Tijdens de zwangerschap van mijn dochter kreeg ik regelmatig allerlei opmerkingen zoals, 'geniet er nog maar even van', straks heb je geen tijd meer voor jezelf', 'kinderen opvoeden is vreselijk zwaar', 'pas dan weet je wat je zorgen zijn' etc. Het klonk alsof mijn leven voorbij zou zijn zodra onze dochter geboren zou zijn. Veel opmerkingen kwamen van ervaren ouders en je zou je bijna afvragen waarom ze uberhaupt aan een tweede zijn begonnen als het allemaal zo vreselijk is. Mijn dochter is inmiddels 20 maanden. Ze is gezond en ontwikkelt zich goed. Geen reden om me constant zorgen te maken en dat doe ik dus ook niet. Ik heb nog steeds een leven, geniet er met volle teugen van, soms is het pittig, maar bovenal vind ik het moederschap geweldig! Ik kan niet wachten tot ons tweede kindje er is. Helaas beginnen de opmerkingen weer. Wacht maar tot de tweede er is..... ---- Ik ben eigenlijk wel erg benieuwd hoe jullie het moederschap ervaren en of jullie je herkennen in de cliches, zoals je leven is voorbij?
Allereerst: gefeliciteerd met je zwangerschap!! Ik heb je topics in het verleden een beetje gevolg en wist niet dat je weer zwanger bent, geweldig voor jullie! Hier is mijn leven er alleen maar mooier op geworden met mijn kind. Ik geniet zó van haar, haar vrolijkheid, de dingen die ze zegt, de dingen die we samen ondernemen, ik word al gek bij de gedachte dat ik haar nog maar 1 jaar hele dagen bij me heb en dan gaat ze naar de basisschool En zeker waren de slapeloze nachten, driftige fases, het ziekzijn, NEEEEEEE-fase niet leuk, maar dat weegt in geen geval op tegen 'alles wat je ervoor terugkrijgt'
Ach mensen ..... roepen altijd vanalles. Echter heb ik al jaren een kinderwens, maar relativeer ik dit door uitspraken als jouw voorbeeld... een leven zonder kinderen is zo gek nog niet
Ik ben nog geen moeder, maar ik vind het fijn dat ik van sommige mensen juist hoor: "het leven begint pas als je kinderen hebt". Ik heb een hekel aan cliches. Veel van mijn vriendinnen hebben als kleine kinderen en we zijn jusit al aan het plannen wat we met zijn allen kunnen gaan doen als de kleine er bij ons ook is.
Heel eerlijk? Mijn leven is pas echt begonnen na de geboorte van mijn dochter, natuurlijk zijn er moeilijke momenten maar ik hou zoveel van haar dat ik nog steeds elke dag dankbaarheid voel voor haar leven. Dit klinkt misschien vreselijk voor sommigen maar zo voel ik het nou eenmaal en dat betekend echt niet dat ik elke dag zingend opsta of nooit chagrijnig ben.
Het enige wat ik herken is dat ik niet meer zo vrij als eerst met mijn vent midden in de nacht inneens op pad kan gaan zoals we wel is deden. En nog wel meer spontane dingen. Maar ons leven voorbij? Nee! Je krijgt er weer andere dingen voor terug. Zo zijn wij heel erg close geworden, meer dan voor we onze dochter hadden. En we kunnen samen echt uren naar haar kijken en helemaal weg zwijmelen. Ik denk ook dat het van je levenstijl afhangt. In mijn levenstijl was al gewoon plaats voor een kindje. In sommige mensen hun levenstijl helemaal niet en die veranderen dan ook echt van dag naar nacht. Waarschijnlijk zijn dat ook de mensen die zeggen dat je leven voorbij is zodra je kinderen hebt.
het is wel zo dat mijn leven van ervoor over is.. maar dat was een lui leventje van af en toe werken en hele dagen in bed blijven liggen.. maar het nieuwe leven is zo anders zo rijk zo vol dat ik nauwelijks weet hoe ik al die mooie dingen moet bijhouden en het lijkt alsof ik tot een compleet andere orde hoor want voor je een kind heb hoor je er blijkbaar in bepaalde groepen toch niet helemaal bij vooral als ze al een kind hebben en dan heb je ineens een kind en ben je ineens compleet in trek... en tja die mensen kunnen nu mn rug op..
@Katja, wat onzettend naar voor jullie. Ik hoop echt dat je kinderwens in vervulling mag gaan en dat je mag zeuren en zuchten over slapeloze nachten . @ Sisa. Wat lief dank je wel wel voor de felicitaties! Ik snap niet goed waar alle negatieve verhalen vandaan komen. Natuurlijk als je een zorgenkindje hebt is het een heel ander verhaal, maar als je kind gezond is en zich goed ontwikkeld is het toch geweldig! Mijn dochter slaapt nog niet elke nacht door. Jammer, maar er zijn ergere dingen. Een krijsbui in de supermarkt is vervelend, maar ik kan er soms ook wel om lachen. Héérlijk zo eigen willetje! Wat verwachten mensen dat er een kant-en-klaar welopgevoed en keurig braaf mensje na 9 maanden wordt uitgeperst?
Persoonlijk, vind ik het super, om moeder te zijn. Maar ergens snap ik de clichés ook wel. Het is allemaal gewoon net wat "moeilijker" dan zonder kinderen. Al zou ik ze voor geen goud willen missen natuurlijk. Maar het "even" dat is wat ik het meest "mis". Het grappige van clichés is dat ze VOOR dat het zo is, cliché klinken, maar als het dan zo is, of achteraf, dan betrap ik mezelf gewoon ook op het gebruik van die clichés..
In zijn geheel niet. Ik word persoonlijk 'gek' van de artikelen die altijd over al die onzekere moeders gaan. Het ene artikel na de andere column die maar aanhaalt hoe onzeker je als moeder bent en hoeveel je wel niet twijfelt. Het goeie eten, voldoende aandacht, dit en dat. Dat heb ik echt nooit. Ik ben niet onzeker van nature en dat is ook niet begonnen toen ik kinderen kreeg. Mijn kids doen het ook prima (3,5 jaar en 22 maanden bijna) en ik heb geen reden om me zorgen te maken. Mijn man en ik zitten op één lijn en zwaar? Ach, er zijn natuurlijk best momenten dat ik even denk 'rust!!!' en ja, die enkele keer dat ik er 's nachts uit moet denk ik wel 'bah' maar is dat erg? Nee toch.. Ik ben heel gelukkig getrouwd maar ook mijn man wil ik wel eens achter het behang plakken. Is volgens mij geen teken van een slecht huwelijk. Ik heb een nieuw leven gekregen toen mijn eerste werd geboren, dat werd weer een klein beetje anders toen de tweede kwam. Maar 'over'? 'zwaar'? 'geniet nog maar even'? Nee, dat zijn termen waar ik me helemaal niet in herken. Wel raad ik elke hoogzwangere van haar eerste om ondanks de laatste loodjes nog even gebruik te maken van de bewegingsvrijheid die je hebt. Ga naar de film, ga samen naar uit eten.. met een baby gaat dat toch wat lastiger De uitspraak 'slagroom op de pap en soms wil ik best pap zonder slagroom' vind ik geweldig!
Ach voor mij is er niets verandert ik was altijd al zon saaie huismus .. Vind een kind juist een verrijking in mijn leven.. Naja ons leven manlief is er ook nog
mijn leven begon juist toen ik kinderen kreeg ineens had ik verantwoording, was het niet meer alleen ik maar ook de kinderen.. en hoe lastig ik het soms ook vind, pittig, zwaar vermoeiend.. het is een verrijking van mijn leven ipv dat het voelt alsof het voorbij is. Maar Toen ik kinderen kreeg bleven mensen weg.. want het was lastig die kindjes, ik werd niet meer gevraagd om keer mee op stap te gaan etc.. dus mijn omgeving besloot wel dat het voorbij was
Trouwens het enige dat ik wel echt "mis" is de onbezorgdheid. Soms kan ik wel gebukt gaan onder de zorgen (vaak om wat er KAN gebeuren) om mijn gezin.
Natuurlijk is je leven niet voor bij als je kinderen hebt. Persoonlijk vind ik wel je kan niet meer onbezorgd zijn. Je bent verantwoordelijk voor een wezentje dat afhankelijk is van jou. En ik persoonlijk ervaar dat wel eens als zwaar. Maar dat ligt niet aan de kinderen maar zo als bij mij in de situatie.s die zich voor kunnen doen. Ik heb ze lief met alles wat me lief zou ze nooit meer kwijt willen, Maar vind het dus geen cliché om te zeggen dat je leven veranderd als je kinderen hebt want dat doet het wel.
Mijn leven is anders dan voor mijn kinderen, maar zeker niet voorbij Daar tegenover weet ik niet of ik een leven zonder kinderen erg had gevonden. (Voordat de eerste zich aankondigde had ik geen mening over dat ik wel of geen kinderen zou willen, geen concrete kinderwens dus) Klinkt dat logisch? Ik ben nu in ieder geval erg blij dat ik mijn kindjes heb en ik zou ze voor geen goud willen ruilen voor mijn leven voor mijn kinderen.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn! Natuurlijk is het ook wel eens pittig, vooral in het begin toen het allemaal spannend was! Toen was het steeds op en neer rijden naar het ziekenhuis heel pittig en de zorgen om de gezondheid van mijn kleine mannetje! Maar sinds hij thuis is, geniet ik intens! Soms heeft ie giga-baal-dagen, huilen, krijsen, niet stil te krijgen! Vooral in het begin wist ik echt niet wat ik er mee moest, ik raakte er zelf van in paniek enz! Maar nu heb ik zoiets van "Ach lieverd toch, huil maar even als dat moet" Ik knuffel hem dan extra, hou hem lekker dicht tegen me aan en probeer zo rustig mogelijk te blijven! Ja, mijn leven is een stuk mooier geworden sinds ik mama ben!!!