Hmm ja dat zou ik ook doen. Het ene kind zal sneller/eerder huilen en jengelen dan een ander. Mijn zoontje huilt/jengelt dus eigenlijk nooit. Dus als hij het doet, weet ik dat er echt iets is. Dat is mss ook het verschil Ik merk trouwens wel dat hij nu gefrustreerd kan raken. Dus als iets niet lukt, dat hij het dan eerder op een gillen zet. Dan ga ik er ook niet meteen rennend naartoe hoor
Sowieso reageer ik altijd op alles. Ze is immers nog behoorlijk hulpeloos en zonder mij komt ze niet ver. Ik merk wel aan haar kreten hoe ze het bedoeld, hoe 'serieus' het is. Of het echt pijn of verdriet is, of gewoon een ongeduldige, chagrijnige 'schiet toch eens op'-kreet. Laatst bleef ze een beetje in dat ongeduldige, chagrijnige hangen. Ik was even in de keuken, ze begon wat te miepen en ik zag dat ze tegen de bank aan lag en zich niet verder kon rollen (toen kon ze nog maar één kant op). Ik spoelde even snel m'n handen af en wilde naar haar toe. Dat was ongeveer 10 minuten te laat volgens dochter en toen begon het... ik kon toen precies het verschil horen en moest stiekem ook best lachen. Onze kleine prinses op de erwt Ik draaide haar toen terug en terwijl ze al lang weer op haar rug lag was ze nog steeds aan het schreeuwen. Niet huilen hoor, gewoon schreeuwen. Ogen dicht, mond open en geluid maken. Opeens stopte ze, opende ze haar ogen, keek ze me aan en begon ze heel hard te lachen. De boef
Haha, de kleintjes kunnen ook zo grappig reageren. Dat is natuurlijk ook wel weer leuk. Idd gewoon aan toe geven aan het huilen zolang het binnen de grenzen blijft en ze niet overal om jengelen... en idd geen eten geven wat ze eigenlijk nog niet mogen. Ik zie het al voor me een baby aan de koffie, whaha
Hahahaha, ja stel je voor . Kijk als hij jengelt om niks of om iets wat hij niet mag, tsja dan laat ik hem maar. Ik ga hem niet troosten omdat hij huilt, omdat hij geen koffie mag of omdat hij zijn speeltje zat is. Dan pak ik een nieuw speeltje en daar is hij dan weer 10 minuten zoet mee . Hij kan soms echt driftig worden omdat iets niet lukt of hij iets niet krijgt. Tsja, ik denk dat je (ookal is hij jong) toch echt een baby van die leeftijd kan verwennen. Ik blijf er wel bij dat hij weet dat een bepaalde actie een bepaalde reactie uitlokt. Als hij huilt komt mama of als hij lacht dan vind mama het leuk en speelt ze gezellig met me. Hij lacht dus echt heel vaak. Ik hoef maar in beeld te komen en er verschijnt een big smile op zn toetje. Zo heerlijk om te zien. Ik ga altijd wel kijken als hij huilt of klaagt in de box, al is het maar om hem het gevoel te geven dat mama wel komt als hij haar nodig heeft, maar ik ga hem niet elke keer "troosten" als er niks aan de hand is. Ik ken zo langzamerhand wel het verschil tussen het klaaghuiltje en het huiltje als het menens is denk ik zelf. Maar ik heb dan ook gewoon een kleine driftkikker met een eigen willetje hier.
nou, je hebt huilen en je hebt kermen en jengelen. Als ze huilen om pijn oid. Dan hoor je dat echt wel. Maar hier is het ook weleens kermen om omgepak te worden, of dat ik met haar moet spelen. Maar dat kan echt niet altijd en ik vind dat ze moet leren om soms zelf even te spelen. En elke keer hierop reageren vind ik wel verwennen. Dan weten ze echt wel dat het de volgende keer weer gebeurd... Ze weten meer dan we denken (is mijn visie).
Helemaal mee eens. Een baby kan toch niet iets 'nep' doen? Die betekenis en cynisme kennen ze toch helemaal niet? Als een baby huilt omdat mama niet in zicht is, is dat meestal verlatingsangst. Of de vraag om aandacht. Mijn kinderen van 2,5 huilen nu soms 'nep'. Maar nu nog doen ze dat niet in het kwade zin van het woord, maar meer als spel of het nadoen van broer/zus die aan t huilen zijn.