Ik had mijn verhaal getypt bij het onderdeel Clubs, maar daar krijg ik geen reacties...dus hoop dat er hier meer gelezen wordt en misschien iemand herkenning vindt in mijn verhaal.... (even geknipt en geplakt dus uit mijn andere topic) Pff euh waar ga ik beginnen *diepe zucht*.... Ik denk dat ik een eetprobleem heb...zo het hoge woord is eruit. Al zo lang ik me kan herinneren ben ik te zwaar. Vanaf kind af aan ben ik al naar een dietist gestuurd door de schoolarts destijds en vanaf mijn 12e dus ALTIJD bezig geweest met lijnen. Dan viel ik weer af, dan kwam ik weer bij. Altijd een grote schare vrienden om me heen gehad, maar nooit echt iemand tegengekomen. Ze vonden me allemaal even 'aardig' en ik was ieders 'beste vriendin' maar daar bleef het bij. Ik heb me heel eenzaam gevoeld, ondanks die grote vriendengroep. Na 4 jaar extreem veel last van hyperventilatie te hebben gehad (wat ik kreeg nadat mijn allereerste vriendje het uitmaakte, waar ik ontzettend gek op was en daardoor nog meer problemen kreeg met mezelf), kwam ik ineens via internet mijn huidige man tegen. We zijn nu hartstikke gelukkig, 4 jaar getrouwd en in december mama geworden van een prachtige zoon Lucas. Juist voor Lucas wil ik een gezonde moeder zijn, veel bewegen, lekker met hem spelen e.d. Ik had me dus ook echt voorgenomen weer opnieuw aan de slag te gaan met mezelf. Maar ik merk dat ik het echt zo moeilijk vind, ik kan het niet alleen... We hebben een moeilijke start gehad met Lucas en ondanks dat ik een maand na de bevalling al mijn zwangerschapskilo's alweer kwijt was, ze vliegen er nu weer aan. Ik zit nu dagen alleen thuis, heb nog verlof en ik merk dat ik gewoon niet goed bezig ben. Het gewoon 3x per dag eten schiet er bij in. Avondeten doe ik gewoon normaal hoor en ik kook ook altijd, maar overdag slaat soms helemaal nergens op. Een koekje hier, een handje chips daar, een snoepje, dan loop ik naar de supermarkt en koop een croissantje....dit doe ik niet dagelijks maar het gebeurt wel steeds vaker... Ik ben er ZO klaar mee, maar ik verval steeds weer in mijn oude patroon. Ben nog nooit zo zwaar geweest als nu. Mijn man vind het niet erg, die valt op stevige vrouwen, maar eigenlijk wil ik dat hij er WEL problemen mee heeft zodat ik er misschien iets harder aan werk. Ik vind mezelf niet meer mooi, haat mijn lichaam en dat wil ik niet meer. Ik wil een trotse mama zijn waar Lucas straks ook trots op kan zijn! Me op laten nemen in een kliniek of zo wil ik niet want ik WEET dat ik het kan, daarbij werk ik 3 dagen per week en nu met Lucas wil ik dat niet. Ik wil het gewoon zelf kunnen! Daarom ben ik op zoek naar meiden die ook last hebben van een eetprobleem en met me mee willen kletsen/ ervaringen uit willen wisselen, dat kan dus ook juist het tegenovergestelde zijn.... Ik vind het heel moeilijk om er voor uit te komen, en zit hier al bibberend te typen met tranen in mijn ogen, omdat ik zoooo bang ben dat mensen me hier herkennen...maar het hoge woord is eruit: IK HEB EEN EETPROBLEEM.....
Ik herken heel veel uit jou verhaal. Ik val ook steeds heel veel af en kom ik weer heel veel bij. Ik woog 50 kilo toen werd ik zwanger en toen nam ik het ervan. Inmiddels weeg ik nu na de zwangerschap 75, ik ben hard aan het werk om terug te gaan naar de 60/65 maar het kost tijd. Helaas gaat het niet van vandaag op morgen en ik denk ook echt niet dat ze je aannemen in een kliniek ik weet zelfs niet eens of dat bestaat? Doe je dag anders indelen, ga veel wandelen met de kleine, een plak boek maken weet ik veel wat nog meer, maar richt je gedachten ergens anders op. Kijk anders als je niks te doen hebt series of dvd's maar ga niet eten, je word er alleen maar dikker en ongelukkiger van en dat wil je dus niet. Het is even doorbijten maar als je een week of 3 bezig bent gaat het veel makkelijker dan de eerste paar weken omdat je je eetpatroon moet veranderen. Heel veel succes!
Meid ik herken je probleem Ook ik ben altijd al dikker geweest als andere. Nooit extreem ofzo! Sinds ik extreem ben afgevallen ( op een niet gezonde manier ) Ben ik zo gaan snaaien! En na de bevalling is dat alleen maar erger geworden daarbij zit ook ik hele dagen thuis en door andere problemen ook echt alleen maar binnen Ik heb dus ook TE weinig beweging! En vliegen de kilo's er dus aan ook ik ben nog nooit zo zwaar geweest als nu En ook ik ben het zat! Het moet er af en wel nu! Ik zit zelfs na te denken over een maagverkleining/bandje maar ben bang dat ik daar het probleem niet mee op los
Ha meissie, Supergoed dat je het durft toe te geven , dat is al hee lwat!! Ik heb zelf geen overgewicht, maar zie er wel wat stevig uit door een rond gezicht met wangen dat vond ik als puber echt vreselijk en toen bne ik weleens doorgeschoten met lijnen en eetbuien, maar heb het nu redelijk onder controle. Maar even vanuit mijn studie (klinische psychologie) ; je zou best kunnen voldoen aan de BED eetstoornis, ken je dat? Je hebt daar ook een subtype met mensen die de hele dag door (kleine) beetjes eten, ipv hele grote eetbuien in 1 keer. Er wordt de laatste tijd erg veel onderzoek naar gedaan, en ook steeds betere behandelmethodes. Weet niet of je al zover bent dat je ook professionele hulp ervoor kunt of wilt aanvaarden, maar zo ja is dat misschien een geruststellende gedachte Heel vee lsucces en sterkte van mij, en geniet van je zoontje
@manyana: jouw gewicht, daar kan ik alleen maar van dromen Mijn gewicht is ruim boven de 100 kilo bij een lengte van 1,64 cm... Heb overigens ook altijd te horen gekregen dat het een wonder is dat ik zo snel zwanger ben geraakt (binnen 6 weken)... Wat betreft een eetkliniek, die zijn er genoeg in Nederland, via de obesitasvereniging. Het is alleen een erg zwaar traject....Ik heb geen idee of ik er voor in aanmerking zou komen, waarschijnlijk wel vanwege mijn gewicht... Je tips zijn heel welkom, heb menig daarvan ook al wel geprobeerd maar helaas is dat niet zo simpel...
Ja dat is heel specifiek! Maar als het goed is kun je ook gewoon extern therapie, zoals cognitieve gedragstherapie volgen, kan bij een 'reguliere' psycholoog zegmaar, bij het psyQ in Rotterdam bvb ,daar kwam iemand ons laatst college van geven
Ik had toen ik een depressie zat juist het tegen overgestelde ik at en dronk dagen niet de kiloos vlogen eraf. Ik zorgde dus ook niet goed voor mezelf Ik ben dus met psycholoog gaan praten om alles weer op een rijtje te krijgen en weer van mezelf te gaan houden. Tis leuk hoor als je hoort van goh wat ben je goed afgevallen alleen zei ik niet op welke manier. Nu weten de mensen van wie ik dus echt hou dat het goed met me gaat als ik iets meer weeg en dat ik dus goed voor mezelf zorg en ook weer lekker in me vel zit. Dus zorg eerst dat je weer van je zelf gaat houden dan gaat het goed voor jezelf zorgen ook weer veel beter. Want omdat je niet van jezelf houdt geef je snel de moed op en rol je weer in je oude gewoontes en kan je geestelijk ook niet veranderen. En wees blij met zon man die dus wel van jou houdt om wie je bent. Zo weet je dat er iig iemand achter je staat in wat je ook doet. Ik weet niet of je al mee kletst in ons afval clupje anders kom je daar kletsen het is niet kleinerend daar en ook niet zo van o zo weinig afgevallen het is om ervarringen te delen en elkaar te steunen met de moeilijke momenten. Ik ben deze week ook weer 1 kg aan gekomen maar vandaag weer gezond gedaan en net 1 uur gefietst met de kleine achterop heerlijk. Dus doe de gezonde dingen niet om af te vallen maar om gezonder te willen zijn dan kom je een stuk verder. En wie weet lukt het je dan vanzelf om alle lekkere dingen te laten staan. En haal die dingen ook niet meer in huis maar haal groente rauwkost en fruit in huis het mooie weer komt er weer aan dus lekkere smootie tijd of fruitcoctails enz Struim internet af voor recepten die jou wel aanspreken en gezond zijn. Dus doe het stapje voor stapje.
Ik herken heel veel in jou verhaal. Ik ben een emotieeter. Vroeger aan de stevige kant. Ze zijden altijd. Jij bent een flinke meid. Dus niet dik of stevig. Eenmaal op mij zelf zat ik binnen een half jaar van 70 op 95 kilo. Ik schrok van de foto's na een vakantie en besloot drastische maatregelen te nemen. GIng van 95 naar 65 kilo in een paar maanden tijd. At soms maar 500 calorieen per dag. Heb toen zo'n 2 jaar mijn gewicht kunnen behouden. Al slopen er toch wat kilootjes aan. Wat natuurlijk niet zo gek is. Want wie houd 500 calorieen eten per dag vol. Toen ik zwanger was van Esmee woog ik op mijn toppunt 103 kilo ( de dag van de bevalling) Zat toen in maat 48 ( vond het vreselijk) Ik schommelde in gewicht. Zo waren er 10 kilo's af en zo zaten er weer 10 bij. Moeilijke babytijd gehad ( huilbaby).. Eenmaal in rustiger vaarwater.. Esmee is een heerlijk kind, promotie op mijn werk. Leuke vriendinnen etc. Gaf me het zelfvertrouwen en de mogelijkheid om nu aan mezelf te denken. Ik heb allerlei informatie verzameld over het afleren van oude gewoontes en jezelf een nieuwe eetpatroon aanleren. Natuurlijk is het vreselijk moeilijk. Mijn vriend en vrienden/collega's die motiveerden me zo wanneer ik weer een complimentje kreeg. Ik was vrij streng voor mezelf, maakte de dag te voren een dagmenu waar ik me aan moest houden. Nu ben ik inmiddels 2 jaar verder en ben nog steeds op mijn streef gewicht. Doe 2-3 keer week hardlopen en ben gelukkig! Al ligt het altijd op de loer.. Wanneer ik me ook maar 1 moment " moe, verdrietig etc voel grijp ik naar eten " Zolang je je er bewust van bent en je er wat mee doet is het goed! Misschien goed om eens met een psycholoog te praten? Wends je heel veel succes. En je bent het waard hoor!!
Wat klinkt je verhaal herkenbaar. Oke, ik ben niet teveel te zwaar, maar wel iets. en al jaren een haat liefdeverhouding met eten. Hekel aan mijn eigen lijf, kunnen janken met het passen van kleren, maar toch blijven eten. Eens in de zoveel tijd lukt t om wat af te vallen, om vervolgens weet terug te vallen in het oude patroon. Dagelijks bezig met mijn gewicht, eten en hoe ik eruit zieb. Iedere dag neem ik me voor om er iets aan te doen. Tot de middag gaat t goed en dan begint t weer. En altijd stiekem. Als mijn man.naar de wc is, snel een koekje. Zelfs stiekem doen tegenover de kinderen. Vind het vreselijk en voel me zo ongelukkig om mijn lijf, maar iets veranderen ho maar. Als tiener reed ik al stiekem langs de winkel, kocht koek of snoep. Smokkelde t naar boven en vrat alles op, tot ok kotsmisselijk was.
ik heb helaas ook last van een eetprobleem. ik ben ook altijd te zwaar geweest, ik ben nog nooit slank geweest, ook niet als baby het heeft alleen nog nooit zo mij leven beheest als nu. mijn eetprobleem is onstaan na de geboorte van mijn zoontje. ik ben toen in 7 maanden 25 kilo aangekomen. ik heb een geweldig mooi leven. een hele lieve man, een geweldige zoon, financieel zitten we redelijk goed, een leuke baan maar dit staat mijn voledige geluk in de weg. ik ben bijvoorbeeld nog nooit met me kleine naar het zwembad geweest, vakantie ga ik ook niet want ik verstop me het liefst thuis. ik ben de laatste twee jaar super onzeker geworden. ik loop met mijn hoofd omlaag. en nu denk ik weer: he bah de zomer komt er weer aan, dan kan ik me niet meer verstoppen in me jas en dan gaat vast iedereen weer kijken en lachen over me dikke kont. ik weet dat ik er iets aan moet doen maar ik durf niet met mijn probleem naar een spygeloog te gaan. ik weet dat ik het moet doen, niet alleen voor me zelf maar ook voor mijn gezin maar ik vind het echt moeilijk.
Meid, wat goed dat je ervoor uit komt. Ik heb ook een eetprobleem. Ik ben namelijk behoorlijk eetgestoord om het maar zo te noemen. Ik heb geen overgewicht, ik heb een normaal gewicht. Over het algemeen heb ik nooit overgewicht gehad behalve toen ik zwanger was en mezelf 9 maanden lang heb laten gaan. 35 kilo erbij! Maar ik ben op een andere manier niet goed met eten bezig. Ik heb periodes gekend dat ik niet at, maar dat ligt ver achter mij. Ik heb periodes gehad dat ik wel at en alles uitspuugd. En voor dat laatste moet ik uitkijken. Als ik goed op mijn eten let heb ik de neiging door te slaan. extreem gezond eten en als ik dan eens zondig dan steek ik vervolgens mij vinger in mijn keel. Ik probeer dit niet te doen, het lukt tegenwoordig vaker om het niet te doen. Maar dat is niet alles. Als ik iets eet wat in mijn ogen ongezond is sla ik door dan prop ik mij de rest van de dag vol om vervolgens de dag erna weer bizar streng te doen. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat eten mijn leven beinvloed. Ik leef van maaltijd naar tussendoortje naar maaltijd etc etc. Ik ben nu weer aan het sporten geslagen en ergens ben ik blij dat ik niet meer dan 2 keer in de week oppas heb om te sporten, anders hing ik er weer dagelijks.... (En nu maar hopen dat niemand mij herkent...)
bedankt voor jullie vele en snelle reacties! @luciaatje: ik heb idd wel eens gehoord van BED, maar ik weet niet of het dat is. Het is niet zo dat ik de hele dag eetbuien heb, ik heb eigenlijk nooit echt een eetbui maar eet de hele dag door gewoon kleine beetjes. Er zijn ook dagen dat er niks aan de hand is. Maar een hele zak chips opeten in één keer zal ik bijv. nooit doen. Maar wel een zak chips over de dag (dus steeds een handje). @allessandro: aan een maagbandje denk ik niet, omdat ik weet dat dat bij mij niets zou uitmaken. Er moet tussen mijn oren het een en ander veranderen...en met een maagbandje los ik dat probleem dus niet op.... @melanina: tja dat is lastig om het niet in huis te halen. Ik heb gemerkt dat ik niet alleen eet als ik me rot voel, maar me er ook mee beloon soms als er juist iets leuk of goed gegaan is....
en het sporten....pff ik ben gewoon nog heel moe van alles wat we de afgelopen weken met Lucas hebben meegemaakt (2x ziekenhuisopname, operatie, overmatig huilen e.d.). Ook dit is gewoon weer een excuus, maar ik ben gewoon te moe om iets te doen.... Ik heb een stappenteller gekocht en hoop daarmee wat meer te gaan bewegen.... Wie van jullie heeft de stap naar hulp wel gezet en hoe is dat bevallen?? Moet je dan eerst naar de huisarts?
vind je het ook zo vermoeiend? Ik heb als ik 1 koekje neem al het idee dat ik mij maar gewoon moet volproppen. Het is net als roken, ik rook al een tijd niet meer, maar als ik er 1 rook moet ik meer en meer! en met eten heb ik (helaas) hetzelfde, waardoor ik eigenlijk niet eens geniet van een keertje ´zondigen´.
Ja ik vind het ook erg vermoeiend..En inderdaad als ik dus een keer wat eet wat niet "mag" in mijn wereld, prop ik me de hele dag vol om me vervolgens onzettend rot te voelen. De volgende dag eet ik dan meestal alleen salade en drink ik alleen water. Van eten kan ik vaak niet eens meer genieten, ik zie het als overleven,, Na elke hap begint voor mij die missie weer in mijn hoofd..
vergeet ook niet dat je baby nog klein is en dus ja vermoeiend en dan al die extra dingen er nog bij ook. Het is heftig En belonen kan je dan niet jezelf belonen met een lekker gezichts maskertje of een sieraad of iets wat niet eetbaar is. Het klinkt iid makkelijker dan dat het is ik weet het maar als je ergens een begin maakt. Ik ben nu me kleine bijna 2 is echt weer aan mezelf toe gekomen hoor. Ik heb alleen geen zwangerschaps kiloos te verliezen die 2 kilo waren er gelijk weer af maar bij mij kwam het door BV geven ik kreeg daar eetbuien van en had 6 maanden verlof/vakantie maar nu ze niet meer drinkt heb ik minder honger dus nu moeten die kiloos er ook af en als ik snoep moet ik dus meer sporten. Dit kan dus ook gewoon een uurtje wandelen met je kleine in de wagen/draagdoek. Eis niet teveel van jezelf maar begin met een doel heb je die bereit volgend doel enz enz.
Wow... ik heb het voor mezelf nooit als een echte stoornis benoemd, maar wat een herkenning! Voor de zoveelste keer is een paar weken geleden hier de knop weer om gegaan, maar ik ben ook verder gaan denken. Een paar situaties zetten me aan het denken en ik schrok er van. Ik stond in de supermarkt en wilde iets te snaaien. Ik zag Milka en negerzoenen en weet ik veel wat voor machtig, maar lekker voedsel allemaal! Ik wilde iets pakken, ik weet niet eens meer wat, maar legde het terug want ik bedacht me: hmm nee, ik word misselijk als ik dat hele pak leeg eet. En ik schrok! Voor het eerst hoorde ik mezelf denken. Ik dacht echt: what the ... is dit nou voor idiote gedachte?! Omdat ik misselijk word? Móet dan dat hele pak leeg? Is één koekje niet genoeg? Ik ben de winkel uit gegaan zonder iets te kopen en ben gaan nadenken. Over mijn eetgedrag, mijn snaaitrek, altijd op zoek naar iets, geen maat kunnen houden. Ik vind het zo moeilijk. Elke lijnpoging mislukte tot nu toe, ik heb al zoveel dingen geprobeerd. Elke keer denk ik dat ik hét perfecte dieet heb gevonden en élke keer hou ik het na een week of 3 voor gezien. Ik wil nu zo graag mijn hele leefstijl veranderen, ik ben er mee bezig maar holy smokes, wat kost het me moeite. Bewegen, gezond eten, maat houden, keuzes maken... ik ben er de hele dag mee bezig.
@noonoo: herkenbaar....dan ben ik in de winkel en zie ik inderdaad een pak lekkere koeken...die koop ik dan, maar wil natuurlijk niet dat mijn man ziet dat ik een halve pak koeken opgegeten heb....dus eet ik hem helemaal op. Met als gevolg dat die laatste koek op de dag soms echt niet lekker meer smaakt. Maar ik wil dan niet dat hij 'er achter komt'. Als ik het zo typ slaat dit ook nergens op..... Overigens dacht ik ook nooit dat ik echt een stoornis had, omdat ik geen vreetbuien heb....maar ik eet wel de hele dag door van alles en nog wat... Ik heb overigens gelukkig nooit dat ik 's avonds nog naar een winkel of zo zou rijden omdat ik iets MOET hebben...dat hoor je ook wel eens...
Ik heb een verleden met anorexia. En worstel best met het aankomen bij een zwangerschap, zeg maar dat stukje reserve dat er niet op de buik zit maar elders. Ik ben slank (volgens anderen en volgens cijfers). Ik zie mijzelf als heel vol. Op de een of andere manier gaat dat vervormde zelfbeeld niet weg. Ik eet gezond en regelmatig. Met de bv viel ik zoveel af dat ik er niet tegenin kon eten. Dat vond ik natuurlijk prettig, maar volgens anderen zag ik eruit als een lijk. Om zwanger te raken heb ik beide keren moeten aankomen voor mijn cyclus weer met eisprong werd. Ik mag God op mijn blote knietjes danken dat ik zo makkelijk zwanger raak. Ben in het verleden mijn cyclus 1,5 jaar kwijt geweest door structureel ondergewicht (toen was ik 16-17). Heb ik een eetprobleem? Nee, ik denk het niet, niet op het moment. Maar het omgaan met eten is maar een symptoom van een verkeerd zelfbeeld of bepaalde gedachtenpatronen. En van dat vervormde zelfbeeld lijk ik maar niet af te komen...