Mijn vader en ik!!!

Na lang wikken en wegen wil ik dan toch mijn verhaal hier kwijt. Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden, maar kan jullie nu al vertellen dat het een lang verhaal is.

Het verhaal draait om mijn vader. In de zomer van 2008 kwamen mijn ouders in de avond thuis van een wandeling met onze oppashond. Ik woonde nog thuis, maar had samen met mijn toenmalige vriend net een huurhuis toegewezen gekregen en zodra we klaar waren met klussen zouden we dus daarheen verhuizen. Mijn vader wou met ons praten en vertelde toen dus dat hij en mijn moeder uit elkaar gingen. Ik werd eerst ontzettend kwaad en vroeg meteen of hij een ander had. Hij bezwoor van niet, maar gaf als reden dat hij niet meer verder kon met haar.

Ik moet er bij vertellen dat mijn vader een eigen zaak had hiervoor samen met een compagnon en die compagnon heeft hem op een nogal vuile manier bedonderd waardoor de zaak dus failliet is gegaan... Groot nadeel was dat mijn ouders in gemeenschap van goederen zijn getrouwd en dat ons koophuis ook in de zaak zat zeg maar. En dat dus het koophuis uiteindelijk in de gedwongen verkoop moest. Op het moment dat mijn vader vertelde hij wou scheiden zaten we hier dus midden in.

Goed na een paar maanden had mijn vader een nieuwe vriendin. Een vrouw uit het buitenland waar hij al een jaar contact mee had terwijl hij nog bij mijn moeder was. Inmiddels weten wij allang dat hij toendertijd gewoon allang verliefd was op die andere vrouw (die hij dus nog nooit in het echt had gezien) en daarom dus bij mijn moeder is weg gegaan. Goed uiteindelijk is zij een paar keer in Nederland geweest en hij is ook daar geweest (Roemenië) En vervolgens kwam zij toen in de zomer van 2010 permanent in Nederland wonen bij mijn vader in. Mijn relatie is in 2009 uit gegaan en in 2010 heb ik mijn huidige vriend leren kennen.

Mijn vader en ik hadden voorheen altijd een hele hechte band. 2 handen op 1 buik zeg maar. Sinds hij bij mijn moeder weg is is dit gewoon verdwenen. Hij zoekt bijna geen contact uit zichzelf. Ik sta versteld als hij me belt, want dit doet hij zelden. Op 1 juni 2011 hebben wij een prachtige zoon op de wereld gezet en in die weken daarna kwamen ze 2 keer langs, wat al veel is voor zijn doen.

In mijn studietijd hebben mijn ouders naast mijn studiefinanciering een lening afgesloten. Ik was het er toen al niet mee eens omdat ik niet met een enorme schuld wou zitten, maar mijn ouders drukten mij op het hart dat ik daar niet over in hoef te zitten, want zij zouden die schuld terug betalen. Niet wetende natuurlijk dat ze later alles kwijt zouden zijn door het faillissement. Goed het huis is gedwongen verkocht en mijn vader en moeder wonen nu beide in een huurhuis. Dit is natuurlijk hele andere koek als je een groot huis met 6 slaapkamers en 2 badkamers gewend bent, maar ik moet zeggen ze redden zich er prima mee. Goed in 2011 moest ik beginnen met het aflossen van die lening. Dus ik klopt aan bij mijn ouders, want ik heb er nooit voor gekozen. Ik ben nog bereid om dan een gedeelte mee te betalen dus stel voor om met zijn 3-en elke maand het bedrag te betalen. Mijn moeder gaat direct akkoord, terwijl ze dus rond moet komen van een 24-uurs baan met aanvullende bijstand. En ze zitten dus in de schuldsanering. Mijn vader stribbelt eerst tegen, maar gaat uiteindelijk akkoord en betaalt na een paar maanden eindelijk mee.

Eind september komt mijn vader met zijn vriendin bij ons thuis om te vertellen dat ze op 11-11-2011 gaan trouwen. We hebben die dag een leuk feest gehad, maar ik heb hem natuurlijk heel dubbel beleefd omdat mijn gedachten toch regelmatig naar mijn moeder gingen. Die keer in september is overigens de laatste keer dat ze hier geweest zijn. Wij kwamen daar tot 4 weken terug nog zowieso 1 keer in de 2 weken, maar omdat mijn vader het vertikt bij ons te komen heb ik tegen vriendlief gezegd dat ik hem voorlopig even niet wil zien en eens wil kijken of hij na een tijdje misschien zelf weer eens contact zoekt, want nu komt het steeds van onze kant. Ook heeft mijn vader de laatste keer dat we daar waren gezegd dat hij niet meer mee betaald aan de schuld, want ze moeten ineens rondkomen van een weekbudget van 60 euro...

Ik moet er bij vertellen dat mijn vriend en ik sinds november thuis zitten zonder werk omdat ons contract niet werd verlengd. We solliciteren ons rot, maar nog zonder resultaat. We zijn nog vrij jong dus onze ww is inmiddels afgelopen en zitten dus nu in de bijstand. Dit weet mijn vader ook. Ik heb meteen aangegeven dat ik het niet red om het alleen te betalen (met mijn moeder dan) En mijn vader zei gewoon: '' ja nou ik kan het niet betalen dus je red je er maar mee''.

Vervolgens is zijn auto kapot en zien we een week later een nieuwe auto voor de deur staan. Een 2e hands auto. Een model uit 2002. Een station met de nodige snufjes (dit weet ik van mijn broertje en zusjes die daar dus om het weekend komen). Dan denk ik bij mezelf hoe kan hij dit dan wel betalen???????????

zijn vrouw heeft ook een zoon van 16 en die woont sinds vorig jaar nu ook in Nederland en zit hier nu ook op school. Hij zit echt de gehele dag achter de computer en als mijn broertje of zusjes er achter willen dan mag dat niet van mijn vader omdat hij er achter zit. Nou was die jongen in februari jarig en gisteren hebben ze zijn verjaardag gevierd. Normaal worden we altijd uitgenodigd voor mijn vaders verjaardag en die van zijn vrouw, maar hier wisten wij dus niks van af. Ik kom er vandaag via facebook achter dat ze gisteren visite hadden van wat ooms en tantes (broers en zussen van mijn vader) en wat vrienden. Er stond een foto op facebook met allemaal lekkere hapjes op tafel en wat reacties van familie dat het gezellig was en ik hoor van mijn zusje dat ze dus gisteren de verjaardag van die jongen hebben gevierd. Mijn broertje en zusjes wisten ook van niks en zij waren dit weekend bij mijn moeder. Mijn zusje had vandaag aan mijn tante gevraagd wat voor feestje dat was en die had gezegd dus dat het voor zijn verjaardag was.... Nou echt waar mijn mond viel open van verbazing. En dan heb ik het nog niet eens over die hapjes die hij schijnbaar wel kan betalen van het weekbudget en die nieuwe auto voor de deur. Ik bedoel hij zit op facebook constant te zeggen dat haar zoon ook zijn zoon is ( steeds onder berichten of foto's reageren met ''onze zoon'') maar vergeet vervolgens zijn ''eigen echte'' kinderen uit te nodigen voor die verjaardag... Wij horen er gewoon niet meer bij schijnbaar... Ik ben echt zo kwaad en verdrietig tegelijk. En als ik met hem wil praten over dat geld bijvoorbeeld dan zegt hij gewoon ik heb het niet PUNT UIT!!! En dan is een verdere conversatie gewoon onmogelijk. En ze zijn dan nu in Nederland getrouwd, maar willen deze zomer dus ook nog in Roemenië trouwen en dan wil hij mijn broertje en zusjes er ook bij hebben. Familie en een aantal vrienden en ons ook, maar wij moeten de reis etc. wel zelf betalen, maar dat van mijn broertje en zusjes zal hij moeten betalen. Dat zijn dus 6 vliegtickets in totaal...

Wat mij zo voor het hoofd stoot is het feit dat vriendlief mij dus vorig jaar zomer ten huwelijk heeft gevraagd en wij dus eigenlijk juni van dit jaar wouden trouwen, maar doordat we nu dus geen werk hebben en wij wel graag een grote bruiloft met alles er op en eraan willen hebben we dat plan een aantal jaar vooruit moeten schuiven met pijn in mijn hart. Maar goed wij hebben gewoon het geld er nu niet voor en hij beweert dat van een weekbudget te moeten rond komen, maar als ik dan zie wat hij allemaal wel kan betalen dat voel ik me gewoon in mijn rug gestoken. En daarnaast nog het feit dat dus september de laatste keer was dat ze hier waren en dat hij ook nooit belt ofzo...

Het klinkt echt heel hard, maar zoals hij zich de afgelopen tijd gedraagt en doet.... voor mijn gevoel is mijn vader een paar jaar geleden al gestorven en nu ik dit typ zit ik alweer met de tranen in mijn ogen... Ik voel me zo machteloos omdat alles van onze kant moet komen en ik niks van hem terug krijg... En met hem er over praten hebben we al zo vaak geprobeerd, maar of hij ontkent alles of hij zegt doodleuk dat hij er niks meer mee kan. Ik heb zoveel pijn, verdriet en woede in mij!!!
En als ik dan zie hoe fijn mijn schoonvader is, hoe begaan met ons, maar vooral ontzettend gek op zijn kleinzoon dan voel ik weer een steek van jaloezie en vraag ik me af, waar mijn vader is gebleven. En dan bedoel ik de man die er altijd voor me was wanneer ik hem nodig had en die me altijd steunde en die zorgzaam en lief was. Ik ben hem kwijt....

 

Ik vind het al heel fijn dat je de moeite neemt om mijn lange verhaal te lezen en bedankt voor je medeleven.

Liefs

 

Ik ontving toen studiefinanciering en omdat mijn vader een hoog salaris had was dit het laagste bedrag, mijn ouder wouden een studielening er bij om mijn boeken, lesgeld en zelfs mijn rijbewijs van te betalen. Ik heb inderdaad een handtekening moeten zetten, maar goed ik was 17 en heb ook gezegd dat ik geen schuld wou. Hier hebben we zelfs een hele avond een discussie over gehad, maar zij drukten mij dus op het hart dat ik die schuld niet hoefde terug te betalen, maar dat zij dat zouden doen. Achteraf heeft mijn vader nooit in de gaten gehad dat die schuld nu dus zo ontzettend hoog is (vanwege de rente). Van dat geld is dus mijn studie betaald en alles wat er bij hoort en daarnaast mijn rijlessen en rijbewijs (mijn ouders hadden met mij de afspraak dat als ik tot mijn 18e niet zou roken zij mijn rijbewijs zouden betalen)
En Mijn moeder betaalt dus wel mee aan de schuld he! Mijn vader is degene die niet mee betaalt. En ik ben zelf dus zo vrij geweest om te zeggen dat ik ook wel een gedeelte mee wil betalen omdat ik weet dat ze weinig te besteden hebben. Toen wist ik zelf nog niet dat wij nu in de bijstand zouden zitten.

Liefs

 

Ik wou dat ik dat kon, maar ik krijg dan simpelweg te horen dat hij het zo ontzettend druk heeft. Heb het al zo vaak gezegd. Zelfs via een mail. Hij zegt de ene keer dat ze nog afspraken hebben bij zijn broer en dan weer bij zijn zus. Nou daar zijn ze dus ook regelmatig, maar zijn eigen dochter.... die vergeet hij voor het gemak...

Hij werkt 40 uur en heeft alleen woensdag en zondag vrij. Maar vervolgens zijn ze dus wel elke woensdag de stad in en elke zondag hebben ze of visite of ze gaan op visite bij familie, maar dus nooit bij ons. En het is maar een kwartier rijden....

 

ik heb dus ook het gevoel dat hij zoiets heeft van dat hij een nieuw gezin heeft nu en er dus geen ruimte meer is voor zijn verleden, waar wij dus bij horen... Hij is gescheiden van mijn moeder met het idee dat hij dan voor zijn verleden kan weglopen, maar dat gaat niet als je kinderen hebt... die verantwoordelijkheid blijf je houden, maar hij doet er niks meer... Ik bedoel wij zijn natuurlijk kinderen van zijn ex en hij wil gewoon zo weinig mogelijk confrontatie met zijn verleden...

En ik vermoed zelf dat zijn vrouw hier een hele grote invloed in heeft. Mijn zusje had laatst een discussie met haar. Zijn vrouw zat namelijk nogal te zeiken op Nederland. Dit deugde niet en dat deugde niet en toen zei mijn zusje: '' nou dan ga je toch terug naar je eigen land'' En toen zei zij dus:'' nou dan zie je je vader ook niet meer hoor, want die gaat dan met me mee'' Nou mijn zusje zei toen heel overtuigd van niet, want zijn kinderen woonden hier. Nou toen zei zijn vrouw dus weer dat dat niet uitmaakte want zij kon hem niet missen en hij haar niet.... Nou echt waar ik vind dat zo kinderachtig van haar. Zo praat je toch niet tegen een kind...
En als mijn vader thuis komt uit het werk dan moet hij dus eerst haar begroeten voordat hij de kinderen begroet anders wordt ze boos of chagrijnig...

 

Nou goed ik was 17 dus het hoe en waarom ze die lening precies hebben afgesloten weet ik ook niet dat kan ik wel aan mijn moeder na vragen, feit blijft dat die schuld er is en dat hij op mijn naam staat. Ik heb het formulier wat ik destijds ondertekend heb vorig jaar nog eens opgezocht en het is de handtekening van mijn ouders met mijn handtekening dat ik ermee akkoord ga dus volgens mij kan ik er juridisch gezien niks tegen in brengen aangezien ik het zelf ondertekend heb.

 

Bedankt voor je reactie, ja ik vind die stap gewoon heel erg moeilijk. Ik bedoel ik weet wat voor vader hij eerst was en heb ergens misschien nog de hoop dat hij ooit weer die vader wordt, maar de vraag is of ik daar op kan en wil wachten... Voor nu ben ik nog niet zo ver om die stap te zetten, maar mocht hij op deze manier door blijven gaan dan zit de kans er wel in dat ik de deur dicht gooi.

Ik ben nu al op een punt dat ik zeg dat als hij het flikt om pas met onze zoon zijn eerste verjaardag weer eens langs te komen dat hij er dan wat mij betreft kan blijven.

Wat ook behoorlijk schrijnend is is het feit dat mijn ouders dus 8 jaar bezig zijn geweest om kinderen te krijgen met de nodige miskramen en zelfs een doodgeboren kindje. Vele jaren in de mmm ziekenhuis in en uit. Ik ben dus blijven plakken en na nog eens 12 jaar hebben ze door de mmm uiteindelijk nog een 3-ling gekregen. Mijn moeder beschouwt dit als godsgeschenk, maar mijn vader heeft het geflikt om vorig jaar tegen mij te zeggen, dat hij al veel eerder bij mijn moeder weg had moeten gaan omdat het feit dat ze dus geen kinderen konden krijgen in eerste instantie eigenlijk al aangaf dat ze niet voor elkaar bestemd zijn...
Nou die kwam hard binnen zal ik je vertellen, want eigenlijk wordt mij dus gezegd dat ik er niet had moeten zijn!!!

Toen mijn moeder dit hoorde brak haar hart nog verder in stukjes omdat ze zoveel pijn en verdriet hebben gehad en zoveel moeite hebben gedaan om ons te kunnen krijgen!