Je hoort wel eens dat ouders hun leven zouden geven voor hun kind. Ik niet... Egoïstisch? Nee! Stel dat ik mijn eigen leven zou geven voor 1 van mijn kinderen. Dan hebben mijn andere kinderen geen mama meer... Ik vind ook dat ik leef met mijn kinderen. Niet voor mijn kinderen. Mijn kinderen zijn een deel van mijn leven maar naast dat ik hun mama ben, ben ik ook gewoon Napoleon en heb ik mijn eigen dingen. Natuurlijk zet ik mijn eigen dingen wel eens aan de kant. Maar ik leef niet om in dienst te staan van mijn kinderen Zo, en nu ga ik mijn kinderen aanmoedigen bij het schoolvoetbaltoernooi!
Ik zou niet kunnen leven met de gedachte dat mijn kind dood is omdat ik niet alles ervoor heb gedaan. Mijn kinderen zouden dan misschien geen mama meer hebben, maar weet wel dat ze nog hele lieve familie hebben die alles voor ze zouden doen! En papa natuurlijk. Nu makkelijk praten natuurlijk, maar zo denk ik er nu over....
Ik heb echt alles voor m'n dochter over. En ja, ik zou m'n leven voor haar geven Ik had het nooit van mezelf gedacht, maar manmanman, ik ben zo blij met haar! En ik ben ook gewoon Sanne hoor, naast het mama zijn, zou anders ook niet gezond zijn Veel plezier bij het schoolvoetbaltoernooi!
Letterlijk mijn leven geven... ja. Als ik Fay daarmee zou kunnen redden, zou ik er niet over na hoeven denken. Maar in het dagelijks leven alles opzij voor Fay? Nee. Dan groeit ze volgens mij op met een vertekend beeld van de wereld. Ze mag best wel eens teleurgesteld zijn, boos zijn of iets dergelijks. Papa en mama gaan soms samen weg en dan gaat Fay logeren. Ze krijgt niet alles dat ze wil, ze bepaalt niet alles in huis. We houden natuurlijk rekening met haar, maar dat vind ik wel iets anders.
Ja natuurlijk heb ik alles voor mijn kinderen over. Vind het eerlijk gezegd een rare vraag. Over mijn leven geven heb ik nooit nagedacht eerlijk gezegd. Kan daar ook niet over oordelen omdat ik nooit in zo'n situatie heb gezeten gelukkig. Wij leven hier ook met onze kinderen, maar vrijwel alles staat wel in het teken van onze kinderen. De uitjes, de vakanties etc zoek ik wel uit op wat dat de jongens leuk vinden. Daarnaast heb ik ook zeker mijn eigen leven, maar dat valt prima te combineren met onze zoontjes. Mijn eigen dingen zoals stappen, etentjes etc gebeuren toch vrijwel altijd in de avond en dat slapen ze lekker.
Hmm... er zijn volgens mij geen situatie waarin je snel even kan beslissen: nu ga ik dood en mijn kind blijft leven. Het zijn eerder situaties waar je risicio's moet nemen. Even een situatieschets maken. Stel: je kind staat in het midden van de straat en er komt een auto aangereden. Ga jij dan niet automatisch de straat op lopen om je kind daar weg te halen, ook al zit het risico erin dat je zelf aangereden wordt? Of ga je staan roepen: ga weg!! Terwijl je kind te traag is om de auto te ontwijken. Ik denk dat ik automatisch de straat op loop als mijn inschattingsvermogen (voor zover ik dit kan inschatten op die seconde) denkt dat we het 'misschien' kunnen halen. Als ik al inzie dat het onmogelijk is, dan niet. Ben ik nog duidelijk? Of als je huis in brand staat. En je kind ligt nog boven te slapen. Dan ga je misschien ook de inschatting maken: ik ren nog snel naar boven want misschien halen we het nog. ALs je trap al in lichterlaaie staat en je gewoon geen stap kan zetten dan ga je dat niet doen natuurlijk. Het is dus niet zo dat je denkt: ik ga mijn leven geven voor mijn kind, maar het is eerder een inschatting die je maakt met alle risico's die daarbij horen. Ik denk wel dat ik heel wat risico's zou nemen om het leven van mijn kind te redden.
Als ik met mijn leven, het leven van Kyra zou kunnen redden.........ja, doe ik dat gelijk. Maar mijn leven bestaat niet alleen maar uit Kyra, ook nog uit een hoop vrienden, mijn hond en haar sport, mijn hobby's!! En die zal ik nooit opgeven als dat niet nodig is!
Ja ik zou mijn leven geven voor mijn kinderen, ik zou niet met mezelf kunnen leven als 1 van mijn kinderen en niet meer is doordat ik de keus heb gemaakt om voor mezelf te kiezen. Mocht ik er niet meer zijn is hun vader en nog en die is net zo goed voor ze als ik, als hij er niet meer is zal mijn familie dit verder overnemen.Ook hier maak ik me geen zorgen mijn kinderen zullen altijd goed worden opgevangen, en zullen altijd een thuis hebben. Wel ben ik nog gewoon LuckyMommy en doe ik ook nog steeds mijn eigen ding.
Ik heb nog geen kinderen, maar er wel eens over nagedacht. Natuurlijk mis ik nu dat oersterke moedergevoel, en dat maakt mij anders dan jullie; Maar nee, ik zou mijn leven niet geven. Want dan pak ik anderen hun dochter, zus, vrouw, vriendin en vooral moeder af. Al mijn organen, bloed en beenmerg geef ik met alle liefde. Ik zal de rest van mijn leven zware medicijnen willen slikken om het leven van mijn kind te redden. (nu even uitgaand van ziekte en niet van ongevallen) maar nee, ik geef niet mijn leven.
Als ik zou moeten kiezen tussen mijn leven en het leven van mijn zoon dan kies ik uiteraard het laatste! Maar ik leef niet voor mijn kind wel met mijn kind.
Je leven willen geven voor je kind(eren) is volgens mij een heel natuurlijke en gezonde reactie. Je ouderreflex reageert meteen als je ziet dat je kind in een gevaarlijke situatie terecht komt. Maar dat is wel iets anders dan je kind het centrum van je wereld maken. Dat is niet gezond, omdat ze dan opgroeien met een ander beeld van de realiteit, wat iemand hiervoor ook al zei. Die dingen staan m.i. ook geheel los van elkaar. Je zou je leven willen geven voor je kind maar dat betekent niet dat je kind alles in het leven bepaalt.
Zo zie ik het ook, denk ik Heb er nooit zo over nagedacht, leven of dood. Waar ik wel een keer over gedroomd heb is dat het huis in brand stond en ik moest kiezen tussen de kinderen, welke ik zou redden. Dat kon ik dus niet en werd zwetend wakker. Afschuwelijk. Mijn leven draait in zoverre om de kinderen dat zij uiteraard de invulling van ons leven grotendeels bepalen. Maar ik wil ze juist leren om hun eigen persoon, zelfstandig en onhafhankelijk te worden. De wereld draait niet om hun, ook al voelt dat nu voor ze uiteraard wel zo Wat ik wel heel belangrijk vind, is om ook mijn eigen leven te behouden. Dus werken, leuke dingen doen zonder kids etc.
Als ik mijn kind er mee kan helpen dan zou ik mijn leven geven ja .. Ik vind het best egoistische ja als je zegt dat niet te doen, maar goed dat is mijn mening. Mijn leven draait echt niet alleen om mijn kinderen hoor maar dat neemt niet weg dat ik mijn leven zou geven om mijn kinderen te helpen, die kinderen hebben nog een heel leven voor zich, ik heb al een halve leven erop zitten. De andere kids komen er wel weer boven op met hulp van famillie en vrienden.
Ja, geen twijfel mogelijk, ik geef mijn leven voor mijn kinderen! Het klinkt misschien raar, maar een kind, ongeacht de leeftijd, komt er vroeg of later echt wel overheen. Ook andere gezinsleden komen er wel overheen. En ze zullen gewoon gelukkig worden. Maar idd, ik heb in het dagelijks leven niet alles voor ze over. Ik ben huismoeder, en vind het geweldig, maar ik heb ook een eigen leven
Tja 'alles' is een vaag begrip. Ik denk niet dat ik er bewust voor zou kunnen kiezen mijn kind te laten sterven zodat ik zou kunnen leven. Ik denk dat het ook vrij normaal is dat je tot op het onredelijke af er alles aan zou doen om je kind te redden mocht je ooit in die situatie komen. Dat voelt toch als een soort oerinstinct. Maar ik zal niet alles doen op de manier zoals mijn kinderen het fijn vinden als ik daar zelf niet achter sta. Zeker als ze groter worden zijn ze ook voor een (groot)deel verantwoordelijk voor hun eigen geluk. Maar nu met 1 en straks 2 kleintjes, ja ik denk wel dat mijn leven op dit moment voor een groot deel in het teken van mijn kind(eren) staat, wat echt niet betekent dat ik niet ook nog mijn eigen dingen heb, maar ik denk wel dat ik ver ga om te zorgen dat ze krijgen wat ze nodig hebben. Zolang ze zo klein en afhankelijk van je zijn lijkt me dat ook vrij normaal.
ik zal ook mijn leven geven als ik daarmee John zou kunnen redden. En we leven idd met hem, we hebben ook onze hobbies en vrieden, maar dat kan mekkelijk met John