Is jullie man/vriend er veel mee bezig? Bij ons levert het wel wat frustratie op. Hij is van mening dat het ooit wel goed komt en ik ben na 2 miskramen heel ongeduldig geworden. Hij weet niet wanneer de vruchtbare dagen zijn, vraagt het me ook niet. Als ik het wel zeg, voelt hij de seks als een soort verplichting en dat doet geen goed aan zijn zin in seks. Hij begrijpt mijn verdriet wel, maar is er dus niet zo mee bezig als ik.
Hey Julia, Dat is soms lastig hè, om op 1 lijn te komen met je lief. Wat ontzettend naar dat je twee miskramen hebt gehad meis. Dan wordt je wel heel hard van de roze wolk af gekieperd. Toen mijn lief in juli 2010 vertelde dat hij graag een kindje wilde was hij zelf door het dolle heen. We leefden toe naar 1 december, onze startdatum, en hij vertroetelde me op voorhand alsof ik al zwanger was. Als ik ook maar iets aanwees wat ik mooi vond, kocht hij het voor me. We zijn anderhalf jaar verder en zijn enthousiasme is wel gezakt. Hij snapt soms niet waarom ik het zo graag NU wil, had het idee dat ik misschien niet meer gelukkig was met z'n tweetjes. Praten, praten, praten en een tijdje rust heeft er voor gezorgd dat we het nu weer samen doen. W at wij hebben gedaan is een date plannen en afspreken om het er uitgebreid over te hebben (in ons geval een bezoek aan de ha). Dat klinkt misschien wat gek maar hij heeft daar niet altijd zin in, zeker omdat hij mij niet verdrietig wil zien. Op die manier konden we ons ook allebei een beetje voorbereiden en een mening vormen. Het was een mooie avond en we zitten nu weer op 1 lijn. Misschien dat je er iets aan hebt.. Liefs en sterkte!
@Julia: op zich wel herkenbaar. Ik ben er ook veel meer mee bezig dan mijn man. Ik kan wel zeggen dat het zwanger worden (of liever het niet lukken ervan) toch wel al maanden dagelijks door mijn kop spookt. Mijn man doet (nog steeds) graag mee met de vruchtbare dagen, informeert altijd of er al 2 streepjes te zien zijn. En is wel in voor de gekke dingen/bijgeloven, die het zwanger worden zouden bevorderen. We zijn nu in ronde 10 na mijn mk en het biologische klokje tikt maar door. Ik zou best wat medische hulp willen als dat nodig mocht zijn. Maar ik merk dat daar voor mijn man wel een grens is. Hij kan zich er makkelijker bij neer leggen als er geen kindje meer zou komen. Op zich prijs ik mezelf helemaal gelukkig met mijn zoontje, maar zou oh zo graag nog een tweede kindje willen. Hij wil het ook heel graag, maar wil dat niet ten koste van alles. Dus ik hoop niet dat het zover moet komen, maar dan verwacht ik ook nog wel wat problemen.
Nee. Hij staat er veel luchtiger in dan ik. Eigenlijk vraagt ie ook nooit ergens naar. Wij zijn inmiddels de 1e keer naar de gyn geweest en dan is ie wel heel lief enzo. En als ik weer ongi ben mag ik ook altijd bij m hangen, maar de laatste keer zei die: ben je er niet te veel mee bezig? Ik: WTF?! Ik zeg er bijna nooit iets over. Misschien komt het doordat mannen ook niet met al die stomme hormonen hebben te maken, waar ik pukkels van krijg en sjagerijnig van wordt enzo Ik slik die etos ZW pillen en dat vind ie eigenlijk ook maar niks, duh het is gewoon een multi-vit en bij mij lijkt daardoor toch m'n eisprong wat eerder te komen (was er mee gestopt maar weer begonnen) al kan t ook toeval zijn. Zeker weten zal ik het nooit
Nee, en ik denk ook "gelukkig niet". Ik denk dat als mijn man er net zoveel mee bezig zou zijn als ik, dat we dan echt geen leven meer zouden hebben . Hij houdt mij gelukkig "in het gareel". Ik kan er heel erg mee bezig zijn, negatief zijn. Hij niet zo, is ook veel positiever. We houden elkaar mooi in balans wat dat betreft. Neemt niet weg dat ik er soms wel wat moeite mee hebt, in die zin, dan hij wel eens geïrriteerd raak van mijn soms wat negatieve instelling, en ik juist andersom, maar onder de streep is het goed zo.
Oh Julia,wat erg van je miskramen. Sterke ermee Mijn vriend is er niet veel mee bezig gelukkig. hij denkt dat het wel goed komt,met of zonder IUI. Ik denk dat zelf gelukkig ook wel maar kan nog wel eens goed in de paniek schieten en het helemaal niet zien zitten! Ben ook nog flink ziek dus dat speelt ook mee. Ik vind het wel fijn dat hij er niet teveel mee bezig is,hij heeft het al druk genoeg
Ik denk dat veel mannen er een stuk rustiger instaan, hun voelen niet elke maand die hormonen en die veranderingen in hun lijf Hier precies hetzelfde.. hij ervaart teveel als "moeten" als ik vertel wanneer mijn vruchtbare dagen zijn dus in overleg afgesproken dat ik dat niet vertel. Als hij er naar vraagt dan vertel ik hem wel waar ik in mijn cyclus zit. Nu komt deze week mijn nod er weer aan en merk ik dat bij hem de interesse weer wat meer wordt, vanmorgen vroeg hij nog wanneer ik ook alweer ongi moest worden. Vaak proberen we er de humor er in te houden. Zo kwam hij tijdens mn eisprong er mee na het klussen of ik niet beter met mn benen een tijdje in de lucht kon gaan hangen? En sinds 2 maanden temp ik nu, vraagt hij vaak sochtends wel even hoe "heet" ik die dag ben Praten op de momenten dat je het samen kan gebruiken, maar hem er niet teveel mee aan zn kop zeuren denk ik.... daarvoor gebruik ik dan het forum maar
Eerst totaal niet maar nu we toch echt aan het klussen zijn geslagen gaat het steeds meer komen. Ook ideetjes voor de kinderkamer komen van zijn kant. Wel leuk om te zien dat hij stiekem op internet allerlei info opzoekt over zwanger zijn/worden... Denkt dat ik dat toch niet in de gaten heb
Mijn man is er niet zoveel mee bezig.. qua zwanger worden dan. We hebben een zoon en ben in 2011 2x zwanger geworden van hem en in 2012 1x. Maar als ik zwanger ben, is hij wel wat zenuwachtig telkens of het goed blijft gaan. Ik daarentegen sta telkens doodsangsten uit ongeveer.
was hier het zelfde.. man dacht ook het komt wel goed, en verdiepte zich eigenlijk nergens in.. Nu... ben ik zwanger.. hij denk wel mee enz, maar nog.. weinig initiatief.. tot grote ergenis van mij enruzie toe.. maar goed.. het komt wel goed, als hij straks merkt dat het zo is, een buik ziet en een baby voelt.. komt het...althans.. daar hoop ik op? Zelf zegt hij dat hij er wel veel mee bezig is? hij zegt het alleen niet lijkt het dan.. naja///
Bjanc als de baby er uiteindelijk is komt dat wel goed hoor. Voor een man is een zwangerschap nu eenmaal anders, het zit niet in zijn lijf.
Mijn vriend is er ook niet echt mee bezig. Maar soms komt hij ineens heel onverwachts uit te hoek. Dan rijden we samen in de auto, ziet hij een man of een stelletje achter een kinderwagen en dan maakt hij de opmerking: Kijk zo loop ik/wij over een tijdje misschien ook wel! Maar verder ook niet. Haha. Maar goed Ik heb me er bij neergelegd. Ik weet zeker dat als ik zwanger zou raken hij veel meer geïnteresseerd, maar nog steeds op zijn manier
Hier is de interesse van mijn man wel toegenomen naar mate we er langer mee bezig zijn, nu ruim anderhalf jaar. In het begin had ie een houding van nou, we zien wel. En vond ie het niet echt nodig om ovutesten te doen oid. Maar inmiddels informeert ie wel naar of het geen klustijd is, of wanneer ik ongesteld zou moeten worden. En ook alle afspraken in het ziekenhuis met onderzoeken enzo vindt ie goed en nodig en is ie een onwijs grote steun. We doen het nu echt helemaal ontzettend samen, en dat vind ik wel fijn. Alleen fantaseer ik graag over dingen als babynamen en de kinderkamer, en daar krijg ik hem niet echt in mee.. eerst maar eens zien of het uberhaupt lukt. En ik heb ook wel het idee dat mocht het echt niet lukken, hij zich daar makkelijker overheen zou zetten dan ik. Hoewel.. als we kinderen over de vloer hebben gehad, van broers en zussen of vrienden ofzo, en ze zijn weer weg, dan merkt ie standaard op: stil he... jammer dat ze weg zijn..
Ik denk dat het heel normaal is dat een man er minder en anders mee bezig is dan een vrouw. Mijn man was er wel mee bezig en wilde ook echt wel meewerken met onderzoeken etc. maar het blijft toch anders, het is/lijkt voor hen veel makkelijker om er niet steeds mee bezig te zijn. Tijdens de zwangerschap was en is dat hier ook zo. Daarom ook lekker veel met vriendinnen kletsen