Nou, ik zal zeker niet zeggen dat mijn leven voorbij is. Maar leven zoals het was vóór de kinderen wel hoor! Ik kan niet meer zomaar de hort op als ik er zin in heb en ik moet met veel meer dingen rekening houden. Zeker nu de 2e er is. Want echt waar, hoeveel ik ook geniet van mijn 2 bloedjes van kinderen...2 is toch een behoorlijk stuk pittiger en vergt een stuk meer organisatie.
als ze dat tegen mij zouden zeggen, zou ik me er niets van aantrekken of vragen of hun dat zo hebben ervaren dan. persoonlijk krijg ik uit de omgeving alleen maar de opmerkingen "leuk voor jullie" "jullie gaan zo'n leuke tijd tegemoet" "oh geniet er lekker van, voor je het weet ben je weer met jullie tweeën" hangt denk ik ook van de omgeving zelf af. vrienden waar we veel mee optrekken zijn ook zwanger (eigenlijk verwacht ik elk moment een berichtje dat ze bevallen is) dus voor ons veranderd er daarom niet heel erg veel, over een half jaar zijn wij in de zelfde positie als hun.
Gefeliciteerd met je zwangerschap, fijn dat er nog eentje bij mag komen! Ik weet ook nog van je moeilijk tijd. Mijn kinderen zijn mijn alles en ook ik zou ze voor geen goud willen missen. Toch mis ik soms mijn vrijheid, onbezorgdheid, onverantwoordelijkheid etc. Het is cliché als ze het zeggen maar ik herken het wel. Geniet van je zwangerschap!!
Inderdaad een goede opmerking terug helpt. Laten we hopen dat het alleen ventileren is. Alhoewel degene die ik ken die het doen, zijn ook superstresskippen en controlfreaks. Ik kan me voorstellen dat het dan ook zwaar is. Als ik één ding heb geleerd van mijn dochter is loslaten en het niet teveel willen organiseren en regelen. Go with the flow en dan komt het allemaal goed. Ik ga weer even lekker 'wegszweven' .
Ik kreeg dit soort opmerkingen juist vaak voor mijn zwangerschap. Als ik moe was: wacht maar tot je kinderen hebt. Of als we op vakantie gingen: geniet er nu nog maar van samen. Nu ik zwanger ben heb ik ze nog niet gehoord. Zou ze denk ik ook niet echt waarderen. Wij zijn hartstikke blij met deze zwangerschap en dat het veel werk zal zijn, alles veranderd en je je veel meer zorgen gaat maken dat betekend niet dat het leven voorbij is. Dat vind ik wel heel erg! Dat het leven zoals we dat nu hebben veranderd dat geloof ik helemaal. Ik heb er ontzettend veel zin in, en kan niet wachten tot ik dat mag meemaken.
Mee eens. Vooral je eigen hart én kind volgen en niet teveel de van buitenop gelegde regeltjes. Mijn idee is dat je het daarmee jezelf een stuk makkelijker maakt dan jezelf en je kind in een strak keurslijf te gieten. Jij trouwens ook nog gefeliciteerd met je zwangerschap en je nieuwe huis! Ik las ergens dat je verhuisd bent. Nog wel dezelfde woonplaats?
Soms iets missen is natuurlijk ook wat anders. Ik ben zeker aan het genieten. Ik vind het zo bijzonder en volgens mij besef ik pas sinds een week dat er echt een tweede gaat komen. Ongelooflijk gewoon!
Ja hoor, nogsteeds in het Groningse. Ik kon hier blijven werken (iig de komende 3 jaar, project van 4 jaar). Eh, we wonen er wel al sinds juli vorig jaar hoor, maar het voelt nogsteeds als een nieuw huis Groot, lekker veel ruimte voor kindjes en katten, we zijn er superblij mee! Ik zeg dan ook graag tegen mensen die me met zuur gezicht melden dat je zo 'aan huis gebonden' bent, dat ik een heerlijk huis heb en dat dus niet zo erg vind, en daarnaast dat ik recht naast een groot natuurgebied woon en dat het dus heeel relatief is hoe 'opgesloten' dat is Mijn vrijheid miste ik wel. Maar die kreeg ik toch al weer enigzins terug toen mijn dochter wat ouder werd. Zo ga ik dit weekend voor het eerst in mijn eentje weg voor werk. Heb er zin in Ga met een gerust hart, eerder durfde ik het niet zo. Maar voor er weer een frummelke van mijn borst afhankelijk is, heb ik even nog twee werkreizen gepland staan. Zo ervaar ik die 'vrijheid' alsnog, en geniet ik er dubbel van Kom, we gaan weer op de roze wolk zitten
Naast een natuurgebied? Dan heb ik al en idee waar je woont in het Groningse . Hier ook verhuisd, maar wij zijn de stad uit en naar het Drenthse platteland gegaan. Ik voel me hier ook ontzettend vrij en een heéérlijke plek om op te groeien. Veel plezier dit weekend!
Dat voelt hier ook wel een beetje zo, zoiezo heb ik altijd heel graag mama willen worden, het leven is heel anders geworden maar niet op een negatieve manier, maar je maakt wel heel andere keuzes en vanuit een andere hoek als dat je geen kids hebt. Als ik terugkijk leefde ik vrij "ego" ik was zoveel met mezelf en mn ziekte bezig en juist door mn kids heb ik leren relativeren en doordat ik voor iemand anders bezig ben minder tijd om met mezelf bezig te zijn en daardoor juist gezonder bezig. Ik vraag me altijd af wat ik nu eigenlijk deed zonder kinderen (dat voelt nu zo lui hahahaa) nu heb ik twee kinderen en met 1 kind vond ik het echt easy peasy, juist nu ik meerdere kids heb (2 maar hoor) en ze ouder worden begint het geregel, geplan enzo pas allemaal. De tweede ging wel sneller mee in onze dagelijkse routine want ik ga geen twee schema's aanhouden dus gewoon mee met het gezin dus je word ook wat makkelijker zelf. Ja ik vind niet dat het leven voorbij is met kinderen MAAR het word wel compleet anders, je staat anders in het leven, denkt anders, doet anders, je leven draait vaak meer om hun heen, je maakt andere keuzes als dat je zou doen zonder kids. niets mis mee juist fijn ik vind het een verrijking van ons leven ik ben er een beter mens van en door geworden en mijn ziekte is ook veel beter mee te leven (een ziekte is namelijk niet alleen lichamelijk maar ook een groot deel hoe je ermee omgaat dus vandaar dat het dragelijker is geworden)
Ja ik ook, absoluut, mede door die gevoelens ben ik zo totaal ingestort denk ik. Het is niet leuk om te ontdekken dat je leven met kind ook heel leuk had kunnen zijn en het is niet leuk om te denken dat je zou willen dat je eerste kind net zo zou zijn als je tweede kind, al zou ze maar een heel klein beetje van haar makkelijke gedrag zou hebben zou het leven al een stuk makkelijker zijn. Door zware therapieen durf ik het nu hardop te zeggen omdat je inderdaad van anderen te horen krijgt dat je dat niet mag zeggen of denken. Als mijn oudste s'morgens roept betekend dat dat de dag met strijd weer gaat beginnen en krijg ik paniekaanvallen. Als mijn jongste s'morgens roept ben ik blij dat het eerste wat ze doet is mij een dikke knuffel en zoen geven.
Ik vind het soms best zwaar, maar ik ben nu alsnog 1000x gelukkiger dan voordat ik moeder was. Wat ik het zwaarst vind is niet de opvoeding, de kinderziektes en de driftbuien, maar de eeuwige zorgen die je hebt om je kind. De angst dat er iets met hem gebeurt, de angst dat ik hem ooit kwijtraak. De angst voor ziektes, pesten op school, het niet redden in deze harde maatschappij... dat vind ik het zwaarst, en die angst had ik van te voren enorm onderschat.
Nee, gelukkig hou ik heel veel van mijn oudste kind, anders had ik al jaren geleden ingestort denk ik. Nu heeft het houden van er juist voor gezorgd dat ik door kon razen als een trein.. helaas houdt je lichaam er op den duur wel mee op. Ik hou alleen van ieder van mijn kind op een andere manier maar dat heeft iedereen geloof ik, je kinderen zijn immers individuen. Maar je verwoord in je eerste stuk precies zoals ik het voel
Nou absoluut niet! Mijn leven is nu totaal anders, maar ik zou niet anders willen. Ik hou van niemand meer dan van m'n kindje. Tuurlijk heb je nu andere zorgen en kan je bijv. niet elke dag uitslapen, doen wat je wil en wanneer je wil etc. maar die behoefte heb ik ook niet. Ik vind het een verrijking van m'n leven. Kan niet wachten tot de 2e er is Ik ken de opmerkingen wel. Kreeg ze bij mijn 1e zwangerschap en dan idd juist van mensen die zelf kinderen hebben. Snap van sommige mensen ook werkelijk niet waarom ze kinderen hebben en vraag me af wat hun kind van zo'n opmerking vindt. Nu bij de 2e wil iedereen me wel vertellen hoe ontzettend zwaar het gaat worden. Nou, ben benieuwd. Zal vast meer tijd/zorg etc zijn, maar ook 2 keer zo leuk.
Nu met 2 kinderen vind ik het echt ontzettend zwaar! Vooral nu de jongste nog klein is, ik 4 ochtenden werk, en mijn man weinig thuis is....ii kom echt nergens aan toe. En ik verlang echt naar tijd voor mezelf...niks moeten...niet altijd druk hebben. Ik mis het om 'mezelf' te kunnen zijn. Met 1 kindje ervaarde ik dit niet zo erg....maar met 2 des te meer!
Mijn leven is anders, maar voorbij??? Natuurlijk niet! Lijkt mij een verkeerd gebruik van het woord. Kan me niet voorstellen dat mensen het echt zo bedoelen. Er zijn wel dingen in mijn leven wat nu niet meer gaat met een kleintje. Je kan niet meer te pas en te onpas ergens heen, of lekker eens een dagje in bed blijven liggen (gewoon omdat je geen zin hebt). Maar ja ik geniet enorm van alle dingen die we juist als gezin samen kunnen doen!
Ik herken de opmerkingen wel, maar dan net iets anders: ik kreeg ook wel te horen dat ik er nog even van moest genieten, maar op een positieve manier. Vooral vlak voor en tijdens mijn zwangerschapsverlof, lekker naar de kapper, pedicure (is een must als je je eigen teennagels niet meer knippen), lekker uitrusten en niks doen. Ik weet niet of die mensen het anders tegen mij zeiden, of dat ik het anders opvatte, maar in mijn oren klonk dat als iets aardigs. Ons leven was al huismusserig en saai, dus plek zat voor kinderen. Daarom is ons leven niet enorm veranderd, alleen uitslapen en naar de bioscoop zit er niet meer zo vaak in. Ik vind 2 kinderen wel 3 keer zo zwaar dan 1 kind, maar dat is waarschijnlijk mede dankzij het kleine leeftijdsverschil, 16 maanden. Ja het zijn tropenjaren! De tropen zijn zwaar, maar ook heel erg prachtig
Mijn leven zoals ik het kende is inderdaad voorbij. Gelukkig! Ik had het goed hoor maar ik miste 'iets'. Het was leuk om op elk moment van de dag te kunnen doen waar manlief en ik zin in hadden, het was leuk om zonder omkijken de deur uit te kunnen, maar dat valt in het grote zwarte niets vergeleken bij de blijdschap die ik voel bij de wetenschap dat mijn kind bestaat. En ja het is hard werken, dat zal nog wel erger worden wanneer de tweede geboren is. Ik ben soms gefrustreerd omdat ik niet aan mezelf toekom op een moment waarop ik dat nodig heb en ik ben soms gelukkig omdat mijn kind vrolijk is. Maar voor zijn geboorte was ik ook soms gefrustreerd en soms gelukkig. Dus eigenlijk kan ik concluderen dat mijn leven enkel voller geworden is. Dat is toch het tegenovergestelde van afgelopen .
Een doos met liefde die open gaat, een verrijking van je leven, je hart stroomt over van geluk. BLEGH dacht ik als ik dat hoorde. En nu ben ik 4 maanden geleden zelf moeder geworden en zou nog elke dag kunnen huilen van geluk en ja mijn hart stroomt idd over van liefde. Ik had dit alles nooit willen missen. Ons leven is veranderd, maar zeker niet in het negatieve. We gaan nog steeds uit eten, borrelen bij vrienden (ze slaapt toch overal), op vakantie etc etc. De tijd doorbrengen als gezin, wandelen, gewoon samen stil naar haar zitten kijken en genieten. Heerlijk! Ons leven is in ieder geval niet voorbij.