Mijn vader en ik!!!

Je kunt bij het ib groep een verlaging aanvragen voor de studieschul en soms word het bedrag tijdelijk naar 0 gebracht.

 

weet niet wat te zeggen maar wil je heel veel sterkte wensen!

 

jeetje, het lijkt wel of het verhaal van mijn moeder hier boven staat de vader van mijn moeder, is met een thaise vrouw getrouwd en is zijn eigen famillie totaal vergeten en heeft mijn moeder met enorme schulden achter gelaten in nederland en is vertrokken met zijn vrouw naar thailand. en haar famillie is geweldig volgens hem. toen hij nog in nederland woonde hing zijn hele huis ook vol met foto's van haar kinderen en kleinkinderen en geen 1 van zijn eigen kinderen of kleinkinderen we werden ook nooit uitgenodigd op feestjes enzo. het klinkt misschien heel raar maar mijn moeder ziet haar vader ook al jaren als dood en wij hebben helaas geen opa.

heel veel sterkte!

 

pfff ik begrijp je gevoel volkomen!

 

he bah meid. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Maar op een gegeven moment ben je er wel klaar mee. Ik zit een beetje in eenzelfde situatie.

Mijn vader ik 6 jaar overleden. Zelf gedaan. Als je me snapt.
Daarna is alles begonnen. Mijn moeder werd heel anders, gaf niet meer om ons, we zijn met 5 kids. Ik leerde mijn huidige vriend kennen en sindsdien zocht ze dagelijks ruzie met mij en zei dan letterlijk dat ik eruit moest. Dit heb ik gedaan. Bij mijn broertjes is dit ook gebeurd. Die komen er helemaal niet meer. Ik heb het nog heel veel geprobeerd, maar ze komt hier 1x per jaar, met verjaardag. Ze woont 500m verderop. Er gaan allemaal verhalen rond dat ze hier niet mag komen etc. Ik heb het helemaal afgesloten. Als ze niet wil langskomen, dan niet. Kom daar nu ook niet meer.

Natuurlijk hoop ik voor je dat het zover niet komt, maar ben bang dat je vader het allemaal niet meer ziet, beetje als mijn moeder zeg maar

 

wat een verschrikkelijke verhalen! wat een egoist is je vader.... het lijkt erop dat hij klaar is met je.. heel hard zeg! ik zou proberen geen energie er meer in te steken en die in jezelf en je moeder te steken! zoiemand als je vader hoe jij alles beschrijft is het verdriet niet waard!

 

ik heb de reacties op je bericht niet gelezen, dus misschien is dat wat ik zeg al eerder genoemd,

maar ik herken me lichterlijk in je situatie, niet zo extreem maar herken t wel... wat je zou kunnen doen, is al je frustratie, verdriet irritatie en woede, in een brief schrijven naar je vader, gooi alles er gewoon uit, en zeg hoe je erover denk.. ik persoonlijk vind dat altijd al wel een beetje een opluchting.. dan kun je erover na denken of je hem haat versturen, dan weet hij tenminste hoe jij erover denkt, en dat hij jou veel verdriet doet op deze manier. wat er verder dan gaat gebeurden is aan hem....

 

Jeetje Sun wat een verhaal en wat zitten jullie in de shit als je daarnaast ook nog eens in de bijstand zit....

Je schrijft dat je hem kwijt bent... nou sta ik daar kwa gevoel helemaal buiten, maar het eerste wat ik dacht was, misschien is dat voor jullie helemaal niet zo heel erg, want hij gedraagt zich niet eens als je vader! Je moet ten alle tijden kunnen terugvallen op je ouders, daar zijn ze toch voor, ook al kunnen ze je op dat moment niet helpen, ze moeten er wel voor je zijn, en dat is niet het geval als ik je verhaal lees....

Iemand schreef het ook al, maar ik zou alles op papier zetten in een brief aan hem. Je schrijft dan letterlijk alle shit van je af. Vertel hem hoe je je voelt, dat je je in de steek gelaten voelt (wat ook zo is) en dat hij er niet voor je is en dat hij je daar boven op (als dat al niet erg genoeg is) ook nog eens financieel behoorlijk in de shit laat zitten.... neem in die brief ook afscheid van hem, misschien schudt het hem wakker, misschien hoor je niks meer van hem en in dat laatste geval weet je zelf al genoeg.

Ik hoop dat je zelf de kracht en wijsheid kunt vinden om een beetje rust in deze situatie te vinden, want met zo´n lief klein kindje in huis zouden jullie nu met veel leukere dingen bezig moeten zijn! Kijk naar wat voor jou en je toekomstige man belangrijk is, stel de juiste prioriteiten en neem afstand van de dinegn en mensen die je ongelukig maken, ook al heb je er een bloedband mee.

Voor wat betreft die schuld zijn er een aantal goeie dingen al aangedragen waar je zeker even in moet duiken, want dat jij hier nu voor opdraait, terwijl je dit destijds niet wou, is natuurlijk echt van de zotte.

 

Als je nou eens je hart lucht op papier en alles erin zet en dan naar je vader sturen. Dan is het niet dat hij het druk heeft van ene oor in andere uit en eronderuit kan kruipen, in een brief kan die het 10, 20x overlezen.

Krijg je er helemaal geen reactie op... dan zou hij voor mij de moeite niet meer waard zijn, ondanks het je vader is, hij mag ook wel wat van zich laten horen.

Lijkt me onwijs moeilijk wat je allemaal doormaakt!

 

ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar je vader mist heel veel in zijn leven en dat verpest hij door andere dingen te doen... sterkte meis

 

zoals al eerder is geschreven zou je een brief kunnen schrijven aan je vader met alles erin wat je kwijt wilt..

verder denk ik niet dat jou handtekening rechtsgeldig is omdat je nog minderjarig was en ook geen inkomen had.. dus je ouders zullen garant staan.ga met die lening naar juridisch loket of een goede instantie die miss wel wat kwijt kan schelden en je vader aansprakelijk kan stellen voor zijn deel in de schuld.. lijkt erop dat hij prima kan meebetalen.

verder wil ik je veel sterkte wensen.. tis hard om zo te horen hoe de vork in de steel zit..

 

Wat een vervelende situatie Sunny
Helaas ook erg herkenbaar... Mijn ouders zijn in 2002 gescheiden (ik was toen 22). Ook mijn vader bezwoer dat er geen ander was, "maar dat het gewoon niet meer ging", maar paar maanden later woonde hij alweer samen en in 2003 zijn ze getrouwd (moet er eerlijkheidshalve wel bijzeggen dat we al een paar jaar min of meer verwachtten dat hij m'n moeder aan de kant zou gaan zetten).
Hebben samen nog 2 kindjes gekregen en stiefmoeder heeft ook nog een kindje uit haar eerdere huwelijk.
Contact was hier al altijd niet echt super met m'n vader, maar sinds de scheiding is het echt een drama en compleet éénrichtingsverkeer. Enige keren dat hij zelf belde, was als hij iets moest weten...
Nu is hij inmiddels opa van 2 meisjes, maar nog steeds zie of hoor ik hem niet Hij heeft zelfs verstek laten gaan op de 1e verjaardag van m'n jongste :x
En bij m'n zusje (ik heb ook nog een "volbloed" broertje en zusje) is hij nog helemaal niet in haar huidige woning geweest, terwijl ze daar ook al 2 jaar woont met haar man
Nou ja, zo kan ik nog wel uren doorgaan, maar wij hebben er nu eindelijk voor besloten om het contact dan maar helemaal te verbreken (mijn broertje en zusje hebben dit ook gedaan, we waren er allemaal echt helemaal klaar mee). Is een moeilijke beslissing geweest, eentje die we jaren voor ons uitgeschoven hebben. We waren er zelf een hele tijd nog niet aan toe om die stap te zetten, maar ons halfzusje en halfbroertje en nu ook mijn eigen kinderen hebben er ook aan bijgedragen dat we het nog wat langer uit bleven stellen. Wilden niet dat zij er de dupe van worden, maar dat is helaas onvermijdelijk. Maar uiteindelijk hebben we nu toch voor onszelf gekozen. Het doet elke keer weer zoveel pijn en verdriet als je weer teleurgesteld wordt door hem... Daar waren we na het zoveelste incident gewoon klaar mee en dus eindelijk toch de stap kunnen zetten...

Ik snap dus ook heel goed dat je nu misschien nog niet zover bent, dat je hem nog elke keer opnieuw weer een nieuwe kans wilt geven (mijn man vroeg het geregeld wel treffend wat dat betreft: "hoeveel 2e kansen wil je hem nog geven???"). Het blijft toch je vader... Je blijft hopen dat hij "ooit" wel het licht zal gaan zien. Het is een proces waar je doorheen moet... Bij ons heeft dat zowat 10 jaar geduurd (als ik tel vanaf de scheiding), voor we konden zeggen "en nu is het genoeg". En nog vind ik het moeilijk en deze beslissing op zichzelf doet net zo goed óók pijn en maakt me verdrietig. Maar het valt me tegelijk ook wel weer mee. In de praktijk was het contact inmiddels al zozeer verwaterd, dat dit nog maar een kleine stap was...

Wat anderen hier ook al opperen: schrijf het allemaal eens op in een brief. Je kunt er in elk geval al je frustraties in kwijt, alles wat je dwars zit, wat je niet aanstaat, etc. Je kunt daarbij nadenken over je woorden, hoe je alles erin zet. Je kunt het nalezen en bijwerken, maar vooral ook: je kunt niet onderbroken worden door je vader, die allerlei (niet ter zake doende) tegenargumenten erin probeert te gooien.
En als het opschrijven op zichzelf (voor nu) al genoeg oplucht, kan je alsnog besluiten om de brief verder niet te versturen. Wil je wel dat je vader het ook leest, dan verstuur je het wel.
Ik heb het ook zo gedaan (en ook opgestuurt) en het was fijn om even lekker mijn gal te spugen. Mijn vader had ruim 6 kantjes leeswerk gekregen en dan heb ik me nog ingehouden ook (over opgekropte frustraties gesproken)

Heel veel sterkte in elk geval ermee, wat je besluit ook gaat zijn. En als je wilt, kan je altijd pb'en, ik weet hoe fijn het is om over zulke dingen te kunnen praten met mensen die in dezelfde situatie zitten...

 

Heb je van hem ook een reactie mogen ontvangen?

 

Ik denk dat je vader toen ook heel erg met een schuldgevoel heeft geworsteld, of misschien heeft die roemense vrouw hem op dat moment voor het blok gezet waardoor hij is gaan twijfelen... je weet het niet, dat zal altijd speculeren zijn. Maar wat je zegt, onbegrijpelijk.... ik vind het voor je moeder ook heel erg. Het is een regelrechte trap op haar hart en ziel geweest en misschien (ook al probeert ze verder te gaan) nog steeds wel.

 

Woorden schieten te kort.... slik! Wat een verhaal. KLote gewoon...
Heel veel sterkte meis! **knuffel**

 

Wat het aan zien komen betreft: mijn moeder heeft het ook totaal niet aan zien komen destijds, zij werd dan ook volkomen verrast. Maar denk eerlijk gezegd ook wel dat zij een beetje oogkleppen op gehad heeft en altijd er van uit is blijven gaan dat, als de kinderen eenmaal het huis uit waren, ze weer echt samen aan de relatie konden werken en samen gewoon dingen konden gaan doen enzo… Misschien naïef van haar, maar zo zag ze het dus wel. Toen mijn zusje (de jongste van ons 3) ging studeren en mijn broertje en ik al op kamers zaten, heeft hij dus z'n biezen gepakt, dus mijn moeder heeft nooit de kans gekregen om dan "samen te gaan genieten".
Mijn broertje, zusje en ik waren alleen niet zo verbaasd. Niet dat we het nu direct aan zagen komen, maar we hadden wel in de gaten dat het al een tijd niet echt lekker meer ging. Toen ik een jaar of 14 was zijn m'n ouders al eens in relatietherapie geweest, toen dreigde al een scheiding. We vermoeden dat m'n vader in die periode overspelig is geweest, maar hij ontkent en bewijzen kunnen we het dus ook niet. Maar sinds die tijd liep het naar ons idee nooit meer helemaal lekker. En in die zin waren we dus ook niet echt verbaasd toen m'n vader dan inderdaad wilde scheiden. Al hadden we het dus niet direct op dat moment aan zien komen.

Een reactie op mijn brief: Heb die brief begin februari gestuurd. Eind februari was mijn halfzusje jarig en daar zijn we dus uiteraard niet naar toe gegaan (geen contact is geen contact, hoe sneu ook voor mn halfzusje). Toen pas kwam mijn stiefmoeder er dus ook achter, omdat zij maar niet begreep dat ze van ons helemaal niets gehoord had en mijn vader dus wel met de billen bloot moest...
Heb daarna een smsje van mn stiefmoeder gehad "of we aub haar en de kinderen er niet de dupe van willen laten worden", tja, sorry, dat gaat niet.
Een week geleden ongeveer ook een mailtje van mijn vader gehad dat "hij het moet laten bezinken en er eens rustig over na gaat denken" En ook weer verzoek om stiefmoeder en kinderen er niet de dupe van te laten worden. Dat was het wel... Nou ja, ben al "blij" dat hij het gaat laten "bezinken" en niet gelijk weer roept dat wij het echt volledig verkeerd zien, zoals zijn gebruikelijke reactie is.
Ben nu alleen al een week aan het broeden op een reactie terug. Met name dat gedeelte om de rest van het gezin niet de dupe te laten worden. Het zit me nogal hoog dat ik hun kennelijk niet "mag" duperen (alsof ik dat voor mn plezier doe), maar dat mijn kinderen kennelijk wel de dupe mogen worden (en al zolang als ze er zijn telkens de dupe worden) van hun gedrag :x Maar wil het wel een beetje netjes houden en niet gewoon alleen maar met modder gaan gooien, daar schiet ook niemand mee op. Kom alleen nog niet op de juiste woorden...

Wat betreft dat verhaal van je vader in de auto: dat vind ik hier ook zo onbegrijpelijk... Elke keer als we elkaar weer zagen, kwam er een dikke omhelzing enzo en vertelde hij dat hij zo blij was ons weer te zien. En dan ook echt op een manier dat het zeer zeker gemeend is, dat geloof ik ook echt. Hij handelt er alleen voor het overige dus totaal niet naar. Daar snap ik dus ook echt totaal niets van. Ik neem tenminste aan dat je toch altijd om je kinderen geeft en niet alleen op de momenten dat je ze toevallig ziet...