Ik heb gaatjes gekregen toen ik 8 was en ze zelf graag wilde. Deed idd een klein beetje pijn, maar geen trauma hoor, omdat ik we zelf om had gevraagd en wist dat het even gevoelig zou zijn. Het is dus niet het een of het ander: pijn als baby, of een trauma als kleuter.
Trauma? Als je op latere leeftijd oorgaatjes krijgt? Wat een onzin! En sorry dames, de fotos die ik voorbij zie komen zijn stuk voor stuk prachtige kindjes, maar die oorbellen vind ik toch echt geen gezicht. Maar dat is persoonlijk natuurlijk. Ik blijf het gewoon heel egoistisch vinden.
Ach er zijn zoveel dingen die ego zijn en kindjes maar hebben te slikken en dat zou ook niet erg zijn haha dus schade zal wel meevallen, mijn dochter vind t mooi en hielt alleeisjes hier hebben t ook gewoon dat scheelt...
Pardon!?!?!?! De hele essentie van mensen die dit later "toelaten" is dat het kind ZELF kiest! Dus niet omdat ze het zelf mooi vinden maar omdat het kindje het wil. Bijvoorbeeld; Catootje is vier jaar en wil gaatjes, mama heeft het met haar over dat het pijn doet gehad maar dit maakt haar niet uit. Dan spreken ze af dat als ze zes is en het nog wil het mag. Mama komt er niet op terug, dit doet Catootje zelf. Als ze dan zes is en ze komt naar mama toe om haar gaatjes te krijgen, heeft ze een bewuste keuze gemaakt en wil ze het echt graag. Dan is het niet kiezen wanneer jij je kind pijn doet!?!?! Maar dan is het je kindje iets geven wat ze graag wil en waar ze goed over nagedacht heeft. En buiten dat vind ik dit echt zo krom als een hoepeltje.. Waarom moet je baby maar even pijn hebben omdat jij iets mooi vindt?! Dat is toch zot? Babytjes zijn perfect, wie vindt zijn eigen mooie lieve kindje nou niet prachtig? Waarom moet dat nog mooier of anders, zijn ze niet mooi genoeg zonder oorbellen? Al dat gesjor aan een mooi, gezond klein lijfje.. Ik snap dat gewoon niet? En in pedagogische zin dan?? "Je had al gaatjes toen je 6 maanden was!" Wat draag je daar nou mee uit? Dat ze niet goed genoeg en mooi genoeg was zonder gaatjes? Nee? Nou waarom heb je het dan gedaan??? Van het hele idee dat er ook maar iemand in de buurt komt van mijn kinderen die ze pijn wil doen(op welke manier dan ook) word ik echt misselijk én woest.. Of dat nou voor gaatjes prikken is of wat anders, je blijft met je tengels van mn kinderen af. En als ik dan een foto zie van zo'n prachtig klein mensje wat heeft moeten lijden omdat mama het mooi vind krijg ik echt tranen in mijn ogen.. Bah..
Dat is voor iedereen verschillend, ik kreeg ze op latere leeftijd en kan het me nog goed voor de geest halen hoor.
Ga niet uitgebreid antwoorden want we komen hier toch niet uit. Jij hebt jouw mening en ik de mijne. Voel me geen slechtere moeder omdat mijn kindje oorbellen heeft. Ze is er super blij mee en het is gewoon iets wat "wij" hebben dus ik kies er voor om het op jonge leeftijd te doen en niet als ze ouder is. Mijn keuze, mijn kind. Jij mag het lelijk vinden en zielig en blablabla, doet mij niks en heb ik ook geen boodschap aan. Je kan zo minderwaardig praten over moeders die er wel voor kiezen om het op jonge leeftijd te doen maar zegt meer over jou, jij hebt blijkbaar geen respect voor andere mensen en andere meningen, dat vind ik nou zielig voor je kind (eren)
Sorry hoor, maar wat een overdreven gezanik over oorbellen. Miljoenen ouders doen het wel, miljoenen niet. Klaar... get over it
Iedereen moet het zelf weten, maar ik vind het niet mooi staan bij baby's.. Het 'pure' is eraf zeg maar. Of ik denk dat de baby's er een trauma aan overhouden? Nee.. Maar ik zou het zelf nooit doen op zo'n jonge leeftijd. Het zijn toch gaten die je in de oren schiet en wat je altijd blijft zien, en waar het kindje zelf niet voor gekozen heeft
Jeetje waar heb jij last van? Dit topic gaat over gaatjes, wat jij daarvan vindt. Mensen reageren op elkaar, gebruiken elkaars mening om die van hen duidelijk te maken. Dit mag, het is allemaal ontopic. Ik gebruikte jou mening en zienswijze(kiezen uit het wanneer pijn doen) om mijn mening duidelijk te maken. Maar jij gaat mij nu persoonlijk aanvallen. Dit is ten eerste bijzonder onnodig en ten tweede behoorlijk onbeschoft. Laat hiermee ook duidelijk zijn dat mijn mening jou als mens niet veroordeelt, niemand zelfs. Ik hoef toch niet achter de keuzes die jij maakt te staan om jou als mens te respecteren? Ik mag dit zielig vinden, net als dat jij het zielig mag vinden dat mocht ik ooit een meisje krijgen ze pas oorbellen mag als ik haar verantwoordelijk genoeg vindt om de keuze zelf te maken. Maar ik vind het wel kwetsend dat jij nu schrijft dan ik mensen niet respecteer, ik voel me echt aangevallen door je onaardige stukje. Ik heb nu al tig verschillende dingen getypt en gewist waaruit blijkt dat ik ben wie ik ben, ik laat ze lekker weg. Ik ben een leuk mens en een goede moeder jij kan me de boom in met je beledigingen.
Sorry Kwabbernoot, maar jouw reactie naar Ess85 was ook niet echt aardig te noemen en vond ik ook behoorlijk aanvallend overkomen. Vooral met dat 'bah' erbij en alle vraag- en uitroeptekens. Misschien komt het zo geschreven anders over dan je bedoelde, maar ik kan haar reactie naar jou toe wel een beetje begrijpen. Ze voelde zich juist erg aangevallen door jou denk ik.
Nogmaals: Ik maak duidelijk dat ik echt misselijk wordt bij het idee dat iemand mijn kind pijn doet, waarom val ik haar daarmee aan? En ik gebruik haar uitspraak om mijn punt te maken. Dat is toch gewoon een discussie? Misschien heb ik hier een hele duidelijke mening in maar dat is mijn recht. Net als dat het recht van een ander is om daar een andere mening over te hebben. En ik wil niemand persoonlijk aanvallen, ik verdedig enkel mijn mening. Als ze dan het gevoel heeft dat ik haar persoonlijk aanval is het aan haar om dit op te schrijven dan kan ik daar op mijn beurt gewoon op reageren. Ipv dat ik drie kwartier bezig ben met een stukje terugschrijven omdat ik echt niet weet hoe ik nou op zo'n rottige en offtopic aanval moet reageren, dat is gewoon gemeen. Volgens mij zijn we allemaal volwassen genoeg om dingen op een normale manier uit te spreken(typen) ipv gelijk het vuur te openen. Ik zal nu ophouden met al mijn offtopic gedoe want dit draagt niks meer bij. Sorry!
Het inschieten zelf doet inderdaad niet veel pijn, nog wel te veel pijn in mijn ogen om het te doen zonder dat je kindje het zelf wilt. En dan niet alleen de pijn, maar de hele schrikreactie er rond, de reactie van de moeder,... Maar ik heb na vrijwel al mijn oorbellen (die allemaal ingegaan zijn voor mijn 16e en nu ook allemaal weer verdwenen zijn ) behoorlijk veel last gehad, zonder dat er (bij de meeste) een zichtbare ontsteking opzat.
Ik voelde me persoonlijk aangevallen door jou en jij andersom door mij. Zullen we maar stoppen met "ruzie" maken. Voel me net een kind haha
Laatste offtopic reactie dan maar! Dat zou fijn zijn!! Is ook wel lastig soms, dan bedoel je iets op een bepaalde manier en dat zet je neer. Als iemand het dat op een andere manier opvat dan je het eigenlijk bedoelt krijg je dit soort dingen terwijl niemand dat zo wil! Je mist toch een stukje nonverbale communicatie dan!! Ik bedenk me altijd dat mijn zoon(hij heeft asperger) de hele wereld zo opvat, die snapt niks van het nonverbale gedeelte. Dat lijkt me echt heel erg moeilijk!
Ja dat klopt, soms kunnen dingen anders overkomen als dat het bedoeld wordt. Wat zielig voor je zoontje! Lijkt me inderdaad heel erg moeilijk. Sterkte in ieder geval met hem, lijkt me ook moeilijk als moeder zijnde.
Mijn dochter mag gaatjes als ze rond de 10-12 jaar is en er zelf om vraagt. Eerder vind ik het niet nodig. Mijn moeder vond het ook zo schattig om mij als baby een paar oorbellen aan te meten. Erg fijn . Inmiddels zijn ze scheef gegroeid, ze zijn regelmatig ontstoken (daar schijn je meer kans op te hebben als je het jong laat schieten) en ik hou helemaal niet van oorbellen! Nooit gehouden ook en ik zal ze ook niet dragen. Wel kijk ik de rest van mijn leven aan tegen twee lelijke scheve gaten in mijn oren, want deze groeien hier echt niet dicht. Af en toe worden ze opgesierd door een mooie bult pus. Zo schattig die gaatjes!
Mijn dochtertje heeft ze met 6 weken gekregen. Ik heb wel stad en land moeten afzoeken want de meesten juwelier doen het pas vanaf 4-5 jaar en sommige pas met 7 of 8.
Ja, ik kan het me ook nog goed voor de geest halen (6jr). Deed best pijn, maar heb niet gehuild. Waren gouden knopjes. En oooohh wat was ik er trots op en blij mee! Grappig detail is dat ik het kreeg, omdat ik mijn voet gekneusd had. Als cadeautje (nog meer pijn ), hahaha!! Maar een trauma? Wikipedia: Een psychisch trauma komt op wanneer de normale verwerking (verdediging) niet meer helpt, en handelen niet meer lijkt te baten. Een traumatische reactie bestaat uit hyperactivering, dwangmatige herbeleving (het opnieuw beleven van de traumatische ervaring), dissociatie, verdringing, angstreacties en vervlakking (verandering bewustzijnstoestand, vertekende beleving van de werkelijkheid en veranderd toekomstbesef). Er ontstaat mogelijk een acute of posttraumatische stressstoornis. Het individu ervaart een beschadigd zelfbeeld, bepaald door de aard van de traumatische gebeurtenis en de weerbaarheid van de persoon, de steun van de sociale omgeving en het handelen van de gemeenschap. Een slachtoffer kan een beroep doen op slachtofferzorg, slachtofferhulp of slachtoffertherapie. In bepaalde ernstige situaties is er sprake van crisishulpverlening. Nou, wie heeft er een trauma opgelopen van oorbellen schieten? Kom op zeg! Geschrokken en vervolgens een (overdreven) angst om het nog een keer te moeten doen. Zo zou je het misschien kunnen omschrijven bij sommigen. Maar heb nog nooit gehoord dat iemand ervoor in therapie moest ofzo