Man met ADHD of zelf ADHD

Een tijd terug heb ik er al eens een topic over geopend. Er werd toen niet erg veel op gereageerd.

Mijn man heeft van de zomer de diagnose ADHD gekregen. Er waren natuurlijk altijd kenmerken aanwezig maar nu de kinderen ouder worden loop ik tegen steeds meer dingen aan.

Mensen uit mijn omgeving herkennen het wel maar vinden hem vooral grappig. Ja.....het is ook grappig maar niet als je er elke dag tegenaan loopt. Omdat ik merk dat ik toch wel behoefte heb er over te praten wil nog een keer een oproep doen.

Heeft jouw man ook ADHD, of heb je het zelf? Wie kan mij tips geven of mij er ook weer de grappige kant van alles in laten zien?

 

Allereerst bedankt voor jullie reakties!

@ 2xtantein1week, nee de H is nu juist (mede door zijn medicatie) aardig onder "contole". Zijn medicatie is wel bijna uitgewerkt zodra hij thuis komt, maar de weekenden zijn wel rustiger.

@G89, hier is het ook heel lang goed gegaan, totdat er kinderen kwamen, maar voornamelijk toen ze wat ouder werden. Inmiddels hebben we er 3 en het lijkt wel of dat dat voor hem er 1 te veel is. Daarnaast is onze oudste bijna 10 en die gaat een beetje zijn eigen ik ontdekken. Man man dult eigenlijk geen tegenspraak. Nouja.....zo is het eigenlijk niet maar hij floept dat er dan zo uit. Als ik hem uitleg hoe of wat geeft hij mij eigenlijk wel gelijk maarja dat is achteraf en het gebeurt de volgende keer gewoon weer.

Hij vergeet vaak dingen, maakt nooit iets af, snel afgeleid en dat is als je kinderen hebt ook niet zo handig. Hij kan dan bijvoorbeeld de voetbalschoenen van mijn zoontje gaan pakken uit de schuur, ziet dan dat het daar een rommel is en gaat dat opruimen, heel lief natuurlijk. Hij vergeet dan dat het eten op staat of dat hij eigenlijk al weg had gemoeten en komt dus te laat als ik hem niet zeg weg te moeten. Of gaat de meiden op bed leggen maar ziet dat de planten in de tuin water moeten en gaat die eerst nog even water geven, dode plantjes eruit halen, blaadjes harken, ziet hij de buurman staan, praatje maken, komt mijn zoontje buiten en vraagt of hij mee mee doet met voetbal op het grasveldje achter. Als ik dan klaar ben met de was en naar beneden ga tref ik de meiden voor de tv aan....

We hebben al een gezamelijke agenda via onze telefon omdat hij regelmatig afspraken vergat of de afspraken die hij maakte niet door gaf zodat ik steeds voor verassingen kom te staan. Dit geeft al een stuk meer rust.

Voor mijn gevoel heb ik er ineens een 4e kind bij die af en toe nog net wat meer "hulp" nodig heeft dan mijn andere kindjes.

 

Hier ook een man met ADHD, maar zonder medicatie hebben hij en ik best een mooie manier van het huishouden organiseren gekregen . Hij werkt veel en heeft gelukkig een secretaresse en wij hebben ook een huisagenda. Daarnaast heeft hij een chronische ziekte die behoorlijk wat impact heeft dus er komt een hele hoop op mijn schouders terecht. Wij hebben nu 1 kindje, een 2e of meer gaat er idd ws niet komen, want dat trek ik gewoon niet. Ik probeer veel 'mee te veren' en wat hier goed werkt zijn de 3 R'en: rust, reinheid, regelmaat en af en toe lekker laten gaan. Hij moet zijn energie toch kwijt (hij sport veel) en hij is toch snel afgeleid (als ik wil dat iets echt doordringt, vraag ik altijd of hij me aan wil kijken en het wil herhalen).

Het is gewoon pittig, mijns insziens kun je er weinig mee of aan veranderen behalve jezelf erop instellen dat het zo is en dus niet te hoge verwachtigen hebben van hem.

 

Bedankt voor je reaktie,
Ik begin me er ook langzaam aan te wennen dat het nooit "over" zal gaan. Zoek daarom ook dingen die ons, maar vooral mij kunnen helpen er mee om te gaan. Probleem is dat mijn man een drukken niet gestructureerde baan heeft. Hierdoor heeft hij overdag veel prikkels, dit is ook nog gecombineerd met thuiswerken. Nu heb ik daar met hem al bepaalde afspraken over gemaakt, eerst naar boven je werk af maken en dan pas "thuis" komen zodat je beschikbaar bent en je hoofd leeg is. Een andere, rustigere baan zoeken ziet hij zelf niet zitten omdat hij het zo naar zijn zin heeft en dat is natuurlijk ook heel wat waard. Het komt er inderdaad op neer dat alles grotendeels op mijn schouders terecht komt. Opzich niet erg maar ik werk ook nog 20 uur in de week. Ik kan hier wel mee stoppen maar dat is nou juist het laatste beetje wat ik voor mijzelf heb en waar ik, klinkt gek, tot rust kan komen. Man man is vaak thuis, naast zijn drukke baan heeft hij geen zin nog met vrienden weg te gaan of te gaan sporten.

Purk, hoe reageer jij dan als je iets voor de zoveel duizendste keer moet zeggen, hij weer eens wat geks doet of weer eens een keer alles laat slingeren terwijl ik, na mijn werk en de kids het huis weer spik en span heb gemaakt? Ik zit nu een beetje in de fase, ik wilde dat het eens heel even "normaal" was.

 

O ja daar kan ik soms best boos om worden! Ik werk 32 uur dus snap wat je bedoelt. Je bent de hele dag bezig met brandjes blussen. Als hij bv het vuil niet heeft weggebracht en overal kleren, vuile borden en kranten laat slingeren, krijgt hij dat wel te horen. Soms maak ik er een grapje over in de trant van: zag je een ooievaar voorbij vliegen dat je vergeten bent dat je bord nog daar staat. Soms reageer ik gewoon geirriteerd. dat moet ook kunnen hoor, je houdt alle bordjes in de lucht, dus het is logisch dat je niet staat te springen als hij er weer een bende van maakt. wij hebben de afspraak dat bepaalde taken in huis echt zijn ding zijn: vuil, vaatwasser etc. Dar is hij verantwoordelijk voor en dat moet gewoon gedaan zijn voor 18.00 uur. Wanneer hij dat dan doet maakt mij niet uit. Toch moet ik het soms nog 10 x zeggen ook (maar dat geldt mss voor alle mannen )

wat betreft zijn werk: dat doe je goed! Eerst afmaken dan verder. Dat doen we hier ook op allerlei vlakken. En hij last op zijn werk (mijn man is arts) regelmatig even 5 minuutjes in om die concentratieboog even rust te geven

Echt normaal en rustig wordt het niet. Het impulsieve gedrag zal altijd voor onrust blijven zorgen helaas

 

hahaha nou Purk...... zijn we klaar mee hahahhaa

hij heeft een eigen taak, de was. Hij vindt strijken niet erg en met 3 kids is dat een berg en een aardige taak. De rest doe ik eigenlijk. Maar ik moet hem regelmatig zeggen dat hetondergoed van de kids op is of het wel erg fijn zou vinden als mijn spijkerbroek weer eens een keertje gewassen zou worden omdat hij al een hele tijd in de was ligt. Nu is dat opzich niet zo erg maar zijn reaktie erna (imulsief reageren) ja nou dan doe je het toch lekker zelf! Na rustig met hem te praten geeft hij me wel weer gelijk maar het is wel lastig steeds te innen en daarna sorry te horen. Ik merk dat ik er nog steeds niet harder van wordt.

 

Ook zo herkenbaar! Als ik tegen hem praat weet hij een uur later niet eens meer wat ik gezegd heb. Hebben we het bijvoorbeeld over een probleem op mijn werk, kan hij zo de dag erna vragen hoe het de dag ervoor gegaan was en dan denk ik hallo!!! Daar heben we het toch gisteren over gehad? Vraag me dan ook echt af wat het nut is van praten als het toch niet blijft hangen. Als ik ook een probleem heb kan ik daar met hem wel over praten maar hij reageerd dan ook heel impulsief en oplossingsgericht. Als ik hem bijvoorbeeld zeg dat ik weer gebeld ben door de vrouw waar ik een aanrijding mee heb gehad (ze heeft me gestalkt) dan zegt hij ja daar moet je je geen zorgen om maken laat dat mens, gesprek weer over. Of laatst heeft een collega zich ziek gemeld ivm de werkdruk, dus ik zeg tegen mijn man dat het echt ff flink aanpoten is terwijl ik de druk echt voel en er naar mijn idee niks aan gedaan wordt. Zegt hij doodleuk, dan meld je je toch ziek? Dat is helemaal niet wat ik wil, wil er juist over praten en als ik dat dan aangeef zegt hij, ja je hebt gelijk, maarja dat is altijd achteraf en elke keer weer opnieuw. Ik heb het gevoel of dat ik me steeds moet aanpassen en hij er steeds mee weg komt.

Maar om hem nu steeds te vragen of hij me aan wil kijken, of een taak in huis te doen.... ik heb het gevoel dat ik er een 4e kind bij heb en dat wil ik niet .

Zit er gewoon een beetje doorheen, ben het een beete zat