Hai meissie ja die ja. Ik vind het erg moeilijk ja om me er niks van aan te trekken. We zijn directe collega's van elkaar en werken ook echt samen dus kan er niet echt omheen.
Dat kan idd per persoon verschillen ja. Maar ik heb een aantal mensen gekend met borderline dus vandaar mijn "vermoeden".
Nou doet me niet denken aan manische depressiviteit eigenlijk. Kan wel op borderline klachten duiden, hoeft niet gelijk te betekenen dat ze dat daadwerkelijk heeft. Eigenlijk is het meer een taak voor je leidinggevende vind ik. Pas als die niks doet kan je even apart met haar zitten dat je het rot vindt dat ze veel problemen heeft maar die beter met een psycholoog of psychiater kan bespreken. Dan kan ze iig geholpen worden. De ene persoon met borderline is de ander niet dus wat betreft het papiertje onder de neus schuiven zou ik niet doen. Kan erg verkeerd overkomen en dan kan je jezelf niet toelichten. Ik moet zeggen ik deed het vroeger ook van tijd tot tijd maar als de rest van de wereld me negeerde.. je zoekt dan toch een uitlaatklep.
Desnoods met je leidinggevende erover hebben of die misschien niet eens een gesprek kan aan gaan met de vraag of het wel goed gaat met haar. En dan niet met een wijzende vinger maar op een meelevende en belangstellende toon. Als dat geen mogelijkheid is misschien wat folders rond laten slingeren met bepaalde aandoeningen/stoornissen zodat het eventueel wat makkelijker word om erover te beginnen na een dag of wat nadat die folders er liggen. Ik weet het verder ook niet zo goed, maar probeer met je mee te denken. Succes in ieder geval.
Zou een gesprek aan vragen met haar en een leidinggevende erbij. En dan rustig uitleggen dat je het laasts niet rot bedoelde maar dat je met bepaalde dingen moeite hebt. Ook gezien je eigen hooggevoeligheid. Dan kunnen er afspraken gemaakt worden eventueel. Ook is het niet verkeerd om eens uit te gaan kijken naar een andere baan. Ikzelf heb ooit samengewerkt met een collega die elke dag liep te klagen en nog geen 10 seconde haar mond kon houden en toen ik daar weg was besefte ik hoeveel ik daar onder heb geleden. Zoals je zegt,het vreet je op en put je uit.
Bedankt dat jullie met me meedenken!!!! Mijn leiding gevende is er ook van op de hoogte. Zij heeft met haar gepraat en ook wel voor mij. Maar het schijnt haar te ontgaan want ze blijft het doen. Ik vind het zo jammer als ik om dit een andere baan zou moeten zoeken. Heb er een vast contract en verder voel ik me daar op mijn plek.
Ontslag nemen vind ik ook wel dramatisch. Blijf het aankaarten bij je leidinggevende, wellicht een gesprek met zijn 3-en. Geef aan dat dit voor jou zo niet gaat en dat je je zorgen maakt om haar.