Absoluut! Daarom heb ik de gezinssituatie ook geprobeerd te schetsen. En ik vind het helemaal niet makkelijk om te oordelen over de opvoedkundige keuzes die ouders maken hoor, juist omdat er vaak veel meer meespeeld dan dat je in eeste instantie denkt te zien.
Ik zelf zou het niet doen. Maar als het gebeurt zou ik me kindje wel naar zijn eigen bed dragen als me kindje slaapt. Ik ben ook een keer in slaap gevallen in bed bij me ma en me pa heeft mij gewoon weer in bed gelegd. En Opsporing kijken met al die overvallen en roven in huis zou ik ook bang worden. Dus ik zou het hem niet laten kijken maar uh komt die niet om half10 savonds? Hoort hij dan niet gewoon te slapen.
@din0; Volgens mij kijkt hij op internet, uitzending gemist. Als hij naar school moet de volgende dag, gaat hij gewoon half 9 naar bed. Ik weet wel dat ze hem een periode ook naar z'n eigen bed hebben gedragen, maar dit kindje is inmiddels al een aardig groot kind, dus dat doen ze nu niet meer. Z'n bed is niet eens opgemaakt.
Als je zo'n hechte band hebt met je zus, lijkt me dat je toch ook een goed en open gesprek met haar hierover kunt hebben? Je kunt aangeven hoe je het zelf zou doen, maar in het midden laten wat je 'er van vindt'. Het lijkt er idd op dat zij toch niet helemaal tevreden is over de situatie. Maar is dat omdat ze zich schaamt voor de situatie (wat vinden anderen ervan dat mijn zoon van 10 nog bij ons slaapt)? Of is ze er eigenlijk helemaal niet zo blij mee dat hij nog bij hun slaapt (voor zichzelf, maar ook voor hem)? Ik zou dus een gesprek aanknopen met haar, niet zo zeer om haar jouw mening te geven of de les te lezen, maar om haar te helpen als ze dat graag wil. Als zij het echt prima vindt, maar zich een beetje schaamt, dan zou ik haar laten blijken dat je gewoon achter haar keuzes staat. Dat zal ze dan graag willen horen. En anders kun je haar misschien helpen met de tips die hier genoemd worden. Verder sluit ik me persoonlijk aan bij Adi's verhaal.
idd ik zou hetzelfde denken, waarom is ie zo bang, dat is toch niet gezond? daar zou ik aan wat proberen te doen ipv oplossen met in bed nemen hij is 10 hij moet het toch eens zelf "leren" loslaten heet zoiets.. maar wel de nodige begeleiding als hij deze nodig heeft, ik vind het in elk geval ongezond gedrag voor een jongen van 10.
Opsporing verzocht kijken als je 10 bent, lijkt mij een typisch geval van je kind blootstellen aan dingen waar het nog niet klaar voor is. Logisch dan ook dat ie bang is of bang blijft... Dat zou dus m'n eerste tip voor haar zijn: hem enkel programma's laten kijken die bij de leeftijd passen. Spanning mag best, maar opsporing verzocht gaat toch wel om hele heftige dingen... Daarnaast zou ik 'r vooral verwijzen naar de huisarts, die haar kan verwijzen naar iemand die haar vanuit een goede pedagogische achtergrond kan ondersteunen in hun specifieke situatie.
wel opsporing vermist kijken maar niet alleen willen slapen? misschien eerst maar eens beginnen met tvprogramma's aanpassrn? voor de rest: tot 4jaar vind ik lang zat
Ik zou mijn mening wel duidelijk geven maar het niet opdringen. Het is hun nachtrust. Maar goed ze begint er zelf over dus ik zou dan wel zeggen dat mijn kinderen dat bij mij niet voor elkaar krijgen.
Ik zou er zeker het gesprek over aangaan met je zus. Uitzoeken waar de angst vandaan komt en inderdaad het kijken van opsporing verzocht nog eens onder de loep nemen. Als je zo'n goede band hebt met je zus, kun je toch gewoon zeggen dat je 't moeilijk vindt om hier zelf over te beginnen, maar dat je er nu al een poosje over nadenkt... Zal ze alleen maar waarderen, lijkt me, zeker omdat je niet iemand lijkt te zijn die gelijk een oordeel geeft, maar alleen maar meedenkt. Overigens vind ik Adi's punt van de eerste natte droom ook wel iets goeds om over na te denken voor je zus. Dat lijkt me niet helemaal oke om in het bed van je ouders te ervaren
Ik zou mij er ook niet mee bemoeien, tenzij ze mij nadrukkelijk om advies had gevraagd en dat lijkt in dit geval niet zo te zijn.
Yep, zou me er ook niet mee bemoeien. Je kunt haar alleen helpen met haar eigen gedachten te ordenen en misschien, als er ruimte voor is (dat merk je snel genoeg in een gesprek) eventueel een tip geven wat ze nog zou kunnen proberen. Het mag wel duidelijk zijn dat ik een voorstander ben van co-sleeping. Maar angst in het donker en voor slapen bij een 10-jarige is wel zorgelijk denk ik. Dus niet zozeer dat hij bij zijn ouders in bed wilt slapen, maar wel de angst in het donker. Ook lijkt het mij zoals anderen zeggen niet echt bevordelijk om 'opsporing verzocht' (of soortelijke programma's/films) te kijken als je schijnbaar een kind hebt die daar gevoelig voor is. Ik kan er al moeilijk van slapen als ik zoiets kijk (ik kijk dit dus ook nooit) laat staan een kind van 10. Maar ik zou hier ongevraagd dus niets van zeggen. Maar goed, zij geeft aan het geen probleem te vinden, dus dan is er wat slapen betreft ook geen probleem toch? Het lost zich vanzelf op. Goede kans dat als hij naar de middelbare school gaat, het in 1 klap over is
Heb niet alles gelezen. Je zou natuurlijk wel eens aan je zus kunnen vragen - als ze er weer over begint - wat zij ervan vindt, en of ze het met een reden steeds met je bespreekt. Want dat je best met haar mee wilt denken als ze er iets aan zou willen doen. Mijn (half-)zusje heeft ook tot haar 12e ofzo bij haar ouders geslapen, ze hadden gewoon een eenpersoonsbed tegen het bed aan geschoven. Ze was ook veel bang, bijv bij uit logeren gaan. Dat laatste vindt ze nog steeds spannend, maar ze slaapt nu wel zo'n 2 jaar in haar eigen kamer (is dus 14 nu), dat is toch min of meer vanzelf gegaan.
Als iemand er zelf geen vragen over stelt, zou ik dat idd ook niet zo gauw doen, maar in dit geval komt haar zus wel met vragen he?
@Cygnet2 en suus1983; Dat heb ik ook gedaan, omdat zij niet specifiek mijn mening heeft gevraagd. Ze heeft erover verteld en ik heb geluisterd, maar er verder niks over gezegd.
Het is sowieso niet mijn bedoeling om haar de les te lezen, nogmaals ik werk met kinderen en met hun ouders. Ik weet dus wel hoe ik zo'n gesprek moet voeren, alleen gaat het nu om m'n neefje, de zoon van m'n zus. Dat maakt het voor mij gecompliceerd. Ik zal haar niet zeggen dat ik achter haar keuze sta, dat is vind ik ook niet van belang, ik hoef het namelijk niet met haar eens te zijn. Ik heb haar keuze wel gerespecteerd. Iedereen voedt nou eenmaal anders op.
Je verwoordt het precies zoals het is, ik vind het ook echt heel moeilijk en inderdaad ik probeer alleen maar mee te denken, het is zeker niet veroordelend bedoeld. Ik denk dat ik even met onze pedagoog van de organisatie ga "sparren", kijken wat zij zegt. Dan zal ik een besluit nemen of ik met haar in gesprek zal gaan of niet. Misschien wacht ik wel gewoon af totdat zij er zelf weer eens over begint.
Ik wil nog wel iets toevoegen aan het verhaal, het schoot mij vandaag ineens te binnen. Ze heeft mij ook verteld dat vooral m'n zwager erg inconsequent is geweest wat betreft het in z'n eigen bed slapen. Als ze dan uit haar avonddienst thuis kwam, lag hij toch weer bij hen in bed, omdat het dan van z'n vader wel mocht. Dat helpt natuurlijk ook niet mee. Maar goed.. met dit topic heb ik alles een beetje op een rijtje kunnen zetten en ik wil iedereen bedanken voor haar reactie. Ik vind het heel fijn dat jullie hebben willen meedenken! Bedankt allemaal!
Ik zou haar gewoon vragen of ze graag wil dat je meedenkt hierin of dat ze het gewoon aangeeft omdat ze behoefte heeft het er met iemand over te hebben die niet direct oordeelt, omdat je daar over twijfelt. Als ze toch graag anders ziet dan kun je meedenken, en anders geef je haar gewoon een knuffel en zeg je dat ze altijd haar twijfels etc bij je kwijt kunt. Zo zou ik het doen bij mijn zusje