Ik vind het echt rot voor je. Vind het juist goed dat je eerlijk bent, anders kom je jezelf alleen maar tegen.
Dit is dus iets wat ik helemaal niet heb. Ik heb juist veel vertrouwen... Natuurlijk bedenk ik me wel eens hoe ik me zou voelen als ik mijn kindjes kwijt zou raken maar dat is iets waar je niet mee moet leven. Dat heeft geen enkele waarde. Ik geloof er in dat mijn kindjes ziektes zullen overwinnen, dat ze niet gepest zullen worden op school of dat als dat wel gebeurt dat we dan samen sterk genoeg staan om daar iets aan te doen. Ik heb er vertrouwen in dat ze sterk genoeg zullen worden met onze hulp om een heel leuk leven te hebben en te houden. Ik laat me niet leiden door mogelijke angst ... dat is een slecht raadgever. Ik laat me liever leiden door vertrouwen en optimisme natuurlijk ben ik wel eens bang geweest: - de eerste 2-3 dagen toen mijn dochtertje 5 dagen oud in het ziekenhuis werd opgenomen. - die ene keer dat we zoonlief kwijt waren in de speeltuin (en 3 minuten later weer vonden op de WC.. net zindelijk ) - de eerste paar dagen toen mijn zoontje (oudste) net 6,5 week oud ging doorslapen.. 'zou hij het nog wel doen?' En verder nee, eigenlijk niet. Natuurlijk vind ik het spannend dat K straks naar school zal gaan in september maar ik kijk er ook al naar uit. Wat zal hij het leuk gaan vinden en wat zal hij weer leuke dingen gaan meemaken: nieuwe vriendjes, nieuwe omgeving. Nee, het onbekende beangstigt me niet.. het maakt me nieuwsgierig en dat probeer ik ook mijn kinderen mee te geven
Ik vind het echt heerlijk met de kleine meid, maar merk wel echt dat je als moeder gewoon veel minder tijd hebt voor jezelf. Ik ben begonnen met een opleiding (thuisstudie) 2 maanden geleden en heb de kleine meid vandaag maar even naar oma gebracht, want dat zijn dingen waar je gewoon niet aan toe komt als je een kleintje in huis hebt lopen. Het is gewoon een feit dat je wat beperkter wordt zodra je kinderen hebt. Je kunt kinderen niet overal mee naar toe nemen, je zult meer moeten plannen en meer tijd voor dingen moeten uittrekken. Voor mij geen drama (hoewel het wel erg wennen was, aangezien wij erg impulsief waren), maar ik kan me voorstellen dat er ouders zijn waarbij het wat zwaarder valt. Helemaal als je een kindje hebt dat niet zo makkelijk is! Wat ik nog het lastigste van alles vind ik dat het erg moeilijk is oppas te vinden. Toen ik zwanger was, wilde iedereen wel oppassen zodra de kleine meid geboren zou zijn. Nu heb ik oppas nodig, omdat ik binnenkort 2 dagen per week stage moet lopen en niemand kan/wil...
Toen ik zwanger was, kreeg ik zelfs een kerstkaart waar op stond geniet maar van je laatste kerst met zijn tweeen Toen ze geboren is , is er eigenlijk niks veranderd, nou ja alleen dat we zoiets moois in ons leven erbij hadden gekregen... wij hebben zo van haar genoten, en nog steeds genieten we van onze kids. toen de tweede is geboren werd de situatie wel anders, zij wilde nooit slapen, en huilde best veel. Waar er bij de eerste eigenlijk niks veranderde, veranderde bij de tweede dus wel veel, nam haar ook niet gauw ergens mee naar toe, dus kwam zelf ook bijna nergens meer. Maar inmiddels is ze 4 en zit ze op school en de oudste wordt over 2 weken 9. Natuurlijk donderen ze ook vaak genoeg en heb ik ook vaak genoeg woorden met mijn man over mijn kids, maar door hun heeft ons leven een prachtige glans gekregen
Ik herken dit niet. Ik ben minder gaan werken, waardoor ik nog steeds voldoende tijd voor mezelf heb. Groot voordeel ook manlief is minder gaan werken, waardoor ik ook makkelijk een dagje sauna met vriendinnen of iets dergelijks kan plannen. Bijna alles wat we willen doen kan eigenlijk wel. Wel zijn wij erg makkelijk, dochter gaat overal mee naar toe en slapen deed ze wel bij mij in de draagdoek toen ze klein was. Ik gaf borstvoeding tot ruim een jaar, dus als we spontaan besloten ergens langer te blijven geen probleem. Altijd wel wat te eten voor haar bij me . Als je er kritisch naar kijkt zal ik vast minder tijd voor mezelf hebben, maar zo voelt het niet.
Nee mijn leven is niet voorbij sinds de jongens er zijn. Wel is mijn leven veranderd en dan meer in de zin van ik kan niet meer gaan en staan waar ik wil en wanneer ik wil. Maar dat vind ik absoluut niet erg, ik geniet elke dag van mijn zoontjes. Ik kan niet meer zomaar de stad in, of naar de sauna, stappen etc. Die dingen moet ik nu plannen. En de ene keer kan dat wel en de andere keer kan dat niet inverband het werk van mijn man. Sinds onze zoontjes er zijn, zijn onze interesses gewoon erg veranderd. Vroeger waren we altijd wel op pad mijn man en ik, langs vrienden etc. Nu gaan we ook op pad maar dan lekker met onze zoontjes, naar het bos, strandwandeling maken etc. En daar geniet ik enorm van
ach welnee! hoezo je leven voorbij als er kindjes zijn? ik vind het juist veel leuker en gezelliger hoor.... voordat wij kindjes kregen leefden we gewoon anders.... je kon weg wanneer je wilde, kon als je vrij was uitslapen zolang we wilden, op vakantie zonder rekening te hoeven houden waarheen, en hoever.... maare nu vind ik het zoveel leuker! je plant de dingen wel wat meer, maar voor de rest gaan we nog steeds weleens lekker stappen, en met onze kindjes leuke dingen doen, en samen op vakantie naar een plek waar veel te doen is voor hun.. en dan vinden wij het ook goed... wel hebben we 1 eis! het MOET zonnig zijn! dus als ht hier in nederland prutweer is gaan we wat verder weg..... en voor de rest, ach iedereen heeft wel wat te zeuren.. ik zeg, laat ze lekker!
op dit moment heb ik het gevoel dat mijn eigen leven voorbij is haha... Het is razend druk met een baby en peuter in huis en we hebben nog totaal geen ritme. Maar ook dat komt weer goed. Ik heb met dochter nooit t idee gehad dat mijnleven voorbij was. Tuurlijk is t niet altijd even leuk maar bovenal vind ik t een verrijking. Ik denk als je t zo ervaart je het zelf toestaat dat t gebeurt. Het is maar net wat je er zelf van maakt
Ik vind dat niet eens zo'n '' opmerking. Het was toch jullie laatste kerst met zijn tweetjes? Daar zou je inderdaad wat speciaals van kunnen maken in de wetenschap dat het vanaf volgend jaar anders is. Niet slechter, anders.
Hier ook een "ander" maar geen minder fijn leven na de komst van ons zoontje.. Oke je moet meer plannen, kunt niet zomaar de boel de boel laten maar dat gaat als vanzelf en is absoluut geen gemis! Ook zijn wij "makkelijk" hij hoort er gewoon bij en er zijn genoeg dingen waar hij wel mee naar toe kan of ook een dutje kan doen. Zal ook straks vast wel anders worden als hij ouder is, maar zien we dan wel weer. Zie mijn kind niet als een belemmering wel als een verijking! Wat ik wel herken is is dat je een bepaald verantwoordelijkheidsgevoel hebt voor die uk dat ik met geen woord te beschrijven, en daar horen soms inderdaad zorgen bij.. Wat als... schiet wel eens door mijn hoofd..Vooral als je weer eens wat op t nieuws ziet, of hoort via via. Maar mijn oma zegt; kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.. En wat komt dat komt dus ondertussen genieten.. En dat is wat ik doe dag in dag uit, genieten van mijn wolk van een zoon!
Enne wat betreft die opmerking "voor het laatst met zn 2" die hebben mijn man en ik juist heel bewust veel gemaakt tijdens mijn zwangerschap. Gewoon omdat het echt voor het laatst met 2 was (oke 2,5 haha). We maakten van al die momentjes een feestje en droomde samen over de volgende keer met zn 3tjes, leuk toch? Zie ik niets negatiefs in hoor..
Nou over is het zeker niet. Maar anders, dat is het wel. Je kunt niet meer lekker uitslapen, bijvoorbeeld ( of in ieder geval als stel niet meer samen) want zo'n uk blijft echt niet tot de middag op bed meer liggen. Zeker als ze nog jong zijn en je met allerlei schema's zit, is het soms passen en meten om eens een middagje weg te gaan ( en dan heb ik he tnog niet over de volksverhuizing troep die je met je meesleurt). Ik ga niet liegen: ik mis het soms wel eens, dat ik kon doen wat ik wou. Maar ik moet zeker en welgemeend ook zeggen, dat als ik -nog steeds- totaal ontroerd en diep gelukkig en verliefd kan worden als ik mijn dochter alleen al aankijk. En dát is echt heeeeeeeeeeeeeeeel veel waard
mijn leven is sinds de komst van onze zoon volledig veranderd. eigenlijk lijkt het nog maar weinig op het leven voordat hij er was. en ik vind het heerlijk!! soms zzzooooooo zwaar, mr het is het allemaal zo ontzettend waard. als ik het van tevoren wist deed ik het meteen weer
Mijn leven is heel anders geworden. Mijn leven voordat ik moeder was is voorbij (uitslapen, luieren, spontaan op stap e.d.) Nu als moeder heb ik een heel ander leven, maar nee mijn leven is echt niet voorbij haha alleen heel anders! en dit leven bevalt mij nu ook Prima
precies... hihihi leuk verwoord!! slagroom op de pap is heeeerlijkkkk maar na een paar dagen achter elkaar slagroom hoef je even niet meer!! zo ook hier thuis.. ik hou zielsveel van mijn mannetjes.. maar soms kan ik ook vreselijk genieten als ze een weekendje logeren zijn en ik even alles kan doen wat ik normaal niet doe....
Ik zeg eerlijk de zin "waarom ben ik er ooit aan begonnen" wel regelmatig bij mij naar bovenkomt. Ik heb het toen ik nog geen kind had meer geromantiseerd denk ik. Tuurlijk wist ik dat het zwaar zou zijn en niet alleen maar leuk maar ik vind opvoeden gewoon echt een pittige taak. Maar nu ligt dat ook aan het karaktertje van mijn zoon en mijn geduld wat op de proef wordt gesteld en ik kan je vertellen ik heb weinig geduld en dat maakt het gewoon lastig af en toe. Ik mis mijn oude leventje niet echt want doe nog veel dingen die ik toen ook deed. Maar dat onbezorgde leventje waar je kon gaan en staan waar je wil en wanneer je wilde dat mis ik wel. Maar dat ventje is mijn grote liefde en niks maakt mij gelukkiger als ik naar hem kijk of hem vastheb. Die verliefdheid wat zo diep zit daar kan niks tegenop! Dus die negatieve gedachtes zakken ook wel weer weg maar ja het is gewoon niet altijd rozengeur en maneschijn.
Er is wel een leven voor en een leven na het krijgen van kinderen vind ik. Persoonlijk heb ik voor mijn gevoel zo veel mogelijk genoten van mijn leven zonder kinderen. Veel gereisd, veel op stap geweest, lekker uit eten etc. Nu gaat dat allemaal niet meer zo makkelijk. Maar dat geeft niet: Als ik kijk hoe ze danst, lacht, eet, slaapt etc etc, dan vult mijn hart zich met intense liefde en geluk. Geen waterval, blauwe zee, hondensledetocht, lekker eten of goede wijn kan DAT gevoel evenaren!!!
Het moeder zijn is precies wat ik ervan had verwacht en ik vind mijn leven nog beter dan voor dat me kids er waren. De drukte geweldig! en dat je leven dan voorbij is :S nou ik kan als ik wil ook nog steeds doen waar ik zin in heb dan gaan ze gewoon alle 4 mee. Tuurlijk heeft iedere moeder wel eens een dagje ertussen dat je denkt kon ik maar wat langer in bed blijven liggen maar dat lever je dan gewoon in
Het hangt er maar net vanaf over welk leven het gaat. Mijn losbollenleven van vóór de zwangerschap is inderdaad volledig over. Misschien maar beter ook aangezien ik 40 jaar een losbol heb kunnen zijn. Langer had ik waarschijnlijk niet overleefd. De onzekerheid die ik van mijn 35e tot mijn 40e heb gehad omdat ik maar niet zwanger kon blijven (4 miskramen) is met de geboorte van mijn zoontje gelukkig ook voorbij. Daar zijn weer nieuwe zorgen voor in de plaats gekomen (is/blijft hij wel gelukkig etc etc), maar wát een verrijking van ons leven is hij gebleken. En elke dag wordt het beter. Wil ik mijn (oude) leven terug? Alstjeblieft niet!