Mijn kindje ging op de 5e dag na de geboorte (thuis) het ziekenhuis in. Ik ben toen als kraamvrouw ook opgenomen! Op die manier kon ik toch heel vaak (bijna continu) bij mijn kindje zijn. Afhankelijk van je verzekering kan je tot de 1e 10 kraamdagen zonder verdere medische indicatie opgenomen worden in het ziekenhuis. Ik had 'geluk' dat ik zelf ook een ontsteking kreeg (verder niets ernstigs) en daardoor een eigen indicatiekreeg waardoor ik nog een paar dagen kon blijven en daarna had mijn dochter recht op rooming in. Oftewel.. ik mocht op haar kamer (ik in het ziekenhuis bed en zij in het bakje.. dit kan natuurlijk niet als je kindje op de neo of ic ligt) Ik ben dus alle dagen (10 nachten) bij mijn kindje gebleven en op die manier ook bijna alle voedingen zelf kunnen doen. Dit schrijf ik maar even op voor hen die dit niet weten. Je hebt er recht op om je kraamtijd (8 dagen soms dus met verlenging) bij je kindje te blijven!
Ik heb maar een wens voor mijn kraamweeek nu, rust en fijn thuis. En dan kan het me niet schelen of de kraamverzorgster een rotmens is, of dat ze de was niet doet of wat dan ook... Een kraamweek thuis met je baby is volgens mij heel bijzonder, ik heb dat helaas niet gehad met mijn tweeling, en mijn kindjes pas echt leren kennen toen ze thuis kwamen uit het ziekenhuis. Maar als ik terug kijk op mijn kraamtijd dan denk ik alleen maar aan : Snachts mn wekker zetten om te kolven, in mn eentje op de bank zonder babys in huis. Terwijl iemand in het ziekenhuis mijn 2 kleine babys lekker de fles aan het geven was... Echt ontzettend rot, en de verwerking daarvoor heeft echt tijd nodig.
Hallo allemaal, ik herken dit helaas ook mijn zoontje is 4 weken te vroeg geboren na een klote zwangerschap ons kindje zou niet geboren worden,elke keer bloedingen maar de kleine was heel sterk en is er toch. de bevalling duurde een kwartier blij als we waren dachten we we mogen naar huis. maar helaas we moesten een week blijven. hij woog 2605gram en zakte naar 2300gram uiteindelijk mochte we dan naar huis maar na twee dagen was hij weer afgevallen en dronk hij niet meer,weer naar het ziekenhuis 4 dagen met een zonde maar naar 4 dagen was hij er weer boven op het is niet leuk ik heb ook niet kunnen genieten maar het komt echt allemaal goed!!!!
Mijn dochter is ook op dag 5 opgenomen in het ziekenhuis, ik mocht echter niet opgenomen worden. Echt vreemd dat het toen bij mij niet kon en bij jou wel, was wel in 2007 maar toch. Ik had een keizersnede gehad en was pas 3 dagen thuis. Ik denk als ik toen opgenomen was geweest als kraamvrouw, ik sneller hersteld had kunnen zijn. Ik heb echt toen door de pijn heen gelopen. Bedankt voor je verhaal, ik ga dit zeker bij de tweede (als dit ons gegund is nog een keer) in mijn achterhoofd houden. Groetjes jopa
Wat een heftige ervaringen! Het is iets wat je hele leven blijft achtervolgen. Ik heb het op een ander 'level' meegemaakt. Bij het zoontje van mijn broer namelijk, ook een hele nare ervaring.... Moeder en kind mochten gewoon naar huis na de bevalling. Al gauw bleek er flink wat mis te zijn met de kleine en moesten weer terug naar het ZKH. Kort daarna moesten we met spoed naar een specialistisch ZKH. Daar aangekomen wisten ze ook niet wat er aan de hand was met de kleine, een darm aandoening die zij niet eerder hadden gezien. Moeder en vader helemaal van slag. Vreselijk als je zelf niet weet wat er aan de hand is, maar als OOK de doktoren voor een vraagteken staan zakt de moed je in de schoenen. Ik heb toen alle gesprekken moeten doen met artsen e.a. gezien zij niet meer helder konden nadenken, laat staan een gesprek voeren. Zij hebben geen kraamtijd gekent, alleen de constante angst of de kleine het zou overleven. Nou goed... kan er nog heel veel over vertellen, maar dan wordt het een heel lang verhaal. Uiteindelijk is het redelijk goed gekomen. Nu ik zelf aan de beurt ben om te bevallen, ben ik als de dood dat er iets mis gaat met de kleine. Ik probeer positief te denken, maar kan de negativiteit niet altijd uit mijn gedachten wissen
Wat gek toch dat iedereen dat anders ervaart. Bij de oudste HA ik vijf dagen ziekenhuis (sectio) en daarna nog een week kraamhotel (gedeeltelijk uit eigen zak getaald), de jongste lag op de kinderafdelimg en ik bleef in het ziekenhuis tot we samen ontslagen werden (2 weken). Ik moest en moet niet denken aan een kraamtijd thuis. Ik vond het juist prettig in het ziekenhuis, alles werd gedaan, ik hoefde alleen maar aan mijn kind te denken en niet aan het huishouden of andere huisgenoten.
Wat fijn voor je dat je het zo prettig ervaren hebt! Ik denk dat je idee over wel of niet thuis een kraamweek wel veranderd als je al ontzettend lang in het ziekenhuis gelegen hebt tijdens de zwangerschap.
wat een herkenbare verhalen hier, vond het wel heel erg om te lezen dat een moeder met n kind op de neo, bij een moeder met kind op dezelfde kamer werd gelegd. vreselijk! hoe niet-doordacht van t personeel!!!! fijn om mijn verhaal ook even kwijt te kunnen. Noud werd in t ziekenhuis geboren, na een korte snelle bevalling. alles was helemaal super en goed, de opa`s en oma`s kwamen na 1,5 uur al langs. ze namen onze dochter ook mee. achteraf zien we op de foto`s die toen gemaakt zijn dat t op dat moment al niet goed ging met Noud, hij had spierwitte handjes. even later kwam een zuster even kletsen en die vond m zo wit. ze trok m uit mijn armen en weg was hij. mijn vriend erachteraan, en die kwam 10 min. later huilend terug. ze hadden m op de neo aangesloten op de monitor en die was meteen gaan joelen. overal kwamen witte jassen vandaan en er stonden 6 mensen om hem heen. noud had n hartslag van 300 slagen per minuut. mijn vriend ging bijna van zijn stokje en werd dus terug gebracht. toen hebben we een half uur moeten wachten, verschrikkelijk. we dachten echt dat we m kwijt waren. ze hebben moeite gehad hem stabiel te krijgen, eerst met koude doeken, toen zijn hoofd in een bak ijswater (echt waar!) en toen zijn hele lijfje erin. dit om een schrikeffect te krijgen waardoor het hart weer gewoon zou gaan kloppen. dit werkte allemaal niet, daarom heeft hij een injectie gehad waarmee ze zijn hart als het ware "ge-reset" hebben. het heeft heel even stil gestaan en klopte toen weer normaal.Noud heeft vanaf die dag medicijnen gehad om zijn hartritme laag te houden.na een week mocht hij naar huis. weg kraamweek, alleen maar heen en weer reizen, oppaszorgen voor onze dochter, en zorgen om ons lieve ventje. en toen hij thuis was zei iedereen, wat fijn dat hij thuis is!!! wat fijn dat t zo goed gaat!maar ze hebben niet door dat je elke minuut van de dag bezig bent met dat hartje: klopt t nog wel? huilt hij niet te hard/lang? je bent constant bang dat t mis gaat. blijven de medicijnen wel binnen? enz. noud is nu 8 mnd oud, van de medicijnen af, en n heerlijk ventje.helemaal gezond volgens de kinderarts. maar deze kraamtijd en t spannende begin en alle zorgen vergeet ik nooit meer.
Heftig en herkenbaar alle verhalen... Onze dochter werdt ook in het ziekenhuis geboren vanwege langdurig gebroken vliezen. We mochten een dag later al naar huis, maar vervolgens dronk ze helemaal niets. Dus wij weer terug, toen bleek ze een infectie te hebben. We hebben twee weken in het ziekenhuis gelegen en daar een aantal spannende momenten meegemaakt die ons ook echt blijven achtervolgen. Ik heb het geluk gehad dat er in het ziekenhuis hier rooming in is, wat wil zeggen dat je als moeder continue bij je kindje kunt blijven. Ik ben in die twee weken dan ook geen moment bij haar vandaag geweest. En inderdaad, dan gaat het 'goed' en mag je naar huis. Toen we thuis aankwamen wist ik gewoon niet wat ik moest doen. Ik heb eerst een paar uur met haar op de bank gezeten, moest echt even bijkomen van alles wat er gebeurde (en nu eigenlijk nog steeds...). En inderdaad de omgeving ziet het niet, die hoor je alleen maar zeggen wat fijn dat het goed gaat, etc. Maar we hebben de eerste weken thuis ook continue zorgen gehad om haar. En ik baalde ook gigantisch dat we niet die fijne kraamweek gehad hebben waar 'iedereen' het over heeft. Toen een paar weken nadat we thuiskwamen onze buren een kindje kregen, helemaal gezond en lekker thuis, was ik echt jaloers, ik kon dat niet van me afzetten. Had dat ook zo graag gehad. Natuurlijk moet ik blij zijn dat het met onze dochter allemaal goed is afgelopen en dat ben ik natuurlijk ook. Maar ik mis wel heel erg het begrip uit de omgeving...
Ik vraag me af wanneer zo'n heftige eerste periode een plekje vindt in je hoofd. Ik ben er bijna dagelijks nog mee bezig, ondanks dat Timo nu een kerngezonde kerel van 4,5 maand is. Vergeten doe je het nooit meer, maar het gevoel van "acceptatie" heb ik nog niet.
Elisabethbas:inderdaad. Ik vind het ook nog vaak lastig. Ben ook nog steeds boos om bepaalde reacties die ik/wij hebben gehad. We hebben sommige dingen tot een bepaalde hoogte uitgesproken, maar kom op, je gaat toch niet over een naam zeuren als mijn kind daar ligt te knokken voor zijn leven??? Naja, denk dat het verwerken van zon moeilijke start wel veel tijd nodig heeft, want ikzelf ben er nog veel mee bezig.
Hier niet zo'n heftig verhaal, maar ik herken heel veel. Zoontje geboren plotseling na gebroken vliezen bij 34+6. Niets heftigs. Maar hij moest wel daar 12 dagen blijven. En een vriendin die mij vertelde dat het wel erg fijn was omdat ik 's nachts kon doorslapen. Ze vergat dat ik 2 a 3 keer per dag naar het ziekenhuis moet. Het ziekenhuis lag midden in de stad en het was net voor kerst. Dus telkens me een knip ver lopen om naar ons kindje te kunnen. Slapen deed je niet, want dan moest je alweer terug. Toen ik thuiskwam uit ziekenhuis was me man kwaad omdat het thuis zo'n puinhoop was en hij alles alleen moest doen. Gelukkig kwam de kraamverzorgende de volgende dag helpen. Het kamertje moest in orde gemaakt worden. Ik miste nog enkele spulletjes, dus tussendoor nog gehaald. De rust kwam pas echt toen hij met kerst thuiskwam. Dan maar gebroken nachten. Schoonma die haar verjaardag bij ons wilde vieren en niet snapte dat we daar geen zin in hadden. Ze had de catering al geregeld. Hij mocht speciaal voor kerst eerder naar huis, maar hij kon zijn temperatuur nog niet op orde houden. Ze was toch wel boos dat ze het niet bij ons mocht vieren met haar familie. En dan erna. Het verwerken en de binding met je kindje. Pas in de derde maand voelde het pas als dat hij echt bij mij hoorde. Toen ik thuis was en hij in het ziekenhuis miste ik hem ook niet echt. Waardoor ik mij weer super schuldig voelde. Ik hoop dat ik bij dit kindje (15 weken zwanger) wel een fijne kraamtijd heb.
jeetje, je man werd boos omdat t thuis niet op orde was??? dat is wel heftig. en dan die schoonmoeder van je... tssss. ik hoop voor je dat je nu een hele superfijne kraamtijd hebt, met n baby bij op je bed en n kraamhulp die alles voor je regelt!
Hoi Dames Ik herken heel veel van wat er hier geschreven wordt. Bij de 1e heb ik mijn kraamweek in het ziekenhuis gehad vanwege KS. Vond ik niet erg en had mijn dochtertje naast me. Bij de 2e ben ik normaal bevallen. De bevalling ging verder goed maar tijdens de geboorte heeft hij het benauwd gehad , wat ze niet in de gaten hadden omdat de hartslag normaal bleef. Toen hij geboren was legden ze hem op mijn buik en knipten de navelstreng door en namen hem meteen mee ( weg eerste foto's). Hij was asfyctisch,zijn bloed was verzuurd door zuurstof gebrek. Hij had een apgar van 4. Ik had dat niet in de gaten omdat hij mooi roze was en zijn oogjes waren open, alleen hij huilde niet. Na een paar minuten was hij hersteld en moest meteen in de couveuse. Ik heb niet kunnen knuffelen met hem nadat hij geboren was. Hij heeft 5 dagen in het zkh gelegen en elke dag 2x op en neer. Wat was dat zwaar, elke keer als je thuiskomt zonder baby. Na 5 dagen mocht hij naar huis en zijn we gaan genieten en probeerde ik de ellende van de 1e dagen zonder hem van me af te schudden. Toen hij 14 dagen oud was begon hij veel te huilen, naar de huisarts, we werden afscheept dat het normaal was dat babietjes veel huilen. De volgende dag naar de huisartsenpost , deze belde gelukkig meteen de KA en hij werd meteen opgenomen ( ook om het feit dat wij het echt niet langer trokken zo). Na 1 dag observatie was het duidelijk, hij was een huilbaby door verborgen reflux. Meteen aan de medicijnen verdikte voeding. Tien dagen heb ik hem weer moeten missen en elke dag een paar x op en neer ziekenhuis. Na de 10 dagen namen we een pittig maar tevreden kindje mee naar huis. Na 3 maanden keerde de rust hier weer terug ,maar voelde ik mij ellendiger. Gelukkig ben ik niet in een depressie beland maar dat had zo gekund. Ook mijn vriend weet niet echt hoe ik me voelde toen de heftige periode over was. Thomas was toch thuis en deed het goed? Het werd me soms echt teveel , 2 kindjes, voelde me schuldig over zijn slechte start, en faalde als moeder omdat ik niet wist wat mijn kindje later mankeerde. Ik hoorde hem steeds huilen terwijl dat niet zo was, ook was ik erg moe. Toen Thomas 1 jaar werd heb ik de bevalling en nasleep pas een plaatsje kunnen geven door erover te praten en schrijven. Pas toen kon ik echt genieten van mijn mannetje en onze band werd steeds hechter, het heeft echt moeten groeien. Natuurlijk houdt je meteen van je kindje maar de "verliefdheid" was er niet meteen. Dat heeft zeker 6 maanden geduurd. Hiervoor vroeg iemand hoel lang het duurde voordat alles een plaatsje krijgt? Nou het kan lang duren hoor. Bij mij ging het beter toen hij 8 a 9 maanden was. En ik echt begreep wat er tijdens de geboorte was gebeurt en dat het absoluut niet mijn schuld was. Achteraf wou ik dat ik het aanbod van een maatschappelijk hulp had aangenomen toen Thomas was opgenomen omdat hij zo huilde. Misschien had ik het daardoor wat eerder losgelaten, maar dat zullen we nooit weten. Hij is nu 20 maanden en een heerlijk mama ventje.
Ik vind dit anders ook heftig genoeg met zo'n hork van een man en zo'n egoistische schoonmoeder! Ik wens je een hele fijne kraamtijd toe deze keer, hopelijk gedraagt iedereen zich dan, sterkte met zo'n familie meid!