Nou, ik neem aan dat een schoolarts ook wel een beetje verstand heeft van pedagogiek en kinderpsychologie. Anders zou hij toch ook niet dat soort vragen stellen? Qua niet gezond... Ik weet niet wat HIJ bedoelde, maar ik denk dat er dan misschien een niet-gezonde (ik zeg expres niet 'ongezond') afhankelijkheid ontstaat, waardoor het kindje later slecht alleen kan slapen. De arts heeft mijn moeder niet onzeker gemaakt, hoor! Die lachte het weg en nam zijn opmerking helemaal niet serieus (omdat het dus slechts af en toe gebeurde en ik gewoon in mijn eigen bed kon slapen). Je zegt dat jullie tot een jaar of drie bij je ouders in bed sliepen? Ik weet niet precies hoe oud ik was, maar in elk geval ouder dan 3. Ik denk een jaar of 5/6.
Nou, helaas hebben artsen minder verstand van dit soort zaken dan je zou hopen/willen. Ik krijg echt de meest belachelijke adviezen van de arts op ons CB. Wil niet zeggen elke arts, maar het is naar mijn mening goed om kritisch te luisteren naar 'adviezen' van artsen en niet alles klakkeloos aannemen. Wij sliepen tot 3 jaar standaard bij mijn ouders in bed, maar zeker tot ver in de basisschoolleeftijd af en toe, met periodes. Ook wel met een matrasje op de grond. Vanaf 3 jaar gingen wij wel naar ons eigen bed, omdat wij dit wilden. Maar mochten dus wel bij mijn ouders in bed komen wanneer wij dit nodig hadden. Qua niet gezond... Ik weet niet wat HIJ bedoelde, maar ik denk dat er dan misschien een niet-gezonde (ik zeg expres niet 'ongezond') afhankelijkheid ontstaat, waardoor het kindje later slecht alleen kan slapen. Ik denk niet dat wij het hier ooit over eens gaan worden Ik vind het namelijk heel normaal dat kinderen/mensen het niet fijn vinden om alleen te slapen. Ik zelf heb nooit goed alleen kunnen slapen, dus waarom zou ik dit van mijn kind verwachten? Het is waar dat wanneer je kinderen bij jou in bed neemt, je grote kans hebt dat ze als ze ouder worden ook niet alleen willen slapen. Maar ik vind dat je je kind te kort doet, door aan te nemen dat er een ongezonde afhankelijkheid ontstaat als zij bij jou mogen slapen. Juist door je kind de veiligheid mee te geven dat als hij jou nodig heeft, overdag en in de nacht, creeer je zelfstandigheid en zelfvertrouwen. Pff, nu ben ik moe. Ik stop met dit topic
Ik ben wel door dit soort topics aan het denken gezet.. Ik ben niet 'om', onze kinderen horen in bed te slapen, de standaard. Maar wat als ze aangeven dat ze bij mama willen zijn? Met dit topic in mijn achterhoofd net elize bij me in bed genomen. Ze was zo onrustig en verdrietig in bed. Nou heb vollop genoten en zij ook, maar slapen? Ho maar. Had het wel leuk gevonden Ze was echt aan het keten met mama.. Hoe doen jullie dat dan? Gaan ze dan echt slapen en niet keten? Aan je haren trekken? Toettoetspelen? Knuffels van bed gooien en 'owow' zeggen? Anyway, ze heeft wel genoten van de 1 op 1 tijd en ligt nu in haar eigen bed te slapen
Hier wel bewust onze dochter aangeleerd om in haar eigen bedje te slapen. Tenminste we legden haar vanaf het begin s nachts in haar eigen bedje en als dat geen succes was, lag ze bij ons. Ze sliep al vrij snel dus heel vaak was het niet. Met 6 maanden werden de nachten onrustig en viel ik wel in slaap tijdens het voeden en als mn man nachtdienst had, vond ik het fijn als ze bij me sliep. Maar op een gegeven moment wilde ze zelf in haar eigen bedje slapen. Sinds ze laatst ziek was, geeft ze af en toe aan dat ze bij ons wil slapen. Als ik er zelf niet om kan slapen, probeer ik haar weer terug te leggen. Val ik in slaap, slaapt ze bij ons. Meestal vraagt ze halverwege de nacht weer om haar eigen bed. Ik heb hier ook niet het idee dat we wat moeten 'afleren'. Heb hier sowieso geen zin in moeilijk doen. Als ze s avonds niet kan slapen of huilend wakker wordt en wij gaan nog niet op bed, mag ze wel even mee naar beneden. Gebeurt hier maar af en toe dus zie niet in waarom ze persé boven in haar kamertje moet blijven. Gaat hier toch niet werken. Niet eten is hier ook prima en als ze s avonds een boterham wil omdat ze het avondeten niet wilde, is dat ook prima. Over het algemeen slaapt ze s avonds, ligt ze de meeste nachten in haar eigen bed en eet ze de meeste dagen goed en gewoon hetgeen wat er op tafel staat, dus iedereen hier in huis tevreden.
@Taliaa, die fase hebben we ook gehad. Dan lag ik even gezellig met haar op ons bed en legde ik haar op een gegeven moment weer in haar eigen bed. Als ze nu s avonds laat of s nachts erg moe is, gaat ze op haar zij liggen, knuffel op haar hoofd, kruipt ze tegen me aan en gaat ze slapen. Dan heb ik er dus niks geen last van. Maar vanmorgen bijv. was ze om 6 uur wakker en heb ik haar bij ons neergelegd maar mevrouw was 'klaar met slapen'. Dan wordt het ook niks meer, dan draait en woelt ze maar wat, kletst ze wat en na 20 minuten ben ik er maar uitgegaan met haar.
Mijn zoontje ging ook echt liggen spelen, die heeft dus ook niet vaak bij ons geslapen. Mijn dochtertje gaat liggen, kruipt tegen mij aan en valt vrijwel direct in slaap, dat gebeurt dus veel vaker. Maar goed dit heeft natuurlijk ook met gewenning te maken. Als je elke dag met je kindje in bed slaapt is dat natuuurlijk ook heel anders dan wanneer je kindje een keertje bij je slaapt.
Nee 's morgens doet hij dit wel, maar als hij ergens in de nacht bij me komt liggen slaapt hij meteen.. Maar afgelopen nacht heeft hij heerlijk aam 1 stuk door geslapen in eigen bed..
@Taliaa, onze zoon heeft nooit in ons ouderlijk bed gespeeld, juist omdat hij zo vaak bij ons sliep. Hij had geen reden om te spelen, want een bed is om te slapen. Mijn oudste heeft tot op de dag van de bevalling van nr. 2 bij ons in bed geslapen en komt nu regelmatig 's nachts aanwaaien. Al slaapt hij tegenwoordig ook steeds vaker de hele nacht in z'n eigen bed. Nr. 2 is nu 15 maanden en slaapt ook nog bij ons op de kamer. Ik wil ze allebei tot 2 jaar op de kamer hebben. Daarna gaan ze samen op 1 kamer. Een 3e baby komt ook weer 2 jaar bij ons op de kamer. Onze jongste zoon slaapt trouwens nooit in ons bed. Hij is vanaf het begin al een 'eigen-bed-slaper' geweest. Ik heb ook heel wat veroordelingen gehad, maar op een gegeven moment luister ik er gewoon niet meer na. Ik heb nu zoiets van: So WTF, jij doet het zo, ik doe het zo. En wie het er niet mee eens is, jammer dan. Dat is jouw probleem en niet het mijne.
Ik heb altijd begrepen van 'de samenslapers' dat kinderen vroeg of laat ook allemaal alleen willen slapen. Nu begrijp ik uit jouw verhaal dat je met samenslapen creeert dat een kind later grotere kans houdt om moeite te hebben met alleen slapen? (Wat ik op zich een logisch gevolg vind) Dit vind ik toch niet zo zelfstandig klinken..?
Arevinol ik denk dat zoiets gewoon heel afhankelijk is van het kind. De zoon van mijn ex werkgever sliep nooit tussen zijn ouders in. Van de een op andere dag ging hij niet meer in zijn eigen bed... Hij was toen 7. Ze zijn in deze behoefte meegegaan en na een maand of 9 was het ook spontaan weer voorbij!
Ok, toch nog een reactie dan maar Nee, ik denk dat je het groter moet zien. Er zijn veel verschillen tussen kinderen, sommigen slapen direct heel goed in hun eigen bed, zonder drama's etc. Dan zou ik ook geen reden zien om 'perse' samen te slapen. Zou ik dan ook niet doen. Dit zijn denk ik ook de kinderen die, als zij vanaf het begin met hun ouders in 1 bed slapen, al op vrij jonge leeftijd weer alleen willen slapen. Er zijn ook kinderen die vanaf baby af aan het niet fijn vinden om alleen in een kamer te liggen en waar het slapen (gaan slapen en slapen algemeen) 1 groot drama is (hier dus). Voor die kinderen vind ik samenslapen dus belangrijk, omdat zij zo duidelijk aangeven niet alleen te willen slapen. Die kinderen (dat denk ik dus) zullen het later ook mss moeilijker vinden om alleen te slapen dan kinderen die vanaf baby af aan al goed alleen slapen. Dat is tenminste mijn persoonlijke ervaring. Ik persoonlijk vind het goed om hieraan toe te geven, want waarom dwingen om alleen te slapen terwijl de meeste volwassenen dit ook niet fijn vinden? Dit heeft weinig met zelfstandigheid te maken overdag (is dus mijn persoonlijke ervaring). Want ik was een heel zelfstandig en zelfverzekerd kind, maar had gewoon 'iets' met de nachten en avonden en het gaf mij een fijn en veilig gevoel om bij mijn ouders te slapen. Snappen jullie wat ik bedoel? Samenvattend gaat het mij dus om het meegaan in de behoeften van je kind. Slaapt die prima alleen? Vooral zo houden! Geeft je kind aan het niet fijn te vinden om alleen te slapen (elke leeftijd wat mij betreft), dan zou ik hier een oplossing voor zoeken (met ouders slapen in bed/op de grond of met broertjes/zusjes). Maar hier zit ook weer een verschil van mening/zienswijze. De een vind het belangrijk dat hun kind leert om alleen te slapen, de ander vind dit niet belangrijk. Dus als je het heel erg belangrijk vind om je kind te leren alleen te slapen, is dat dan een goede reden om er niet mee te beginnen of er geen gewoonte van te maken. He, hebben we hier het breekpunt te pakken? Ik vind het namelijk totaal niet belangrijk dat hij dit zou leren. Ik ga ervan uit dat de behoefte om alleen te slapen, zelfstandig van de ouders, op een natuurlijke wijze ontstaat en de leeftijd maakt mij niet uit. Net zoiets als dat kinderen eerst wel graag door papa en mama gebracht willen worden, maar op een gegeven moment bijvoorbeeld zelfstandig naar school willen, zonder papa en mama. Dus het natuurlijke proces van loslaten zeg maar, daar vertrouw ik op. Wat betreft keten: als je kindje niet gewend is om in jouw bed te slapen, dan gebeurd dit in het begin wel Zeker als ze jong zijn is het moeilijk om uit te leggen. Je kunt het 'goede' voorbeeld geven. Dus niet gaan meespelen maar net alsof doen of je slaapt terwijl je bijvoorbeeld je kindje in je armen neemt of knuffelt. Dus zelf 'rust' uitstralen. Kan wel even duren voordat ze het doorhebben hoor Bij ons in bed wordt dus ook niet gespeeld, het bed is om in te slapen. Mijn zoontje keet ook wel eens hoor, gaat hij aan mijn haren trekken of in mijn neus knijpen . Ik doe dan gewoon net alsof ik slaap en dan geeft hij het na een paar minuten op, draait zich op zijn zij en valt dan ook in slaap. Maar wat fijn dat je er een goede ervaring mee hebt! Even die aandacht, knuffelen of spelen, kan natuurlijk al genoeg zijn om een veilig en fijn gevoel aan je kind te geven en net dat beetje extra zodat ze dan wel lekker gaan slapen in hun eigen bedje
Wat een mooi voorbeeld Dat is dus precies wat ik bedoel met meegaan in de behoeften van je kind. Ik denk ook dat als je er tegen vecht, het 'probleem' veel langer duurt dan als je er in meegaat. Want dan geef je je kind de boodschap mee 'ik ben er voor je als je mij nodig hebt, ik geef je veiligheid en geborgenheid in tijden dat jij het moeilijk hebt'. En vanuit dit gevoel van veiligheid gaan kinderen vanzelf weer zelfstandig willen slapen.
Hmm, nou ja mijn ervaring is dan weer dat hoe meer je in 'de behoefte' meegaat, hoe langer het duurt ivm gewenning. Dat is bij mijn dochter iig een erg heikel punt. Maar ik geloof absoluut dat het enorm per kind (en ouders) verschilt wat de beste methode is. Maar prima hoor, iedereen kijkt toch vanuit haar eigen ervaring en situatie.
niet. mijn zoon heeft 1x bij ons in bed geslapen en dat was een middag dutje met mama samen. was niet geheel de planning want we waren tv aant kijken en zijn beide in slaap gevallen. maar hier si de regel dat iedereen gewoon in zn eigen bed slaapt. bang snachts? tuurlijk komen papa en mama even knuffelen en gerust stellen, maar je kamertje is niet eng en daar is het veilig. 'papa en mama zijn altijd dichtbij' zoon probeert het ook nooit om bij ons te gaan liggen snachts