Nou ik vind het ook wel leuk om mijn verhaal te doen dus komt ie: Zondag 4 september om 4.16 uur wordt ik wakker en dacht ik een mega trap in mijn buik kreeg van de kleine. Deze deed waarschijnlijk zoveel pijn dat ik er wakker van geworden ben, het was een soort van knap die ik voelde. Nu ik toch wakker was kon ik mooi even naar de wc dus hop, ik sprong uit bed (want deze stond al op klossen en ik ben best klein) en voelde ineens iets stromen. Ik dacht er niet bij na en ging naar de wc waar ik in mijn broekje wat rozig/waterig afscheiding zag. Het is zover, de vliezen zijn gebroken alhoewel ik geen vruchtwater verloren ben, althans niet zoveel. Rustig ben ik weer in bed gaan liggen met de gedachte "het is zondag dus de verloskundige wil ook wel uitslapen, laat ik nog maar niet bellen". Nou slapen wilde natuurlijk niet meer dus ik ben op bed gaan liggen met een blad. Manlief ondertussen wakker gemaakt en samen het papier doorgenomen waarop staat wat te doen wanneer de vliezen breken haha.. Half 8 toch maar de verloskundige wakker gebeld en ze zou even komen kijken waarna ze weer naar huis zou gaan om vervolgens om het uur terug te komen. Prima! Dacht ik.. Toen ze er eenmaal was om half 9 zat ik al op 6 cm en dus is ze niet meer weg gegaan. Een uur later zat ik op 10cm "je gaat als een trein" zei ze. Ik mocht dus gaan persen. Na een uur aan het persen geweest te zijn kwam er nog geen hoofdje in zicht dus ik maakte me een beetje zorgen. Hoe kan dat nou? Meestal is het kind er toch binnen het uur? Verloskudige toch maar even inwendig voelen en alles was goed. Nog maar een keer proberen (bekaf als ik was:x) Na een kwartier ging het harte van de kleine minder snel en dus kwam de ambulance mij ophalen om verder te gaan in het ziekenhuis. (geen pretje om midden in een perswee de trap af te moeten) Eenmaal in het ziekenhuis (11.25 uur) kreeg ik te horen dan de gynaecoloog gebeld was en onderweg was. Die was er om 11.40 uur en heeft inwendig onderzoek gedaan. "hoe kan het zover gekomen zijn?" was zijn vraag, "het kind ligt verkeerd" Hoezo het kind ligt verkeerd??!! 11.45 uur had hij de verlostang is zijn hand en zei: "ik ga je helpen meid" JA DAT HOOP IK WEL JAH!!! WORDT WEL EENS TIJD VIND JE OOK NIET?? (geloof mij, zo vrolijk ben je niet meer na 2 uur persen) Toen het moment dat die tang naar binnen moest... AAAAAUW! Dat gun je je ergste vijand nog niet. "Nog 1x goed persen en dan is je kind er, maar je moet me wel helpen" Nou ik heb niet geholpen want ik kon niet meer. Mijn kind is gewoon letterlijk uit mij getrokken en dat ging niet bepaald op een vrouwvriendelijke manier. 11.55 uur is ons kindje geboren en 15.50 uur waren we weer thuis. Al met al best heftig en achteraf hoor je dan dat ik nooit op de natuurlijke manier had mogen bevallen. :x:x Ons kindje heeft er gelukkig niets aan overgehouden op een plat achterhoofdje na. Lekker om even van me af te schrijven, ik hoop dat ik het een beetje goed heb kunnen uitleggen en hoop een eventuele 2e bevalling hier weer te kunnen opschrijven.
Hier ook mijn bevallingsverhaal. Op 24 maart werd ik om 02.45 wakker van pijn in mijn buik, ik herkende het eerst niet maar die pijn kwam snel weer terug en toen dacht ik gelijk aan een wee. Omdat ik bij mijn eerste zoontje in 4 uur bevallen ben hadden we de afspraak met het ziekenhuis dat ik meteen zou komen als de bevalling zou beginnen. Om 03.00 uur heb ik mijn vriend wakker gemaakt en zijn wij naar beneden gegaan met de ziekenhuis tas en hebben we het ziekenhuis gebeld dat we eraan kwamen en hebben mijn schoonzus gebeld dat ze moest komen om op onze zoon te passen. Zij was er een kwartier later en toen waren mijn weeen al heel erg heftig en kwamen meteen na elkaar. Toen ik bij de auto stond om in te stappen dacht ik ineens "dit gaat hem niet meer worden, ik ga het ziekenhuis (15 minuten rijden met de auto) niet meer halen" en ben omgedraaid om weer terug naar huis te gaan. Onderweg naar de deur braken mijn vliezen en thuis hebben we 112 gebeld omdat ik perdrang had. Vervolgens het ziekenhuis gebeld dat we het niet zouden halen en zij hebben een verloskundige gebeld. Ik liep niet bij een verloskundige omdat ik het ziekenhuis zou bevallen vanwege veel bloedverlies en een placenta die niet los wilde laten bij mijn eerste bevalling. Na een kwartier kwamen de ambulancebroeder en vrouw en van haar mocht ik niet persen omdat de verloskundige er nog niet was. Inmiddels lag ik thuis op mijn eigen bank met allemaal handoeken en kraammatrassen onder mij. Ik heb dus denk ik een kwartier mijn persdrang weg zitten te puffen maar uiteindelijk was er geen houden meer aan. Na drie keer persen was mijn zoontje Lars om 03.54 uur geboren in het bijzijn van mijn vriend, mijn schoonzus, het ambulancepersoneel wat nog nooit een bevalling had gedaan maar zonder verloskundige. Zij kwam 5 minuten te laat. Nu kwam de placenta al na een kwartier die in een ovenschaal van ons zelf is opgevangen en ben ik niet veel bloed verloren. Uiteindelijk moest ik wel naar het ziekenhuis omdat ik een totaal ruptuur had maar daarvan heb ik eigenlijk niet veel last gehad, ook de dagen erna niet. Ik ben dus thuis op mijn eigen bank bevallen en dat vind ik eigenlijk best wel bijzonder.
Jeetje Nataly1972 wat een verhaal. Bevallen terwijl de vk er nog niet is! Gelukkig is alles goed gegaan (nou ja op je totaal ruptuur na dan ) Hier het verhaal van mijn tweede, dramatische bevalling: Ik ben precies 37 weken zwanger van onze tweelingmeisjes. De bevalling zal gebeuren dmv een geplande ks, gezien mijn vorige bevalling. Deze eindigde namelijk na 24 uur weeen te hebben opgevangen ook in een (spoed)ks omdat de ontsluiting op 3cm bleef steken en mn zoontje het benauwd kreeg. Afijn, ik zie er niet tegenop, omdat ik weet wat me te wachten staat. Alleen nu zal ik er niet totaal uitgeput in gaan. Kom maar op dus! Ik kan niet wachten om mijn meisjes in mijn armen te houden! Op de o.k. krijg ik een ruggeprik. Na een paar minuten knijpt de arts met een soort pincet in mijn buik om te testen of de ruggeprik werkt. AUW! Dat doet pijn. De ruggeprik werkt dus nog niet. Het bed waar ik op lig wordt wat heen en weer bewogen zodat de vloeistof door mn lichaam kan stromen. De arts doet weer een test en ik voel weer pijn, maar een heel stuk minder. Van de vorige ks weet ik nog dat ik wel alles voelde gebeuren, maar geen pijn had. Oke, het zal wel goed zijn dan dat ik dit zo voel. De arts vraagt weer of hij kan beginnen. Hij lijkt een beetje gehaast dus ik zeg ja het is goed. Als hij begint te snijden denk ik 'hee, dit voelde ik toch niet bij de vorige bevalling'. Het voelt heel scherp. En doet pijn. Ik wordt bang. O my god. De ruggeprik werkt niet voldoende. Ik kan zelfs mijn tenen bewegen! De arts MOET nu verder hij kan niet stoppen. Ik heb heel veel pijn. Ik voel letterlijk hoe mijn kindjes uit mijn buik gerukt worden. De anesthesist ziet dat ik het moeilijk heb en zegt dat hij me pijnstilling bijgeeft. Het werkt niet. O my god dit is horror. Als de meisjes geboren zijn worden ze even bij mijn hoofd gehouden zodat ik ze voor de allereerste keer kan zien. Maar ik verga van de pijn en kan niet naar ze kijken. Ik lig te kermen, voel hoe ze me van binnen dichtnaaien. Ik hoor de anesthesist roepen dat ze de operatie moeten stilleggen. Hij zegt dat hij me onder volledige narcose gaat brengen. God-zij-dank. Even later zak ik weg in volledige, pijnloze duisternis.. Als ik bijkom op de recovery heb ik meteen weer heel veel pijn. De pijn is ondraaglijk. Ik krijg gelukkig meteen iets tegen de pijn. Pas na 3 uur krijg ik mijn 2 wondertjes voor het eerst bij me. Helaas ben ik door de ruggeprik, volledige narcose en alle extra pijnmedicatie helemaal versuft en beleef ik alles in een roes. Omdat ik veel pijn heb krijg ik een heel sterke pijnstilling via infuus (sufenta). Weet ik veel wat dit is, ik heb bijna geen pijn meer en ben super high. Ik ga de nacht in, maar de meisjes mogen niet bij mij op de kamer. Geen idee waarom, ik krijg alles maar half mee. Helaas heb ik de hele nacht ademhalingsdepressies en hallucinaties. Ik zak telkens weg in een diepe roes en voel hoe mijn ademhaling steeds langzamer wordt. Op het moment dat ik geen adem meer haal verstijven mijn spieren en uit schrik haal ik een diepe ademteug waarna ik weer wegzak, mijn ademhaling zwakker wordt en ik uiteindelijk weer een teug ademhaal en mn spieren verstijven.En dit dus de hele nacht lang.. Ik bel mijn man huilend op. Ik bel tot 6 x de nachtverpleegster en krijg van haar een kopje thee. Pas de volgende ochtend wordt ik van de sufenta afgehaald en hoor ik van de ochtenddienst dat ze me nooit de hele nacht aan de hoogste dosis sufenta hadden mogen laten liggen. 2 dagen later krijg ik een gesprek met de anesthesist die bij de ks is geweest. Ik heb er een klap aan overgehouden en ben blij dat hij me uitleg komt geven. Hij heeft nog nooit meegemaakt dat bij een patient de ruggeprik niet heeft gewerkt. Hij zei dat hij me allerlei extra pijnmedictaie heeft toegediend maar dat niets werkte. Hij zei 'als je me alleen de helft van de extra medicatie geeft die ik je heb gegeven, kun je een reanimatieteam voor me oproepen'. Hij snapte er niks van dat niks werkte en stond er van te kijken dat ik het nog zo lang heb volgehouden. Volledige narcose de enige oplossing. en over de sufenta zei hij dat ze me nooit de hele nacht daar aan hadden mogen laten. Zo. Dat was mijn bevalling. Ik hoop dat niemand dit ooit hoeft mee te maken. Gelukkig denk ik er niet meer zo veel aan, en wanneer ik naar mijn 3 wondertjes kijk kan ik het heel ver van me afzetten!
Wat naar zeg! Dan denk je dat het zo voorspoedig gaat, krijg je alsnog dit.. Je verhaal viel me meteen op door de datum, omdat je kort voor mij bevallen bent.
Mijn bevalling: op 7 oktober 2011 rond half zes 's ochtends werd ik wakker van wat pijn onder in mijn rug. Dus ik lekker in een goed warm bad. Heel de dag zo wat door gesukkeld. Rond 15.00 toch effe de vk gebeld omdat het vrijdag was en ik zo het weekend niet in wilde gaan. Ze komt en toucheert me. Helaas nog helemaal geen ontsluiting. Man kan met een gerust hart gaan darten die avond want voorlopig zou de kleine zich nog niet aandienen. Na die tijd was ook de rugpijn helemaal weg. Mannetje kwam toch maar snel terug na het darten en rond half elf lekker naar bed. Nog wat tv gekeken. En rond elf uur kwart over elf begon het toch weer wat te rommelen. En om een uur brak de hel los. De weeen kwamen zo snel achter elkaar dat het eigenlijk niet te timen was. Een weeenstorm dus. En dan ook nog alleen maar rugweeen! rond kwart voor twee stelde mannetje voor om de vk maar te bellen. Ik nog: nee want de weeen moeten een uur lang om de twee minuten komen. Toch maar gebeld. Zegt ze moet ik eerst langs komen of komen jullie meteen naar het geboortehotel. We zijn gelijk gegaan. Eenmaal daar rond 3 uur getoucheerd en 4 cm ontsluiting. Om half vijf wist ik echt niet meer wat ik doen moest zoveel pijn en vroeg ik om een ruggeprik, dit kon al niet meer want ik had ruim 9cm. Dat randje heeft de vk weg gemasseerd en om kwart voor 5 mocht ik gaan persen. Ik zat zo in mijn eigen wereldje dat ik niet eens heb gehoord dat ik op moest schieten omdat we anders naar beneden zouden gaan voor de vacuum. Het had echter wel effect want de kleine was er zo uit toen (5.55 uur). Heerlijk zon kleintje op je buik. Helaas was de verwarming kapot en is ons manneke nogal afgekoeld (ik was ook mega bezweet na de bevalling). En hij moest onder een warmte lamp. Daar ging mijn planning: effe bevallen, douchen en naar huis. Voelde mezelf echt supergoed. Onder het hechten heb ik mijn ouders gebeld. Had ook maar een paar hechtingen. En om half acht 's ochtends had ik mijn baas al aan de lijn. Lekker zelf gedoucht en alles ging goed. Toch hebben we een nachtje in het ziekenhuis moeten blijven voor de temp van de kleine en omdat ze niet weten wanneer mijn vliezen zijn gebroken. De volgende ochtend zijn we door de kinderarts het ziekenhuis uitgeschopt. Heerlijk naar ons eigen huisje.
Ik heb het bevallingsverhaal gericht aan onze dochter zelf, omdat ze het misschien leuk vindt om het later terug te kunnen lezen! Lieve Lotte, Het was vrijdag 13 april 2012, de dag dat ik precies 41 weken zwanger van je was. Die middag zou ik om 13u voor controle naar een gynaecoloog in het ziekenhuis moeten, om even te checken of alles nog goed met je ging. Maar die dag verliep uiteindelijk compleet anders dan we van tevoren bedacht hadden. s Ochtends rond 9u werden we namelijk gebeld door een goede vriendin, zij is leidinggevende op de verlosafdeling in het ziekenhuis. In het overleg die ochtend tussen gynaecologen en verloskundigen werd namelijk de vraag gesteld of er niemand van de zwangeren was, die op maandag ingeleid zou worden maar dat ook vandaag wel zou willen. Er stond maar 1 inleiding gepland, terwijl er 2 verloskundigen beschikbaar waren. Mijn vriendin gaf toen aan, dat ik dat misschien wel zou willen. Vervolgens belde ze mij op en gaf aan dat, als wij dat wilden, ik die dag ingeleid zou kunnen worden. Jeetje, wat een keus ineens!! Daar hadden we natuurlijk niet op gerekend. Dus na kort beraad tussen papa en mij besloten we dat we dat toch wel wilden. Het liefst wilden we dat je je komende week nog uit zichzelf zou melden, maar die garantie kregen we natuurlijk van niemand. Dus wie weet zou ik sowieso volgende week wel ingeleid moeten worden . waarom dan niet meteen vandaag? Dan hoefden we er ook niet lang tegen aan te hikken, want ik zag er stiekem wel een beetje tegenop. Toen we besloten om het te doen stonden wij allebei helemaal te stuiteren!!! Want we wisten toen eigenlijk al dat je die dag geboren zou worden! We kregen vervolgens te horen dat we ons om 10u mochten melden in het ziekenhuis. Dus wij hebben ons snel klaargemaakt, de opa en omas op de hoogte gebracht, spulletjes voor jou en mij gepakt en gaan met die banaan!! We werden naar een verloskamer gebracht waar ik eerst 30 min aan de ctg moest. Hiervoor prikten ze een gaatje in de vliezen om zo een draadje op je hoofd te zetten, zodat ze jouw hartslag konden volgen en konden zien of ik misschien al wat weeën had. Door dit gaatje in de vliezen zouden ook de weeën misschien wel uit zichzelf op gang gaan komen (met de snelle bevalling van je broer in het achterhoofd). Je sliep echter het grootste deel van die 30 min, dus we moesten je proberen wat wakker te maken. Uiteindelijk heb ik 45 min aan de ctg gelegen en was de conclusie dat je het nog prima naar je zin had in mijn buik en dat ik nog geen weeën had. Daarna wilden we het graag 30 min aankijken of er nu weeën zouden komen. Maar helaas, die kwamen niet. Dus om ca 12u werd ik op de laagste stand van het infuus met weeopwekkers aangesloten, stand 30. Dit zou 1 a 2 uur aangekeken worden. Mocht het niets opleveren qua weeën dan zetten ze hem hoger, net zolang totdat het wel weeën zou opleveren. Maar het infuus was nog niet aangesloten of ik kreeg de eerste wee al. En nog 1 . en nog 1 . en nog veeeel meer. Ze kwamen direct elke 2 min en duurden ca 30 sec. We konden ze ook mooi zien op de monitor. Het was goed te doen, omdat ik 1min30 had om weer bij te komen en ze waren goed op te vangen met de welbekende pfff-glijbaan. Maar na ongeveer 50 min kreeg ik het ineens heel zwaar en wist ik niet meer hoe ik ze moest opvangen. Ik wilde toen zelfs pijnstilling, want die laatste weeën ging ik niet nog lange tijd volhouden. Dus papa heeft op de rode knop van de bel gedrukt, verpleegkundige kwam kijken wat er aan de hand was en ik gaf aan dat ik pijnstilling wilde. Ze ging dit overleggen met de verloskundige. Even later kwamen beiden weer terug. De verloskundige wilde eerst kijken hoeveel ontsluiting ik op dat moment had, want als ik meer dan 8 cm zou hebben dan zou ik geen pijnstilling meer krijgen. En ja hoor, wat we eigenlijk al dachten (maar niet op durfden te hopen) bleek waar: ik had eigenlijk al volledige ontsluiting op een klein randje na!!! Door dit nieuws kwamen bij mij al de tranen, want alles ging zo snel en je zou nu zelfs al bijna geboren gaan worden! Snel werd alles in gereedheid gebracht, maar tot die tijd moest ik de persweeën nog wegzuchten. En dat was echt niet leuk! Maar na 10 min mocht ik echt beginnen met persen. Maar jeetje, wat een pijn deed dat. Ik voelde je hoofdje naar beneden zakken richting uitgang en dat gevoel was heel erg pijnlijk. Hierdoor probeerde ik de persweeën (bewust of onbewust . ik weet het niet) wat tegen te houden. De verpleegkundigen en verloskundige (ze waren dit laatste deel van de bevalling met zn 3en) moedigden me aan juist wél door te zetten. Je moest er tenslotte toch echt uit! Ook papa stond me super goed terzijde en ik hield zijn hand erg stevig vast haha. Het leek een eeuwigheid te duren, maar na 12 min persen was je hoofdje geboren en 1 perswee later hielp papa je ter wereld!!! Hij wist niet zo goed wat hij met je moest doen, want de verloskundige zei dat hij zus moest doen en de verpleegkundige zei dat hij zo moest doen. Dat duurde dus voor mijn gevoel nog erg lang (waarschijnlijk maar 20 sec ofzo ), dus ik riep maar toe nou, toe nou, schiet nou eens op!! haha. Maar om 13.15u was je daar!!!!! Oh, wat heb ik gehuild, want wat was ik opgelucht dat het voorbij was en dat je eindelijk op mijn buik lag!!! Je begon meteen te zoeken naar de tepel en voor ik het wist lag je al te sabbelen/drinken. Je bleek direct een natuurtalent te zijn op het gebied van borsten leegdrinken. Na 15 min kwam de placenta los en ik had geen hechtingen nodig! Daarna hebben we heerlijk een uur met zn drietjes de tijd gehad om bij te komen en lekker te knuffelen. Wat een genot was dat. Na dat uur werd je nog even gewogen en gemeten (3250 gr en 52 cm) en werd je gecheckt op een paar lichamelijke punten. Alles was zoals het moest zijn! Uiteindelijk heb ik nog even gedoucht en kregen we om 15u groen licht dat we die middag gewoon naar huis mochten. Beter kon gewoon niet! Eenmaal thuis was daar natuurlijk je grote broer, die op je stond te wachten. Hij had nog niet in de gaten wie je was en waarom je er was, maar hij reageerde enorm blij en opgewonden toen we je in de maxi cosi bij hem op de grond zetten. Een betere kennismaking had er niet kunnen zijn! Je begrijpt misschien, lieve Lotte, je papa en ik hadden de dag van ons leven!!! De dag dat jij geboren werd! Oh, nog een leuk detail: de verloskundige die jouw bevalling deed was de vriendin van de gynaecoloog die je grote broer op de wereld zette!! Hoe toevallig is dat? Veel liefs van je papa & mama.
Na wekenlang alle verhalen hier te lezen, kan ik eindelijk m'n eigen plaatsen! Op woensdag 9 mei stond ik 's ochtends in de keuken en voelde ineens allemaal slijm langs m'n been lopen, ik ging naar de wc en zag de slijmprop in m'n onderbroek liggen. Ik dacht nog, "Oh, oke.. Kan nog wel 2 weken duren voordat de bevalling begint." Ik ben weer terug op bed gegaan, maar had na een tijdje wat last van krampen dus ben maar naar beneden gegaan. Ik heb toen de hele dag lichtjes wat voorweeën gehad. Om de 10 minuten, dan weer om de 15, en soms een uur niks. 17:30 kwam m'n vriend thuis en ik vertelde dus dat ik de hele dag voorweeën had. Hij vroeg nog; "Gaat het nu beginnen dan?" En ik zei, "Nee, denk het niet, voorweeën kunnen wel dagen duren." Rond 20:30 begon ik toch echt wat meer last te krijgen, en er kwam ook meer regelmaat in. Ik ben achterstevoren op een stoel gaan zitten en heb rustig de weeën weg geademd, terwijl mn vriend op de bank zat en met zn benen in mijn rug drukte. Heel relaxed allemaal. 22:15 de verloskundige gebeld, ik had toen een dik uur om de 3/4 minuten weeën. 22:30 was ze hier, toen ze me ging toucheren dacht ik dat ik 1cm ontsluiting zou hebben, maar dat bleken er al 3 te zijn! De vk heeft toen mijn vliezen gebroken. Ze vroeg of ze moest blijven. Ik zei dat het heel goed ging allemaal, dus ze mocht van mij wel gaan. We spraken af dat ze 01:30 terug zou komen. Ik ben toen onder de douche gestapt. En vanaf toen...pfoe.. het ging ineens in een razend snel tempo! Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest! Ik kon geen fijne houding vinden en wist niet meer hoe ik moest ademen/puffen. Heb wel een aantal keer naar mn vriend geschreeuwd; "Ik kan echt niet meer!!" "Dit trek ik echt niet!" haha..en dat soort uitspraken. Heb ook heel wat afgevloekt. 00:00 besloot mijn vriend de vk maar te bellen, die hoorde mij op de achtergrond wel schreeuwen en zei dat ze er meteen aan kwam, en hij mocht de kraamhulp ook wel bellen. 00:15 waren ze dr beiden. Ik zei toen dat ik het gevoel had dat ik moest poepen. Ik mocht rustig mee drukken. Heb toen een half uur door het hele huis heen gelopen, hysterisch te puffen en drukken. Was een erg leuk gezicht volgens m'n vriend..haha.. 01:00 ben ik op het kraambed gaan liggen en kreeg te horen dat ik nu wel flink mocht gaan persen. Dat ben ik dus gaan doen.. Al snel voelde ik het koppie "staan".. (Oh wat deed dat zeeeerr!!) Toen nog 1 oerkreet.. En 01:20 was onze zoon er! Wauw.. wat een bijzonder moment was dat.. Toen moest de placenta er nog uit.... en dat wou niet... Na een aantal drukken op mn buik, spuit in mn been en gekatheteriseerd (ofzo..) moest de vk de ambulance bellen.... Wat een domper! Super bevalling gehad thuis, en dan door zoiets naar het ziekenhuis. Maaar toen zei ik op een gegeven moment, "pf, ik krijg last van mn rug." Toen zei de vk, "Ah, dan mag je nu wel even persen.." En floep, daar was de placenta.... Wat een opluchting! Eerste kindje, binnen 5 uurtjes geboren, thuis! En geen hechtingen, niks! Perfect!
Nou komt ie: Zoon 1: Hele dag al wat rommelgevoel..om 18 u breken de vliezen, althans, het druppelt. Hoge vliesscheur aldus vk. Prima. Omdat ik niet kan slapen, sta te stuiteren en hele onregelmatige weetjes (stelde niks voor) heb ga ik heel eigenwijs de vk bellen. Om 04:00 komt ze m'n vliezen prikken, de hel breekt los. Om 06:15 smeek ik mijn man te bellen, maar ze is nog bij een andere bevalling. Om 07:00 is ze er, constateerd 10 cm > persen, 12 minuten later was hij er. 3 hechtingen, wel vastzittende placenta, dus ook spuit, ambulance voor het huis en de hele mikmak, maar na 55 minuten kwam dat flubbergeval alsnog. Super mooie, maar wel heftige (heb het in die zin alleen gedaan met m'n man, behalve het persgedeelte gelukkig) bevalling. Kraamzorg te laat, die kwam pas veeeeeeel later aanzetten. Zoon 2: Na dagen van voorweeen zat ik er helemaal doorheen. Ik heb de vk gesmeekt m'n vliezen te prikken. Dit heeft ze gedaan om 23:45, ik had toen 2 cm. Ze besloot te blijven gezien de vorige bevalling. Om 00:28 mag ik al meepersen, volledige onsluiting, en om 00:41 is onze 2e zoon een feit. Pfffiew, dat ging snel. Wederom een vastzittende placenta, weer een ambulance erbij ect ect, maar ook dit keer kwam het na bijna 50 minuten, ook een halve bevalling zeg maar. Telgje 3: Binnen 4 weken.
Hierbij een vers verhaal van afgelopen weekend. Op 11 mei zijn we om half 5 richting ziekenhuis gegaan omdat ik me zorgen maakte, want de kleine had ik al bijna een hele dag niet gevoeld. CTG gehad en die was goed. Wel wat registratie van harde buiken, maar had er weining last van. Vk maakte ook nog even een echo en dat zag er allemaal goed uit. Inwendig onderzoek gehad en toen bleek ik 2 cm te hebben dus de harde buiken deden wel wat. 's avonds om kwart voor elf weer in het ziekenhuis ivm harde buiken en een vreemd gevoel wat liet merken dat de kleine onderweg was. Vk deed weer inwendig onderzoek en toen was het 3 cm en heeft ze gelijk mn vliezen gebroken. Om kwart over 2 wederom inwendig gevoeld omdat ik wilde weten of er al wat gebeurde. Toen bleek het 4 a 5 cm te zijn. De vk gaf toen wel aan dat de laatste cm snel konden gaan, omdat het niet de eerste is. Om kwart voor 3 had ik 7 cm en om 1 voor 3 volledig dus mocht ik meepersen. Om 3.01 is onze prachtige derde zoon geboren. Al met al dus een erg makkelijke bevalling die ik zo weer over zou doen. De verloskundige kwam later ook nog naar me toe om aan te geven nog nooit zo'n bevalling meegemaakt te hebben. Zo ontspannen als ik was volgens haar en zo vriendelijk al ik bleef. Dat is toch best leuk om te horen
4 maart, 20 uur: kwam de verloskundige langs om te strippen, was uitgerekend voor de 1ste maart. Zwangerschap was goed verlopen maar ik was het toch wel stilletjes aan beu aan het worden...ik dacht dat het snachts wel zou beginnen maar niets, enkel wat bloedverlies... 5 maart: nog steeds niets...ik moest die dag sowieso op CTG controle omdat ik overtijd was...in de late namiddag toch af en toe wat steken in mijn onderbuik..zou dat het begin zijn?? Savonds dan toch naar het ziekenhuis voor die CTG controle, daar aangekomen blijkt mijn BD te hoog en zijn er ook wel wat contracties (niet overdreven pijnlijk) bloedgenomen enzovoort en toch wel verstoorde waardes besluit: ik moet blijven en als de contracties niet spontaan komen gaan ze me wat weeen opwekkers geven...om 18 uur nog samen met mijn vriend wat gaan eten in de cafetaria (om de weeën te stimuleren, wat denk je?? val ik totaal stil) na het eten terug aan de monitor wonder boven wonder komen de weeën terug, en de centimeters gaan vooruit dus geen extra stimulatie nodig (heb nu 3 centimeter) Ik trek het niet meer en ik mag in bad...zalig maar de weeën worden heviger...tot plots 1 wee pppffoooeee...die ging naar omhoog, bleef even hangen en nog eens een piek omhoog en toen voelde ik ploeffff....ppppssssss.....En ik zei tegen mijn vriend Ok ofwel zijn mijn vliezen nu net gebroken ofwel heb ik hier in bad geplast het bleek het eerste te zijn... En toen was het hek van de dam, ik had weeen om de minuut ofzo maar bleef hangen op 6 centimeter, toen ben ik gezwicht voor de ruggenprik. Ik weet nog goed wat er door me heen ging hoe ga ik het ooit halen tot de anesthesist er is (bleek een half uur van het werk te wonen) gelukkig zeide verloskundige dat hij op het OK bezig was met een operatie dus dat hij er snel zou zijn... 20 minuten later lag ik geïnstaleerd in mijn bed met de ruggenprik, al hielp deze niet volledig ik moest af en toe mijn weeën toch nog wat weg puffen. Na de ruggenprik vielen mijn weeën stil en kreeg ik medicatie voor de contracties verder te stimuleren...rond een uur of 3 had ik volledige ontsluiting maar de gynaecoloog zei om af te wachten zodat ons babytje vanzelf zou zakken en ik geen uur zou moeten persen, zolang ik geen pijn had en het ctg goed bleef vond ik dat niet erg. Om 6 uur voelde ik het duwen, ik geneerde me dood want het duwde zo hard op mijn darm dat er ook stoelgang mee uit kwam (maarja dat hoort erbij zeker). Toen hebben ze de dokter gebeld en eens ik door had hoe ik moest persen was ons ventje daar in 5 minunten. Al bij al een goede bevalling met een klein knipje maar een super mooie uitkomst.
Komt ie: 1e keer ingeleid bij 37 weken infuus ging werkte super snel en had eigenlijk geen pauze tussen de weeen door alles verliep prima en kon het goed aan na vier uur was onze eerste geboren en had alleen een schaafwondje dus niet gehecht! Was een fijne bevalling en ik vond het erg meevallen, heb nog grapjes gemaakt tussendoor! De 2e ben ik smiddags gestript maar er gebeurde niks.. savonds komen we thuis van eten bij mijn schoonouders, ik zit op de bank, manlief is de oudste op bed leggen. Ik heb bij beide zwangerschappen veel last gehad van harde buiken maar ineens dringt het tot me door dat ze sneller komen... en ik ze ook echt ga voelen. Om 20.45 zeg ik tegen mijn man; ik denk dat het is begonnen! Hij vraagt of hij het bad aan moet zetten ja graag! Ik wil naar boven lopen maar krijg deie weeen voor ik boven ben...mmm gaat snel maar toch maar snel in bad. Ik lig 2 minuten inbad en zeg; dit gaat echt heel snel we gaan naar het ziekenhuis! Voordat ik uit bad ben en aangekleed heb ik weer 4 weeen gehad. Oma geveld in de auto waarbij ik aan het einde van de straat zeg; stoppen! Er ligt een drempel en is niet fijn met weeen! Naar het ziekenhuis inde parkeergarage manlief haalt rolstoel, snel naar boven ik lach naar de verpeegster en krijg een kamer om21.35 ze vraagt vanalles maar ik zit vol in de weeen dua geef geen antwoord. Ineens zeg ik; het gaat echt heel snel... hun op hun allerrustigs ja maar we moeten dit nog aansluiten enz enz dua ik weer; het gaat echt heel snel. Ze toucheren en ik heb alleen nog een klein randje ze breken mijn vliezen en plaatsen een draadje op het hoofdje ik moet op mijn zij gaan liggen zodat de kleine even tot rust kan komen voor het persen, de vk loopt weg ik draai op mijn zij en heel snel weer terug PERSDRANG!! Ik zeg tegen de verplegster; het gaat echt heel snel, zij;de vk komt zo terug... ik weer; binnen nu en 2 weeen is hij er! ze drukt op het knopje de vk komt binnen ik krijg een wee terwijl ik onderuit gezakt zit en hoppa eruit binnen 1 minuut! Het ging echt snel! Totaal 1 uur en 15 minuten... alleen 2 oppervlakkige schaafwondjes die voor de zekerheid zijn gehecht. Heerlijk zon bevalling zou het zo weer doen!!!
eindelijk kan ik ook mijn bevallingsverhaal plaatsen Toen ik 3 mei 40.5 weken zwanger was probeerde de vk me te strippen alles zag er gunstig uit maar geen resultaat. 7 mei (41.2 weken) mocht ik weer bij de vk komen en heeft ze me weer gestript en ook dit keer leek het niet te helpen we hadden een afspraak gepland bij de gynaecoloog voor 9 mei om te kijken ivm inleiden. Maar toch liep het anders dinsdag 8 mei voelde ik me anders dan anders en had een klein beetje buikkramp. toch maar lekker gewoon me dagelijkse dingen gedaan bakkie bij me nicht bakkie bij me ouders boodschappen huishouden ed! en langzaamaan werden de krampen ietsje erger . (ik zei rond 19.00 uur nog tegen mijn man:het zou nu wel eens kunnen komen vannacht). Rond een uur of tien dacht ik eindelijk dat het echte weeën waren omdat de krampjes om de zoveel minuten kwamen... ik besloot nog ff lekker in bad te gaan. daarna nog maar ff me haar gedaan, beetje internetten, filmpie gekeken. en tussendoor de weeën gaan timen rond tien uur kwamen ze om de 6 á 7 minuten en deed het totaal geen zeer rond half 12 kwamen ze om de 4 a 5 minuten en deed het nog steeds niet zo veel zeer. ik heb toen m'n ouders maar voorzichtig ingelicht. rond half 1 kwamen ze nog iets sneller maar nog goed uit te houden. ik mocht de vk pas bellen als de weeen 1 uur lang om de 2 a 3 minuten kwamen en minimaal een minuut duurden, dus om half 2 toen het wel wat heviger werd besloot toch nog maar ff te wachten met bellen , lang verhaal maar ineens om 01:50 uur deedt het echt veel zeer en liet ik me man de vk bellen. toen ging het ineens heel snel want ook op dat moment braken me vliezen. en kwam ik in een weeen storm . ik probeerde de weeen onder de douche op te vangen maar het was echt zoo heftig geen houden aan wist niet hoe het ongeveer moest voelen maar het leek of ik moest poepen en plassen ( echte persdrang dus) na 25 minuten was de vk er en was ik zo bang dat ze zou zeggen van nou dat kan nog wel ff duren. maar nee ik bleek al 9 cm ontsluiting te hebben!!!!! en mocht al bijna bevallen maar ik wilde zooo graag naar het ziekenhuis ..... eigenlijk mocht dat niet meer maar gelukkig wonen we dicht bij het ziekenhuis en was het nacht dus we konden flink door rijden dus zo zaten we om half 3 in de auto. in het ziekenhuis werd ik met een rolstoel naar een bed gereden. en alles werd klaar gezet voor de bevalling. na een paar persweeen leek de hartslag van de baby af te zakken, door de hevigheid, en moest ik snel ingeknipt worden en daarna werd om 03:20 onze zoon Jayden geboren ,... tis een lang verhaal geworden maar vanaf het moment dat het echt heftig werd tot de bevalling was dus maar anderhalf uur!!!! de volgende keer moet ik de vk wel wat eerder bellen
Mijn bevallingsverhaal is heftig. Het begon op mijn uitgerekende datum. 27-03. Sochtends verloor ik mijn slijmprop en savonds rond 22.00 kreeg ik ween om de 10 minuten. snachts rond een uur of 04.00 kwamen ze om de 7 a 8 minuten. Ik had ontzettende rugweeen en kon ze maar moelijk opvangen. De volgende morgen 28-03 kreeg ik ze om de 5 minuten en toen maar de verloskundige gebeld. Ze kwam hier uur of 10 en kwam tot de conclusie dat ik maar 1 cm ontsluiting had :O pff zolang bezig voor een lullige 1 cm. Ze ging weer en zou om 15.00 terug komen. Inmiddels kwamen de weeen steeds sneller en wist me geen raad meer ( om de 2 a 3 minuten !) En wat bleek???? Weer 1 lullige cm erbij! pff de moed zakte me in de schoenen en toen werd besloten om mijn vliezen te breken. Ik had daarna eindelijk 4 cm en mocht naar het ziekenhuis. Kwamen daar om 16.30 aan en ik was helemaal gesloopt. Viel tijdens de weeen steeds in slaap en kon de pijn niet meer verdragen. Er werd besloten om mij pijn medicatie te geven. kreeg vervolgens een spuit in mijn been en om 20.00 had ik 8 cm erindelijk ! Ik kreeg jammer genoeg persdrang en mocht niet persen ! weg puffen zeiden ze... WEG PUFFEN??? Stelletje idioten weet je wel hoe zwaar dat is?? ha ha.. Eindelijk mocht ik dan persen maar mijn meisje wou er niet uit. Toen ze eindelijk er uit was met dr hoofdje, bleek haar schouders vast te zitten in het geboorte kanaal en haar hartslag daalde. Gauw moest ze aan de ctg en kreeg ze zo'n draadje in haar fontanel. Ik moest meteen ingeknipt worden omdat het anders gevaarliijk zou worden voor ons allebei. Toen bleek dat mijn meisje niet wou door ademen en werd ze aan de zuurstof gelegd. waarschijnlijk had ze een optetter van mijn pijnmedicatie gehad. Ze kreeg antistoffen en toen wou ze eindelijk huilen!! pfff barstte in tranen uit. Ik zelf was er ook nog niet want was een liter bloed verloren en moest gauw aan het infuus. Heb erg lang moeten revalideren en viel binnen 4 dagen 12 kilo af. Uiteindelijk is alles goed gekomen maar mijn eerste bevalling was helaas verschrikkelijk.. Maa wel natuurlijk ontzettend trots en verliefd op mijn meisje Viënna !
Jee wendaaa zeker heftig! Echt het tegenovergestelde als bij mij! Toen ik de weeën echt heftig voelde bleken het persweeen te zijn en had ik 9 cm! Hoe gaat het nu met jullie? Groetjes
Priscil, Het gaat nu hartstikke goed met ons ! Kleine groeit goed en ik ben inmiddels van de staaltabletten af. Mijn HB gehalte is nu weer normaal. Ik heb wel nog lang last gehad van de hechtingen. voor al met de eerste keer sex. Nu is het nog gevoelig maar gaat wel steeds beter. Maandag laat ik een spriraaltje zetten. Mijn vriend heeft namelijk al kids en ik vind het wel genoeg zo Groetjes
Nou ook ik mag eindelijk mijn verhaal plaatsen . Ik liep tijdens mijn zwangerschap in het ziekenhuis voor mediche indicatie. 7 Mei was ik uitgerekend en had al besproken om te gaan kijken voor eventueel inleiden. Mijn moeder was namelijk 2 weken overtijd met mijn broertje. Ze moest ingeleid worden en hij was uiteindelijk 10,5 pond. Omdat ik al een risico geval was leek mij dit niet een goede optie. Aangezien die van ons op 9 pond werd geschat op 40 weken. Nou 7 mei mocht ik dus voor een CTG komen, alles goed en de baarmoedermond was al wat gerijpt. Er werd besloten gel te geven en later in de middag nog eens aan de CTG. Geen weeen actievieteit dus mocht lekker naar huis en de volgende ochtend weer terug voor een CTG. Opzich wel kunnen slapen maar toch licht zenuwachtig de volgende ochtend naar het ziekenhuis. Voor de zekerheid die tas maar meegenomen. Mijn man wilde de maxicosi meenemen en ik zei nog ach het komt toch niet vandaag. Hij hem toch in de auto gezet haha. Nou om 7:30 aan de CTG. Om 8:00 een onderzoek, bleek 2 cm ontsluiting te hebben. En de VK zegt: Nou je mag gaan bevallen vandaag. Toen moest ik toch even slikken hoor. Rond 8:30 werd er inwendig een CTG draadje geplaats en daarbij braken mijn vliezen meteen. Er werd een infuus met weeenopwekkers aangelegd die ze langzaam opschroefde. De eerste uurtjes was het prima te doen en kwam ik al gauw op de 4 cm. De 2 uur daarna werden wat intenser en daarmee kwam ik op de 5 cm. Ondertussen werd het infuus steeds opgeschroefd. En toen hij op 3 kwam wow. Kreeg ik een weeenstorm, man ow man ik wist niet waar ik het had na zn 1,5 uur weeenstorm kon ik niet meer en zwichte voor de ruggenprik. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. In de uren daarna bleef de ontsluiting op 5 cm en werd de Gyn erbij gehaald. Hij melde dat als het tot na zijn operatie zo bleef, we misschien toch voor een keizersnee moesten gaan. Daar schrokken we wel heel erg van. Hij vroeg of hij even mocht voelen en kwam tot de conclusie dat het nu 6 cm was en er dus nog kans was dat het zich door zou zetten. De VK opperde om anders even op mn zij te gaan liggen misschien dat dat hielp. Nou en of dat hielp. Ik lig nog geen 10 min op mn zij en had opeens het gevoel heel erg te moeten poepen haha. Die drang werd steeds sterken en na 30 min kwam de VK kijken. Nou ik was dus ineens van 6 naar 9 gegaan en had dus persweeen. Nu was onze kleine nog niet ingedaald genoeg en moest ik hem dus eerst naar beneden persen. Dat duurde zn beetje een uur. Ik was echt kapot en toen moest het echte werk gaan beginnen. Na nog een uurtje persen en een knip werd onze kleine geboren om 21:34. Wij wisten niet wat het was en hadden gevraagd ons het eerst zelf te laten ontdekken. Ze hield de kleine voor onze neus en wij in koor een ZOON !! haha. Al met al moet ik zeggen dat het met erg is meegevallen de hele bevalling.
Mijn bevalling is al een paar maandjes geleden, maar hier komt ie toch: Op 1 februari hadden we 's ochtends weer controle bij de vk; alles helemaal goed, mooie bloeddruk, baby lag lekker diep ingedaald, soepele buik. Ik had verder geen klachten ofzo, voelde me kiplekker (zoals de hele zwangerschap eigenlijk) en vertelde de vk nog dat de baby gerust nog een paar weekjes mocht blijven zitten want ik genoot er zo van. Na de controle hadden we de intake van de kraamzorg thuis, ook allemaal prima; we hadden meteen het bed op klossen gezet. Daarna even de stad in met m'n man, en samen boodschappen doen enzo. Heerlijke dag Die avond was ik vrij vroeg moe, rond 20 uur kroop ik al in bed. Rond 22 uur ging ik slapen - eerst nog een beetje gelezen en tv gekeken - en besloot ik voor de zekerheid maar alvast het zeiltje op mijn matras te leggen. Rond 2 uur werd ik wakker omdat mijn man naar bed kwam, hij kroop tegen me aan en *plop* ik voel mijn vliezen breken. Ik zoef meteen naar de badkamer en daar loopt duidelijk vruchtwater op de vloer, het blijft ook maar lopen. Ik vang wat op in een kopje; mooi wittig, niet groen, dus prima. Ik wurm een kraamverband in m'n ondergoed en kruip weer in bed met het idee dat het nog úren kan duren voor er echt iets gaan beginnen, dus beter nog even gaan slapen! Maar helaas Zodra ik lig, begin ik kramp te krijgen, en al snel zijn het duidelijk weeen. Ze zijn nog niet regelmatig, maar komen wel al heel snel achter elkaar. Soms houden ze een minuut aan en rol ik daarna ook meteen door in een nieuwe wee. Ik probeer een tijdje zelf die weeen op te vangen, uiteindelijk lukt me dat niet meer en besluiten we de vk te bellen. Ik heb echt géén idee meer van tijd, ik denk dat ze rond 4 uur bij ons was. Ik had toen 2 cm ontsluiting oid, dus ik moest helaas nog even volhouden. Rond 6 uur hield ik het echt niet meer, ik had even onder de douche gestaan, kon niet echt een fijne houding vinden om m'n weeen op te vangen, heel zwaar. De vk weer gebeld en die zei dat we maar naar 't ziekenhuis moesten rijden, daar zou zij ook naar toe gaan met een andere vrouw die op dat moment ook aan het bevallen was. In de auto werden we weeen heftiger, het was echt een gestrompel om in een rolstoel te komen, ondertussen ook af en toe stoppen om weer een wee op te vangen. In het ziekenhuis meteen naar een verloskamer, daar controleerde de vk weer mijn ontsluiting; ik zat toen volgens mij net op 6 cm. Blegh, ik vond 't allemaal maar lang duren. Ondertussen kreeg ik steeds vaker echte persweeen, ik kon ze maar heel moeilijk opvangen; mijn hele lijf wilde gewoon persen, persen, persen. Ik kreeg een soort 'coach' (= kraamverzorgster die wat meer doet dan alleen partus assistentie) omdat de vk dus nog een andere vrouw moest helpen. Met behulp van die coach in bad gestapt, heeeeeerlijk! Water was heerlijk warm, waardoor ik de persweeen aanzienlijk beter op kon vangen, ik had ook soms een adempauze tussen weeen door, echt hémels lekker! Na een hele tijd in bad weer naar de kamer, en toen... had ik 9 cm ontsluiting, whiii! De vk kon het laatste randje wegduwen, dus ik was er gewoon klaar voor Meteen vol overgave gaan persen en dat ging heel goed, maar het vorderde niet. Na een uur zag de vk wel telkens het hoofdje komen, maar die zakte ook weer terug telkens; het koppie kon de bocht niet maken. Dus ik werd overgedragen aan de gynaecoloog. Die knipte me lekker flink in, ik was ondertussen ook al mooi uitgescheurd naar boven toe, lekker 1,5 uur nadat ik was begonnen met persen werd er een vacuumpompje aangesloten en na nog 3x persen was mijn dochter er éindelijk Toen was het bijna 14 uur 's middags, op 2 februari. Dus ik was 12 uur bezig geweest in totaal, best netjes voor een eerste! Dochter werd lekker op mij neergelegd, vk schrok van de grootte van haar Kinderartsen stonden ook al klaar - kennelijk standaard bij vacuumverlossing? - en nadat ze even bij mij had gelegen, werd ze gewogen; 3605 gr, erg flink voor een baby met 37+3 weken. Haar suiker werd gecontroleerd en ze moest 24 uur worden opgenomen om dat in de gaten te houden (omdat ze dus zo groot was en ze bang waren dat haar bloedsuiker dus enorm zou dalen oid). Het hechten was nog een heel gedoe; de professor werd er bij gehaald en ik ben door drie man gehecht, de OK heb ik op een haar na niet gehaald, gelukkig! Daarna lekker mijn dochter bij me gehad, ze heeft een paar keer bij me gedronken nog, toen ging ik douchen en werd ik naar de kraamafdeling gebracht waar dochter en man op me zaten te wachten Met haar bloedsuiker ging het gelukkig echt prima, dus een dag later mochten we naar huis (En een week later lagen we weer in het ziekenhuis omdat ik een infectie had en mijn hechtingen geknapt waren, maar dat is een ander verhaal met gelukkig een goede afloop, ook al is de boel nog steeds niet helemaal genezen )
Mijn bevalling was echt super, het was nog net geen feestje tuurlijk was het niet lekker maar ik vond het vooral een hele mooie ervaring. Hier mijn bevalling: Ik was 23 maart uitgerekend op zondag 11 maart rommelde het s'ochtends. Ik had wat buikpijn soort van ongesteldheids gevoel maar dan heel licht. S'middags rond half 3 verloor ik mn slijmprop, ik dacht dat hoeft nog niks te betekenen ik had verder nergens last van. Toen braken om 17 uur mn vliezen, de buikkrampen (weeën) werden toen gelijk krachtiger. Ik had toen 2 cm ontsluiting. Om 22.00 uur kwam de verloskundige terug, ik had toen 5 cm. Ik even onder de douche gegaan en toen merkte ik wel dat het wat heftiger werd en dat ik af en toe moest stoppen waar ik mee bezig was om even te zuchten. Tegen 24.00 kwam de verloskundige weer en toen is ze gebleven, ik had toen 7 cm. Toen ging het snel om 04.00 uur had ik volledig ontsluiting en mocht ik gaan persen en om 04.25 werd onze zoon geboren. Een ervaring om nooit te vergeten, ik wilde heel graag thuis bevallen en vond het heel fijn dat dit kon. Hopelijk lukt het bij een volgende weer! Oja ik ben niet uitgescheurd, de verloskundige heeft 1 hechting gezet voor de netheid, het was meer een schaafwondje niet gescheurd. Daar heb ik trouwens niks van meegekregen ik kon alleen maar heel de tijd naar mn prachtige zoon kijken, ik was op slag verliefd hahaha