Ik sta er helemaal achter dat je je partner verlaat als je niet hetzelfde wilt uit je relatie en niet dezelfde richting op wilt met je leven. Waar ik over viel was met name het stoppen van de pil en hem op die manier voor het blok zetten. Ik denk dat je dan meteen je relatie verwoest zonder eerst geprobeert te hebben op 1 lijn te komen. Als je dat al geprobeert hebt en je komt niet op 1 lijn, dan snap ik heel goed dat je een kind boven een man verkiest.
Hier hetzelfde meegemaakt. Ook jaren moeten wachten omdat hij er niet aan toe was. Ook dezelfde beloftes moeten aanhoren. Ik hield heel erg veel van hem en hadden het goed samen maar mijn kinderwens werd uiteindelijk toch sterker en kon niet meer leven in die onzekerheid. Ook ik kreeg de tip om 'gewoon' de pil te 'vergeten', maar dat zit niet in mij. Vind ik niet eerlijk naar je partner toe en al helemaal niet naar het kindje toe. Een kind hoort door beide ouders gewenst te zijn vanaf het allereerste begin. Dus heb ik uiteindelijk met heel veel pijn in mn hart besloten om bij hem weg te gaan. Ik leerde iemand anders kennen en, hoewel het niet gepland was (ook al wisten we beide dat het kon gebeuren), raakte ik kort daarna zwanger. Was niet de ideale situatie (die relatie bleek een ramp te zijn) maar als ik het allemaal opnieuw mocht doen dan had ik er niets aan veranderd. Ik vind mijn dochter het allermooiste cadeau dat ik ooit heb gehad. Wens je heel veel wijsheid toe en hopelijk draait je man bij! Ik weet hoe frustrerend het is en hoeveel verdriet het met zich meebrengt. Sterkte!
hier ging het ook een beetje zo, manlief was er nog niet klaar voor. Ik ben op een gegeven moment wel gestopt met de pil, om alvast te ontpillen, zodat we er gelijk voor konden gaan als hij er klaar voor was. Heb toen ook gezegd dat ik het er niet meer over zou hebben, en dat hielp wel echt, heb het voor 100% bij hem gelaten, zonder aandringen of wat dan ook. Uiteindelijk hebben we maar een maand condooms gebruikt, toen kwam man al met de mededeling dat hij het wilde proberen. Precies een jaar na die mededeling werd onze zoon geboren. En nu we voor een 2e gaan, was hij zelfs degene die kwam met de vraag of het niet eens tijd werd voor een tweede. Dus zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Mijn advies is dus, laat het onderwerp rusten, begin er niet over en kijk eens een tijdje aan, wie weet begint hij er binnenkort dan vanzelf wel over. Mijn man zei ook dat hij zich toen een beetje onder druk gezet voelde en op het moment dat die druk weg was, ging hij er zelf over nadenken in alle rust.
Wij waren eerst eens om ervoor te gaan,hij vond het geweldig en plots moest ik weer mijn pil slikken..forget it..ik ben geen pop en hij moet niet met mijn voeten spelen..ik slik de pil niet!! Maar ik weet zeker één ding..hij gaat meer dan contant zijn als hij vader wordt..tis nu gewoon onzekerheid..hij zit veel op zee..ik heb thuis wel ren grote verantwoordlijkheid..en hij heeft wel respect voor xxx
Wij hebben elkaar geselecteerd op het feit dat we beiden geen kinderen wilden. Ik heb pas een kinderwens sinds ik mijn lief ken. Hij had hetzelfde bij mij maar wilde nog een tijdje wachten. Ik heb me daar bij neergelegd omdat ik het belangrijk vond dat het een beslissing was waar we ons beiden goed bij voelden. En totaal onverwacht kwam hij super romantisch met de mededeling dat hij toch wel graag wilde gaan beginnen. Ik denk echt dat heeft geholpen dat ik hem tijd en ruimte heb gegeven maar ik besef me dat jij al heel lang wacht en dat bij jullie de situatie anders ligt. In mijn geval hangt mijn kinderwens samen met mijn lief. Het is dus of met hem, of niet... Heel veel sterkte en wijsheid gewenst..blijf dicht bij je gevoel!
@ jessy77: bedankt voor je reactie! Op één of andere manier vind ik het ook 'fijn' te lezen dat er nog mensen zijn die hun man daardoor verlaten hebben. Dus dat het niet vreselijk raar van mij is om daar ook af en toe over te piekeren... (zonder al iets beslist te hebben) @ kwebbelsnoes: ik hoop ook dat hier de wonderen de wereld niet uit zijn! Misschien moet ik het wel nog eens laten rusten. Alleen heb ik het in het verleden ook wel eens laten rusten en heeft dat niets uitgehaald. Mijn 'wens' is gewoon zo sterk dat het ontzettend moeilijk is dat onderwerp te laten rusten. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over... Ik ben het gewoon zoooo beu dat hij altijd vanalles beloofd en daar dan niets van waar is. Ik word er op sommige moment zo kwaad van... zucht... wist ik het maar... Bedankt voor je reactie! @ lizzy14: bedankt voor je reactie @ sunny me: hij heeft dus niet gebeld. Hij was te laat en z'n moeder sliep al. Hij vraagt of ik vandaag niet eens met haar wil praten. Wat ik niet snap want we praten elkaars taal niet eens... Ik weet niet goed wat zij wil. Soms vraag ik me af of ze niet liever een andere schoondochter had voor haar zoon. (een afrikaanse) Ik ben dus gisteren opnieuw heel erg ontoocheld... had gehoopt op 'goed' nieuws of duidelijkheid ofzo... En dan zou je kunnen denken, wat maakt 1 dagje verschil uit. En dat is waar, maar het is nog niet 100 % zeker dat er vandaag wat 'schot' in komt. Soms kunnen we haar niet bereiken, is de verbinding slecht etc.... Ik vind het trouwens ook vreemd dat hij zijn moeder erin betrekt. We shall see.. Bedankt voor je reactie
als ik heel eerlijk mag zijn vind ik t erg onvolwassen om t met je moeder te bespreken(hij dan) een kinderwens is iets persoonlijks en dat bespreek je niet met je familie wat die daarvan vinden want die hebben daar eigenlijk niks mee te maken.hij zoekt gewoon uitvluchten zo lijkt t wel want stel dat zijn moeder zegt nee jongen je moet geen kindje nemen dan zegt hij tegen jou maar me moeder heeft gezegd .............................. heel veel succes hij schuift de verantwoordelijkheid op die manier af dan kan ie straks altijd iemand anders de schuld geven van geen kind willen dan hoeft hij zelf de beslissing niet te nemen en daar dus ook de consequentie`s niet van te dragen
Mijn ex riep altijd nog niet, nog niet van mijn 22e-25e ongeveer. Ook had ik altijd het gevoel bij hem: hij is niet zo gek van kinderen...wil ik wel dat hij de vader van mijn kids wordt? Ik had daar ook al geen fijn gevoel over! Toen onze relatie na 9jr kapot ging (hij ging vreemd) kreeg hij ook al vrij snel een vriendin die een jr ouder was dan ik. Na 4jr werd hij toch vader van haar kind. "Het mooist wat er is" enzo zei ie toen het er was. Het kán wel veranderen.. maar ik weet niet hoe hij verder is met dat kindje, of het écht een leuke vader is die graag dingen doet met de kleine. Ach het kan mij ook geen donder schelen want ik heb een fantastische man nu die dol is op kinderen (bijv. zijn nichtje) en ik weet zeker dat hij een super vader zal worden, ik heb hier zo'n goed gevoel bij!! Nu is het wachten op ons eerste wondertje!! Wens jou erg veel succes met praten en de juiste keuze maken, zal niet meevallen!
@ Sem frummel: ik begrijp ook niet goed de reden dat hij het er met zijn mama over wil hebben. Maar ik weet wel dat hij haar niet als excuus zal gebruiken want hij zou het nooit durven opbiechten als zijn mama er niet mee akkoord zou zijn Ik ga straks misschien zelf ontdekken wat nu precies de bedoeling is van dat 'telefoneren met mama'. Ik weet trouwens niet hoe we elkaar in godsnaam zullen kunnen begrijpen als we elkaars taal niet spreken. Ik kan er verder niet zoveel over zeggen, want ik begrijp het zelf niet. @ Wannebemum: mijn man is echt super met kindjes in onze kennissenkring. Hij is echt heel lief met hen en wil ze zelfs teveel verwennen. (z'n neefje was met ons mee in de winkel en die legde vanalles in z'n karretje. Hij legde uit aan mijn man dat hij dat ook kreeg van z'n mama. Allemaal snoep en speciale soorten dessertjes, pizza etc... en mijn man liet dat toe. Ik kon erachteraan lopen en alles opnieuw in de rekken leggen!) Ik weet dat hij oprecht graag kindjes ziet. Behalve baby's dan, die zijn te klein en daar zal hij echt niet durven aankomen. Ik twijfel er niet aan dat hij een goede papa zal zijn. (op het teveel verwennen na dan haha ) Bedankt voor je reactie en hopelijk kunnen jullie snel een wondertje verwelkomen!
hoi, Hij heeft niet gebeld, wel een slap excuus van hem. Maar ik snap het wel, de ene dag is net die ene druppel. Ik snap dat goed nieuws voor jou een gedeelde kinderwens zou betekenen. Maar wat betekend voor jou duidelijkheid? Als hij of zijn moeder zegt nee geen kinderen. Wat doe je dan? Want het klinkt een nu een beetje alsof hij misschien ook bang is dat jij weg gaat als hij duidelijk aangeeft dat hij geen kinderen wil. Begrijp me niet verkeerd ik zou je dan volkomen begrijpen. Maar als hij daar bang voor is dan durft hij misschien ook geen antwoord te geven. En houdt hij je daarom aan het lijntje??? Ik wil niet je vriend beledigen ofzo hoor. Dat is zeker niet mijn bedoeling en sorry als dat wel zo over komt.
@ sunny me: Ik heb me een beetje verkeerd uitgedrukt. Hij heeft wel gebeld, maar ze sliep al. Hij was laat met telefoneren omdat hij ook altijd een kaart moet gaan halen in het centrum van de stad en hij daarvoor heel uitgebreid gekookt had voor mij. Ik vroeg hem toen hij bezig was met koken of hij dan niet te laat zou zijn om zijn moeder te bellen en toen stelde hij voor om eerst maar een kaart te gaan halen en dan verder te koken. En dat vond ik ook maar raar dus heb ik hem maar laten doen. Vandaag heeft hij ook al gebeld en toen paste het ook niet echt om haar te praten. Maar binnen 15 minuutjes ofzo zal hij terugbellen. Dan zou het moeten lukken... (al geloof ik wel dat er opnieuw iets tussen zal komen ofzo... we zien wel. ) Toch heb ik het gevoel dat hij niet staat te springen om dat gesprekje te voeren. Als zijn moeder nee zou zeggen is het voor mij eenvoudig. Dan heeft hij de keuze tussen zijn moeder en mij. Ik denk eerlijkgezegd ook dat hij het gewoon wat aan het rekken is omdat hij het echt nog niet ziet zitten om papa te worden. Ik kan er best inkomen dat hij bang is dat ik bij hem weg zou gaan... Hoe het ook zit, hij houdt me aan het lijntje. Alleen de reden waarom is mij nog niet helemaal duidelijk, hij verandert voortdurend van reden. Ik heb niet het gevoel dat je hem beledigd hoor. Wel lief dat je daaraan denkt (want op sommige onderwerpen reageren bepaalde mensen vaak zonder zich zorgen te maken iemand te beledigen en dat vind ik niet zo leuk ) Ik heb het gevoel dat ik vandaag of de komende week niet wijzer zal worden... pfff... ik zie er tegenop om weer voortdurend op m'n tanden te moeten bijten om niet steeds kwaad op hem te worden. Want die hormonen maken van mij soms echt een b*tch.
hier ook zo een geweldig verhaal. Ik wilde op mijn 31 kinderen,was al niet meer de jongste. Vriend wilde wachten,uiteindelijk op mijn 33e ervoor gegaan en nu alweer 2 jaar verder. ZUCHT.
Toch wel een beladen onderwerp zo te merken. Maar wel veel herkenning. Gelukkig. Ook ik heb in hetzelfde schuitje gezeten. Mijn man leren kennen en hij riep toen altijd al dat hij geen kids wilde. Ik wilde het eigenlijk altijd al wel en ging ervan uit dat hij na verloop van tijd nog wel zou veranderen van mening. Na een aantal jaren relatie (en eigenlijk nooit verder gesprekken erover gehad) begon het te kriebelen bij mij. Hij gaf aan dat hij het echt niet zag zitten. Ik heb toen tegen hem gezegd dat ik hem naar alle waarschijnlijkheid zou verlaten als hij geen kindjes wilde. Dit zorgde ervoor dat hij er in elk geval over wilde nadenken want hij wilde me ook niet kwijt. Ik had me echt voorgenomen dat ik bij hem weg zou gaan als hij ervoor koos niet voor kindjes te gaan. Was dit ook echt van plan. Uiteindelijk hebben we het onderwerp weer even laten varen. Veel erover zeuren helpt gewoon niet. Dan maak je het alleen maar erger. Mannen gaan zich dan juist ertegen verzetten. Wel zei hij soms opeens dat hij zich een leven zonder kinderen niet kon voorstellen en dat kinderen toch wel een verrijking zouden zijn. Prompt zei hij dan een uur later opeens dat de wereld wel erg verrot was om kindjes op te zetten (?) en dat we het misschien financieel niet meer zouden redden mochten er kindjes komen. Kortom, opeens weer excuses waarom we er niet aan moesten beginnen. Gek werd ik ervan. Toen ik 30 werd, vond ik het tijd worden voor nogmaals HET gesprek. Ik gaf toen aan bij hem dat ik vond dat ik er niet jonger op werd en als we er ooit nog voor wilde gaan, dit de juiste timing was. Dit omdat ik ervan uitging dat het waarschijnlijk nog een paar maanden zou gaan duren. Verassend genoeg Hij ging ermee accoord dat ik zou stoppen met de pil. Ben ook meteen dezelfde maand begonnen met ovulatietesten zodat ik zicht kreeg op mijn cyclus. Toen ik na 2 weken een positieve test in handen had, heb ik hem deze laten zien en gezegd dat we het maar moesten proberen. Maar "het zou toch wel nog niet lukken de eerste maand" om de druk er een beetje vanaf te halen. We hebben in dat weekend dat ik een posi ovulatietest had, 2 keer geklust. En prompt 2 weken later had ik een positieve zwangerschapstest. Geheel onverwachts. We waren beide erg beduusd. Hierna heeft manlief nog een tijdje eraan moeten wennen, aan het idee. Maar gelukkig dat een zwangerschap 9 maanden duurt. Is zo zodat de man tijd krijgt om te wennen Nu ondertussen alweer 2,5 jaar de gelukkige ouders van een zoon. Hij is hartstikke gek op onze zoon. Zegt ook dat ie geen spijt heeft van ons besluit. Maar het heeft aardig wat voeten in de aarde gehad. Dit speelde al vanaf dat we samen zijn gekomen in 2000. Nu zou ik graag nog een tweede willen en lopen we weer tegen dezelfde discussie aan. Manlief vindt eentje genoeg. Het gaat langzaam de goeie kant op (ik gooi het erop dat zoonlief anders zo alleen achter blijft als wij er niet meer zijn, aangezien er ook geen neefjes of nichtjes komen). En dat vind manlief ook sneu voor em. We komen er wel! Houdt het warm tegenover je man maar push em zeker niet. Breng het onderwerp zo nu en dan omhoog. Ik heb uiteindelijk een ultimatum gesteld die 2 kanten uit had kunnen gaan. Gelukkig is het de goeie kant uit gegaan....
Ik heb even meegelezen. Wat vervelend voor je! Ik begrijp je machteloosheid en frustratie. Een kinderwens heb je samen. Hij heeft een kinderwens of niet. Dat is een soort oergevoel dat je niet kunt dwingen. Misschien wel voeden, door enthousiast te zijn over baby-dingetjes met oehhh en achhhh. Iemand zei het hier al, maar het zou zomaar kunnen dat hij niet wil, maar jou ook niet kwijt wil en het niet durft te zeggen. Ik begrijp je wel dat je misschien bij hem weg zou willen, als hij nooit wil. Maar dan? Dan moet je eerst weer liefde vinden, een relatie opbouwen en dan pas kun je proberen met zwanger worden. En dan moet het ook nog lukken. Ik zou voor jezelf een uiterste datum nemen, zodat je ook nog ruimte hebt iets nieuws op te bouwen voordat het te laat is. Dat is geen moeten hoor. Het is aan een ieder vrij of zij die relatie belangrijker vind dan een kindje. Persoonlijk zou ik ook geen relatie zonder kinderen willen, maar ik heb dit ook aan het begin van onze relatie aangegeven, anders waren we nooit verder gaan daten. Hier was de kinderwens gelukkig wel wederzijds en na 10 maanden is de anticonceptie aan de kant gegaan. Ook mijn lief heeft wel 2 maanden de stop erop gezet. Hij had daar gegronde redenen voor, maar wat een hel was het voor me. ik heb toen ook wel nagedacht over wat jou nu bezighoudt. Gelukkig is hij nu weer voor 200% in de babyrace . Ik denk dat zeuren alleen maar averechts werkt. Praten helpt misschien wel. Want waarom is hij er nog niet aan toe? Probeer eens wat verder en dieper door te vragen. Laat het ook zeker niet afhangen van een gesprek met z'n moeder, het is jullie relatie. Hij hoort met jou te praten en niet met z'n moeder. Ik hoop voor je dat het goed komt! Succes!