Meiden, ik weet het niet meer... Zo langzamerhand word ik een beetje gek van m'n dochter. Het enige wat ze de hele dag doet is huilen, huilen, huilen. Behalve als ze bij mij kan zitten. Ik kan helemaal niks doen, of er wordt wel aan me gesjord door haar, net zo lang tot ik haar oppak en als ik dat niet doe gaan we weer huilen. En ik weet dat er van die fases zijn, maar dit duurt nu al bijna 3/4 jaar. Iemand enig idee hoe lang deze fase nog gaat duren? Ik vind het echt niet grappig meer... Ze is telkens zo boos en verdrietig lijkt wel. En ik heb het idee dat dat zou kunnen komen doordat ze nog niet praten kan of door alles wat ze in haar korte leventje heeft meegemaakt, maar ik weet dus niet meer hoe ik met haar om moet gaan. Ik zit er ook over te denken om professionele hulp te vragen met haar, maar met het cb hier heb ik niet zo veel. Iemand enig idee bij wie ik dan wel hulp kan vragen?
Heb je haar al eens na laten kijken door de huisarts? Alls mijn zoontje een half jaar zou huilen, had ik hem allang binnenste buiten laten keren wat er aan de hand is.
Mag ik vragen waarom ze nog niet an praten? Zegt ze wel al iets? Of korte zinnen? Mijn dochter werd veel zelfstandiger toen ze eenmaal kon praten en zich kon uiten. Nu zit ze weer even in een hangfase en ik probeer daar op een positieve manier mee om te gaan maar moeilijk is het wel!
@mamavanukkie we lopen met haar bij de kinderarts ivm een aangeboren nierafwijking. We hebben ook wel gedacht dat het daar vandaan kon komen, maar dat zag er de laatste tijd beter uit. Lichamelijk mankeert ze verder niks (zit minstens 1x per 2 weken bij de huis- of kinderarts) @078mama ze zegt wel iets, maar niet veel. Er zit wel wat vooruitgang in, maar niet heel veel. Ze zegt een paar losse woordjes. Het cb vindt het best zo lang er maar vooruitgang in zit. Nou, dat zit het wel maar wel heel weinig. Daarom zit ik ook zo te dubben waar ik nou eens hulp kan vragen, want ik weet het gewoon echt niet meer.
Heb je het al met de huisarts of kinderarts overlegd, misschien kunnen die je verder doorsturen. het kan frustratie zijn dat ze niet kan wat ze wil, het kan pijn zijn, het is moeilijk dat te achterhalen. ze zit in elk geval niet lekker in haar vel en jij ook niet, dat wordt ook een negatieve cirkel.
@mamavanukkie heb bij beiden (en het cb) al diverse malen gevraagd om hulp, maar daar is tot nu toe nog geen gehoor aan gegeven. En zo langzamerhand word ik dus ook erg simpel van die artsen. Ik moet het telkens maar aankijken, en nu het met haar nierafwijking beter gaat zal zij ook wel bijdraaien, als ze eenmaal praat, blablabla... Vandaar dat ik zelf wat wil gaan ondernemen, maar weet niet goed bij wie ik kan aankloppen voor hulp.
O wat herkenbaar. Op het niet praten na. Mijn dochter is een heel onzeker meisje dat zo boos (gefrustreerd), verdrietig en angstig kan zijn. Bij haar denk ik ook dat het komt uit onzekerheid door dingen die ze in d'r korte leventje heeft meegemaakt. Ze is heel veel ziek geweest en loopt bij de kinderarts waar ze nu wordt behandeld voor astma. Maarrr... toen hier het punt kwam dat ik het echt niet meer trok die hele dagen met een huilend en angstig kind op schoot was het van de ene op de andere dag veel minder. We zijn wezen kijken bij de psz en toen we daar vandaan kwamen was het ineens prima. Nu gaat ze er 3 weken naartoe en gaat het heel goed. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze hiervoor sinds een halfjaartje helemaal thuis was, niet meer naar de gastouder ging (omdat ze zoveel ziek was) dus is het voor haar ook wel een heel leuk iets, ineens weer met veel kindjes spelen. O ja, nog wat tips die hier hielpen: Het klinkt hard en onaardig maar ik zette haar op de gang als ze zelf niet meer uit het dreinerige kwam. Ik waarschuwde dan: Als je nou niet ophoudt met piepen zet ik je op de gang. Als ze doorging deed ik dat ook echt. Bijna altijd hielp het. Ze moest zelf gewoon even uit d'r negatieve gedrag gehaald worden. Ik zette d'r lekker in de wagen en ging uren wandelen. Ze wilde gewoon blijven zitten (naast de wagen lopen durfde ze ook niet) maar zolang we liepen zat ze met d'r duim in d'r mond en was alles goed. Slapen deed ze niet maar het leek wel alsof de wereld om d'r heen niet meer bestond. Neem af en toe tijd voor jezelf. Sommige tijden waren echt zo negatief dat ik het zelf ook in stand hield hoe het ging. Af en toe E. een dag bij opa en oma deed wonderen voor allebei.
@Anita toch wel fijn te horen dat het herkenbaar is! Dat op de gang zetten heb ik ook geprobeerd, maar dat was niet voor herhaling vatbaar. Ze gaat dan helemaal over de rooie als in met haar hoofd op de grond/muur bonken. En ook ik ben wel bezig om haar af te leiden, maar dat kan ik ook niet de hele dag door doen. En ik merk nu gewoon dat het z'n weerslag begint te krijgen op ons gezinnetje en dat is niet de bedoeling natuurlijk. @female de artsen gooien het dus telkens d'r op dat ik het nog maar 'even' moet aanzien. Juist omdat het toch binnen korte tijd beter moet gaan doordat ze nu niet zo veel last meer heeft van haar nieren en ze binnenkort toch gaat praten en dan wordt het vast allemaal beter. Tja, alleen mijn geduld is op... Voor ze hiermee begon zeg maar, had ze huilbuien van 4 tot 6 uur, maar die waren wél te wijten aan haar nierafwijking. Al met al ken ik 'r bijna niet anders dan huilend.... In ieder geval heb ik net wel een mail gestuurd naar de huisarts dat ik dit niet meer trek en dat ik hulp wil. Had denk ik toch weer even een zetje nodig om voor de zoveelste keer bij de ha aan te kloppen....
@Anita ze gaat naar kdv en daar weten ze soms ook niet wat ze met 'zo'n pittig ding' aan moeten. Ook daar gooien ze het op haar ziekte en het niet praten. En misschien is het dat ook wel maar misschien dat er dan iemand is de me kan leren of zo hoe ik met haar om moet gaan. Pff, ik weet het ook niet hoor...
Als het goed is, dan is er een centrum voor jeugd en gezin bij de gemeente. Daar kun je terecht voor opvoedingsvragen. Ik weet niet helemaal zeker of het los staat van het consultatiebureau, maar het is misschien het navragen waard? Het is echt lastig he dat gedrag. Hier is m'n oudste zoon (ook net 2) gisteren voor het eerst sinds tijden gewoon een hele dag gezellig geweest! Ik was er zo blij mee! Daarvoor ook wekenlang continu dat gejengel en gehuil als iets niet naar zijn zin ging. Ik moet wel zeggen dat we hier best streng met dit gedrag omgaan. Als hij huilt/gilt omdat iets niet lukt krijgt hij te horen dat hij niet moet huilen, maar het moet zeggen. Dan wel heel simpel: Mama, of mama help? Blijft hij toch huilen, mag hij even op de gang gaan staan. En ja, zo ben ik regelmatig hele middagen bezig geweest.. Soms wel een keer of 4/5 achter elkaar de gang op. Maar weet je, je wordt er zelf gewoon knettergek van en je komt dan zo in een negatieve spiraal terecht! En ik vind gewoon dat zoveel huilen op die leeftijd, terwijl ze dingen echt wel aan kunnen geven (al is het door iets aan te wijzen ofzo) gewoon ongewenst gedrag is en dat accepteer ik gewoon niet. Even makkelijk gezegd, want in de praktijk valt het soms zwaar tegen.. En weet je soms inderdaad niet meer waar je goed aan doet of hoe je er mee om moet gaan.
Ons meisje heeft alleen maar buien van veel huilen bij sprongetjes etc, of als ze heftig ziek is geweest (nu een paar keer gebeurd). Ook heb ik er zelf veel doorheen gezeten door gebroken nachen. Maar ik heb toch iets ontdekt dat het doorbreekt op zo'n dag: ipv haar te troosten of te proberen te geven wat ze wil, ga ik vlak naast haar zitten en kijk haar goed in haar oogjes en zeg dan serieus (maar niet boos, gewoon liefdevol): "schatje, wat is er, wat WIL je?" Als ik dat een paar keer herhaal dring ik tot haar door, en zie ik dat ze ineens stil wordt en even gaat nadenken. Na een paar seconden stil, soms moet ik de vraag nog even herhalen, komt er dan wat uit, ze wijst ergens naar, of ze zegt iets dat ze wil, en ik kan het haar dan geven. Het is alsof ze gewoon gehoord en gezien wil worden op zo'n moment, en als je die aandacht heel even heel intensief geeft, dat dat dan haar "bui" kan doorbreken. Natuurlijk denk ik soms ook dat het drammen is, dan laat ik haar even gillen, tot ze wat bedaard is, en dan kan ik haar na 2 min wel troosten. Als ze echt een slechte ochtend heeft en er maar niet uitkomt, is er een ding waar ze vrolijk van wordt en daarna wil ze zelf weer vrij rondlopen en spelen: samen met mama de vaatwasser uitruimen Tja, je moet het maar ontdekken. Echte afleiding haalt haar dus uit haar bui en ineens loopt ze vrolijk rond en vermaakt zichzelf na een hele ochtend jengelen en alleen op op mij willen hangen Misschien heeft jouw schatje nog andere zorg/hulp nodig, maar misschien kun je toch iets met deze ervaring van mij. Succes!
Ze is natuurlijk ook extra aandacht gewend tijdens het ziekenhuis en huil-periode die wel door haar nieren kwam. Hoe lang is het al wat beter met haar nieren? Misschien weet ze zichzelf geen raad zonder jouw aandacht omdat ze dat tot voor kort ook meer kreeg door haar ziekte? Waar je om hulp kunt vragen is inderdaad lastig want je hebt vaak een verwijzing nodig van huisarts of kinderarts en als die niet meewerken wat dan? Centrum voor Jeugd en Gezin kan inderdaad nog. Ik heb alle verwijzingen voor mijn dochter via de kinderarts en de huisarts gekregen.
Wat vervelend voor jullie en je meisje. Heb je haar oortjes wel eens na laten kijken? Ik ken namelijk een aantal mensne met het zelfde probleem en daar bleek het aan de oortjes te liggen. 1 collega zijn dochter deed ook zo, ze heeft nu buisjes en haar neus en keel amandelen zijn geknipt en het gaat heel veel beter ( kindje had overigens niet geregeld ooronstekingen). Zij wou ook bijna niet praten. Nu ze buisjes heeft gaat het veel beter. En in mijn familie had een jongetje dit ook, hoorde heel slecht. Daardoor heel opstandig, niet gek natuurlijk als je slecht hoor en continue een suis hoort. Hij is nu ook geopereerd en dat gaat ook veel beter. Veel succes met je meisje
Wat een verdrietige situatie. Ik denk dat het heel goed is dat je om hulp vraagt. Inderdaad bij jeugd en gezin, iemand die met je mee kan kijken in jullie thuissituatie. Waarschijnlijk ben je zelf moe en gespannen geworden van de situatie? En je dochtertje zit ook duidelijk niet lekker in haar vel. Ook al is het moeilijk, probeer rustig te reageren op haar. Ze heeft jou nodig en en dat geeft ze aan. Als het jou teveel wordt; vraag mensen in je omgeving die je kunnen helpen in het huishouden bijvoorbeeld. Heb je een vaste structuur in de dag? Betrek haar bij je activiteiten zoals schoonmaken, boodschappen doen, was ophangen, etc. Breng de boodschap over dat je het samen met haar deze activiteiten onderneemt. Beloon haar als ze goed meedoet dm.v. een stickervel o.id. Als het echt even niet gaat, ga dan naar buiten. Even wandelen of fietsen. Sterkte!