Hey dames, Ik heb eigenlijk nog nooit zelf een topic geopend maar ik merk nu toch ineens dat in mijn omgeving niemand begrijpt wat ik bedoel... Ik heb vanochtend besloten ( nadat ik gisteren ivm minder leven en een hogere bloeddruk een ctg moest laten maken ) dat ik ipv 4 weken voor mijn uitgerekende datum ( 01 mei ) toch maar 6 weken ervoor met zwangerschapsverlof ga.. Op de een of andere manier voelt dit als falen, omdat ik dacht dat ik wel even fulltime kon blijven werken, me ondertussen kon voorbereiden op de bevalling en ook nog alles in huis kon blijven doen ( aangezien ik een man heb die niet echt ziet wat er moet gebeuren ) Maar de laatste tijd denk ik steeds vaker, wat nou als ze te vroeg komt, wat nou als ik dan nog niet klaar ben met alles soppen ( hoe bedoel je nesteldrang) en wat nou als ik dan nog niet alles in huis heb. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor ondanks dat ik nog maar 8 weken heb. In mijn omgeving roepen ze allemaal lekker toch, eerder met verlof, ga er nou maar van genieten. Maar voor mij voelt het gewoon nog niet goed. Ik doe alles voor de gezondheid van mijn meisje en mezelf maar ik moet gewoon erg aan het idee wennen dat het niet zo gaat als gepland. En dat niet alles zo gaat als ik graag wil... Zijn er meer meiden die dit herkennen of ben ik nou echt zo'n aansteller?
Wat is nu dan hetgeen dat ze niet begrijpen? Dat je het rot vindt om eerder te moeten stoppen of dat je bang bent om niet alles klaar te hebben? is me niet helemaal duidelijk... Ik ben volgens mij ongeveer dezelfde dag als jij uitgerekend en ik ga ook uit van 4 weken, maar ik heb mijn hele zwangerschap al voorgenomen om me niet te veel vast te pinnen op hoe het zou moeten volgens mijn gevoel, maar te luisteren naar mijn lichaam. Gaat t niet, dan gaat t niet. Ik heb wel ervoor gezorgd dat ik in de 4-6e maand het meeste heb gedaan wat gedaan moest worden, omdat je idd niet weet wanneer het komt en of je de laatste weken/maanden klachten hebt. Dat heeft me veel rust gegeven. Ik wil ook alle kleertjes hebben gewassen en in de kasten hebben voordat ik met verlof ga (rond 30e week is de planning) en ik heb dan ook wel een man die veel doet en die juist niet wil dat ik te veel doe. Misschieneen keer met je man over hebben en een lijstje + planning maken wat er nog moet gebeuren?
Ze begrijpen beide niet. Geniet toch van het feit dat je lekker over 2 weken al met verlof gaat is de standaardzin.... En omdat het kamertje bijna klaar is en we bijna alles binnen hebben vinden ze dat ik niet zo moet lopen stressen. Wat ze alleen niet zien is dat er nog zoveel kleine dingen moeten gebeuren die met een "lakse" man allemaal op mij neerkomen.. Ik heb al een aantal keer flinke woorden met hem hierover gehad en dan gaat het weer een paar dagen goed maar daar heb ik nu gewoon geen kracht meer voor. Hij heeft het idee dat zwangere vrouwen zich aanstellen en gewoon nog kunnen stofzuifgen, dweilen, de sterke en drukke hond twee keer per dag kunnen uitlaten en de badkamer uitsoppen op een trapje. Natuurlijk kan dat ook makkelijk, alleen als je er ook fulltime bij werkt breekt dat af en toe wel eens op en schakel je over naar de "klaagmodus". Maar dan ben ik een zeurpiet...... :x Natuurlijk heb ik last van nesteldrang en mijn hormonen en ben ik een pietlut maar ik zou het leuk vinden als ze daar gewoon een beetje begrip voor hadden......... Hmm eigenlijk is dit best wel een klaagverhaaltje geworden, sorry hoor, maar het lucht eigenlijk wel op
hmmm vervelend is dat, ik weet zelf niet hoe dat is omdat mijn man juist wil dat ik het liefst niks doe (hij is bang dat het schadelijk is voor de baby als ik teveel doe). Gaat je man mee naar de VK? Anders kun je die ook iets laten zeggen, gewoon via een onnozele vraag als: kan ik nog zware dingen doen als boodschappen tillen etc.? Heb je al een lijstje gemaakt met wat er moet gebeuren? Zo kun je een beetje plannen en wegstrepen, bij mij geeft dat altijd veel rust!
Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik ok vastberaden om tot 4 weken voor de bevalling te blijven werken. Het was immers mijn eerste, ik had weinig klachten en je bent zwanger, niet ziek. Toch toen ik bij de 30 weken aankwam merkte ik dat het gewoon allemaal een stuk zwaarder werd. Hoe goed het op zich ook ging, je vraagt nu eenmaal veel van je lichaam. Ik heb toen snel 1 week vakantie voor mijn verlof gepland. Toen ik eenmaal verlof had was ik zo ontzettend blij dat ik een weekje eerder kon. Alles gaat gewoon een stuk langzamer en met je nesteldrang wil je gewoon nog een hoop. En allebei gaat gewoon niet. En dan vind ik het werk nog het minste belangrijk
ik heb het ook gedaan. Het werd wel zwaar allemaal, mijn man deed ook niet echt veel uit zichzelf. Ik was eerst wel van plan om 4 weken voor de bevalling te stoppen, maar uiteindelijk is het 6 weken geworden. Ik had ook nooit geen klachten, maar laatste 10 weken waren wel zwaar. Ben blij dat ik eerder stopte
Juist als je zwanger bent maar zeker als je straks je kindje hebt is het heel belangrijk dat je dingen leert loslaten, en dat is heel moeilijk maar de enige manier om een beetje rust te creëren. En je man, daar begrijp ik niet zoveel van, sorry maar wat een hork.
@Dana, je hebt gelijk inderdaad, vwb de zwangerschap is hij gewoon een gevoelloos figuur, iets wat ik hem erg vaak verwijt... Ben er alleen nu klaar mee omdat dat teveel energie kost. Gelukkig zijn mijn ouders er altijd voor me en ze helpen me en steunen me waar ze kunnen. En ik hoop dat het voor hem allemaal wat meer leeft als ze geboren is.. @Jalou, dat was mijn favoriete zin haha. Het gaat best ik ben zwanger niet ziek! Maar inderdaad, ik ben nu bijna 32 weken zwanger en na een lange werkdag wil ik eigenlijk alleen nog maar op de bank hangen en verder niks. Ik heb net alles geregeld met pz dus mijn verlof per 17 maart is een feit. Nu nog even accepteren dat ik dan ook weer eerder moet gaan werken want is eigenlijk mijn grootste afknapper Ik heb me vanaf het begin van mijn zwangerschap verheugd op 15 weken vrij na de bevalling, ( inclusief 3 weken vakantie ) Even omschakelen, loslaten, alles een malle alles afronden voor de overdracht op mijn werk en dan.....hopen dat ik kan gaan genieten van alle vrije tijd!!
Moet zeggen dat ik fulltime thuis ben , maar ik krijg dit echt neit meer voor elkaar hoor! Ik probeer alles wel, maar wat ik normaal gesproken op 1 dag zou doen, doe ik nu een week over... Haha! Zou echt je man even aangeven dat je van deze acties klachten krijgt die héél slecht zijn voor het kindje (wie weet dat ie daar gevoeliger voor is dan dat je "het niet meer aankan") En anders gewoon niet meer doen!!! En daarbij, het is helemaal niet vreemd als je nu besluit toch 6 weken van tevoren al verlof te nemen. Anders moet je in de ziektewet, en kom je vanzelf ook meteen in verlof. Gewoon lekker doen hoor! Je moet zelf klaar zijn voor je bevalling!!!
ah joh, misschien komt ze wel 2 weken te laat, dan heb je alsnog je 15 weken ik had ook graag 4 weken van te voren met verlof gewild maar gaat het ook niet worden, gisteren was mijn laatste werkdag. merk dat ik er nu ook wel echt aan toe ben, dat had ik een paar weken geleden ook nog niet gedacht hoor! slaap slechter, meer last van mijn heupen en de gebruikelijke kwaaltjes maken het allemaal niet makkelijker. maar hoe je man nu met je omgaat is niet normaal hoor, helemaal niet als je al een hoge bloeddruk hebt.
allereerst; Je bent geen aansteller Bij de een valt het gewoon zwaarder (zowel lichamelijk als emotioneel) dan bij een ander. Dat geeft anderen niet t recht om je een zeurpiet o.i.d te noemen Ik wilde bij de eerste fulltime tot 34 weken werken.. vanaf 22 weken moet k halve dagen gaan werken vanwege mn BI (staand beroep) en bij 31 weken kon ik de 10 min van de garage naar werk als niet meer lopen zonder de pijn te verbijten. Blij dag k toen per direct gestopt ben.. daarna knapte t al gauw een stuk op Bij de tweede heb k tot 36 weken vol energie gewerkt! (zelfde baan) zo zie je maar hoe t kan verschillen per zwangerschap Voel je vooral niet schuldig als je stopt, je helpt jezelf er mee
Wat een bekend verhaal, ik had ook zoiets van nou moet toch lukken tot week 34 doorwerken, je bent toch niet invalide! nou inmiddels ben ik 29 weken zwanger en heb twee weken geleden al geregeld dat ik toch die twee weken ervoor ook nog verlof wil.... het verbaasd me dat je eigenlijk niks meer te zeggen hebt over je lichaam, hiervoor wist je precies waar de grenzen lagen enz, en nu is het simpelste iets al een heel obstakel...dat had ik niet zo verwacht ik vind het helemaal niet erg, vooral omdat de reacties van mn omgevind zo goed zijn neem gewoon je rust, ik ben ook een werkpaard en voelde me wel een beetje schuldig naar mn collega's (vooral omdat ik vantevoren zo'n grote mond had van 'dat doe ik wel even' ) maar uiteindelijk draait het om jouw en je baby. en wat je man betreft, tsja, waarschijnlijk is hij altijd al zo geweest en dat weet je als je met hem trouwt, alle mannen hebben wel iets waardoor wij ze achter het behang willen plakken :x die van mij wil best eens de stofzuiger pakken maar dan doet hij het toch niet zoals ik wil dus....schiet niet op heel veel sterkte nog en kop op, straks hebben we een heerlijk baby'tje om te vertroetelen!!!
Vind het wel erg om te horen hoeveel mannen zo "slecht" zijn voor hun zwangere vrouw. Hadden jullie Help mijn man is Klusser gezien? Was ook al zo'n pipo die in de 39e week nog de verbouwing niet klaar had en haar zonder trapleuning omhoog liet strompelen. Ik snap dat niet zo goed hoor, maargoed het zal wel iets typisch mannelijks zijn ofzo, weet t niet.
Heeeeeel herkenbaar, gewoon doen, anders krijg je spijt. Heb ik met de eerste ook gedaan terwijl ik ook 4 weken van plan was, achteraf super beslissing, heb nog even genoten van de tijd om te soppen en te rusten en de kleine kwam inderdaad te vroeg........