Hallo, Graag wil weten of jullie dit ook herkennen en misschien advies hebben. Mijn zoontje is erg op mij gericht. Hij wil het liefste dat ik alles doe. Zegt bij alles: ' Mama doen'. Papa mag dan niks doen. Als papa dan toch wat doet wordt hij erg boos en gaat schreeuwen en slaan. Trekt bv ook zijn jas weer uit als papa deze heeft aangedaan. Nu geven wij daar natuurlijk niet aan toe en wisselen we gewoon af met aankleden/naar bed brengen. Maar (vooral in het weekend) als we er beiden zijn dan wil hij echt dat ik alles doe. Zo heeft hij laatst 45 minuten langer in zijn bed gelegen 's ochtends omdat hij per se wilde dat ik hem eruit zou halen. Niet aan toegegeven en uiteindelijk mocht papa het wel doen. Nu hebben we hier in het weekend wel de tijd voor, maar doordeweeks als we weg moeten niet. En dan komt het er vaak op neer dat ik het dan toch maar snel doe. Wil dit eigenlijk niet omdat ik hem niet zijn zin wil geven. Maarja, ik moet ook op tijd op mn werk zijn..... Vind het trouwens ook wel vervelend naar mn man toe omdat die graag wil helpen en dan constant afgewezen wordt. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie daar mee om?
hier is het ook heel de dag MAMA DOEN! en papa mag niets! ze duwt hem ook echt gewoon weg of maakt met haar hand een stop teken. meestal doe ik het ook...maar als papa is gaat ze heel erg huilen en schreeuwen dan roep ik dr naar me toe, komt ze bij me zitten en is alles weer goed... helaas geen tips dus!
Mijn zoontje is er niet zo extreem in (en wat jonger dan jouw zoontje, 15 mnd) maar hij kan ook flink protesteren als papa hem naar bed gaat brengen of iets dergelijks. Wij trekken ons daar niks van aan en papa brengt hem gewoon naar bed. Bij ons gaat het dan meestal na een paar minuten schreeuwen wel weer goed want papa is echt mega populair hier, we snappen het gedrag zelf ook niet goed. Wat ik wil zeggen, ik denk dat volhouden en consequent zijn de enige goede manier is. En dat doen jullie al lees ik .
Heel herkenbaar! Zo gaat het ook bij ons. Maar ik zie dat jou dochter ook uit 2009 komt. Zou het een leeftijdsfase zijn? Hoe gaat jouw man er mee om? Mijn man vind het meestal niet zo erg maar vanochtend zag ik dat hij het echt niet meer leuk vond dat hij niks mocht doen... Verder speelt hij trouwens wel heel leuk met mn man hoor. Kunnen ze samen heerlijk Duplo bouwen en buiten spelen. Dus het is niet dat hij helemaal niks van hem moet hebben.
Onze oudste is altijd een echt vaderskind geweest (een meisje) en onze jongste van 3 een echt mammaskindje. Maar als hij niet wil dat papa hem b.v. naar bed brengt dan kom ik vaak nog even een extra knuffel boven geven maar dan brengt papa hem toch echt naar bed. Meestal is het dan nog even huilen maar algauw weer vergeten, Ik denk niet dat het slim is om het te stimuleren door maar door een van de ouders "verzorgd" te worden. Ik zou proberen toch nog even vol te houden.
Mijn dochtertje wisselt nogal eens van favoriet. Meestal is degene die opstaat om haar naar bed te brengen niet goed, wij geven haar niet de zin en ja, ze kan hard schreeuwen en gillen en soms zelfs slaan maar ze wordt gewoon onder de arm gepakt en meegenomen. Meestal is het dan binnen een minuut goed. Ik zou persoonlijk mijn peuter niet zoveel macht geven door hem 45 minuten op bed te laten liggen tot hij eieren voor zijn geld kiest want daar heb je door de weeks inderdaad geen tijd voor. Het is misschien verstandiger om dan wat daadkrachtiger door te pakken en te zeggen "nee, papa kleed je nu aan" en dan gaat hij gewoon mee, punt.
heel herkenbaar, maar hier verdelen we de taken dan. Dus als hij schoenen en jas aan moet en wil alleen dat mama het doet, dan zeg ik dat papa de jas doet en dat ik dan de schoenen doe, of zoiets. Ik probeer wel zoveel mogelijk te "dwingen" dat papa ook dingen kan doen.
Sil heeft een extreme papa-fase gehad, waar ik dus constant werd afgewezen. Bijzonder pijnlijk, kan ik wel zeggen, maar het hoort er soms blijkbaar gewoon bij, want inmiddels is het weer over en heeft hij helemaal geen voorkeur meer. Wat wij hebben gedaan is vanaf het begin alles gewoon blijven doen als we altijd al deden. Ik haal Sil 's morgens altijd uit bed & kleed hem aan We brengen hem om beurten 's avonds naar bed (voorlezen enz.) Ik breng hem altijd naar het KDV Hij kon protesteren wat hij wilde, maar als het mijn 'beurt' was ergens voor, dan deed ik het ook gewoon. Wel hebben we heel vaak uitgelegd dat ik er verdrietig van werd als hij zo lelijk tegen me deed en na een poosje snapte hij dat ook echt en bracht hij het in ieder geval niet meer zo hard, hahaha! De voorkeur bleef nog wel even, maar het stopte toen wel na 1 x nee-zeggen. Consequent en stoicijns zijn waren hier dus echt de truc.
Het komt dus redelijk vaak voor zo te lezen. Hier blijven we ook gewoon ons ritme houden hoor, ondanks de protesten. In de ochtend haalt papa hem uit bed en kleedt hem aan en in de avond brengen we hem om beurten naar bed. Dit gaat wel goed en accepteert hij meestal gewoon. En als hij het er niet mee eens is heeft hij pech. Maar daarbuiten is het nog wel lastig. Eten geven bv, dat moet mama dan per se doen, of schoenen aantrekken of sjaal om etc. Maar we gaan maar stug blijven volhouden.....
Het is inderdaad wel een goed idee om hem uit te leggen dat het niet leuk is voor papa als hij iets niet mag doen. Denk dat hij dat wel snapt (ze snappen vaak meer dan je denkt...)
Ja, het verbaast mij ook telkens weer hoeveel ze al jong begrijpen. We hebben trouwens wel echt de nadruk gelegd op HOE hij het zei. Hij mag altijd aangeven als hij liever wil dat papa iets doet bijvoorbeeld, maar dat kan dan wel op een normale manier. En als het niet kan zoals hij wil of wij vinden het niet nodig, dan heeft hij pech. Maar zeggen wat hij vindt mag altijd
ik ben toch wel blij dat ik niet de enige mama ben die soms zeer resoluut afgewezen wordt. Denk je gezellig het mannetje op te leggen en fijn samen een verhaaltje te lezen, wordt het 15 minuten zweten met een bijna hysterisch kind. Ook wij blijven stug volhouden, soms samen met papa en soms samen met mama en maar blijven hopen dat het een fase is.
Heftig, he...? Ik zal ook meteen toegeven dat ik er best eens een traantje om gelaten heb, hoor. Deed me echt pijn, zeker toen het zo lang ging duren (echt wel weken op rij dat hij niks van me wilde weten). Maar het is zomaar ineens over gegaan, gelukkig, en nu is hij weer net zo gek op mij als op zijn papa. Het komt dus echt weer goed, al voelt dat soms niet zo
Hier ook heel erg pro mama. Het is niet zo dat papa niets mag, maar zij zegt dan dingen als 'ik vind mama veel liever' en zelfs een tijdje 'ik hou alleen van mama'. Dat laatste zei ze vooral als papa haar naar bed ging brengen, vond hij ook heel heftig en pijnlijk. We zijn t haar ook aan het afleren. Komt nu wel redelijk door, dan corrigeert ze zichzelf of zegt dat papa en mama even lief zijn. Ik denk niet dat ze echt begrijpt/voelt wat ze zegt. Aan de andere kant wil ik ook niet dat ze niet eerlijk is over haar gevoelens. Dus het is wel lastig. Maar dingen als 'ik hou alleen van mama' kan natuurlijk niet. Want dat meent ze niet, zegt ze puur om haar zin (proberen) te krijgen.