Jeetje wat een herkenning... *zie onderschrift* Ik heb ook het gevoel dat ik al een jaar ben blijven hangen in een eetbui.. Ik worstel ook mijn hele leven al met mijn gewicht. Herken de verhalen van een nieuwe zak chips halen omdat ik de andere opgegeten heb, idem met koekjes e.d. Zelfs de snoepjes die gekocht worden voor de jongens kunnen zomaar na 1 avond op zijn. Vroeger pikte ik al de zakken chips uit de kast bij mijn moeder om vervolgens onder mijn bed te verstoppen. In mijn familie komen verslavingen voor, mijn vader is 'verslaafd' aan alcohol en mijn enige broer aan gokken. Mijn broer is behandeld en gaat goed, maar in ons gezin kan nooit iets met mate. Toen ik rookte ging het prima met de kilo's en eten, ik kon me namelijk op iets anders richten. De ellende is begonnen toen ik gestopt ben, de onrust zocht ik in eten. Ik kan 's ochtends vroeg al denken wat we allemaal in de kast hebben liggen en dan de hele dag snaaien. Mijn man weet wel dat ik hierin een probleem heb maar het klinkt zo groot. Ik ben nu sinds 2,5 week aan de shakes van body shop. Er is (wederom) echt een knop omgegaan. Ik heb helemaal geen behoefte meer aan snoepen! Ik kan chips voor de kinderen pakken zonder zelf te eten. En ik voel me zo veel beter! 's avonds eet ik gewoon warm en denk ik ook niet aan de calorieen, alleen zo hou ik het vol. 1 avond ik de week haal ik wat lekkers, dan ben ik alleen en kan ik zo een chocolade reep wegwerken. Maar dan is het ook op en de volgende dag begin ik weer aan een nieuwe start. Ik heb er wel eens aan gedacht om naar de huisarts te gaan maar ik zou niet weten waarom. Er is geen onderliggende 'leed' Ik ben nooit gepest, had en heb altijd veel vriendinnen gehad. Ik lag goed in de markt bij leuke jongens en heb een leuke jeugd gehad! Dus waarom..... waarom die onrust toch.... Hebben jullie trouwens wel eens gelezen over suikerverslaving. Daar zit voor mij ook veel herkenning in.
@heppie, Tuurlijk kan het soms even duren eer dat er een antwoord komt, maar je hebt dan wel voor je zelf op geschreven waarom je juist op dat moment iets wou hebben, maakt het wel meteen duidelijker voor je zelf. Plaats het en lees het terug en denk dan nog eens 5 x na ( tuurlijk is het lastig!!!) Over dat badpak, ik heb bij wehkamp vorig jaar een corrigerende badpak gekocht, zwart met een blauwe bloem( hadden ook met roze bloem) aan de zijkant. Zal kijken of ik vanacht een foto kan plaatsen met mn telefoon! Ben zooo blij dat ik die gehaald heb, zit erg comfortabel!
Staan weer een hoop nieuwe leuk badpakken zeg!! Tijd voor een nieuwe haha Maar dan zit ik zo te kijken naar corrugerende badpakken en dan zie ik op een gegeven ogenblik een vrouw die in mijn ogen geen corrigerende badpak nodig heeft........
Ik heb ook een eetstoornis. Het begon met een korte periode van anorexia. Daarna begon ik weer wat meer te eten met als gevolg dat ik geen controle meer had. Ik had eetbuien en het was op dat moment ook onmogelijk eraan te weerstaan. Had alles gedaan voor mijne etbuivoedsel. Ik wou wel afvallen, maar door het vreten voelde ik me dik, onzeker en door die onzekerheid ging ik nog meer eten. Ik bleef in het cirkeltje van eetbuien hangen. Daarna is het omgeslaan in boulimie. Ik compenseerde, gaf heel vaak over, slikte pillen, ging kilometers lopen... Tot het té erg werd en ik depressief werd. Ik ben 2 keer opgenomen geweest. Op dit moment heb ik nog steeds boulimie... vooral omdat ik me niet zo happy voel... Dit is nu al aan de gang sinds mijn 12de. Ik ben nu 27 *zucht* Wel heppie, ik begrijp hoe je je voelt... Misschien zou wat steun van een diëtiste of psychologe je toch kunnen helpen en tips geven? Maar als je mijn steun wil: you're welcome Ik heb trouwens nog wat zelfhulpboeken liggen: 'uit de ban van eetbuien' en 'boulimie en eetbuien overwinnen in 10 stappen'. misschien een aanrader om eens te lezen? Ik zou trouwens ook nog eens moeten herbeginnen en werk maken van een eetstoornisvrij leven...
Dat vind ik ook altijd zo irritant, staat er zon slanke den een corrigerend badpak te showen. Alsof je er ineens zo uitgaat zien als je zo'n badpak gaat dragen Alleen corigereed een badpak nu net niet het deel wat ik wil corrigeren haha. Zijn jullie ook zo verslaafd aan de weegschaal? Ikke wel....iedere dag wegen, soms zelfs 2x. Weet t, slaat nergens op en moet ik niet doen. Als het gewicht mij niet aanstaat, dan verval ik juist vaak in eetbuien. Want ja, ben toch al te zwaar. En vind het dan zo frustrerend als na een week vechten tegen de eetdrang, er niet genoeg af is naar mijn zin
Ik sta minstens 2 x per dag op de weegschaal. Ik moet nu echt nodig een nieuwe batterij halen, want hij geeft nu steeds aan dat de batterij op is! Ik weeg s´ochtends en s´avonds, maar als ik tussendoor wil ik ook wel eens wegen.
En je laat gewoon je stemming en zelfbeeld afhangen van wat zon apparaat zegt. Heb weleens de neiging om ze (ja ik heb er 2) in de kliko te pleuren, maar als ik daaraan denk krijg ik t accuut benauwd haha
Ja, ik denk er ook wel eens aan! Maar dat kan ik echt niet. Moet er niet aandenken!! Maar het erge is dat mijn dochter nu ook steeds de weegschaal op stapt als ze de badkamer binnenloopt. Ik probeer het nu niet te doen waar ze bij is...
Heel herkenbaar helaas en als ik dan de volgende ochtend weer 100gram of meer ben aangekomen terwijl ik goed heb opgelet word ik helemaal depri.
Over veel afvallen en slappe huid. Ik ben ruim 20 kilo afgevallen en mijn huid is mooi strak geworden. Loop wel 3 per week hard. Je moet ook geleidelijk afvallen. Dan rekt je huid mee terug.
Hoe herkenbaar is dit allemaal. Ik heb boulimia, bijna niemand weet dit, aan de ene kant wil ik het uitschreeuwen aan de andere kant schaam ik mij enorm. Het is mijn beste vriend en grootste vijand. Ik heb periodes dat ik het ondere controle heb, maar ik begin de controle weer te verliezen, nouja controle is niet echt het goede werk, ik stak mijn vinger niet meer in mijn keel, maar ik bleef wel continue aan eten denken, wel eten niet eten, ik weet precies hoeveel calorieen in iets zit. als ik in de spiegel kijk dan zie ik alles wat niet goed is aan mij. Ik ben continue met anderen aan het vergelijken. Ik ben van 75 kg naar 55 afgevallen, en weer terug naar 64 toen stopte met overgeven, nu ben ik weer begonnen en gaan de kilo's er weer langzaam af. Ik voelde me met 55 kg wel beter, maar nog steeds ben ik dan veel te dik. En nu met 62 kg voel ik me alsof ik 90m kilo weeg. Ik werk in een kledingzaak en als iemand dezelfde broekmaat als mij koopt dan denk ik: zij is helemaal niet dik, maar zelf vindt ik mijn eigen wel dik. Ik werk iedere week koopavond, en dan ben ik heel de dag aan het denken wel frietjes, geen frietjes, en zo uren, uiteindelijk toch wel vaak frietjes... zucht.... soms neem ik dan maar een kwartier eetpauze of probeer ik mijn pauze stiekem over te slaan,w ant als ik geen pauze neem dan hoef ik ook niet te beslissen wat ik ga eten. Ik heb een keldingkast vol met kleding maar niks zit naar mijn zin, vaak heb ik hetzelfde aan en het liefst een colbertje, sjaaltje etc. alles wat mijn figuur maar verbergt. collega's zijn blij dat het mooi weer wordt, en mijn eerste gedachte is shit, wat moet ik aan trekken want ik wil eigenlijk een colbertje aan. Het is zo vermoeiend om continu zo te denken en er steeds mee bezig te zijn.Ik krijg weer steeds vaker eetbuien en daarna moet alles er uit, ga ze ook echt plannen. Of ik ga juist bedenken wat voor lekkers ik allemaal in de kast heb liggen en dat ik dat kan weerstaan en dan voel ik me trots, en als ik daan toch een eetbui heb dan heb ik het allemaal in huis. Vorig jaar heb ik een keer hulp proberen te zoeken, ik zat niet zo lekker in mijn vel en liep de psycholoog in de praktijk van de huisarts, uiteindelijk ook het overgeven opgebiecht, en toen moest ik goede punten van mezelf opnoemen, die ik dus niet bedenken, waardoor ik me alleen nog maar ellendiger voelde. Ze heeft me toen doorgestuurd naar een andere psycholoog, maar die was niet gespecialiseerd in eetstoornissen, toen heb ik nog gemaild naaar een vereniging hier in de buurt, maar die deden alleen groepssessies, en dat wil ik niet, ik wil niet tussen allemaal dunne mensen zitten en ik ben dik. Toen ben ik gestopt met hulp zoeken en heb ik de eetbuien bijna een jaar onder controle gehad, maar nu niet meer dus. Ook ben ik heel perfectionistisch. Ik wil overal controle over hebben en er moet elke dag gepoetst worden. Zo dat is er uit, bijna niemand weet het ,mijn man een beetje van een paar jaar geleden, maar niet dat het nu nog steeds speelt, en ook alleen van het overgeven, niet dat ik er zo bezig ben.
Dit herken ik hel goed. Hier dan ook nog eens het probleem dat ik 5 avonden alleen thuis ben. Ik zoek heel vaak naar eten. Het is er niet, dus dan maar crackers met pindakaas, maar oh wat zoek ik me suf om eten. Ik werk in de buitendienst, dus zit de hele dag in de auto. Geen beweging en op elke hoek een tankstation. Volgens mij heb ik eerst een psycholoog nodig om mijn zelfbeeld te verbeteren. Fijn, dit topic! Erkenning!
Ik heb zelf ook boulimie. Weinig mensen weten dat dit nog speelt op dit moment. Zelfs mijn man niet. Ik zou toch opnieuw hulp zoeken als ik jou was. Een goede psy die gespecialiseerd is. Mijn psy vroeg tijdens de eerste sessie trouwens ook op iets positiefs over mijn lichaam op te noemen en toen voelde ik me zo vernederd omdat ik dacht dat ze me aan het uitlachen was. Ze ziet toch zelf dat ik niets positiefs heb, dacht ik Nu kan ik inzien dat ze dat zo niet bedoelde. Je hoeft dit niet alleen te overwinnen hé meid. liefs,
Dames, wat knap dat jullie er hier zo goed over durven "praten". dat is vaak al een 1e stap he? Iemand van jullie nog het blad ZWANGER van het jaar 2011? daar sta ik in met mijn verhaal (welliswaar Anorexia) inclusief foto's en mijn kinders!
Hier ook iemand met een eetstoornis. Wat ik precies heb ben ik zelf (na jaren) nog steeds niet achter (dan weer uithongeren, dan weer uitspugen, etc) maar het is een slopende rottige ziekte! Voor mijn gevoel ga ik er ook echt nooit vanaf komen. Er zijn periodes dat ik er minder mee bezig ben maar de periode dat ik er wel mee bezig ben keert altijd weer terug. Het is wel zo dat het na mijn zwangerschap nooit meer echt hevig is teruggekeerd zoals ik het had maar toch, dat gewicht hè...Je blijft maar vergelijken, wegen, piekeren en het is met alles gewoon aanwezig. Overigens heb ik nooit echt eetbuien oid. Chips, snoek en koek maak je mij absoluut niet gelukkig mee. Wat ik vooral het rottigste vind is het ''volle'' gevoel na een maaltijd.. Kortgezegd, het eten zit mij dwars en moet eruit.
Met als gevolg dat je dan vaak weer terugvalt op de vreetbuien, is mijn ervaring, want ja t lukt toch maar niet. Maar wat ik hier ook bij iedereen lees; het is zo verdomd vermoeiend! De godsganse dag bezig met wat wel te eten, niet te eten, wat is vet, wat juist gezond, hoe zie je eruit, hoe zien andere eruit, wat denkt men van je etcetcetc
@Janineke Wat een verhaal zeg, heftig ppfff.... Zou het niet een begin zijn om open kaart te spelen naar je man toe? Waar ben je bang voor als hij het zou weten? Hier een slechte avond gehad. Mijn man was niet thuis en ik was enorm rusteloos. Gevolg, halve zak chips, cola (drink ik nooit), koekjes...en dan spring ik smorgens gelijk op de weegschaal en kan ik wel weer janken.
@wendelaaa, dat heb ik jaren geleden geprobeerd, maar hij begrijpt me niet, ik schaam me er ook voor. Aan de ene kant wil ik dit niet meer zo, aan de andere kant voelt het goed, en wil ik pas er mee stoppen als ik nog minstens 8 kilo ben afgevallen. Naar de huisarts durf ik ook niet, de psycholoog zei toen dat alles wat met haar werd besproken ook met de huisarts werd besproken, dus hij zou het eigenlijk moeten weten. Maar ik heb ook een blijvend b12 tekort sinds een paar jaar, ik mis een factor waardoor ik geen b12 opneem, zelf denk ik dat het door mijn eetprobleem komt, dat er daar door iets is beschadigd, of dat kan weet ik niet, maar ik durf het ook niet aan te kaarten. Dat ik dit hier op het forum neerzet is al een hele stap voor mij