Voor ik weer commentaar ga krijgen van sommigen op/over mijn relatie: daar zit ik niet op te wachten. Dit is mijn keuze en accepteer/respecteer dat. Lukt dat niet en moet er toch commentaar geleverd worden, reageer dan maar gewoon niet. Sorry, dat moest even. Ik heb absoluut geen zin in dat gebetweter over mij/vriend terwijl niemand ons kent. Goed, nu mijn vraag. Mijn vriend heeft ADD, maar ik twijfel of dat het enige is. De laatste tijd werkt hij erg veel (zo'n 50-60uur) per week, in de zorg. Hij is hierdoor erg moe en ontspant totaal niet. Hij krijgt dan 'buien' noem ik het maar. Hij laat nauwelijks iets van zich horen, zijn gedrag slaat van het een op het andere moment om. Op de momenten dat het weer 'goed' met hem gaat, wil hij door alsof er niets aan de hand is en verder gaan waar hij gebleven is. Ik trek dat niet meer. Hij wilt/kan niet praten over zijn gevoel. Nu heeft hij heel veel meegemaakt en is hij heel erg onzeker. Ik wil er voor hem zijn en dat meen ik echt, maar ik ben op. Ik kan niet ruiken of er iets aan de hand is. Dat wil ik van hem horen. Hij wilt niet naar een psycholoog oid, want 'die kunnen hem toch niet helpen.' Nu wil ik graag weten of ik iets kan doen om hem te laten onderzoeken. Ik denk namelijk dat hij meer heeft dan alleen ADD (borderliner?). We hebben verschillende huisartsen, wonen niet samen, beide in andere plaatsen (15km uit elkaar). Ik weet uberhaupt niet of dit mogelijk is, maar dit gaat niet meer. Niet alleen voor mij, maar hij zit zichzelf ook gigantisch in de weg. Hij durft zelf niet naar de HA. Schijt al 7kleuren als hij z'n enkel in moet tapen. Hij is doodsbang voor alles wat arts is bij hemzelf. Bij mij en z'n cliënten heeft hij er geen last van. Maargoed. Zou ik dus een afspraak moeten/kunnen maken bij zijn arts of bij mijn eigen arts? Ik weet dat hij zelf moet willen, maar misschien maakt dit het makkelijker voor hem. Heel verhaal, bedankt.
Ik denk het niet. Ik denk niet dat je zonder hem een afspraak kunt maken voor hem. Maar ook al zou dat kunnen, wat ga je tegen hem zeggen? Je hebt dan en dan een afspraak daar en daar? Zou hij daar dan heengaan, denk je?
Hoi! Ik ben nu al enige tijd uit de zorg maar ik zie zijn klachten als overwerkt want ik herken mezelf er in! En maar door gaan en door gaan en het zelf niet zien! En 50 a 60 uur per week is echt heel erg veel en zeker om in de gezondheidszorg te werken want daar ligt de werkdruk heel erg hoog. Hij wil niet langs de h.a of zo, maar misschien praten met jou? Op een rustige manier. Mijn partner was het toen ook echt zat en heeft toen mijn ogen geopend. Ik zeg niet dat het overwerkt is maar het lijkt wel heel erg op mijn klachten die ik toen had. In ieder geval heel veel sterkte.
Je kan geen afspraak maken zonder dat hij mee komt maar je zou wel een afspraak voor jezelf over hem kunnen maken met je huisarts wie weet heeft hij handvaten
klinkt mij eerder als autisme/autistische trekken in de oren als borderline eerlijk gezegd ADD/ADHD komt ook vaak voor icm autisme. ook uit je andere topics over je vriend zie ik wel kenmerken die hierop lijken. maar ik denk niet dat je een afspraak voor hem kunt maken. ja, maken wel, maar hij zal er wel vrijwillig heenvoeren misschien een ultimatum stellen '' je gaat morgen naar de huisarts om erover te praten, want er moet iets veranderen, anders ......'' ?
Tja, een afspraak maken zal best kunnen, maar wil hij niet, dan wil hij niet. Dus dan houdt het op. Als je niet tot hem kunt doordringen om hem te bewegen zelf te gaan, dan heb je weinig mogelijkheden, denk ik. Wat je evt wel zou kunnen doen is zelf met jouw huisarts over hem praten. Misschien heeft die wel tips waar je wat mee kunt.
Hij kan niet praten over zijn gevoel. Klinkt heel raar, maar als ik het probeer loopt hij weg of hij zegt helemaal niets meer. Op momenten dat het weer beter gaat, is er meer opening om te praten, maar klapt hij ook snel dicht, omdat het te dichtbij komt. Hij weet dat hij fout zit in zijn gedrag naar mij en dat maakt het voor hem ook moeilijk. Hij kan geen sorry zeggen, komt gewoon zijn strot niet uit. Dat zegt hij ook. Klinkt heel respectloos en vreemd voor jullie, dat is het ook zeker, ik kan het ook niet zo goed uitleggen. Ik denk dat als ik een afspraak maak dat hij inziet dat ik het echt meen. Hij hoeft niet mee, maar dan kan zijn HA hem misschien bellen en overtuigen dat het beter is ofzo? Ik weet het ook niet zo goed, maar ik wil zo graag wat proberen. Niet alleen voor mezelf, vooral voor hem.
Ik denk dat er wel honderduizenden van zulke types rondlopen in Nederland. Hij moet zelf gaan, hij is geen gevaar voor zichzelf of voor zijn omgeving dus hij moet zelf stappen ondernemen. Verder ben jij 'slechts' (klinkt misschien rotter als dat het is) zjin vriendin en denk ik niet dat de ha via jou contact met hem gaat opnemen.
ja, dat gevoel had ik ook al meteen. en niet alleen nu pas, ook bij eerdere topics van ts dacht ik hier al aan bij haar vriend. Kun je misschien niet zijn ouders hierin betrekken en kijken hoe die hier tegenover staan? wie weet kunnen zijn ouders wel met hem praten en overtuigen dat hulp misschien zo slecht nog niet is?
Je kan geen afspraak maken zonder dat hij ervanaf weet hoor.... en ik denk ook dat hij je dat niet in dank zal afnemen ik zou hem gewoon ff confronteren ook al vind hij dat moeilijk ik zou het toch proberen als ik jou was, het klinkt een beetje alsof hij mooi weer speelt.... sterkte!
Je kunt hem niet verplichten mee te gaan ook al ben je getrouwd. Hij moet het zelf willen en zo te lezen wil hij dat eigenlijk niet. Het enige wat je kunt doen is op een rustig moment tegen hem zeggen dat jij het gevoel heb dat er meer aan de hand is met hem en dat jij zo niet kan leven. Mocht hij een ander syndroom er boven op hebben dan kunnen jullie daar samen iets mee doen maar hij moet ook willen.
Wat een vervelende situatie voor jou. Jammer dat het met je vriend niet zo goed gaat maar nog veel erger is dat JIJ er niet meer tegen kan. Je kunt hem alleen maar helpen als hij zelf wil. Jij bent niet zijn therapeut maar zijn vriendin. En zo wil je toch ook behandeld worden neem ik aan? Misschien dat jij eens met iemand kan gaan praten, hoe jij met deze situatie om kunt gaan. Miscchien moet je je afvragen of dit is wat je als 'kleine meisje' voor jezelf in gedachten had, of je hier gelukkig van word en of je zo behandeld wilt worden als vriendin. Als je daar uit bent kun je ernaar handelen. Iemand anders moet je vriend helpen, jij kunt hem steunen. Als je een relatie hebt ben je verantwoordelijk voor je eigen geluk en ook voor dat van je partner. Hij doet jou te kort en dat is niet eerlijk. Heel veel sterkte meid.
Praten met hem lukt niet! Dat probeer ik nu al een half jaar. Hij wilt het zelf niet zien. Of hij geen gevaar voor zichzelf is weet ik niet. Hij fietst soms mijlenver om mij vervolgens te bellen met de vraag of hij zichzelf van kant zal maken. Als ik daar met hem over wil praten, kapt hij het af, wuift het weg. Zijn ouders, tja. Schatten van mensen, echt waar. Zijn moeder kan dit alleen niet aan, ze heeft al zoveel gedoe met hem gehad en ook zij ziet door de bomen het bos niet meer. Zijn vader, hele botte man. Die zegt ook tegen mij: het is zijn probleem en laten we daar vooral jou probleem niet van maken. Ik denk dat ik langs zijn assistente van de HA ga, het verhaal uitleg. Zij hebben zijn verleden helemaal in kaart (kinderpsycholoog, neuroloog) en kunnen mij mss tips geven wat te doen.
Nou ja als niets helpt dan kun je info verzamelen maar ik zie niet in wat nog meer. Je kunt hem niet op laten sluiten onder dwang want je bent op papier niets van hem.
Dank je Kipjetok. En de rest ook. Als het goed gaat met hem is het vreselijk leuk! Echt. We hebben zoveel lol samen, hij zegt ook dat ik hem echt gelukkig maak. Misschien doet hij wel zo, omdat hij zich veilig en vertrouwd bij me voelt. Dat hij zich daarom zo uit. Iedereen ziet dat er wat met hem is. Alleen als je er naar vraagt gaat hij boos weglopen. Hij wilt zo graag die aandacht en hulp, maar anderzijds accepteert hij het niet. Zijn vader zegt dan altijd tegen hem dat hij maar ergens anders toneel moet gaan spelen.
Je kan wel met haar gaan praten, maar ze mogen helemaal niks over hem zeggen of over zijn verleden.. en kunnen je ben ik bang ook geen tips geven.
Dat weet ik umm.. Ik ken zijn verleden. En dat zeg ik haar dan ook wel, zodat ze niet denkt dat ik dat wil weten. Maar mijn HA kent hem niet, dus ik twijfel of het wel zin heeft naar mijn eigen te gaan.
Is hij niet gewoon vreselijk onzeker? En sorrie hoor maar ik word een beetje moe van dat autistische stempeltje wat overal maar gebruikt wordt. Is het een hype om autistisch te zijn tegenwoordig ofzo??