Sinds kort weet ik dat zeer zeer binnenkort papa word. Was altijd dol op mijn meissie maar door de op hol geslagen hormonen is zij wel wat veranderd. Ik als groentje .. Slechts 1 korte relatie zo een6 jaar geleden kan hier totaal niet mee omgaan. Ben constant op zoek naar excuses om de relatie te beëindigen, zelfs over gehad om kind weg te laten halen.boel me er belabberd onder. Dat ze nog niet bij me weg is mag eenwonder heten. Kan iemand mij wat tips geven, want ondanks al mijn nietsubtiele op enaanmerkingen wil ik haar echt niet kwijt. Het ene moment zeg ik dat ik dol op haar ben en de volgende dag is het weer hommeles met mij. Kan mevoorstellen dat ze klaar met mij is. Zwaar overspannen is zij inmiddels..
Het weg laten halen van het kind is het ergste wat je kan doen. Ook zo egoïstisch. Het kind kan daar niks aan doen. Je moet dus een oplossing vinden.
praat er samen over! maar weet aub 1 ding!!! je vriendin heeft het nu ook allemaal niet meer in de hand, de hormonen nemen de bovenhand en daar kan je als vrouw weinig tegen beginnen. het hoort er gewoon bij en je zal er deze tijd mee moeten leven en mee moeten leren omgaan. hoe moeilijker jij het haar nu maakt hoe erger het zal worden. leg haar wat in de watten, heb wat medeleven en steun haar waar nodig. ze heeft het nu meer dan ooit nodig!
praten praten praten en soms maar even slikken als je vriendin iets doet waarvan jij denkt van slik moet dat echt zo . het zijn de hormonen die je vriendin over nemen mocht je er door praten samen niet uit komen mischien helpt het om een forum te starten / zoeken waar meer vaders zitten die dit probleem hebben. vaak zal je zien dat je niet de enigste bent en er genoeg mannen zijn met dit probleem succes ... en onthou de hormonen die ons vrouwen af en toe in vreemde wezens veranderen zorgen er wel voor dat er onder het hart van je vriendin een heel klein wondertje groeit
Zijn het de hormonen waardoor je de relatie wil beeindigen, of speelt er meer mee? Hoever is ze zwanger, aangezien je schrijft dat je ' zeer zeer binnenkort papa wordt' ? Weet je, vraag t mijn man, wij zijn al door vele diepe dalen gegaan met het krijgen van een kindje (ISCI behandelingen, hormoonbehandelingen, adoptieprocedure enz enz) en alles was zeer pittig maar hebben we samen gedaan....Nu.....kan hij me een paar keer per week (en in het weekend wel een paar keer per dag) achter het behang plakken. Ik ben zo onredelijk. Niet normaal meer. Heb of huilbuien, woedeaanvallen, of diep diep ongelukkig. Dan opeens weer de koning te rijk met alles wat we hebben, een prachtige zoon en eentje op komst, en met elkaar! Het is voor een vrouw niet makkelijk, maar voor een man is het ook niet misselijk allemaal. Ik zou gewoon alles bespreekbaar houden, doen wij hier ook gewoon, mijn man zegt het gewoon hoor als ik weer onredelijk ben. Maar hij zegt het wel heel slim, achteraf pas. Hij laat me dan gewoon in mijn sop gaar koken.
Jullie hebben je kindje samen gemaakt, dus zullen jullie ook samen naar een oplossing moeten zoeken. Wellicht kan de verloskundige jullie doorsturen naar iemand die jullie hiermee kan helpen.
Meiden volgens mij is hij de gene die vreemd doet tegen zijn vriendin, en niet andersom zoals ik het lees. TS: Wat rot.. maar is zij nou de gene die zo vreemd doet of ben jij dat? ik kan het niet goed opmaken.. Enige wat ik kan zeggen is praten praten en praten.
Ja dat sowieso... Als je net zwanger bent en je vriend verzint allemaal smoesjes om het uit te maken, dan zit je in een kl*te situatie. Dan zit je daar met al je emoties en je kindje in je buik. Plus je hormonen. Maar hij zegt ook dat hij haar absoluut niet kwijt wil. Relatietherapie ms een optie?
Idd praten praten praten.. En je vriendin is zichzelf niet door de hormonen, dit word echt wel weer beter.. (Ik dacht zelf dat ik redelijk "normaal" was maar vriendlief noemt mij ook hormoontje dus blijkbaar ben ik toch wel anders) En anders idd bij je verloskundige aangeven, die kan jullie dan misschien doorsturen naar iemand.. Succes!
inderdaad praten en praten. je vriendin kan er niet aan doen dat ze misschien wat prikelbaarder is dat zijn nu eenmaal de hormonen. dat verdwijnt wel. ik zou zeggen ga ervoor!! je zal wel een super papa zijn! niet twijfelen. wees eerder trots,niet iedereen is dit gegund he ! veel succes
Ik ben momenteel ook zwanger en ik gelooof mij, mijn zwnagerschapshormonen nemen het totaal over!! Ik doe echt klote tegen mijn vriend en ik vind het gewoon verschrikkelijk en er zijn dagen dat ik van smorgens tot savonds blijf huilen omdat ik geen blijf meer weet met mijn eigen gevoelens en emoties en omdat ik mij zo slecht voel ten opzichte van mijn vriend! Geloof mij...Jou vriendin kan hier echt niks aan doen en ze zal zich er zeker en vast heel slecht bij voelen... Steun haar gewoon en weet dat die zwangerschapshormonen ook weer weg gaan!! veel succes
Niet alleen erover praten, maar ook vooral afspraken maken. Mokken mag namelijk best wel, maar als je de afspraak maakt dat wanneer je mokt je er altijd bij zegt dat het niet tegen haar gericht is, maar dat je even met jezelf in de knoop zit.. dan kan het allemaal al weer heel anders overkomen Of de afspraak dat je je dan even afzondert ofzo... In ieder geval afspraken die voor jullie allebei goed voelen. Succes!
Wees een vent en neem je verantwoordelijkheid. Het constant naar excuses zoeken om je relatie te beëindigen. Lijkt me toch niet echt een basis voor een goede relatie. Voel je je belabberd, omdat je vader wordt? Dat had je je dan eerder moeten bedenken. Nu komt er een kindje en daar ben ook jij verantwoordelijk voor. Of vanwege je niet subtiele op- en aanmerkingen? Stop daar dan mee. Probeer een beetje begrip te hebben voor je vriendin en kijk hoe je haar een beetje kan ontlasten en ondersteunen. Ook zij heeft last van haar hormonen en ook haar leven staat op z'n kop en het gebeurt allemaal in haar lijf. Praat met elkaar!
zoals al is gezegd: blijf praten. praten, praten, praten. de basis van een goede relatie al is je vrouw zwanger en regeren de hormonen in reacties. ik schiet ook uit tegen mijn man (of de honden), hij laat me dan even 'afkoelen' en dan praten we het daarna rustig uit. das mijn andere tip, blijf zelf rustig. enne... ze zeggen tegen een vrouw altijd "neem geen moeilijke beslissingen tijdens je zwangerschap" dit is ook voor de man van toepassing. wacht de bevalling af. je zult zien dat je je vrouw/vriendin weer terug krijgt
Tips heb ik niet.... maar ik kan je wel geruststellen... je schrijft dat jij als groentje er niet mee op kan gaan..... nou kan mijn man nog steeds niet hoor... ..... niets met groentje zijn te maken... Misschien het advies van Kluun (schrijver van "help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt) maar aannemen.... plat blijven liggen... totdat de bui overwaait....
Oei, vreselijk die hormonsters Ik ben bij beide zwangerschappen, maar vooral bij deze ook echt een draak geweest in het begin. Ik zou er over praten. De zwangerschap is van jullie samen, maar zij maakt dit natuurlijk heel anders mee dan jij. Het is juist heel belangrijk dat er ook ruimte is voor jouw gevoelens. Samen een kind krijgen drukt een (prachtig) stempel op je leven, zorg dat je er samen stevig in staat voor het kindje er is. Ze heeft jou nodig, maar jij moet denk ik ook aan haar laten weten dat je haar ook nodig hebt.
Ik weet niet of ik in denial ben of niet maar ik merk niet dat ik nou heel anders ben ondanks m'n hormonen (behalve mijn veranderende lijf) en ook mijn vriend vindt dit aardig meevallen. Ik denk inderdaad dat er meer achterzit/speelt waar jullie samen uit zouden moeten komen. Het zijn natuurlijk 2 partijen die op een bepaalde manier op elkaar reageren. Wel dapper dat je dit op dit forum waar voornamelijk vrouwen komen bespreekt. Ben benieuwd of je nog gaat reageren want ben wel erg benieuwd. Succes met de situatie, lijkt me niet makkelijk!
Zijn niet de hormonen maar ben het hier helemaal mee eens. Mijn man zou zeggen: blaas op je hand en laat je ballen eens indalen want een echte vent doet niet zo.