gelukkig krijg je er een geweldig leven voor terug... en nog veel mooier dan ik in ieder geval ooit voor mogelijk had gehouden... dus blij dat me leven voorbij is
Mijn leven verschilt niet zoveel met toen ik nog geen kinderen had. Mijn kinderen staan altijd op nummer 1. Maar daarnaast heb ik nog steeds mijn eigen dingen, waar ik ook niet zonder zou kunnen.
Ik heb het zelf altijd geroepen HAHA Leek me niks, kinderen haha Nu ik mn meisje heb weet ik dat ik fout zat, het heeft mijn leven juist een stuk leuker en waardevoller gemaakt!
Ik zie nergens een stempel Ze heeft het gewoon over zichzelf... Geldt hier ook trouwens: het wilde/avontuurlijke leven ligt achter me. En ik mis het niet, geen moment! Het leven heeft veel meer structuur gekregen sinds mijn meisje er is, en dat doet me erg goed
Mijn leven is niet voorbij, maar ik heb gewoon een hoofdstuk zonder kindjes afgesloten en begin aan een hoofdstuk met man en kindje(s). En wij waren echt toe aan dit hoofdstuk. Ik vraag weleens of hij niet wat met vrienden wil doen 's avonds, maar at is gewoon niet meer interessant. Hij wil gewoon het liefste bij ons zijn.
Wat een rare stelling zeg. Ik heb niet alles gelezen maar moest wel even reageren. Ik heb zelf pas op latere leeftijd (39) een kindje gekregen, eerder zat 't er niet in door een scheiding, ziekte etc. Maar wat mij betreft is mijn leven nu pas begonnen hoor! (En ik ben ook nog eens 40 nu, dan begint 't leven toch pas zeggen ze? ) Je leven krijgt naar mijn mening juist meer kleur, meer inhoud en meer betekenis als je kinderen krijgt. Mensen zonder kinderen zijn vaak (onbewust!) materialistischer, egoïstischer, overdreven ambitieus en maken de dingen vaak ingewikkelder dan ze zijn. Ik spreek uit ervaring, ik snap nu zelf niet waar ik voor Dennis in godsnaam een probleem van maakte. Als je eenmaal kinderen hebt is het heel simpel, je kind en je gezin staan op nr. 1, daarna komt de rest. Je kunt ineens heel goed prioriteiten stellen, alles om je heen (incl. vrienden en familie) wordt nèt dat beetje minder belangrijk, net als je werk. Je verantwoordelijkheidsgevoel kent geen grenzen en je trots gaat soms met je op de loop. Meestal word je zelfs een beter mens, je gaat anders naar dingen kijken, denkt ineens over veel dingen anders. Heel veel mensen zullen dit ontkennen want het klinkt niet allemaal positief, maar ik zie het bij mezelf, pas toen ik moeder werd, werd ik 'mezelf' zeg ik vaak. Doordat je kindje je een spiegel voorhoudt zie je ineens heel goed wat je goed en wat je fout doet. Ineens stel je het belang van je kindje boven dat van jou omdat je kindje nog klein en hulpeloos is en van jou verwacht dat je er zult zijn voor hem/haar. Natuurlijk is dit wat zwart/wit geschetst maar ik voel het wel grotendeels zo. Dennis heeft in alle opzichten mijn leven juist verrijkt. En al gaat alles minder spontaan als je een kindje hebt, kun je niet zomaar meer even gaan stappen of winkelen of wat dan ook, het feit dat er een mini-mensje op je rekent is zoveel meer waard dan wat dan ook.
Tsja, "life as you know it" is wel voorbij als je eenmaal kinderen hebt. Maar de vraag is meer, so what?? Hoe erg is dat? Ja, je kan niet meer spontaan de hort op, uitslapen is verleden tijd, vakanties worden anders ingevuld, je lijf verandert, je staat zelf niet meer op de eerste plaats en zijn jouw behoeften en wensen secundair aan de behoeften van je kinderen (dus als je bijvoorbeeld de hele nacht hebt lopen kotsen en zo brak als wat bent, zul toch gewoon op moeten staan voor je kinderen). Ook de angst dat je kinderen iets kan overkomen of zomaar dood kunnen gaan rust altijd (bewust of onbewust) op je schouders en dat ervaar ik best als een grote last af en toe. Maar, hoe lollig was het nou eigenlijk om elk weekend dronken in de kroeg te hangen en je kater uit te slapen? Hoe bevredigend was het eigenlijk om alleen maar met jezelf bezig te zijn? Ik vond het persoonlijk een verrijking om te zien hoe vanzelfsprekend mijn prioriteiten zijn verschoven van mijzelf naar het welzijn van mijn kleine schatten. En ik geniet oprecht van ze en ik vind het nog steeds heel bijzonder dat zij in mijn lichaam gegroeid zijn en ik ze gebaard heb. Ik ben ook echt een ander mens geworden door het moederschap, rustiger, empatischer, gevoeliger, intuitiever. En ik doe nog steeds meer dan genoeg leuke dingen die ik vroeger ook deed. En ook heel veel nieuwe dingen die ik vroeger niet deed en nu doe met de kinderen erbij.
Dat heb ik ook zoooveel gehoord. Vooral omdat ik 22 ben, 19 toen de eerste geboren werd. Zelfs een vreemde op straat die tegen me zei: 'Jaaja.. nu heb je geen leven meer he.. tja eigen schuld.' Ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Ik leef echt voor mijn meiden. Ik vind totaal niet dat je leven voorbij is. Ja, je kunt niet zomaar ineens je deur uit, zonder oppas te hebben, maar of ik dat nou echt zo'n probleem vind? nee hoor! Wel vind ik dat de oudste nu even een pittige leeftijdsfase heeft. Ze zit echt in de peuterpuberteit. En ja, het word weer een stukje drukker als je 2e kleintje er eenmaal is. Maar trek je niks aan van die opmerkingen, Het blijft heerlijk. Geniet straks maar lekker van allebei die kleine, allerbelangrijkste mensjes in je leven!
Ik ken wel zo iemand die echt serieus vind dat haar leven voorbij is sinds ze moeder is.. In mijn ogen komt het voornamelijk omdat ze tot haar dochter 1,5 was nooit grenzen heeft gesteld, als bijvoorbeeld de spullen van tafel werden gegooid door dochterlief dan werd alles gewoon op de kasten gezet. Maargoed misschien heb ik zo'n makkelijk kind en ik ben natuurlijk ook niet 24/7 bij hun thuis.. Ook op het werk een collega die rustig zegt "tja kinderen heb je, dus dan maak je er maar het beste van" (moest me flink inhouden toen..) Natuurlijk is mijn leven veranderd, maar ik vind het heerlijk. We hebben wel verplicht wat meer structuur in ons leven moeten brengen zoals op tijd eten en niet pas laat in de avond omdat je druk bezig was. Ook spontaan weg gaan is nu even iets meer werk Maar je krijgt er zo ontzettend veel voor terug, alleen al als ik een knuffel van mijn kleine meid krijg dan smelt ik gewoon. Verder heb ik al mijn hobbies gewoon nog net zoals voordat ik moeder was, alleen is mijn dag indeling wat verschoven.
Nee zeker is mijn leven niet voorbij! Mijn leven is alleen maar mooier en rijker geworden sinds we Luca hebben. Natuurlijk lever je een stukje vrijheid in, maar daar krijg je zoveel moois voor terug!
Ik vind mijn leven eerder voorbij (bij wijze van) nu ik geen kinderen kan krijgen! Iedereen verteld me over het moederschap,hoe geweldig het is allemaal. En dat ze het mij ook zo gunnen. Dat snap ik wel maar het doet wel zeer. Maar ja Trees,jij weet er alles van zo te zien aan je ondertekening. Veel geluk met jullie 2e kindje!