig' niet. 3,5 maand voorbij, ik hoop dat ze wat meer rust hebben om het verdriet te verwerken. Dat langzaam aan het eerste scherpe randje eraf is, ze hebben nog een verschrikkelijk lange weg te gaan... Ik ben zo benieuwd hoe het met ze is... Echt een prachtig gedichtje, helemaal waar! Als we met z'n allen een stukje konden overnemen zou het misschien iets meer draaglijk voor ze zijn...
Voor degenen die hier speciaal een account hebben aangemaakt om op dit topic te kunnen reageren. Ik vraag me al een tijdje af (en hoop niet dat ik hiermee iemand tegen het hoofd stoot), waarom juist om dit droevige nieuws? Er komen helaas regelmatig vreselijke nieuwsberichten voor, waarbij kleine kinderen komen te overlijden. Wat maakt dit nieuwsbericht zo belangrijk dat juist hierom opeens heel veel mensen zich registreren op dit forum? (puur en alleen om op dit topic te reageren?)
uhhh, de vraag is waarom hebben sommige van jullie een account aangemaakt speciaal voor dit nieuws? Ik ben dus zo eentje......en pompeltje heeft een vermoeden (tenminste stond dat er net nog en heb je dat inmiddels gewijzigd), maar je wilde dit niet uiten?! Ik kan het even niet bedenken wat je daarmee wilde zeggen, maar ik zou het wél graag vernemen! Dit ongeluk gaat me werkelijk door merg en been! Het was gebeurd en heeft me dagen lang, weken lang in z'n greep gehouden. Mijn jongste is bijna net zo oud als Kalle........! Als ik haar zie, zie ik hem en dan ook z'n grote broer! Pijn in mijn hart om grote zus Bente die alleen over blijft. Pijn in mijn hart voor een vader en moeder die 2 kindjes verliezen. Pijn voor de moeder die dit ongeluk heeft veroorzaakt (hoe erg ik dat ook vind om te schrijven)! Ik kan mijn vinger er niet op leggen. Er gebeuren inderdaad zoveel ongelukken waar kinderen bij omkomen. Elk ongeval maakt me verdrietig, zoals de man uit Zoetermeer die zonder zijn gezin verder moet en die vrouw van het andere gezin die alleen verder moet en zo kan ik je nog meer ongevallen vertellen die me aangrijpen. Een duidelijke reden kan ik niet geven, het is een gevoel! En dat gevoel hoef ik niet uit te leggen aan de vaste bezoekers van dit onderwerp, ze begrijpen mijn gevoel. Wellicht kunnen zij hier een betere uitleg geven.......want ik zou zelf ook graag weten waarom juist dit ongeluk zoveel impact heeft op vele mensen.
Al maanden zijn er vaste bezoekers op dit forum en zij omschrijven al maanden waarom dit onderwerp zo intens verdrietig is. Nu komen er 2 "nieuwelingen" met de vraag waarom wij hier al maanden over praten op dit forum. Mijn advies is; lees alle 32 pagina's dan even terug!!! Verder ben ik ervan overuigd dat juist dit verhaal zo blijft hangen omdat het om een ongeluk ging waarbij de moeder het idd heeft veroorzaakt en dat dit niet haar bedoeling is geweest. S'morgens zaten deze lieve mensen nog samen te ontbijten en een paar uur later waren 2 van de 3 kinderen er niet meer. Ook vind ik het afschuwelijk en om waanzinnig van te worden dat de moeder de laatste vreselijke momenten van haar kinderen in de auto heeft mogen horen en zien! En dan het feit dat we zelf kinderen hebben in deze leeftijdscategorie, dan kun je je er een hele goede voorstelling van maken hoe afgrijselijk verdrietig dit alles is. De moeder zal zich 100x per dag afvragen waarom ze in godsnaam die dag niet gewoon is gaan koffidrinken bij de buurvrouw! Elke andere beslissing die dag was beter afgelopen. Ze kan zo'n foutje ook niet meer herstellen!!! Het was een fout, maar je kan het bekopen met het verlies van alle2 je jongens!!! En dan de plaatjes en foto's van die mooie lieve mannetjes!! Ik kijk naar de foto's en wordt zelf al kwaad als ik denk dat deze mannetjes niet meer groter mogen worden! En dat je ze nooit meer terugkrijgt! Het blijft aan je hangen, aan je knagen, de hele dag door! Maargoed, ik verwacht ook niet dat iedereen dit begrijpt, maar ik weet het wel van een aantal vaste schrijvers op dit forum. Deze mensen hebben al talloze mooie verhalen geschreven over dit onderwerp, waarvoor mijn dank!
Zoals Loekie al zegt, staat alles 32 pagina's lang beschreven over het waarom. Ik snap dat je wilt weten waarom sommigen (zoals ik) zich speciaal hiervoor hebben aangemeld, maar op één of andere manier voelt het alsof ik me moet verdedigen. Discussieforums zijn er al genoeg, daar is deze niet voor bedoeld. Het is voor velen fijn een plek te hebben om hun gevoelens te kunnen delen of terug te lezen in anderen, laten we dat nou niet verpesten..
Ik sluit me bij bovenstaande aan in zijn totaliteit. Ook dit drama draag ik elke dag met me mee. Het heeft een gezicht gekregen nadat ik de foto's van de familie heb gezien, wat het extra moeilijk maakt. Het helpt mij relativeren, alles valt in het niets bij wat deze lieve mensen moeten doorstaan. Verder vind ik niet dat ik het hoef uit te leggen eigenlijk. Mijn naasten en de mensen hier hoef ik het gelukkig niet uit te leggen..
Ik heb alle pagina's meegelezen... En juist daarom bekroop mij een bepaald gevoel waar ik niet de vinger op kan leggen. Hoopte hier wat duidelijkheid te kunnen krijgen, heb geleerd dat het geen schande is om te vragen Ik wil ook geen discussie hoor. Wil ook zeker niet jullie topic storen, sterkte verder met elkaar.
@ simone100 Ik heb overigens die zin weg gehaald met vermoeden omdat ik TE snel oordeelde. En ik me eigen fout daarin zag. Verder ben ik het met me bovenstaande persoon eens. Vanaf hier ook veel sterkte met elkaar en hopenlijk kunnen jullie het een ''plekje'' geven