Hallo meiden, Mijn zoontje is nu 3.5 maand en ik hoor van iedereen dat een baby op die leeftijd al echt zijn ouders kan onderscheiden en herkennen van andere mensen. Nu is mijn zoontje een ontzettend vrolijk mannetje wat gelukkig heel veel lacht....maar naar iedereen dus! Klinkt mss stom maar ik voel me een beetje onzeker als ik merk dat hij net zo vaak en hard naar anderen lacht...of is dit "normaal"? Ik kan het niet zo goed omschrijven maar ik voel mezelf op dit moment eigenlijk niet "specialer" dan andere mensen....mss herkenbaar voor een aantal andere mama's hier? Liefs Kitty
dit is normaal ze maak je niet ongerust. mijn zoontje had dit toen ook en nu is het een echt mama kindje
Lisa lacht ook naar iedereen hoor. Soms nog harder naar vreemden dan naar mij. Maar dat betekend niet dat hij je niet herkent hij is gewoon niet eenkennig das toch alleen maar leuk?
Och Yara heeft vaak nog meer lol bij een ander als bij mij! Denk omdat ik ''gewoon'' ben en er toch wel altijd ben. Als ze echt verdriettig is of er is iets, dan ben ik weer de beste!
mijn dochter had dat ook. Die vond iedereen leuk. Mijn zoontje is meer een mamas kindje. En hoewel dat vleiend is, is dat van mijn dochter veel makkelijker. Als ik haar bij iemand breng, vindt ze het al snel goed. Ze vindt iedereen leuk en lief (ook wel eng vind ik dat)
Nou, ik ben gelukkig niet de enigste! Maar ik denk dat ik me idd het mss anders had voorgesteld....dat mijn mannetje mij altijd de leukste en liefste zou vinden ofzo... Terwijl ik aan de andere kant idd ook heel blij ben dat hij het bij anderen ook zo naar z'n zin heeft. Ach ja....het zal ook wel de onzekerheid van een nieuwe moeder zijn..
Precies wat Vagans zegt!! Mijn dochter heeft bij mij wel plezier en lacht, maar bij andere mensen schaterlacht ze zo hard dat ze gewoon 'vastzit' en niet meer op kan houden. Toch houdt ze me dan wel in de gaten en houdt ze ook op als ik uit beeld ben. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ze me gewoon niet grappig genoeg vindt, maar dat ze me wel als publiek wil hebben.
Het klinkt raar, maar de kinderen laten de hechting vaker zien door meer te huilen bij mama. Lachen is een 'wapen' van de baby om leuk gevonden te worden. Dat hoeft bij jou niet, jij bent onvoorwaardelijk. De baby hoeft zich niet aan jou 'te verkopen', maar kan de echte gevoelens uiten. Het kan heel verwarrend zijn. We hebben fases gehad dat mijn kinderen de hele dag heel blij en rustig waren bij de oppas, en ik hoefde maar binnen te stappen kreeg ik een heel krijsconcert over me heen. Ze werden ineens ontroostbaar. Ik heb me daar heel onzeker door gevoeld. Toen hoorde ik dat alle babys deze fase hebben, en dat dat juist laat zien dat ze goed gehecht zijn. Overigens herkent een baby van 3mnd jou vooral aan je geur, en zal zich beter ontspannen in jouw armen dan bij een ander. Lachen is eigenlijk geen 'graadmeter'.
Ja, wat Adi zegt klopt idd. Mijn zoontje is ook altijd overal vrolijk en lief, maar mopperen en huilen bewaart ie voor thuis. Maar mbt het lachen: pas met een maand of 6 ging ik echt verschil merken tussen ons en andere mensen. Toen gingen we ook pas merken dat hij blij was om ons te zien 's ochtends of na het werk en zo.
Hier hadden we ook een allemansvriendje tot een paar weken geleden. Hij zit nu in een fase dat hij wat eenkenniger wordt en moet huilen als wij weg gaan wanneer we hem bv bij de oppas brengen. Voor die tijd maakte het hem allemaal niets uit, als hij maar van iemand aandacht kreeg. Alleen wanneer hij moe werd kwam hij wel bij zijn papa of bij mij 'hangen' (zijn hoofdje op onze benen leggen).