Hallo Allemaal! Ik ben al even niet op het forum geweest, omdat het even niet zo lekker met me ging. Ik ben de afgelopen twee keer overtijd geweest en allebei de keren loos alarm. Ik merk dat ik veel stress heb en er erg mee bezig ben. Teveel als ik heel eerlijk ben. Heb nu even voor mezelf besloten dat ik even een pauze inlas. Ik wil er nu even niet mee bezig zijn, omdat ik ben ben dat ik eraan onderdoor ga. Ben elke keer zo blij overtijd te zijn, en zo verdrietig wanneer ik uiteindelijk ongesteld word. Ik trek het even niet meer. Ik ga de komende tijd proberen wat tot rust te komen en met andere dingen bezig zijn. Ik ga me nu even richten op wat afvallen. Ik ben niet te zwaar, maar heb een klein buikje. Wil even kijken of ik 4 kilo kan afvallen. De reden waarom ik onder andere zo onder druk sta is omdat ik veel druk voel vanuit mijn omgeving. Ik ben vorig jaar juni getrouwd, en sindsdien krijg ik bijna dagelijks de vraag of ik niet al zwanger ben of bezig ben het te worden. Daardoor krijg ik het gevoel dat ik moet opschieten. Collega's hebben al een poll over wie de eerstvolgende is die zwanger is. (we hebben een heel jong team, en er zijn vorig jaar meedere collega's getrouwd.) Op de een of andere manier is er zo' ongeschreven regel dat als je getrouwd bent, dat je dan ook binnen korte tijd zwanger moet zijn of zo. Zucht... Niemand weet trouwens dat we bezig zijn om zwanger te worden. En ik zeg ook steeds tegen iedereen dat we daar nog niet aan toe zijn, maar de vragen en opmerkingen blijven komen... Wanneer ik me niet zo lekker voel durf ik het niet te zeggen omdat iedereen dan meteen gaat denken dat t zover is. Zelfs mijn schoonvader zeurt elke keer wanneer we hem zien dat ie het toch wel heel leuk zou vinden wanneer hij snel opa wordt. Ik ben al een paar keer tegen hem uitgevallen daarover. Ik kan er niet meer tegen. Manlief zei steeds : maak je toch niet zo druk! Voor hem voelt het natuurlijk anders, hoewel hij ook heel graag wil. We hebben de afgelopen dagen veel gepraat en hij begrijpt nu gelukkig dat ik me heel erg onder druk voel staan. Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie ermee om? Hebben jullie tips voor mij over hoe hiermee om te gaan?
hey karinkaat, ik ken het idd.. ben dan wel niet getrouwd, maar die vragen AAAAHHHHHHHHHHHHHHH om gestoord van te worden. ik ben inmiddels 8,5 jaar samen en ook wij krijgen steeds meer de vraag en en en en en wordt het niet eens tijd.. wij hebben wel iedereen verteld dat we de pil door de plee hebben gespoeld, allen ik heb diabetes en loop daarvoor eerst bij de internist ivm pillen die niet samen mogen met zwangerschap. dus als men nu vraagt hoe of wat, zeg ik joh als het mag van de internist en ik ben zwanger hoor je het van zelf mensen houden dan over het algemeen op. misschien kan je tegen een aantal mensen vertellen joh luister we willen best een kindje, en als het zover is hoor je het vanzelf. ik wil niet meer dat je het constant vraagt want dat iriiteert me mateloos. hoop dat je snel zwanger bent en van al dat gezanik af bent knuffels
hey wat vervelend zeg ik herken het wel een beetje hoor al is het hier dan de vraag wanneer komt de tweede echt heel iritant wij willen heus wel een tweede maar er zijn nog andere dingen die nu even voor gaan echt heel vervelend en idd als je getrouwd bent verwachten ze gelijk kindjes ik zou gewoon eerlijk zeggen van als het zover is hoor je het wel dan houden ze over het algemeen wel op maar snap hoe vervelend het is
@karinkaat het is gewoon irritant dat mensen hun waffel niet houden. En alsof je nadat je getrouwd bent standaard kinderen krijgt?! Nou moet ik wel zeggen dat voordat wij begonnen ik mogelijk ook wel stomme opmerkingen heb gemaakt. Maar hoelanger wij zelf bezig zijn des te meer ben ik me gaan beseffen dat je voorzichtig met dat soort vragen/opmerkingen moet zijn. Ik denk dat bij mensen bij wie het vlot gegaan is zich niet altijd beseffen dat dat niet vanzelfsprekend is Inmiddels maak ik er geen geheim meer van dat een kindje welkom is. Wij zijn ruim 12 jaar samen en dat schept ook wel verwachtingen. Afgelopen zaterdavond op een feestje: "Jullie wachten er nog ff mee?" [wtf we zijn een jaar bezig] "Nou ze zijn welkom, maakt het komt als het komt" (of ik zeg wel eens: "Tja willen en krijgen zijn 2 verschillende dingen") Gelukkig werd het onderwerp daarna met rust gelaten.
Heel veel sterkte! Ik herken de druk van omgeving niet, maar wel.feit dat je overal geconfronteerd wordt met zwanger . Ik heb ook pauze ingelast, omdat mijn vriend sterioiden gebruikte..hij is net gestopt, want ik kreeg last van mijn lichaam Ik heb mijn focus verlegd naar ontdekken eisprong! Indirect blijf je er namelijk mee bezig ! Succes
Wat vervelend zeg....Ik heb hier zelf geen last van omdat mijn vriend en ik net een nieuwe zaak zijn opgestart en ik 2 jaar geleden een eigen paard heb gekocht. Als ik vragen krijg dat zeg ik dat we het veel te druk hebben met de zaak dat we eerst willen dat die goed loopt. Wel heb ik het met een vriendin meegemaakt. Ik wist als een van de weinigen dat zij aan het proberen waren en dat het niet zo lukte. En dan komen die 'grappige' opmerkingen heel hard aan. Zij maakte zich er altijd vanaf door te zeggen 'je bent de eerste die het hoort als het zover is' of 'niet iedereen wil meteen kinderen'
ik herken de druk wel en dat te meer omdat mijn moeder mij met 18 bewus heeft gekregen dus toen ik 18 was en een relatie had begon dat al meteen ik ben met 20 getrouwd toen ging t verder op een gegeven moment ben ik gaan zeggen ik vraag aan jou toch ook niet waarom jij bijv 3 kinderen heb,dan zijn mensen stil of ik zeg mss ben ik al heel lang bezig en lukt t niet en kwetst jij mij nu heel erg.je moet mensen ff laten schrikken inmiddels zijn wij ook bezig maar dat weet niemand dus ook geen vragen heel veel succes en sterkte
Hoi Karinkaat, Ik herken het echt heel erg wat jij zegt en ik snap hoe vervelend het is als het dan ook nog eens niet zo gaat zoals je had gehoopt of verwacht. Ik ben de jongste van 6 en mijn broers en zussen hebben gezamenlijk 12 kinderen, allemaal gezond en wel. Mijn lief en ik zijn nu zo'n 6 jaar samen en we zijn beiden net 30. Je wil niet weten hoe mensen in onze omgeving zich er tegenaan bemoeien. Naast mijn fulltime baan studeer ik ook rechten voltijd. Meestal gooi ik het daar maar op, dat zolang ik studeer er geen sprake gaat zijn van kindjes. In werkelijkheid zijn we 16 maanden onderweg met proberen. Soms denk ik dat het niet lukt doordat ik continue heen en weer geslingerd wordt tussen éérst mijn studie afmaken en dan pas proberen en mijn kinderwens. Misschien ben ik er nog niet klaar voor en blokkeer ik mezelf onbewust.. Ik kan het je helaas niet aanraden om er over te praten. Bij vriendinnen die mij van hun plannen vertelden, heb ik nooit elke maand geïnfomeerd of het al gelukt was. Dat krijg ik helaas wel regelmatig en daarom heb ik nu maar tegen iedereen gezegd dat we zijn gestopt tot na mijn studie. Dus ja, ik weet wat het is maar ik kan je er niet mee helpen. Mocht je van willen kletsen, dan kun je me altijd een pb sturen! Liefs
De suggestie van Sem Frummel heb ik trouwens ook een aantal keer gedaan en dat werkt inderdaad wel. Toen ik zei: "Hoe pijnlijk zou deze vraag zijn als ik je nu vertel dat ik geen kinderen kan krijgen maar het wel heel graag wil?" deed mensen wel even blozen. Vragen hoeveel geld mensen op hun spaarrekening hebben staan helpt vaak ook? En als ze dan zeggen: dat gaat je niets aan, zeg je gewoon: "Precies! Ik dacht net hetzelfde!!"
Hoi! Ik herken het ook wel. Ik ben 30 en we zijn 3,5 jr heel gelukkig getrouwd, beide een vaste baan, het huis wat we willen, wij zijn rond de jaarwisseling pas begonnen. Je begrijpt, iedereen vraagt het steeds. Wij zeggen: Wat is er mis met lekker eerst met z'n 2en een paar jaar genieten en goed sparen, dat krijg je anders over 30 jaar pas weer! Of we geven er een tijdsbestek aan: Ja we willen graag een kindje maar in 2014 pas. Dan weten jullie dat en hoeven het niet aldoor te blijven vragen! Ik heb een keer een opmerking van een collega gehoord tegen iemand: 'Baby's liggen niet in het schap in de supermarkt hoor!' Die kwam ook wel aan bij mensen. Sterkte ermee
Hi Karinkaat, Wat je verteld herken ik zeker. Wij zijn in april 3 jaar getrouwd, maar al toen we onze trouwplannen aankondigde kregen we heel vaak de vraag wanneer de kindjes kwamen. Ook de eertse 1,5 tot 2 jaar werd die vraag me zo veel gesteld dat ik er bijna aggressief van werd. Ik kom uit een zeer streng christelijk gezin dus in de omgeveing zijn er veel mensen die afkeuren dat we nog geen kindjes hebben. Nu is het zo dat wij in die tijd niet wilde, dus ik vond het pijnlijk maar op een andere mannier. Het lijkt me zo moeilijk als je het aan het proberen bent, en mensen zich daar mee bemoeien. Diep respect voor je, dat je vriendelijjk blijft! Inmiddels wil ik wel erg graag een kindje en omdat we aan mijn mans kant en aan mijn kant van de familie een prachtig mooi neefje hebben gekregen in december krijgen we weer vragen erover. Nu is het zo dat mijn man erg onzeker er over is en er nog niet aan toe is maar ik altijd de vragen krijg, hij niet. Verder spelen er nog andere problemen, best wel flinke problemen waardoor het nu voor mij al pijnlijk is. En we zijn het nog niet eens aan het proberen... Veel sterkte hiermee! Ik hoop dat het je lukt er voor jezelf beter mee om te gaan! En dat er snel een klein wondertje in je buik groeit!!
Hoi hoi, Ik herken het zeker, alleen ik ben niet getrouwd en heb het geluk al moeder te mogen zijn van een zoontje. Toen ik van hem zwanger werd hebben we niemand gezegd dat we bezig waren. Is maar goed ook want helaas duurde dat 17 maanden voor het raak was. Maar goed , ik zwanger, zus een maand later ook zwanger. Leuk, samen...... Nu is de kleine man bijna 2 en mijn zus is zwanger van de tweede.......tuurlijk hartstikke leuk, maar nu komen hier de vragen en opmerkingen of ik niet eens zou opschieten want anders liggen ze te ver uit elkaar. Waarom doe ik niet net als mijn zus (door kennissen, niet familie gelukkig).etc etc etc. Nou om te beginnen, ben ik mijn zus niet en als het aan mij lag was ik al lang weer zwanger. Alsof het geluk van mijn tweede kindje af zou hangen van het feit wanneer mijn zus bevalt. Moet niet gekker worden. Ik doe mijn best zeg, denken jullie daar ook eens aan? Hoe dan ook, mensen bemoeien zich echt te graag met iemand anders zn prive leven. En helaas zullen die mensen er ook altijd zijn....... Ik hoop dat je snel zwanger mag zijn en dat je iedereen je mooie buik kan tonen, hoeven ze het ook niet meer te vragen (alhoewel ze dan gaan gokken hoeveel er in je buik zitten en je dan gaan vertellen hoe je ze moet opvoeden.....pfffffffff)
Ja ik herken dat ook, maar ben vanaf het begin heel eerlijk geweest in alles. Vanaf het moment dat ik stopte met de pil en we eraan toe waren tot het moment dat we de medische molen in gingen. Dus mensen vragen nu alleen nog maar of we al nieuws hebben wat betreft onderzoeken etc. En of we het nog een beetje trekken..Dat scheelt echt een hoop. Maar 'vreemden' die jolig aan mij vragen ,,goh wanneer gaan jullie uitbreiden of wordt het niet eens tijd?!" snauw ik af of negeer ik. Als je het inlevingsvermogen van een visstick hebt is dat niet mijn probleem, maar val me er vooral niet mee lastig! Daar zijn overigens cursussen voor die beveel ik dan aan hahaha. Sorry hoor, maar ik verwacht van mensen gewoon over bepaalde onderwerpen een voorzichtigheid. En schaam me echt niet om dat duidelijk te maken als ze daar voorbij aan zijn gegaan. Over verslaving, spaarsaldo bankrekening, salaris en noem maar op zijn mensen toch ook altijd zo extreem 'voorzichtig'? Nou doe het hier dan ook mee
Heeeel herkenbaar. En het wordt ook negen van de tien keer aan de vrouw gevraagd en niet aan de man he... Ik kan er ook heel erg geïrriteerd door raken. Ik heb zelf de neiging om snauwerig of bijdehand te reageren en vind die tegenvraag van 'hoeveel geld staat er op jouw bankrekening?' wel een mooie. Maar ook daar word ik niet echt gelukkig van. Als iemand oprecht iets wil vragen vind ik het niet eens zo erg, maar die flauwe grapjes.. Diep ademhalen en iemand soms eens kritisch vragen of hij beseft hoe zo'n vraag aankomt is denk ik de beste manier. Het rare is, sinds een paar maanden hoor ik er niemand meer over. Net zo lang als dat ik probeer zwanger te worden. Raarrr
Ik kan daar zoo boos op worden. Mensen denken tegenwoordig dat ze alles maar kunnen zeggen en vragen. Sommige dingen zijn toch echt privé!! Wij zijn nu bijna 2 jaar getrouwd en bij ons gaat het ook niet vanzelfsprekend. Erg lang voorbereidingstraject gehad van bijna 1,5 jaar die we volgende week hopen af te ronden. Maar mensen hebben dat totaaal niet in de gaten. Aan mij is het twee keer gevraagd door dezelfde persoon. Hij vroeg: ben je zwanger? Ik zo: nee, ikke niet. Jullie? Hij zegt: jawel he, je bent wel zwanger. ik zeg: nou echt niet hoor. (was op dat moment ook ongesteld dus wist het heul zeker) Hij weer: Ja echt wel, je moeder zei het tegen mij..! Dik gelul want mijn moeder zou zoiets nooit verzinnen en al helemaal niet tegen hem zeggen.. Dus ik reageerde zo van: nou dan weet mijn moeder meer dan ik.. Toen ben ik weggelopen.. Echt zo genant vond ik het. Een jaar later vroeg diezelfde man het weer en toen zei mijn man: volgens mij wil je zelf gewoon heel graag zwanger zijn. (ook zo stom dat hij niet van de vorige keer geleerd had) Het lijkt wel alsof je tegenwoordig een kind neemt i.p.v. MAG krijgen.. En mensen kijken naar je buik i.p.v. naar je gezicht als je getrouwd bent Dus ik herken het heeeeeel goed!!
Ohja en een vriendin is nu zwanger, pas 12 weken, heeft het net verteld. Zeiden haar collega's: ja we zagen het al aan je buik. Maar haar buik is nog helemaal niet gegroeid dus dat kan helemaal niet.. ZO IDIOOT
Hoi, Ik herken het ook heel sterk. Jan en alleman zeurt bij zowel mij als mijn vriend. We hebben eind jan samen besloten te stoppen, maar we hebben het tegen niemand gezegd. Er wordt al zovaak gevraagd of we niet eens aan kinderen willen beginnen ik wil niet dat ze ook nog eens elke maand vragen... en? Daarom zit ik nu ook hier, ik kan mij ei kwijt over vanalles en kan genoeg lezen van anderen. Iedereen heel veel sterkt!