Ik heb een vraag n.a.v. dit topic. Ik heb heel lang getwijfeld het te posten, maar ben toch wel benieuwd eigenlijk wat jullie ervan vinden en wat jullie eventueel zouden doen. De zoon van mijn zus is 10 jaar en slaapt nog steeds bij zijn ouders. Wat vinden jullie hiervan? En waarom? Zou je hierover in gesprek gaan als het jouw zus zou zijn en hoe zou je dat dan aanpakken? Ter info: Wat ik begrijp van mijn zus is dit omdat ze het gezellig vinden, ze er geen probleem mee hebben en omdat m'n neefje bang is om alleen te slapen. Zijn slaapkamer is direct naast de slaapkamer van z'n ouders. Ze hebben wel geprobeerd hem in z'n eigen bed te laten slapen, maar dan slaapt hij dus gewoon niet (klaarwakker/ogen open). Soms ging het wel een paar weken goed, maar uiteindelijk belandt hij toch weer bij z'n ouders in bed. Hij vindt het ook eng om iets te pakken uit z'n kamer als het donker is. Ze hebben een kleine benedenwoning, hij hoeft alleen de gang door. Aan de andere kant kijkt hij wel elke week opsporing verzocht. Ik weet niet precies vanaf welke leeftijd dit is ontstaan, volgens mij toen hij een kleuter was. Ik weet wel dat hij als baby overdag/'s avonds altijd in de box sliep. Pas wanneer zij naar bed gingen, ging hij naar z'n eigen bedje. In z'n peutertijd deed hij ook niet aan een middagslaapje, wilde hij niet. Mijn zus heeft het er wel een paar keer met mij erover gehad, ik heb toen niet echt m'n mening of advies gegeven, misschien ook omdat ze mij aan de ene kant het gevoel geeft dat ze het geen probleem vindt en aan de andere kant dat ze toch een soort van probeert te polsen hoe ik erover denk.. kortom ik vind het moeilijk.. Persoonlijk vind ik het te ver gaan, maar toch he.. iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. Ik wil haar ook niet kwetsen, haar moeder en onze vader zijn best wel kille mensen.. zij wil haar zoon alle liefde en warmte meegeven die zij heeft gemist.
Tja als er geen probleem is zou ik die ook niet maken. Zolang hij maar niet bij jou ligt....toch? Wel lief dat je er aan denkt trouwens maar ik zou het gewoon zo laten.
Mn.zusje heeft t ook gedaan tot 12e ofzo.. Heb hler talloze gesprekken over gehad met mn moeder en idd die vond t wel gezellig.. Maar naar.mijn idee niet normaal.. Daarom had ik ook dat topic geopend.. Wou weten hoe andere het deden mmet in bed nemen van kids..om die situatie te vermijden.
Het is heel persoonlijk natuurlijk... Ik vind het wel slechte zaak dat het kind (bijna puber) bang is om naar zijn eigen kamer te lopen in het donker! Dat is wel een vertekend beeld, en spreekt van heel weinig zelfvertrouwen of rare angsten. Dat zou is wel bespreken, en vragen aan je zus hoe zij dat ziet. Geeft hij ook aan waar die bang voor is? Mijn schoonbroertje heeft tot zijn 12de bij zijn ouders geslapen. Hij wilde heel graag een eigen kamer, maar zijn moeder 'was daar nog niet klaar voor'. Ik heb toen wel aan mijn man aangegeven dat ik het heel raar vind dat de jongen zijn eerste 'natte droom' (want dat gebeurt op deze leeftijd) zal ervaren liggend naast zijn moeder. Misschien zie ik dat heel verkeerd hoor, maar het lijkt me 'traumatisch' voor zo'n jongen. Maar heeft hij zelf geen behoefte om wat los te komen? Gaat ie nooit logeren bij vriendjes, en hoe gaat het daar in het donker? (ook bang?)
Ze is er zelf 3 keer over de situatie begonnen en heb ik niks gezegd, omdat ze mij niet expliciet om mijn mening heeft gevraagd, dus ik dacht ik bemoei me er niet mee, maar het knaagt toch aan me, vadaar dit topic. Komt misschien ook door m'n werk hoor, ik werk met kinderen.
Dat vind ik dus ook, maar ik heb geen idee waar hij nou precies bang voor is. Hij gaat niet vaak uit logeren, maar ja als dat wel gebeurt, slaapt hij natuurlijk ook niet alleen. Ik denk dat hij de situatie zoals het thuis is wel prima vindt, maar of hij het ook op school vertelt..
Ik ben het wel eens met Adi. Het feit dat je zus er al 3x over begonnen is heeft echt wel een reden. Je hebt je mening nog niet gegeven. Is dat waar ze naar op zoek is? Wil ze het zelf nog wel maar weet ze niet goed hoe ze het moet aanpakken?
Ik snap niet goed waarom je erover zou beginnen als je zus aangeeft dat hun zich er allemaal goed bij voelen? Ik zou misschien een 2 persoonsbed bij mijn 10jarige zoon neerzetten en daar met hem een tijdje gaan liggen... Wellicht went hij dan aan die kamer en weet hij dat hij niet bang hoeft te zijn daar? Geen idee trouwens hoor heb nooit in die situatie gezeten...
Dat is/was ook mijn eerste gevoel, ik ben namelijk helemaal niet zo, maar.. Dat vraag ik me dus inderdaad af.. en daarom vraag ik ook naar jullie mening en wat jullie eventueel in deze situatie zouden doen. Misschien moet ik het eens met de pedagoog bespreken van de organisatie waar ik werk, kijken wat zij zegt.. Ik vind niet dat ik aan kan komen met "een gevoel" of dat ik het een "ongezonde situatie" vind, zonder het goed te onderbouwen. Ik vraag me namelijk oprecht af of dit hem niet in z'n ontwikkeling remt op een of andere manier.. maar goed die kan ik dus zelf niet 1,2,3 bedenken, dat is dus een gevoel. Daarbij.. dat ze zij als ouders het prima vinden, omdat zij allebei niet uit een warm nest komen en liefde hebben gemist, vind ik eigenlijk geen goede reden om dit in stand te houden. Hun gezinsituatie is namelijk totaal anders en absoluut niet vergelijkbaar. Ze geven meer dan genoeg liefde, aandacht en warmte. Het knaagt dus gewoon aan me, de situatie, dat m'n zus erover vertelt.. en dat komt denk ik door m'n werk hoor, dan gaan er ineens belletjes af. In m'n werk had ik m'n mening wel allang gegeven en door gevraagd.. Dat ik dat nu niet heb gedaan, komt ook doordat ik m'n zus erg respecteer, ze is echt een goede moeder en een ontzettend lief/warm mens die altijd voor iedereen klaarstaat. We schelen ook behoorlijk in leeftijd, daarom was ik best wel verbaasd dat ze er tegen mij over begon, stom misschien, want leeftijd speelt helemaal geen rol tussen ons.. Heel verhaal weer.. sorry.. fijn hoor hersenspinsels.
Ik vind het maar raar hoor ik zou er niet aan moeten denken....maar is het mogelijk dat hij in een andere kamer gaat slapen wellicht is er iets in die kamer waar hij bang voor is?
Toch vraag ik me dat dus ook af.. ik ken m'n zus, waarom verdedigt ze zich ten opzichte van mij, terwijl ik er nooit iets negatiefs over gezegd heb. Ik heb wel gezegd, toen ze zei dat ze in de kerstvakantie gingen proberen hem in z'n eigen bed te laten slapen, dat ik benieuwd was en dat ik hoopte dat het ging lukken. Ik heb er toen ook naar gevraagd en het ging goed. Volgens mij heeft hij een maand in z'n eigen bed geslapen en toen lag hij weer tussen zijn ouders in, dat heeft ze mij dus uit zichzelf verteld en zei ze dat ze het wel prima vond. Daarom heb ik m'n kaken op elkaar gehouden en niks gezegd. Als je het ook echt allemaal prima vindt, ga je geen pogingen ondernemen om het te veranderen, lijkt mij.. Mijn gevoel zegt dat ze er toch wel mee zit, ze wil hem alle liefde geven, dat hij niet bang hoeft te zijn of zich alleen voelt.. Ik vind haar signalen heel tegenstrijdig, daarom weet ik niet wat ik moet doen?? M'n zus kan overigens best wel een pittig tante zijn, dus er gaat ook echt niemand anders met haar hierover in gesprek.. misschien dat ze het daarom ook wel aan mij vertelt hoor, normaal ben ik altijd eerlijk tegen haar.. nu dus niet, pfff.. echt lastig dit.
kijk, er is een verschil tussen niet in eigen bed willen slapen en niet in eigen bed kunnen slapen. ik zou hulp vragen van een pedagoog. omdat je zus een paar keer geprobeerd heeft zou ze het misschien wel fijn vinden als hij in zijn eigen bed gaat slapen.
Misschien is je zus er toch onzeker over omdat ze er steeds over begint.. Dat ze op de 1 of andere manier toch om een reactie van je vraagt of zo om een soort hulp vraagt. Waarschijnlijk vind ze het ook allemaal prima, maar vraagt ze zich af of het nu gek is. Als het mijn zus was zou ik op de man af vragen: zou je hulp voor hem willen dat hij weer alleen kan slapen, of niet??
Ze hebben echt een klein huis, tussen zijn kamer en die van zijn ouders zit 1 deur, dat was het.. 2 kleine kamertjes, die direct aan elkaar grenzen, waarschijnlijk kan hij z'n ouders daar nog horen ademen. Het licht in de badkamer blijft aan, voor als hij moet plassen en ze hebben een enorme hond die in de gang ligt te waken. Ik heb dus ook echt geen idee waar hij nou bang voor moet zijn.. Buiten het feit dat ik niet begrijp dat een kind dat al bang is, opsporing verzocht mag kijken, dat kijk ik zelf nog niet eens.. maar dat is weer een andere discussie. Al moet ik dat misschien ook eens benoemen, als ze er weer iets over zegt, ik word al nerveus bij het idee..
Persoonlijk ik zou het niet willen dat mijn zoon van 10 bij mij in bed komt liggen tenzij hij ziek is oid. Maar nee niet voor de gezelligheid daar heb ik mijn man voor . Maar als je zus er zo vaak over begint zou ik toch eens vragen waarom ze er over begint wat ze er mee wilt bereiken zeg maar?
Inderdaad. Ik zou het haar gewoon vragen hoe zij zich erbij voelt en of ze het anders zou willen. En dan op basis van haar antwoord eventueel tips geven. Verder vind ik het vooral zielig voor haar zoontje dat hij zo angstig is en misschien speelt ze juist door hem bij haar te laten slapen heel goed in op die angsten. Het is altijd makkelijk om te oordelen over de opvoedkundige keuzes die andere ouders maken, maar dat is altijd gebaseerd op wie hun kindje is én wie zij zijn als ouders. Ik zou zeker niet zeggen dat bij je ouders slapen op je tiende per definitie slecht of fout of gek is!
Ik kan genoeg bedenken waar een kind bang voor kan zijn, ondanks een lichtje of de nabijheid van zijn ouders (kamer verderop). Maar je hebt wel gelijk dat zo'n programma dan niet echt een positieve invloed heeft ... ik durf zelf ook nauwelijks naar de WC als ik een hele eng film heb gekeken (wat ik dus ook maar niet meer doe )
Als ze er uit zichzelf over begint zal ik dit nu zeker wel doen, ik vraag me het ook oprecht af. De laatste jaren ben ik er wel achter dat ze onzekerder is dan dat ze overkomt.. dus daar heb je wel een goed punt. Haar man volgt haar blind in de opvoeding en heeft het thuis best wel moeilijk gehad, dus die zal er niks "zinnigs" over zeggen. Het is een schat hoor, begrijp me niet verkeerd. De band tussen mijn zus en mij is erg hecht en ik wil dat niet verstoren, maar het feit dat ik daar bang voor ben, is eigenlijk gebasseerd op niks.. ik kan altijd alles tegen haar zeggen. Ik heb gewoon veel respect voor haar.. wil haar niet kwetsen.
Ik zeg het verkeerd, ik weet niet waar hij bang voor is, kan zelf inderdaad genoeg bedenken, ben ook niet zo'n held hoor, haha, dus je bent echt niet de enige.