hoe denken jullie over embryodonatie?

Eigenlijk is dat niet belangrijk hoe een ander er over denkt. Als het voor jou (en je partner!) goed voelt, dan vooral doen. Indien het niet goed voelt, dan niet doen. Simpel zat.

Maar goed, je vroeg meningen:
Voordat ik mijn kindje kreeg vond ik het een goed idee, ik zou het van te voren zelf ook wel overwogen hebben. Van te voren, nu niet meer. Mijn dochter is zo 'mij'. of 'ons'. De gedachte dat 'mijn kind' bij een ander zou opgroeien geeft mij geen fijn gevoel Daarintegen zou ik wel eicellen willen afstaan (alleen aan een bekende aan wie ik het heel erg gun, dus niet aan een wildvreemde) indien dat mogelijk zou zijn (helaas ben ik 'gezegend' met een zeer lage eicelvoorraad, dus mijn eicellen zijn niet the most wanted celletjes
Maar die eicellen zouden dan niet met mijn vriend zijn zaad bevrucht mogen zijn, want dat zou dan 'ons kind zijn'. Althans, zo voelt het nu bij mij.

Ondanks mijn eigen 'egoistische gevoel' hierin, vind ik het wel geweldig dat andere mensen het wel kunnen om embryo's te doneren.

Misschien heb je hier iets aan, misschien ook niet

 

Nee nooit.
Het idee dat mijn DNA en mijn mans DNA ergens rondloopt bij een vreemde....
Nee daar zou ik geen fijn gevoel over hebben.

 

ikzelf vind het heel dubbel... ik zou het denk ik gevoelsmatig ook moeilijk vinden... een 100% broer of zus van ons kind.
Maar aan de andere kant vindt ik vernietigen ook weer zo wat...
Ik zit niet in deze situatie dus ik zou niet weten wat ik zou doen...

 

ja, persoonlijk: nee, nooit. Ik zou om die reden ook geen zaaddonor willen hebben wat in mijn/onze situatie wel logisch zou zijn (zie onderschrift, man is onvruchtbaar). Ik ben doodsbang voor evt. erfelijke afwijkingen/ziektes en het zou voor mij toch als inbreuk op mijn huwelijk voelen.

maar het blijft persoonlijk...

 

Ja ik zou het wel doen, maar niet voordat ik zelf een kind heb.

Als ik de verhalen lees van vrouwen die zoveel moeite moeten doen om een eicel te krijgen, dan gun ik hen ook het geluk wat ik dan heb.

Maar inderdaad wat Maartje zegt, volg je eigen gevoel. Bij twijfel niet doen...

 

Ik heb dan geen IVF gedaan en geen cryo's, maar wel een mening.

Wij maken namelijk zelf gebruik van donorzaad, omdat mijn man onvruchtbaar is.
De vraag of ik eicellen zou willen/kunnen doneren is daarom ook minstens 1000x door mn hoofd gegaan.
En hoe egoistisch ook, ik zou het niet kunnen!
Niet bij een vreemde in ieder geval.

Cryo donatie gaat nog een stap verder.
Net als Maartje zou ik het niet aankunnen dat een kind van 'ons' ergens anders opgroeit.
Niet bij een vreemde en al helemaal niet bij een bekende.

Maar goed, ik weet dat je gedachte compleet kan veranderen wanneer je je in een situatie bevindt.
Dus wie weet hoe ik zou denken wanneer wij cryo's 'over' zouden hebben en ik zou weten dat ik iemands grootste wens waar zou kunnen maken (bekenden dan)

 

Ik heb hier veel over gedacht en stond hier in eerste instantie heel positief tegenover. Heb hier zelfs al verdere info over ingewonnen.
Mijn mening is echter behoorlijk bijgedraaid.
In geval van embryo-donatie groeit 'mijn kind' op bij andere ouders. Ouders die ik niet uit kan kiezen en die ook niet noodzakelijkerwijs mijn normen en waarden voortleven/uitdragen. Ik denk dat ik dat heel moeilijk zal vinden.
Voorbeeld (echt voorbeeld mensen, dus geen boze reacties aub):
Stel ik vind dat een kind op moet groeien bij een vader EN een moeder, dus man+vrouw. En een homosexueel stel gaat voor een kindje middels een gedoneerd embryo. Dan zou 'mijn kind' opgroeien tegen mijn normen en waarden in.
Hetzelfde zou kunnen gelden in geval van religie. Stel je bent overtuigd moslim en je doneert je embryo (ongewild, omdat je er geen zeggenschap over hebt) aan een christelijk stel. Dat lijkt me heel moeilijk als je 100% achter je geloofsovertuiging staat.
Misschien ver gezocht, want een garantie dat je embryo opgroeit naar jouw 'maatstaven' is er natuurlijk nooit, maar toch.

Ik zou zeker wel eiceldonor willen zijn voor iemand die ik ken. In dat geval ook weer geen embryo-donatie, omdat ik niet denk dat het wenselijk is dat er een kind in je nabije omgeving rondloopt dat 100% (biologisch) 'van jou' is. dat zou ik zelf erg moeilijk vinden en voor de ander erg ongemakkelijk. Bij eiceldonatie zou ik dat niet hebben denk ik.
Net wat Maartje ook schrijft, het gevoel 'ons kind' moet er niet zijn.

 

Ik denk dat ik eerder draagmoeder (voor een bekende) zou zijn dan eiceldonor. En embryo's zou ik al helemaal niet willen donoren. Dat is toch te veel van mij of van ons. Ik wil best 'gastmoeder' zijn voor het kindje van een ander, maar een eigen kindje weggeven... Nee, dat voelt voor mij niet goed.
Nu zou vernietigen van cryo's voor mij ook niet goed voelen. Ik heb daar toch voor mezelf morele bezwaren tegen. Je kunt natuurlijk niks met zekerheid zeggen en ik hoop natuurlijk nooit echt voor de keuze te komen staan! Maar voor mij zou de vraag "Wat doen we met overgebleven cryo's?" een reden kunnen zijn om niet aan ivf te beginnen.

Alle reespect overigens voor de wens-papa's en wens-mama's die wel voor ivf kiezen. Daar moet een erg moeilijk traject aan vooraf gaan. En ik gun het iedereen om zijn of haar droom te laten uitkomen. Ondanks het feit dat ik er, om persoonlijke redenen, waarschijnlijk niet voor zou kiezen, ben ik heel blij dat de medische wetenschap mensen met een onvervulde kinderwens deze mogelijkheid biedt.

 

Waarom is het dan niet belangrijk?
Het was misschien je eerste gevoel bij het lezen van het onderwerp maar zo kan je elk onderwerp afdoen als onbelangrijk.

Wij hebben het hier toevallig vorig weekend over gehad.
We hebben nog 7 cryo's en twee prachtige zoontjes!
Zoals we er nu over denken en zoals het nu voelt is ons gezin compleet. Toevallig ook onlangs de nota van zh gekregen voor het bewaren van de cryo's.

Verstandelijk zou ik onze cryo's ontzettend gunnen aan een stel wat zelf geen kinderen kan krijgen. Het gevoel dat onze ellende 4 mensen ouders kan maken lijkt me fantastisch! Het idee dat anderen ook van dat geluk mee kunnen genieten en eindelijk hun liefde kwijt kan aan een kindje (als het lukt natuurlijk!).

Maar...

Het idee dat er een kindje wordt geboren wat 100% ons DNA heeft, een volle broer of zus van onze jongens zou zijn..misschien net zoveel op ons (oke, papa) lijkt als die andere twee.

Doneer je dan aan bekende of juist niet?

Doneren gaat mij gewoon niet lukken. Een eicel (een doosje vol) zou ik zo aan iemand afstaan. Voor een goede vriendin of een familielid zou ik 100% meewerken aan eiceldonatie maar een embryo, een kant en klaar "kindje" .... nee.
Wij kunnen dat niet.

 

Omdat je in zoiets wellicht beter niet je keuze hierover van een ander zijn/haar mening kunt laten afhangen, maar gewoon je eigen verstand en gevoel laten spreken.

Als je zelf ze het wilt doneren, moet je dat toch lekker doen. Ongeacht of de rest van het forum het niet zou kunnen. Maar andersom ook: als het hele forum zn embryo's zou doneren, moet het hele forum dat lekker doen, maar hoef je je eigen gedachten of besluiten daar niet aan aan te passen.

Ik bedoel ermee: embryo's wel of niet doneren is zo onwijs persoonlijk (net als orgaandonatie, denk ik). Je hoeft je keuze niet af te laten hangen van wat een ander vind. Dát bedoel ik ermee. Uiteraard kun je wel als je twijfeld over de streep getrokken kunnen worden, maar het lijkt mij dat je echt een overtuiging er over moet hebben om het te kunnen. Je kunt niet meer terug na de tijd: ''ohh nu is er iemand zwanger van mn emmy's maar ik heb liever toch zelf het kindje'' ofzo

 

Ik ben het met Maartje eens dat het heel persoonlijk is en je niet op basis van andere meningen, een keuze kunt maken.

Maar dat je er benieuwd naar bent, snap ik, dus hier een "ervaringsdeskundige" en hebben onze 2 cryo's een paar maanden geleden laten vernietigen en uiteindelijk niet gedoneerd.

Het zat 'm bij ons vooral in het feit dat het echt 100% broertjes/zusjes van onze dochtertjes zijn. 50% was toch wel anders geweest. Eicellen zou ik volgens mij nog wel af kunnen staan, ook aan wildvreemden.

Misschien had het ook met mijn nog volop aanwezige zwangerschapshormonen te maken, maar ik vond het géén makkelijke keuze!

Voor de 2de hebben we 2 volledige ICSI pogingen gedaan, met bij de 2de poging geen tp, maar meteen 2 ingevroren, omdat mijn baarmoederslijmvlies te dun was. Net voordat we weer een tp zouden doen, bleek ik totaal onverwachts zwanger te zijn: op de natuurlijke manier!!!

Toen ik net bevallen was, kregen we de brief van Düsseldorf wat we met de 2 cryo's wilden, aangezien ze alweer 1 jaar in de vriezer lagen. Na zoveel moeite voor 2 gezonde dochters, waren we er al uit dat het gezin compleet was, dus opslaan was in ieder geval niet meer nodig.
We hebben donatie echt nog wel overwogen omdat je anderen ook zulke leuke kinderen gunt, maar het feit dat je geen invloed hebt op waar je bloedeigen kinderen terecht komen, vond ik moeilijk. Bovendien was ik bang dat ik in elke kinderwagen ging gluren of het niet toevallig "mijn" kind was. Onze dochters lijken ook sprekend op elkaar. We wonen in Enschede en de kans is heel groot dat vanuit Düsseldorf de cryo's bij een stel uit Enschede teruggeplaatst zouden worden.
Of dat een van mijn dochters later met een vriendje thuiskomt en dat een 100% broertje blijkt te zijn. Om dit laatste ben ik uitgelachen hoor, hahaha.

Vernietigen was ook wel even slikken, omdat daarmee ICSI poging 2 dus helemaal voor niks is geweest! Had er nog geen mislukte tp aan overgehouden. Maar goed, ik heb 2 super dochters, dus dat was alles meer dan waard!

Uiteindelijk een kruisje gezet bij "vernietigen" en alleen bij de bevestigingsbrief nog even moeten slikken.

 

Natuurlijk maak je je eigen keuzes, daarom kan het wel heel fijn zijn en verhelderend zijn dit bespreekbaar te maken. Dat bedoelde ik. De hele mmm is toch persoonlijk.

 

Daarom heb ik mijn verhaal ook verteld :-D.

 

Ja hoor, en daarom heb ik mijn idee er over ook verteld

 

Ik denk dat TS eerder nieuwsgierig is hoe anderen erover denken, dan dat ze er zelf al mee te maken heeft, of heb ik dat verkeerd?!

Ikzelf zou het niet kunnen. Wij hebben nog 3 cryo's en ons gezinnetje is compleet als deze kleine geboren wordt. Ik kan lichamelijk ook niet nog een 3e aan.
Wij hebben besloten om ze aan de wetenschap af te staan. Zo wordt er toch nog wat mee gedaan en kunnen we andere stellen wellicht op die manier helpen...

De reden waarom wij het niet kunnen is idd dat je weet (nou ja, misschien slaan ze wel niet aan en dan weet je het natuurlijk niet) dat er een kind met jullie DNA rond loopt! Of iig dat die kans er is...en dat lijkt me heel apart...

Toen we nog geen kindje hadden dacht ik daar anders over...

Liefs

 

Wij hebben het daar ook al eens over gehad. Het is idd een lastig onderwerp, maar laten we vooral niet voorbij gaan aan het feit dat je 'eigen kinderen' er anders helemaal niet zouden zijn. Dus het is de keuze of je vernietigd je 'eigen kinderen' en dus niemand heeft er meer iets aan en die kinderen zullen dan nooit kinderen worden. Ofwel je doneert ze en er groeien toch kinderen uit die zeer gewild zijn bij de ouders die er zo veel voor over hebben om dit proces te kiezen en door te maken. Dus ik neig naar 'ja', want eigen kinderen zijn het niet en zullen het nooit worden, want het is vernietigen of afstaan. Dan gun ik het kind het leven en de ouders hun kind!!

Liefs, Elvi

 

Ik snap heel goed dat mensen zwanger proberen te worden met behulp van eiceldonatie, een spermadonor of gedoneerde embryo's. Ik snap ook dat mensen dat willen afstaan. Ik heb daar geen enkel probleem mee

Alleen voor ons is het geen optie. Wij voelen ons daar niet goed bij. Als we sperma, eicellen of embryo's van een ander zouden krijgen, zou het voor ons gevoel niet ons eigen kind zijn. We zijn bang dat dan één van ons zich achtergesteld zou voelen. Ik snap dat het nergens op slaat, want je bent niet alleen mama of papa door de genen. Maar zo voelt dat nou eenmaal voor ons. Als we geen kindje van onszelf hadden gekregen, hadden we voor pleegzorg of adoptie gekozen en niet voor donatie.

En daardoor willen we dus ook zelf niks afstaan. Omdat we dan het gevoel zouden hebben dat er een kind van ons elders op de wereld rondloopt. Ik zou dan nog wel overwegen om draagmoeder te zijn, maar alleen voor mijn zusje of allerbeste vriendin.

Maar nogmaals: Ik snap heel goed dat een ander er wel voor kiest. En dat veroordeel ik ook op geen enkele manier. Het is een kwestie van gevoel en dat is voor iedereen verschillend.