Ik ben nu wel eens benieuwd of het aan mij en mijn licht autistische trekje ligt, of dat er meer mensen zich herkennen in mijn gevoel. Het gaat om het 'verplichte' zoenen bij verjaardagen, nieuwjaar en begroeting / afscheid. Ik persoonlijk heb een pesthekel aan verplicht zoenen. Ik kan echt verschrikkelijk opzien tegen de eerste werkdag na nieuwjaar, wanneer alle collega's in rijen achter elkaar aansluiten om elkaar af te lebberen. Ik voel mij daar echt niet prettig bij; die gulzige blik van Vrijgezelle Senior of de onder een te tevergeefs verborgen Koortslip van Kaatje. Ook zoenen voor verjaardagen doe ik niet graag. Om het onvrijwillige gelebber voor te zijn, poog ik een jarige te feliciteren met een hartelijk uitgestoken hand, die meteen mijn persoonlijke ruimte aangeeft. Desondanks begrijp ik wel dat het bij de sociale conventie hoort. Daar waar er uit onschuld duidelijk een zoen (of drie - blegh!) verwacht wordt, speel ik het spelletje gelaten mee, mijn walging verbloemend. Ik ben er ook niet mee opgevoed, misschien dat het daaraan ligt? Wij geven bij verjaardagen een hand. Klaar. Bij afscheid zeggen we 'aju'. Klaar. (Boerenfamilie. Nuchter maar als puntje bij paaltje komt zeer zeker gek op elkaar. Maar het motto 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' overheerste mijn jeugd.) Als kind een nachtzoentje van mijn moeder, maar daar bedankte ik met een jaar of 7 ook al voor. Ik voelde mij er verlegen en ongemakkelijk onder. Geen idee hoe dat komt... Tijdens een logeerpartijtje bij een sjieke, stadse oudtante kon ik als 10-jarig meisje dagen opzien tegen het verplichte zoenen. Die fuchsia-roze lippenstift, vermengd met een penetrante 4711 'Odeklonje'. Nachtmerriewaardig. Maargoed, ik dwaal af. Ik wilde het over kinderen hebben. De zelfde soort verlegenheid en ongemakkelijkheid voel ik als er vrienden met kinderen op bezoek zijn. Bij het afscheid moeten die kids dan verplicht alle aanwezigen af om liefdevol hun snotneusjes aan af te vegen. Ow sorry, ik bedoel; afscheidskusjes geven. Nu is er her en der genoeg discussie te vinden of je kinderen moet verplichten om te zoenen bij het afscheid of niet. Mijn gevoel zegt dat ik het mijn eventuele spruit niet aan wil doen om te moeten zoenen met volwassenen. Maar is het mijn vleugje autisme wat dat voedt, of is het gezond verstand en inlevingsvermogen? Los van het feit dat jonge kinderen vaak kussen met de lipjes getuit naar voren, in plaats van je een bescheiden wang toe te draaien. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik doe het toch; ik ben er bijna vies van om alle kinderen in mijn omgeving te moeten zoenen. Het door moeders uitgesproken voornemen 'Geef Katalaya maar een kusje' wekt bij mij weer dezelfde verlegenheid en lichte afkeer op als vroeger. Uiteraard verberg ik dit passend, probeer niet te kijken naar het snotje of de koek-korst aan het lipje, en doe quasi spontaan wat er van mij verwacht wordt. Als een kindje niet wil zoenen, zullen veel mensen dat respecteren. (Al was het alleen al vanwege dat je je kind echt niet wilt leren dat het altijd volwassenen MOET zoenen. Waar ik op doel, lijkt me duidelijk genoeg, zonder hier verder op in te gaan.) Maar hoe zit het met de rechten van mij als volwassene? Ik ben er zeker van dat ik verontwaardiging ga oogsten als ik tegen mama zeg dat ik Hummeltje liever geen afscheidskusje geef... Op mijn werk heb ik het eens bespreekbaar gemaakt dat ik niet zo erg van verplicht * zoenen hou. Eén collega steekt er nog steeds de draak mee, een oude geile directeur antwoorde 'maar ik wel', en trok me bruut naar zich toe (hilariteit alom, maar ik was diep van binnen echt pissed over hoe hij mijn persoonlijke grens durfde te overwalsen), maar de rest respecteert het gelukkig wel. Maar wat ze écht denken zal ik nooit weten. Wat is jullie visie? Herkennen jullie iets in mijn verhaal, of moet ik gewoon niet zo raar doen? * Met verplicht bedoel ik dus nieuwjaar, verjaardagen en afscheid. Ik zoen wel uit eigen initiatief als ik iemand lang niet gezien heb of om iemand met een écht heugelijk feit te feliciteren. Als het écht uit mijn hart komt. (Heb ik mijzelf trouwens ook in moeten trainen...)
Ik hou dr ook niet van hoor. Als er een verjaardag is zeg ik in t algemeen gefeliciteerd en zoen ik alleen de jarige ( en evt aanhang ) Maar ga echt niet iedereen aflebberen zal wat zijn aangezien er hier altijd meer als 50 man op verjaardagen komt hihi. Dus nee ligt niet aan jou vind ik
Maar wat is jouw gevoel als je wordt gedwongen mee te spelen in het 'afscheidsrondje zoenen' wat moeders hun eigen kind aandoen? Ik hou al niet van zoenen, maar al helemaal niet het zoenen van een kindje vol op de natte lipjes. (Wat kinderen uit zichzelf toch vaak doen)
Mijn gevoel? Naja als andere afscheid nemen en het doen voel ik me toch een soort van verplicht om het wel te doen. Maar als ik zelf afscheid neem doe ik het echt niet Vind ook dat zoiets niet verplicht is of hoeft te zijn. Een handje geven wel ( en dit zal ik mijn kinderen ook mee geven ) Maar zoenen moeten ze niet en zal dat ook zeggen tegen ze. De kinderen die ik ken zoenen niet ( ja mn neefje van bijna 4 maar die geeft geen natte zoenen gelukkig )
Precies! Dit is wat ik bedoel. In hoeverre mag je dan de afweging maken tussen je eigen grenzen stellen en niet onbeleefd mogen zijn?
Hier ook geen zoener, alleen met echt naaste familie of goede vrienden. Op verjaardagen roep ik altijd: GEFELICITEERD allemaal. haha. En dan zoen ik alleen de jarige. Op mijn werk riep ik ook altijd enne gelukkig nieuwjaar he! Ik doe het ook mooi niet hoor. Zal mijn dochter ook niet leren dat ze iedereen af moet voor een zoentje ofzo. Handje vind ik wel netjes (over een paar jaar haha) Zal me een worst wezen wat anderen daar van vinden eerlijk gezegd, ik kies voor mijn persoonlijke grens.
Maar kies je ook voor je persoonlijke grens als een andere moeder wil dat je haar kindje zoent bij het afscheid?
Allereerst een groot compliment over jouw schrijfstijl. Wat kun jij goed schrijven zeg! Ikzelf heb niet zoveel problemen met zoenrondes. Niet met volwassenen en niet met kinderen. Maar ik heb ook geen moeite met zowel volwassenen als kinderen die niet willen zoenen. Ieder zijn ding daarin. Je merkt het sowieso vanzelf of degene die tegenover je staat de behoefte heeft om te zoenen, zo niet, dan niet, zo wel dan doe ik het wel, want ik heb er geen moeite mee. Kinderen zijn daarin heel eerlijk. Als ze niet willen, dan toch lekker niet. Mijn dochter wil de ene keer zelf de hele kamer rond gaan, de andere keer wil ze mijn niet eens een kusje geven. Mag ze lekker zelf beslissen. Het is wel moeilijk voor jou als de ontvanger van de 'ongewenste' kinderkusjes. Als het kindje jou graag een kusje wilt geven, dan zal het kindje wel accepteren dat je niet wilt, maar die moeders hè....die zullen zich dat vast persoonlijk aantrekken. Moeilijk!
andere volwassenen zoenen vind ik ook niet geweldig... maar ach het hoort erbij. Kinderen die me zoenen vind ik helemaal leuk, zelfs geweldig. Mijn dochter vind het ook altijd leuk om iedereen een kusje te geven bij afscheid. Mocht iemand dat weigeren dan zou ik echt wel pissed zijn. Als je zo een afkeer van mij spruit zou hebben weet ik niet of ik je nog wel zou willen zien. Ik vind dat knuffelen en dat soort dingen echt wel opvoeding horen. Ik overlaad mijn kids regelmatig met zoenen (maar zodra ze het niet willen respecteer ik dat ook). Maar goed, je bent ook nog geen moeder. Ik zou zeggen... wacht maar tot je zelf moeder bent, dan zal je voelen dat dat kwetsend zal zijn en vindt je het juist schattig. Wat ik eigelijk wil zeggen is "get over it"
katalaya eerlijk gezegd denk ik dat als je hier bij mijn kids voor je "persoonlijke grens" zou kiezen, ik voor mijn persoonlijke grens zou kiezen en je er niet meer in zou laten... sorry maar dat is me echt een brug te ver...
@Completa: Bedankt voor het compliment! En dit kan ik me juist weer heel goed voorstellen. Dat is ook precies mijn dilemma...
Ja hier nog 1. Mijn lieve schoonzus en broer zijn heel erg van het zoenen... en dan na het zoenen houden ze je nog even vast en kijken ze je diep in je ogen aan.. mennn ik weet nooit wat ik moet zeggen/doen. Ik ben ook niet zo zoenerig.. ja als iemand jarig is prima.. maare verder.. Enigste die ik wel altijd een kus geef bij weggaan is mijn nichtje van 6, daar heb ik een speciale band mee en aangezien ik ver van haar afwoon doen wij altijd heeel veel knuffelen enz
Trouwens... er is wel een groot verschil tussen 'afkeer van je spruit' en 'afkeer hebben van natte kusjes van je spruit'. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut niets tegen andermans kinderen.
Zelf heb ik er geen moeite mee maar ik respecteer het wel wanneer een ander daar anders over denkt. Mijn dochter geeft anderen ook graag kusjes maar er zitten momenten bij dat ze daar helemaal geen behoefte aan heeft en dan is het ook goed. Nou ben ik nog niet echt iemand tegengekomen die haar kusjes heeft afgewezen maar mocht dat gebeuren dan zal ik tegen haar zeggen dat ze een handje mag geven en dat andere mensen kussen soms ook niet zo fijn vinden. Vind dat juist dat bij een opvoeding hoort, begrip opbrengen voor een andere.
Ik snap wel wat je bedoeld Katalaya. Vind het overigens ook altijd reteirritant wanneer mensen bij mijn zoontje of dochtertje lopen te ´bietsen´ om een kusje. ´Krijg ik nog een kusje van je?' bij het weggaan, vooral mijn dochter is geen zoener en wens ook dat anderen dat accepteren en niet blijven drammen. Idem trouwens als ze een cadeautje of iets krijgen, vind niet dat ze hier als dank perse een kusje voor moeten geven, een 'dank je wel' is voldoende voor mij en vind ook dat de ander hier genoegen mee moet nemen.
@Umm: daar ben ik het helemaal mee eens. Dat zal ook een grens zijn die ik bij mijn eigen kinderen bewaak.
Ik ben dus echt een zoener, mijn familie en beste vriendinnen krijgen gewoon een dikke smakkerd op hun mond . Mijn dochter is dus ook een echte zoener, maar alleen bij de mensen die ze kent. Maar kan me voorstellen dat er mensen zijn die het niks vinden het is natuurlijk wel iets intiems.
ik heb ook moeite met kussen, niet zo ''extreem'' als jou maar van mij hoeft t ook niet, vroeger ook nooit voor t slapen gaan kusjes uitgedeelt, terwijl mijn zus (hoeveel visite er ook was) iedereen afging om weltrusten te wensen. op mijn werk (erg leuk) geven veel van de kindjes mij een kusje als ze naar huis gaan, opzich vind ik dit niet erg, zolang er geen snottebel naar buiten steekt... is dit wel t geval, dan zeg ik (praat er dan een beetje overheen) geef mij maar een handje of een knuffel. op verjaardagen ook, ik feliciteer iedereen in t algemeen, en de jarige (en aanhang) met een kus op de wang. erg vervelend vind ik mijn opa, hij speelt t altijd zo dat als ik hem 3 kussen geef voor bijv zijn verjaardag, dat hij net zo zijn hoofd steeds draait dat t vol op de mond gaat... hier kijk ik dus altijd zoooo NIET naar uit... als ik ooit kindjes mag krijgen, zal ik ze echt aanleren dat kussen niet hoeft, of ze moeten t zelf willen, maar dat netjes een handje geven voldoende is.
uhm... hier in limburg valt het zoenen we mee! Mensen die ik lang niet gezien heb en die me aan het hart gaan krijgen 3 kusjes en met verjaardagen/oud op nieuw ook. Begroete verder gaat het hoi. Merk wel bij 'brabantse' vriendinnen dat het erbij hoort, soms vind ik dat wel gek omdat ik niet gewend ben dan vergeet ik dat hahaha ach ja so be it wbt het kussen van kindjes! Vréselijk als het allemaal móet!!! Mijn kids mógen mensen een kusje geven, sommige familieleden vragen zelf hierom en als ik merk dat bv Kyana liever niet wil dan help ik haar hierbij en zeg bv; geef maar een handje. Ik heb er een walgelijke hekel aan als kinderen de hele familie braaf moeten kussen terwijl je ze amper kent {bv kids van neven en nichten}