Vraagje voor mensen met een 'afwijkend uiterlijk'

ik ben geboren met een open rug, en heb dus een groot liteken(ook best een lelijke) op mijn rug, altijd als ik ga zwemmen krijg ik "GADVERDAMME zag je dat!" En dat zijn dan volwassenen! Dat kinderen er iets uitfloepen dat kan ik beter hebben dan volwassen mensen.

 

Ik ben zelf opgegroeid met een nicht die geestelijk en lichamelijk zwaar gehandicapt was...en mijn mama heeft altijd tegen ons gezegd.

Ieder mens is zoals hij is, of hij nu anders eruit ziet of niet, als ze jouw in je waarde laten en behandelen zoals jij dat graag wilt doe dat dan ook bij een ander terug. Kijk niet naar het uiterlijk maar naar het innerlijk van een persoon.

Voor ons was onze nicht dus heel gewoon...die ging met alles mee en wij praatte tegen haar enz...(ondanks dat ze niet terug kon praten) maar soms blikken van andere mensen en ook commentaren achter je rug (in restaurant wel eens de vraag of we achterin wilden gaan zitten want nichtje maakte teveel herrie (gillen van blijdschap) en er hadden klanten geklaagd!!) Dus echt neit alleen van kinderen.....

Voed je kind open en eerlijk op, leg uit wat er met die mensen aan de hand is desnoods laat het ze zelf vragen! Mensen die bv in een rolstoel zitten willen aan een kind dat het netjes vraagt vast uit leggen waarom enz....tenminste dat zou ik wel willen! liever als dat ze rare dingen achter de rug om zeggen....

Maar misschien is dat wel niet wat andere zouden doen.....ik weet wel dat mijn dochter pas aan een man met een kruk en nepbeen heel onschuldig vroeg waarom zijn been er anders uit zag (vorige zomer, korte broek aan) Die man legde toen uit dat zijn been ziek was en dat de dokter het eraf had gehaald....en dat de dokter hem daarna een nieuw been had gegeven wat van metaal was.........

Dochter keek er even naar zei toen , okeee...en liep daarna verder....ze heeft het er niet meer over gehad en vond het ook niet meer vreemd...... Kinderen zijn onschuldig tot iemand ze leert om er anders mee om te gaan!

(ik had trouwens tegen haar gezegd dat ze dat wel kon vragen als ze wilde weten wat dat was aan zijn been.....en ze deed het ook nog ook! hoefde niet mee te lopen. Ze was nieuwschierig en de uitleg was voldoende!) ach... hopelijk houdt ze die onschuld nog eventjes...want ze leren zo snel andere dingen...

 

Toen ik een jaar of 15 was, was ik te zwaar (ben ik nog steeds). Destijds niet extreem, maar ik lijk al snel dikker doordat ik ook niet zo lang ben. Maar goed.. ik weet nog dat er een vader met een kind voorbij fietste en ik liep ergens met een vriendin (zij was niet te zwaar) en dat kind riep opeens "zo zij is dik". Nou ja ik ben het nooit vergeten om het maar zo te zeggen. Ik ben sowieso de echt lullige opmerkingen niet vergeten. Die vader zei er helemaal niets van, dat vond ik nog het ergste eraan.

Gewoon zeggen dat het niet netjes is om het te zeggen, of zoiets. Ik roep ook niet zomaar dat iemand zo enorm lelijk is

 

Ik zal mn kindje zeker meegeven dat je iedereen met respect moet behandelen.. Je zal het nooit kunnen voorkomen dat je kindje een keer een pijnlijke opmerking naar iemand maakt.. Het zijn en blijven kindjes...

Zelf ben ik opgegroeid met een vriendin van mn moeder die helemaal onder de wijnvlekken zit.. Tegenwoordig valt het mij niet eens meer op.. Ik weet alleen nog heel goed dat k een keer heb gevraagd aan haar hoe het kon dat haar kindjes dat niet hadden...

 

dat ik in een rolstoel zat , vanwege mijn rug of met de bi..of met rollator liep( das leuk in de winkel, 26 en met rollator lopen) had ik het inderdaad geen punt gevonden als een kind had gevraagd waarom zit je daarin? of zelfs een volwassene die het vraagt, ik leg het liever uit als dat er achter je rug om geluld word.

Je weet ook kijken ban je niet uit, ik kijk ook maar dan vanuit intresse en in de winkel ook of ik kan helpen met dingen pakken.. dat is nl. heel irritant alles is te hoog als je in een rolstoel zit.

maar opmerkingen , van kinderen prima en zeker als de ouder daarna uitlegd dat het niet netjes is of zegt die mevr. is ziek ofzo.. van volwassenen van schiet eens op, ga lopen ofzo of rol eens door en dan heel hard lachen . dat is gewoon irritant

 

ik wil dat julian toch echt respect heeft bedoel staren ja dat voorkom je niet maar wel zeggen van hey misschien is ze ziek of dergelijke en staren is niet netjes als je iets wilt weten dan vraag je het gewoon
dat hebben mensen liever dan dat staren soms

man van me moeder heeft ook wijn vlek nou me zoontje is 3 en heeft er nog nooit iets van gezegd me zoontje heeft eigenlijk nog nooit lullige opmerkingen gemaakt naar mensen in rolstoelen mensen die stevig zijn nooit

enige wat die heeft gezegd kijk mama sinterklaas meer niet

mocht hij dingen gaan zeggen dan zeg ik ook dan vraag je aan die mevrouw of menner wat er is
dat heb ik liever dat ze het vragen dan er zo raar over te doen

 

Ik vraag me af of ik mijn kind er wel op wil wijzen dat die mensen "anders" zijn en dat het oke is, misschien dat je er dan juist de aandacht op legt en daarmee ook bevestigd dat die mensen dus ook anders zijn. Wat qua uiterlijk natuurlijk ook zo is...maar toch ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Als je gewoon zegt: ja sommige mensen hebben dat punt, dan is dat het. Als je zegt: sommige mensen zijn anders, die hebben dit en dat en daar moet je zo en zo mee omgaan, die zijn net zoals jij en ik dan maak je er juist iets groots van en hebben ze misschien door dat het dus niet "normaal" is. Snappie? Lastig hoor, nooit zo over nagedacht. Mij boeit het namelijk totaal niet, ik zie het, erken het en loop verder. Zoals ik bij iedereen doe ook de mensen die niks "raars" hebben.

Shoot kinderen opvoeden tot respectvolle mensen is moeilijk!

 

Hier vraagt voornamelijk mijn oudste dan aan mij waarom iemand in een rolstoel zit, waarop ik stee vast antwoord dat ik dat niet weet en als hij het wil weten hij het even moet gaan vragen.

Over dik zijn of met een kruk lopen heeft hij het niet over, mama is dik en loopt met een kruk dus dat is normaal.
Een neef en zijn vrouw zijn beiden spastisch, evenals onze buurvrouw. Hier heeft hij nog nooit een vraag over gesteld.

Met de buurvrouw is hij dikke maatjes, zodra ze buiten staat te wachten op de taxi staat hij al bij haar te kletsen. (en onze buurvrouw praat niet erg makkelijk). Vraagt haar de oren van de kop over de knopjes op haar electrische rolstoel. En de buurvrouw die vind het geweldig. En hier hebben we weinig aan hoeven te doen, gewoon zelf ook een gesprekje met de buurvrouw aanknopen (met enige regelmaat) en het normaal vinden dat iedereen anders is.
En dan heb je kinderen die bij je "gehandicapte" buurvrouw op schoot klimmen terwijl de andere buurkinderen wegrennen onder het gegil dat de "lamme turk" eraan komt.

 

Ik werk met verstandelijk gehandicapten die functioneren op peuter niveau. Als we dan een keer een uitstapje maken lijkt het soms wel of ze een attractie zijn.
Kindjes kunnen dan heel gebiologeerd staren, maar daar kan ik wel om lachen. Die snappen het gewoon niet, vinden het interessant en ik vind het altijd zo knap dat hele jonge kindjes al doorhebben dat er iets niet klopt.
Veel erger zijn volwassenen. Lang niet allemaal hoor. Maar er zitten mensen bij! Heb een keer meegemaakt in een pannenkoekenhuis (dus geen 5 sterrenrestaurant) dat 2 vrouwen steeds heel afkeurend zaten te kijken naar onze groep. Alsof we een stel wilde dieren hadden losgelaten die achter slot en grendel horen. Toen heb ik er nog even een schepje bovenop gedaan door een cliënt zijn pannenkoek met stroop met z'n handen te laten eten. Hij kan niet eten met bestek en eigenlijk wilde ik hem voeren, maar deze dames lieten me geen keus
Hoopte eigenlijk dat een andere cliënt, die meestal wat 'gasserig' wordt tijdens het eten, een flinke scheet en/of boer zou laten, maar helaas gebeurde dat niet. Gelukkig nog een andere cliënt waarvan z'n broek afzakte en dus even in zijn onderbroek liep.

Weet je, ik denk dat de meeste mensen het van kinderen wel kunnen hebben, juist omdat het op een eerlijke manier gaat.
Volwassen doen vaak zo krampachtig erover en dat is veel frustrerender.

 

Ik heb op mijn 4e een spaakverwonding aan mijn hiel opgelopen doordat ik tussen de spaken van de brommer terecht kwam. Dit resulteerde in halve hiel. Op school-zwem werd ik er altijd al gepest omdat ik dikker was dan de rest, in een lagere groep zat omdat ik pas vanaf mijn 9/10e jaar pas mocht zwemmen en dan ook nog met zo'n hiel erbij. Ik heb liever dat (mijn) kinderen vragen wat er aan de hand is, met die hiel, dan dat ze zelf een eigen ding erover gaan verzinnen. Echt de meest rare en ernstige verhalen kwamen ineens boven water.. ik zou een enge ziekte hebben etc.

Ik zal kinderen leren dat ze het mogen vragen, maar niet dat iemand er dan mee gepest mag worden. Of zorgen dat je je kind er op aanspreekt als het zich voor doet.

 

Ik trek met me been wanneer ik loop en me voet gaat meer naar binnen staan wanneer ik egr moe ben. Ik word ALTIJD op straat aangekeken en ze lopen nog net niet tegen de lantaarnpaal omhoog. VERSCHRIKKELIJK. Ook in het zwembad word er naar me gestaart...Ik hou van zwemmen en blijf het doen..

Ik vind het van kids niet erg. Ze zijn eerlijk en vragen oprecht wat heb jij. Of ze bekijken me handen uitgebreid (heb ik ook wat mee) en laten me handen weer los en gaan verder spelen..
Maar de volwassenen (sommigen) moeten soms flink een schop onder de kont hebben. Ze maken er een groot drama van.. Met mijn handicap is mee te leven hoor ik weet niet beter,ik ben wie ik ben en anders kun je me niet krijgen. Ik ben UNIEK!!!

 

Een tijdje geleden waren mijn man en ik met Kenji bij een tuincentrum, waar een man een andere man (zijn zoon dachten we), rondreed in een rolstoel. Kenji vond dat zeer interessant, en wees ernaar. Ik heb toen gezegd dat die meneer in een rolstoel zat.
Dat dat net zoiets is als een buggy, maar dan voor grote mensen.
Die meneer die erachter liep begon te lachen, en vond het een mooie omschrijving.

Verder wil ik Kenji meegeven dat iedereen normaal is, óók mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking.

 

Spikkeltje, ik vraag me oprecht af wat jij dan precies hebt?

 

Ik heb zelf allemaal littekentjes op mijn wangen, het zijn meer soort kuiltjes alleen niet zo diep, waardoor ze niet heel erg opvallen.
Vroeger kreeg ik weleens vragen van vriendinnen wat ik op mijn wang had, ben er gelukkig nooit om gepest.

Ik heb dit gekregen door de waterpokken en muggenbultjes, me moeder probeerde het helemaal te voorkomen dat ik eraan zou krabben, maar zodra ik alleen in bed lag kon ik er niet meer tegen en moest ik de jeuk stillen.

Ik heb me hierdoor wel heeeel erg onzeker gevoeld, als iemand mij ooit wel leuk zou vinden etc.
Maar ik heb vaker meegemaakt dat mensen het nog nooit is opgevallen of dat ze het pas na een jaar zien.

Me man heeft er ook nooit naar gevraagd wat het is of hoe het zo is gekomen, maar ik weet wel dat hij weet dat ik het heb, want hij maakte er laatst een grapje over als ik een tattoo had laten weghalen van de letter m omdat een littekentje op de letter m lijkt.

 

een klompvoet en is door een operatie nog meer beschadigt en mijn vingers hebben in de buik van moeders afgkneld gezeten, mis in totaal 4 vingerkootjes...

 

Mijn moeder zei dan dat die persoon ziek is of slechte benen heeft. En als ik een slechte opmerking maakte, zei ze altijd hoe ik het zou vinden als iemand mij verweet terwijl ik in een rolstoel zat of raar sprak of zo. Dan snapte ik als kind wel direct dat het niet zo leuk was.

 

Mijn zus heeft psoriasis en is een keer nageschreeuwd door een volwassen man: HEY Heb je schurft ofzo!!!

Deze man had het dus kennelijk niet meegekregen van z'n moeder..
Ik vind dit een goed topic en ik lees even mee!

Mijn moeder heeft ons altijd geleerd dat iedereen mooi is op zijn of haar eigen manier. Iedereen is anders en dat is juist goed!
ook heeft ze ons geleerd om altijd boven opmerkingen van anderen te staan.

 

Onze dochter is nu drie jaar. Ik neem haar af en toe mee naar het werk van mijn moeder, zij werkt op een dagbesteding met mensen met een verstandelijke (en lichamelijke) beperking. Gewoon om te laten zien dat niet iedereen hetzelfde is. Overigens heb ik dit nooit benadrukt en heeft onze dochter dit nooit opgemerkt. Ze vindt het de normaalste zaak van de wereld dat ze met een man van 2 meter in de ballenbak speelt, of dat een vrouw van 35 haar babypop naar mijn dochter vernoemd heeft.
Wel ooit de vraag gehad over iemand in een rolstoel en hetzelfde geantwoord als Jusi..