Mijn stiefzoon was nog wat jonger en weinig onder de indruk van even op de trap moeten zitten. Maar wel een echte zoetekauw, dus als hij niet wilde luisteren, verloor hij z'n snoepmomentje. Dat werkte bij hem wel. Of na het avondeten niet meer in bad mogen spelen, maar direct op bed moeten. Dat soort dingen. Daarbij: 20 minuten volgehouden? Dat is niet erg lang! Als het moet, houd je het 3 dagen vol! Hij moet weten dat hij hierin te luisteren heeft naar jou! Zonder dat dat gaat over autoritair opvoeden: een kind heeft gewoon grenzen nodig en slaan is not done. Geen ruimte mogelijk dus: hij moet doen wat jij zegt! Uitleg geven in dit soort situaties: hij weet waarschijnlijk al donders goed dat ie je pijn doet, dus daar zou ik bij dit soort dingen even niet te veel op in zetten. Hij overschrijdt doelbewust een grens, doet het erom, en dus moet jij doelbewust die grens blijven bieden en zorgen dat hij zich er wel aan moet houden.
Ja, tuurlijk wordt ie rustig, want hij heeft dan toch gewoon zijn zin? Hij hoeft namelijk EN niet te eten, EN hij mag iets gaan doen wat ie leuk vindt... Dat is geen pedagogische aanpak, dat is gewoon je kind laten doen wat het wil doen.
Klinkt erg bekent in de oren. Ik heb het in het verleden tot 3 kwartier volgehouden, maar opgeven moment is het niet meer terug zetten maar gewoon vasthouden want ze probeerde al weg te rennen op het moment dat ik haar op het krukje zette. Dan was ik het zo zat dat ik haar in de tuin zette en de deur op de knip deed. Dan stond ze daar de boel bij elkaar te gillen (of soms te jammeren dat ze nat werd ) Maar uiteindelijk vond ik deze aanpak niet echt succesvol omdat ze er erg van overstuur raakte en ben ik haar gaan vasthouden op het strafkrukje. Dan ging ik gewoon zelf zitten en hield haar stevig op mijn schoot, kookwekker op 3 minuten. Dat vond ze echt een straf en na afloop wilde ze dan altijd knuffelen en was het weer goed. Dit werkte bij haar erg goed en ik heb dit niet vaak hoeven doen want een waarschuwing was voldoende. Voor slaan/ pijn doen heb ik trouwens nooit een waarschuwing gegeven maar gelijk straf. Vooral een kind van 4 weet donders goed dat dat gedrag niet kan.
Ik zou stoppen met straffen. Als hij je slaat of knijpt, recht in de ogen kijken (dus gehurkt waarschijnlijk) en zeggen: 'Jij mag mij niet slaan (eventueel aangevuld met..zo gaan wij hier thuis niet met elkaar om...dat is niet aardig/lief...daar word ik verdrietig van...)' Als hij dan gaat lachen, gewoon negeren (dat is vaak nog een grotere straf.) En verder gaan met je bezigheden. Maar wel consequent zijn, dus hem iedere keer zo toespreken als hij je slaat (waar je op dat moment dan ook bent). Het is ook een vorm van aandacht vragen. Beloon hem met een complimentje als hij positief gedrag laat zien. Bijv: 'Wat ben je gezellig aan het spelen, daar word ik blij van.' Negeer negatief gedrag. Hoe meer je namelijk positief gedrag beloond hoe minder kinderen met negatief gedrag aandacht vragen. Ik zeg niet dat het werkt maar 't is misschien het proberen waard. Heb hier in ieder geval ook een pittige peuter rondlopen en heb 9 jaar als leerkracht in het basisonderwijs gewerkt (r'dam zuid), dus ik heb al het nodige uitgeprobeerd!
Mmm, ik vind volhouden tot hij toegeeft (desnoods 3 dagen!) overdreven. Dan werkt het gewoon niet. Zo leer je een kind niet te gehoorzamen. Dan wordt het een machtsstrijd en dan zijn er altijd 2 verliezers. TS zei dat hij tot voor kort wel beter luisterde, dan ligt het probleem ws niet in het consequent zijn. Misschien idd door de nieuwe situatie van school en vermoeidheid. Natuurlijk moeten er grenzen zijn, maar die hoef je niet perse op zo'n manier duidelijk te maken. Uit de situatie halen, recht in de ogen kijken en heel duidelijk zeggen dat dit gedrag niet mag is voor een kind al genoeg afwijzing. Daarna wat anders gaan doen (afleiding) voorkomt dat hij er in blijft hangen. Straf -hoe zwaar ook- werkt meestal maar kort. Een peuter/kleuter volgt nog te veel zijn impulsen en vaak zal dat hem er niet van weerhouden om het weer te doen. Slaan/bijten/schreeuwen is een teken van boosheid/frustratie/onmacht en je kunt hem ook aanmoedigen dat gevoel te verwoorden ipv het op deze manier te uitten.
Hier ben ik het deels mee eens. Maar als ze net naar school gaan kan dat ook een fase zijn van jezelf een beetje ontdekken en daarbij de grenzen opzoeken wat ook erg logisch is. Het is dan wel degelijk belangrijk consequent te zijn en ts geeft zelf aan dit nu lastig te vinden. Ik kijk wel eens de nanny opzich een vreselijk programma met vreselijke gezinnen maar ik vind het leuk te zien hoe elk kind op 1 of andere manier omgebuigd wordt en er dus in elk kind, hoe vervelend ook een heel lief mensje zit. Hierbij zie je dat de grens aangeven en consequent zijn en blijven heel belangrijke punten zijn. Ik ben niet een boze nanny en behandel mijn kinderen met respect maar als ze echt niet luisteren gaan ze hier toch echt op de trap. Dit komt nu maar heel zelden voor omdat ze weten waar ze aantoe zijn. Dit wil overigens niet zeggen dat zij geen mening hebben en deze niet mogen uiten. De oudste kan soms een leuke discussie aangaan en dat vind ik leuk. Hij weer alleen wel hoever hij kan gaan doordat wij altijd duidelijk onze grens hebben aangegeven. Het hoeft daardoor ook niet meer uit te lopen op straf. Het is wel zo dat zodra wij de regels los laten of minder consequent handelen het er meteen voor zorgt dat ze van slag zijn.
Hier mogen ze dan niet spelen, maar ze hoeven hier ook niet te eten als ze niet willen. Moeten eten, dat klinkt ook lekker, eet jij ook op commando van iemand anders dan? In het voorbeeld van het eten zou ik gewoon aan geven dat wanneer het nog een keer gebeurt het eten weggehaald wordt. Consequentie van het gooien met eten, maar daar ga ik dan niet nog een keer een extra straf aan verbinden. En misschien krijgt hij/zij dan wel zijn zin, maar een kind hoeft niet verplicht op commando te eten van mij. Hier 2 pittige kindjes, maar geen straffen in de zin van op de gang of in de hoek staan. Begin er ook niet aan en tot nu toe niet nodig geweest. Wordt er geslagen dan praat ik er direct met hem over, maar eigenlijk gebeurt het nu bijna niet meer, als hij echt heel druk is of vervelend wordt is het eigenlijk altijd een kwestie van aandacht vragen. Ik vertel ook altijd dat het niet erg is als je boos/gefrustreerd bent, maar dat je dat ook op een andere manier kunt uiten dan slaan/knijpen.
Ik zie het trouwens ook niet zo dat een kind "zijn zin"krijgt, als je kind iets doet wat jij graag wilt, krijg jij dus "je zin"? Lekkere machtstrijd moet dat zijn zeg, daar wil ik dus echt niet aan beginnen. Kijk, sommige dingen moeten (gordels vast, handje bij oversteken), maar over de rest valt echt wel te onderhandelen en is het niet zo dat het maar persé op mijn manier moet gebeuren.
Mee eens! Als ze hier aan tafel met haar eten begint te gooien, zetten wij haar bordje weg. Vragen dan na een kort moment of ze nog wil eten, wil ze dat niet, is ze klaar. Als ze klaar is mag ze ook van tafel. Moeten blijven zitten werkt niet en vind ik ook geen noodzaak. Dat komt vanzelf wel en meestal wil ze bij 1 van ons op schoot. Dat mag als diegene het bord leeg heeft. Maar eten is hier niet verplicht en dus geen moeten. Hier zet ik haar soms wel even op een stoeltje omdat ik haar soms niet kan bereiken, dus meer dat ze even tot rust komt. Of ze gooit bijv. bewust haar bakje met fruit om wat ik aan haar geef. Dan leg ik uit dat dat niet mag, dat ze het niet op hoeft te eten maar wel even samen met mij op moet ruimen, want de vloer wordt zo vies. Momenteel hebben we even een fase dat ze dan niet op wil ruimen, dan gaat ze even op haar stoeltje tot ze wel op wil ruimen. Meestal roept ze na een halve minuut dat ze 'klaar' is, ik vraag haar dan of ze wel op wil ruimen en meestal wil ze dat wel, dan mag ze eraf en ruimen we het samen op. Dit 'moest' vorige week even een paar keer omdat het hier wat uit de hand liep met omgooien van alles maar komt soms wekenlang niet voor. Voor ons werkt dit goed, wij zijn niet de meest geduldigste ouders en het voorkomt bij ons dat we boos worden.
@Twinkle star, consequent zijn en grenzen stellen hoeft m.i. niet altijd te betekenen dat je straft of op een bepaalde manier straft. Mijn eigen ervaring is dat het 'op de gang - principe' ongewenst gedrag juist versterkt. Bij ons blijft dit altijd een machtsstrijd en dan krijgt ze juist veel (negatieve) aandacht. Maar dat is bij mijn kind zo. Dus die methode gebruik ik liever niet. Ik stel zeker grenzen en laat haar duidelijk en altijd merken als ze dingen doet die ik niet wil. Maar ze hoeft er van mij niet voor de gang op (tenzij ik een slechte bui heb maar dan werkt het dus meestal ook averechts )