ja ik lach wel maar ben niet blij ik heb al 2 bevallingen gehad dus ik weet wat het is en oh wat doet het toch pijn he? vooral als dat hoofdje staat. net of er een watermeloen uit je muts komt. zie er weer zo tegenop. maar ja heb geen keus he, moet eruit. en jaa als ie er eenmaal uit is ben je het weer vergeten, ik weet het allemaal maar voorlopig moet ik er nog aan beginnen. pfffffff
Denk dat je dat een beetje blijft houden.... (hier ook)... alleen wordt het door anderen niet zo geaccepteerd.... "ja het is je vierde".... ja hallo ik krijg ook geen programma over hoe dingen gaan lopen.... en hier moet het ook nog uit hetzelfde gat hoor.... mn poes is niet veranderd in een kattenluikje na no 1..... Echt schrik heb ik niet.... maar ik heb er gewoon "geen zin in".... al moet ik zeggen dat ik NU (eindelijk!!!) een beetje me er bij neergelegd heb, dat het toch echt gaat gebeuren binnenkort.... nouja met 39 weken op de teller, wordt dat onderhand wel tijd he??!!!
ja is ook zo. tegen de tijd dat het moet komen wil je ook wel idd. maar nee een hobby zal het nooit worden. succes alvast
Is het ook niet zo dat je nu gewoon veel beter weet wat er op je af komt......ik had dit bij de tweede ook. Je eerste bevalling daar weet je totaal niet wat er gaat gebeuren....nu wel en of dat nu zo leuk is aaaaahhhh... Toen ze mij toucheerde en zeiden 4cm dacht ik....ooohh ik moet nog lang en de pijn wordt nog erger !
DAAR heb je inderdaad een punt... je stapt er niet (meer) blanco in.... en inderdaad soms dingen JUIST WEL weten, is vervelender.... Bij de eerste ben je "bang" voor het "onbekende".... en bij de volgende voor het "bekende" en "onbekende"..... (je weet immers ook niet of deze keer hetzelfde zal verlopen)
waar ik juist tegenop zie is dat je niet weet wanneer het gaat beginnen, bij de 1e boeiede dat niet, bij de 2e stond mijn zus standby maar nu hebben we er al 2 ....
Ja heb ik ook inderdaad, je stapt er niet zo blanco meer in vind ik een hele goede uitleg. Ik probeer me er zo weinig mogelijk in te verdiepen maar of het helpt!
Hier ook als de dood. De bevalling vond ik alles behalve prettig, ook de verhalen van dat je t meteen vergeet als je eindelijk je kindje in de armen hebt klopte bij mij voor geen meter. Inderdaad bang voor het onbekende en het bekende, want dat bekende is hartstikke pijnlijk!
Het is dubbel bij de niet-eerste he? Het begint hier ook steeds meer te spoken, brrr. Het heeft mij bij de eerste juist erg helpen relativeren om het topic 'genante en memorabele bevallingsverhalen' te lezen (hier op ZP bij bevalling). En vooral luchtige verhalen dus, geen enge dingen. En aan mijn eerste bevalling denk ik alleen maar aan de persfase, wat een bevrijding, ik had haar er in 6 minuten uit. Na een hel van rugweeen, geen ontsluiting, weeenopwekkers, weeenstorm en een verkeerd liggend kind was dat zo'n verademing dat ik hoop dat ik iig de persfase net zo makkelijk heb De rest... nou ja, ik zal het wel weer overleven
Hier precies hetzelfde. Het is de vierde keer, maar ik denk dat ik in deze bevalling het minste "zin"heb en het ergst tegenop zie. Dat terwijl ik heel makkelijke bevallingen gehad heb, alleen met weinig weeenactiviteit en bij de laatste 2 waren ze er binnen de 3 uur. Misschien is dat het wel wat me bang maakt en de daarbij behorende compilctie van teveel bloedverlies door een luie baarmoeder. Ik probeer maar te denken aan de mooie kanten, zoals straks de baby in je armen en het moment dat je het echt samen doet. Dat vond ik wel mooi het is echt een moment van ons en dan de eerste minuten dat dat kleine wezentje op jeligt, daar hou ik me maar aan vast. Maak het eventueel wel bekend aan de verloskundige, want hier vroegen ze ook wat ze konden doen om de angst te verminderen, alleen was voor mij niet echt heel duidelijk waar die angst zat en ik ben er nu echt over na gaan denken en denk da ik het nu toch wel weet. Meiden we kunnen het, er zijn al zoveel kinderen geboren.
Ik heb de hele tijd nog zoiets gehad van och het zal wel goedkomen allemaal. Maar nu komen er steeds meer verhalen over pijn en bloed en hechtingen en ellende.... en dat het allemaal niet niks is en je dagen moet herstellen.... whaaaaahhhh waar ben ik aan begonnen.... Ik probeer dan altijd maar te denken; och de meeste mensen hebben toch meer dan 1 kind, dus het zal niet zo erg zijn dat je het nooooooooit meer wilt doen
Is dit niet een beetje een 'eng' topic voor mensen die hun eerste gaan krijgen en dit lezen...? Ja het voelt niet echt fijn enzo , en dat zegt ook niemand. Maar als je ziet wat je ervoor terug krijgt, ben je dat zo weer vergeten ! Als ik naar mijn zoontje kijk, zou ik het zo nog 10 keer doen voor hem als het moest! Degene die bijna moeten.. Succes !!
Haha ik was er totaal niet mee bezig of bang voor, duurt ook nog effekes, maarre........aaaaaauuuuuuwwwww!!
Tja, er zijn wel meer topics hier op ZP die je misschien beter kunt vermijden voor je eigen gemoedsrust Bevallingsperikelen er nu eenmaal bij Als troost: het staande hoofdje, dat deed bij mij nou net geen pijn. Dat persen was bij mij juist bijna zalig haha! Ieder heeft denk ik zo zijn eigen eh, portie qua ongemak, en de een heeft het misschien makkelijker dan de ander (erg moeilijk te meten, maar als iemand zijn eigen bevalling makkelijk vond, ben ik heimelijk een beetje jaloers ).
En het goede nieuws is, het gaat voorbij! Bij de eerste dacht ik gewoon dat er nooit meer iets anders zou komen, en zelfs dat ze er nooit uit zou komen (dat heb je na zo lang ineffectieve weeen, zelfs de vk kon me niet vertellen of het bv. die dag nog geboren zou worden, had ze beter niet kunnen zeggen ). Nu ben ik wel bang door het bekende, maar toch minder dan toen ik alleen maar bang voor het onbekende kon zijn. Want ik weet hoe ongelooflijk fijn het is als het achter de rug is Niet alleen qua heerlijk knuffelen met baby hoor, ook een enorme fysieke en mentale opluchting. Volgens mij was dat ook het eerste dat ik riep na de bevalling, 'wat een opluchting en godzijdank is het voorbij'.
ik zei na allebei mn bevallingen(2) : DIT DOE IK NOOIT MEER! maar ben nu toch weer zwanger van de 3e.. hihi toen mn kindje er gezond en wel uit was, was ik supertrots op mezelf en het gelukkigste mens ter wereld! nog wel even 20 keer mn bevalling in geuren en kleuren verteld tegen iedereen die t maar horen wilde( hoort bij de verwerking denk ik...) ik ben er nu ook niet bang voor. wel heeeel nieuwsgierig. ik ben nu 17 wkn dus duurt nog een poosje. ik weet ook niet wat ik ga krijgen dus dat vind ik t extra spannend maken. en ik ga voor t eerst in t zknhuis bevallen...daar zie ik dan wel weer tegenop! blijf liever weer thuis( mag helaas dit keer niet vanwege complicaties vorige bevallingen en miskraam) maar eh ik ga dit klusje gewoon weer ff klaren, haha