Lieve meiden, Morgen ga ik tot maandag naar onze stacaravan in belgie. Met het idee er even lekker uit te gaan en te gaan genieten. Maar na het nieuws van Lilalief is de zin om weg te gaan enig sinds verdwenen. Aangezien ik daar in belgie geen internet heb kan ik het forum ook niet volgen helaas. Wat ik juist nu wel graag zou doen. Al is het alleen maar om Lilalief te mogen steunen. Lieve Lilalief in mijn gedachten neem ik je mee.
Lilalief, heel heel veel sterkte. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Heel erg veel liefs voor jullie allemaal.
Gup, beter had je het niet kunnen verwoorden. Prachtig gezegd. Amen. Ik ben er helemaal emotioneel van.
@ Lilalief, ik had al eerder willen reageren. Maar ik kon het niet. De ellende die je overstroomt na die echo en dan het uitsluitsel... Zo onbeschrijfelijk, het gevoel wat er over je heen komt. Tot de uitslag van de punctie kan ik je gevoelens heel goed begrijpen. Het kwam bij mij allemaal weer naar boven. Wij hadden hier ook afscheid genomen.... Meis, ik ben en vind het in en in triest dat deze ellende jou/ jullie overkomt. Onbeschrijfelijk. Als ik in de buurt woonde zou ik direct op je stoep staan. Ik wil jou, Frank en ook Lila heel veel sterkte toe wensen. Blijf praten met elkaar. Zoek desnoods hulp om dit grote verlies een plek te kunnen geven. Neem alle tijd en ruimte die je nodig hebt. M.
Lieverd, ga er alsjeblieft vreselijk van genieten samen. Geniet ook een beetje voor mij! Straks heb je alle tijd om te lezen wat er gebeurd is.. Ik weet dat je met me begaan bent en dat is meer dan genoeg. Fijne vakantie!
Ha Donder, Ik heb nog aan je gedacht.. ik weet dat jullie destijds oom de punctie hebben gehad. Alleen dacht ik dat dat was om down syndroom uit te sluiten, of heb ik dat verkeerd onthouden? Daarstraks dacht ik nog "Donder moet het ook weten, die hoort ook bij de club". Je was er eventjes niet.. da's niet erg, maar ik dacht wel aan je. Het is ook heel triest, verdoofdheid en tranen wisselen in rap tempo af onder begeleiding van schopjes en bewegingen van Juli. De verloskundige heeft ook veel info gegeven over waar we over na moeten/kunnen denken. (poppen)kleertjes om haar aan te kleden, iets van een mandje of kistje om haar in te leggen, begraven, cremeren.. En inderdaad alles aangeven wat we willen, daar wordt veel rekening mee gehouden schijnt. We moeten gaan informeren of de verzekering eventueel crematie vergoed, want ze gaat zeker weten wel een waardig afscheid krijgen, ook al is ze beneden de wettelijke 24 weken met recht op blablabla.. Eerst de nacht maar door.. Lila slaapt bij opa en oma. Ik heb begrepen dat er boekjes zijn van nijntje om spelenderwijs uit te leggen hoe het ervoor staat. Morgen hebben we besloten "gewoon" naar mindfullness training te gaan die we sinds een aantal weken volgen. Vandaag ook naar zang/pianoles gegaan. Alles samen, want alleen zijn kan ik nu niet. Frank regelt dat hij even niet hoeft te werken. *diepe zucht*
jeetje ik huil al steeds om jullie laat staan hoe jullie jezelf voelen pffff dit mag toch niemand meemaken de wereld is soms zo oneerlijk!!! Ik weet gewoon niet wat te zeggen vind het zo verschrikkelijk
Ik vind het ontzettend lief en ook moeilijk te accepteren dat anderen meehuilen. Kan niet anders zeggen dan heel eerlijk; hier ga je écht kapot aan. Aan de ene kant wil ik dit niet voelen, aan de andere kant weet ik dat ik hier doorheen moét! Als ik Frank zie huilen breekt mijn hart ook in duizend stukjes, terwijl ik zelf ook loop te huilen steeds. Dan weer zachtjes, dan weer keihard.. gewoon niet binnen te houden dit. Het is ook oneerlijk! Vooral voor ons kleine meiske! Ik blijf me afvragen wat ze voelt, wat en of ze denkt, of dat ze misschien al te gehandicapt is om überhaupt te beseffen waar ze is. Ben er van overtuigd dat babietjes zoveel meekrijgen in je buik. Dus Juli ook, ze reageert ook op aanraking dus helemaal onbewust kan ze niet zijn. Wat moet ze dan voelen en/of denken bij de bevalling? Gaat ze nog ademen of is ze al overleden tegen de tijd dat ze het licht ziet? Sorry.. ik draaf door in tekst, wil jullie niet nog verdrietiger maken.. Ik hoop dat je een beetje rust vind Ninja, enorm fijn dat je met ons meeleeft maar zorg alsjeblieft ook goed voor jezelf, je hebt het ook zwaar.
pfff mijn hart breekt ook na je verhaal lilalief. Jullie hebben zoveel verdriet!! ik vind het zo oneerlijk.. Ik heb het idd moelijk maar ik heb geen kindje af moeten geven dat lijkt me verschrikkelijk!! Ik heb al goede hulp en dit heeft tijd nodig maar weet dat het ooit goed komt. Jullie krijgen je kindje nooit terug!
Je zegt wat ik net ook probeerde te schrijven... Klapt die klo.e tel er weer uit! Arg! Lilalief, sinds gisteravond denk ik aan jou, je man... (toen las ik het pas) En je presteert het om tussen door met alles gaande aan mij te denken, over toen. Meis, Dikke dikke Knuf! (toen werden verschillende syndromen genoemd. Waaronder trisomie 18. Wij hadden al afscheid genomen (het voelt raar om dit te zeggen) en toen bleek er niets aan de hand te zijn. Er zijn weken over heen gegaan om aan het idee te wennen toch een kindje zou komen. Ik had zo gehoopt dat het ook voor jullie het geval was. De bijbehorende gevoelens... Als de dag van gisteren. Ik wens dat niemand toe. Zeker jou niet.
Het is oneerlijk en het is diep triest. En wij huilen mee om je verdriet te delen. Ook al is het op afstand. We geven allemaal om je en leven met je mee. En ik ben blij dat je dit met ons wilt delen. Ik vind dat je je prachtig verwoord.
Dat geeft niet Donder, volgens mij is het een heel mooi moment om te gaan slapen. Ben gesloopt, dus ik geloof dat ik ondanks alles best wat slaapuren zal maken vannacht. Truste allemaal, lieve meiden..