Ik kreeg een kettinkje en een lekker taartje. Vond het wel bijzonder, ik denk dat ik ook wel een sierraad voor haar ga kopen. (en een chocoladetaartje haha )
Ik ben blij dat er geen feest voor is gekomen. Nog nooit van gehoord ook. Ik was 11 en had die dag me cito toets op school. Ik schrok toch wel dat ik ineens bloed zag en zat er eigenlijk de hele tijd aan te denken of niemand het zou zien. Had volgens mij die hele wc rol in mn onderbroek gestopt En ik blijf erbij dat ik daardoor me toets niet zo goed gedaan had. Maar nooit een herkansing of iets kunnen krijgen Ach ja..
Ik ben eigenlijk best wel verbaasd hoeveel vrouwen hier schrijven dat ze zich schaamden toen ze ongesteld werden, of schrokken of iets in die geest. Waren jullie er niet op voorbereid dan, wisten jullie niet wat t was enzo?
Ik wist allang wat het was, heb een zus die 2 jaar ouder is en was wat betreft die dingen wel op de hoogte. Hadden het er met vriendinnen ook gewoon over. Want er waren al 2 andere vriendinnen in groep 8 toen die ongestel waren geworden. Maar ik schaamde me wel tov mijn ouders, ik heb ook niet zo'n open band met ze. Zeker niet als het om dat soort dingen gaat. Nu kan ik er wel normaal over praten maar toen zeker niet
Dus jij vind het feit dat je vruchtbaar / vrouw bent geworden niet iets bijzonders,PKN moeder heeft me die dag vertroeteld en vond dat heerlijk even erbij stilstaan ook heeft ze mm vader zachtjes verteld ( niet waar il t kon horen) en die gaf me n dikke knufaar zei verder niets...
Tja mijn situaie is natuurlijk anders, ik zat er wel op te wachten Ik weet niet of je mijn eerdere bericht gelezen hebt? Maar mijn eerste menstruatie betekende dus dat ik niet aan de hormoonbehandeling hoefde, dus ik zat er letterlijk wel op te wachten
Ik was al bijna 14 en vond het toch vreselijk. Ik barstte in huilen uit. Tuurlijk wist ik dat het ooit zou komen, maar dan nog...niemand zit toch op die ellende te wachten?! Aan de andere kant...dankzij die ellende heb ik wel 2 kindjes gekregen.... Omdat ik het zelf vreselijk vond, ga ik zeker geen feestje bouwen met mijn dochter. Ik denk dat ik haar zelfs niet zal feliciteren. Feliciteren omdat er pijn en veel bloed te wachten staat? Mmm nee maar niet doen, lijkt mij.
ik was 15 en had het idee, dat ik zo'n beetje de laatste uit de klas was. Ik zat op school en heb een halve rol wc- papier in mijn broek gestopt. Gelukkig was alleen mijn moeder thuis en geen bemoeizuchtige broers op de achtergrond, want ik vond het helemaal niet leuk en schaamde me tegenover mijn broers en mijn vader mocht het ook niet weten. Maar geen feestje of wat dan ook. Gelukkig niet, ik had het feestje behoorlijk verziekt. Wat ik bij mijn meiden ga doen, weet ik niet. Zie ik wel als het zo ver is.
wel grappig, zoveel verschillende reacties was zelf al 15,5 toen de eerste keer kwam, op dag 3 heb ik het savonds laat aan mn ma verteld en that's it. Ben toch blij dat mn ma er geen feest van gemaakt heb, zou het niet erg gewaardeerd hebben als ze dat deed aangezien ik nr3 in de rij van 8 ben sieraad of hoop chocolade vind ik wel leuk idee gelukkig duurt het nog heeeel lang voor lydia zover is.
ik weet nog dat mijn moeder heel erg blij was en ik wat centjes kreeg om wat leuks te kopen haha waarschijnlijk bij mn eigen meiden zal ik net zo reageren
Mijn moeder was juist heel erg open, en bijna alle vrouwen in mijn familie zo ook mijn zus waren 10 toen ze het voor het eerst werden, dus was al goed op de hoogte. Maar vond het toch maar eng, en raar toen het eenmaal zover was.
Ja hoor hier werden opa en oma zelfs uitgenodigd om 'savonds een gebakje te komen eten om te vieren dat ik nu geen meisje meer was maar een vrouw haha Ik ben blij dat mijn ouders er een mini feestje van gemaakt hebben het is toch een bijzonder moment. We aten tompoucen kan me nog goed herinneren!!!
Ik werd het voor het eerst toen ik bij een vriendin logeerde. Ik was toen 12, en vond het echt niet leuk. Ik durfde het ook niet tegen haar te zeggen, dus heb ik die avond en nacht mijn onderbroek volgepropt met wc papier. Thuis heb ik het ook niet meteen verteld, ik schaamde me. Mijn moeder is heel lief, en je kunt haar alles vertellen, maar toch durfde ik het niet. Ik heb altijd een drempel gevoeld met het vertellen van persoonlijke dingen aan mijn moeder. Dus heb ik stiekem steeds inlegkruisjes gepakt uit haar kastje (inlegkruisjes zaten meer in, dus viel het minder op dat er een paar misten ) Pas bij de 2e keer dat ik ongesteld werd viel het haar op en vroeg ze of ik soms inlegkruisjes van haar had gepakt. Dus toen heb ik het pas verteld. Erg eigenlijk zo achteraf, waarom ik dat nou niet gewoon meteen heb verteld.
Hier ook geen feestje gehad gelukkig, wel gewoon lekker nuchter over gedaan. Zei het tussen neus en lippen door. Owja mam ik ben ongesteld geworden, haal je ff spul voor me Ook bij me dochter heb ik dat niet gedaan. Ze was pas 9,5 toen ze voor de eerste keer ongesteld werd. Ze werd dan ook meteen om de 2.5/3 weken ongesteld. Na 6 maanden aangekeken te hebben, heeft ze een kuurtje gehad om een onttrekkinsbloeding op te wekken. Arm kind heeft liggen creperen van de pijn. Gelukkig werkte dit en daarna is het om de 4 weken gegaan. Had er niet aan moeten denken om haar toen al aan de pil te zetten. Ik denk dat wanneer ze aan de pil wil, dat ik dan wel wat liefs ga geven. Een kettinkje of iets dergelijks