Aha, ik zie wel een beetje waar de schoen wringt. Zoals de reactie van mamav4. Die zegt: "Ik heb ze vanaf het begin aangeleerd om in hun eigen bedje te slapen, is dat zo slecht dan?" Ik heb nooit de intentie gehad een baby dingen 'aan te leren'. Ik was en ben ervan overtuigd dat bepaalde vaardigehden, zoals in eigen bed slapen, vanzelf ineens komen. Dat baby's dat langzaam opbouwen. Ik heb nooit gedacht: ik moet ze aanleren minder van de borst te drinken, want het CB vind dat ik met mijn 9 maanden oude baby niet meer dan 2 borstvoedingen per dag mag geven. Ik heb altijd het idee gehad dat kinderen zelf prima kunne bepalen waar ze behoefte aan hebben, net als het feit dat mijn kinderen hun bord niet hoeven leeg te eten, doe ik ook dikwijls niet. Vol is vol, en juist eisen dat het bord leeg moet leert je NIET te luisteren naar dat stop-gevoel. Omgekeerde wereld voor mij. Net als met slapen. Mijn kinderen slapen gewoon zelf in hun bed nu, op die zeer enkele keer na, en dat kwam echt, echt, vanzelf. Ik denk dat ind e westerse wereld mensen minder kijken naar hoe een kind zich biologisch ontwikkelt en welke behoeften die heeft, en meer naar 'hoe het hoort'. Want blijkbaar is het toch een bepaald gegeven hoe het hoort, alleen ben ik daar niet echt van op de hoogte. Ik zie het bij mijn schoonfamilie ook terug. En trots dat ze waren als de jongste die nu even oud is als onze jongste, met 2 weken hun baby lieten huilen, tot ze uiteindelijk in slaap viel. Trots kwam ze naar beneden en zei: yes, gelukt, ik wist wel dat het zou werken (na 2 uur drama). Tja...
Ik bedoel dat je een kind niet moet behandelen uit een volwassen oogpunt. Kinderen hebben grenzen nodig, maar niet dezelfde als mij.
Belle, jij bent ook een bv-mama, hè? Als het goed is weet jij dan ook (al dan of niet uit eigen ervaring) dat pasgeboren kindjes óók moeten leren hoe ze goed moeten happen. Gelukkig gaat het vaak vanzelf goed, maar je ziet ook heel vaak dat de bv niet lukt, omdat ofwel de moeder niet goed aanlegt, ofwel het kindje niet goed hapt. Dus niet alle natuurlijke dingen gaan vanzelf goed en sommige dingen kun je wel degelijk aanleren. Maar ik ben het wel met je uitspraak eens, hoor. Alleen denk ik dat 'aanleren' misschien een verkeerde woordkeus is. Als ze nou had gezegd: Het kindje is niet anders gewend dan dat ze 's nachts alleen in een bedje slaapt (en dat papa of mama komt als ze honger of pijn heeft), omdat ik haar vanaf de eerste nacht in haar eigen bedje heb gelegd? Dan klinkt dat toch gelijk heel anders, terwijl ze eigenlijk hetzelfde zou zeggen.
Dat aanleren klinkt misschien wel een beetje 'negatief' als ik het zo terug lees. Ik bedoel het eigenlijk zo: als er 'niets' aan de hand is leg ik mijn kinderen gewoon in hun eigen bed. Dan 'weten' ze ook dat dat een veilige plekje is om lekker te slapen. Hebben ze geen pijn/dorst/honger/koorts oid dan gaan ze gewoon proberen om zelf in slaap te vallen. Af en toe 'help' ik ze daar dan wel bij door over hun neusje/gezichtje te aaien, een muziekdoosje aan te zetten, ze in te bakeren als ze zichzelf wakker houden door wapperende armpjes enz. Maar ik wil gewoonweg niet dat ze denken/voelen dat alleen mama's bed of armen de beste plek is om te gaan slapen. Klink ik hard/westers als ik mijn kinderen zo opvoed?
Goed verwoord, denk ik. Enneuh, op deze manier weet het kindje niet alleen dat hun bed een veilig plekje is, maar óók, dat papa of mama wel komt als er iets aan de hand is (en ook op een gegeven moment, als ze ouder zijn, dat papa en mama niet komen als er niks aan de hand is). Ik kan me niet vinden in de gedachte dat er altijd wat aan de hand is, als kindjes om hun ouders roepen, of gaan huilen.
Als ouders weet je heel snel of er écht iets aan de hand is. Vaak check je alles in je gedachten al, voordat je er uit gaat om te gaan kijken. Meestal is er echt wel iets aan de hand, maar is het altijd zo 'ernstig' dat ze dan maar gelijk in het ouderlijke bed moeten liggen?
Wat ik trouwens ook niet snap... Als het bedtijd is voor je kind, leg je die dan alleen in het grote bed? En ga je dan weg, zodat het zelf in slaap kan komen, of blijf je erbij, tot het slaapt, en ga je dán weg? En wat als je kindje ligt te slapen, jullie zitten beneden, en je kindje wordt wakker en begint te huilen? Of gaat het hele gezin tegelijk naar bed en zal het kindje dus nooit alleen wakker worden? Hoe gaat dat dan eigenlijk?
LadyXochi, ik heb niet gezegd dat ik je een slechte ouder vond hoor. Ik heb gezegd dat wanneer je bewust de behoeften van je kind negeert, zoals sommige ouders doen door hun kind te laten huilen wanneer het bv honger heeft (want nachtvoedingen zijn volgens hen niet meer nodig) zodat het kind gaat doorslapen. Dat vind ik slecht ouderschap. je negeert dan namelijk een duidelijk signaal en als je je kind dan niet te eten geeft, is dat mi echt fout. En het ergste vind ik dan nog dat ze daar trots op zijn ook, 'we hebben z'n wil gebroken haha!' Zo denk en spreek jij niet over je kinderen, toch? En om op je laatste vraag terug te komen, wij doen het zo: we maken hem klaar voor bed, lezen in bed een boekje en gaan dan samen liggen. Tot voor kort gaf ik hem dan de borst, waarbij hij al drinkend in slaap viel. Maar sinds hij is gestopt, gaan zijn vader of ik (of allebei, is ook wel eens gezellig) naast hem liggen tot hij in slaap gevallen is. En dan gaan wij gewoon naar de huiskamer. de slaapkamer ligt naast de huiskamer, de deuren zijn open en er brandt voldoende licht. Dus als het nodig is, roept hij ons of komt hij zelf uit bed om ons te halen. Maar dat gebeurt zelden, eigenlijk alleen wanneer hij oorpijn heeft of anderszins ziek is. Dnze22, nogmaals, waar lees jij dat er geen grenzen zijn voor kinderen die bij hun ouders slapen? Ik behandel mijn kind niet als een volwassene, want dat is hij niet. Maar ik ga er wel vanuit dat zijn behoeften net zo zijn als die van mij. Als mijn maag knort, heb ik honger. Als zijn maag knort, heeft hij honger. Als ik moe ben, wil ik slapen. Als hij moe is, wil hij slapen. Als ik verdriet heb, wil ik gesteund worden. Als hij verdriet heeft, wil hij gesteund worden. Dat heeft niets met grenzen te maken. Want denk je dat hij van mij zomaar de snoeppot leeg mag eten? Of de straat op mag rennen? Er zijn hier net zo goed grenzen, alleen geef ik altijd gehoor aan zijn behoeften. Neem hem serieus. Dat is iets heel anders dan wat jij impliceert of denkt te lezen.
huh? het ging hier toch om hoe leuk dat filmpje was Ik vind het super schattig hoe gek ze met haar papa is
Niet aanvallend bedoeld hoor, maar gewoon nieuwsgierig: Jij zeg dat je uit gaat van de behoefte van je zoontje: prima, dat doet vrijwel iedere ouder toch? Ik lees dat jij/of je partner of allebei bij je zoontje gaan liggen om hem in slaap te laten vallen. Is dat vanaf zijn geboorte de behoefte van je zoontje of heb je dat ritueel er zelf ingebracht en wordt het nu door hem in stand gehouden omdat hij gewoon niet anders weet? Dat vindt ik dus een wezenlijk verschil. Ik ga op alle behoeften van mijn kind in, maar als hij aangeeft dat hij gewoon alleen maar wil slapen voel ik me niet geroepen om dat in mijn bed te laten plaats vinden met mij of mijn man er bij. Ik zie het dan meer als het in stand houden van iets wat je zelf je kind aangeleerd hebt en niet alleen het ingaan of de behoeften van je kind.
Ik zie hier mensen schrijven die meteen hun kindje oppakken als ze huilen maar hebben jullie nooit oververmoeide babies / overprikkeld? die gewoon even een paar minuutjes dat moeten verwerken met de enige manier die mogelijk is voor hun (namelijk huilen) als ik mijn dochter steeds had gepakt had ze nu zwaar overspannen, nog nooit geslapen gehad hahaha, die moest echt even een paar minuten zeuren als ik ze dan oppakte werd het steeds erger en erger tot het punt van compleet over de rooie en heel de nacht wakker, en dan weer de volgende dag slecht eten, niet kunnen ontwikkelen omdat het te moe is, weer slecht slapen (omdat het eigenlijk te moe is) kortom een effect allemaal van teveel oppakken en maar niet even los kunnen laten.
Of iedere ouder tegemoet komt aan de behoefte van hun kind, betwijfel ik. Ik denk dat de meeste ouders het beste voor hun kind willen, maar dat de kennis daaromtrent (dat o.a. vanuit het cb komt) is dermate vervreemd en verwijderd van onze natuur, dat veel mensen niet meer weten wat nu precies de behoeften van hun kind zijn. Onlangs las ik dit artikel over slapen en vond dat heel treffend en duidelijk uitgelegd: http://www.psychologytoday.com/blog/freedom-learn/201110/why-young-children-protest-bedtime-story-evolutionary-mismatch Ik zie dit dus zeker niet als het in stand houden van iets dat wij hem aangeleerd hebben. Maar als natuurlijk gedrag van zowel hem als van ons. Even heel kort door de bocht (het artikel is uitgebreider), maar stel dat wij nog in de bomen woonden, dan zouden kinderen die apart van hun ouders te slapen gelegd werden, niet oud worden. Er was immers overal gevaar en als hulpeloos wezen, ben je afhankelijk van je verzorgers. Kinderen worden met het instinct geboren dat ze het op een gillen zetten als hun ouders niet bij ze zijn. Weten zij immers veel dat we inmiddels uit de bomen zijn afgedaald? Zo snel gaat de evolutie van onze hersenen niet. Moeten wij dat aangeboren instinct dan volgen of niet? Ik denk dat we dit instinct serieus moeten nemen. Omdat het gevoel van onveiligheid voor een kind echt bestaat. Uiteindelijk gaat een kind in het eigen bed slapen zonder protest, of dit nu aangeleerd is of niet. Wij kiezen ervoor om dit niet aan te leren, maar de hersenen tot dat punt te laten ontwikkelen dat het kind zich realiseert: ik ben ook zonder papa en mama veilig. En andere kiezen ervoor hun kind vanaf de geboorte apart te leggen. Mijn keuze zou het niet zijn, maar als je dat bewust doet en daar achter staat is dat je goed recht als ouder. Maar waar het in dit topic om draait, is dat er een klein meisje was, dat aan het huilen was en hiermee stopte toen haar vader bij haar kwam liggen. Voor mij het zoveelste bewijs dat een kind behoefte heeft aan de ouders en hun nabijheid. Ik kan nog wel uren doorgaan hierover en tig onderzoeken en artikelen uit de kast trekken, maar ik vind dit ene artikel al veelzeggend genoeg. Dus nee, mijn zoontje heeft dit gedrag niet aangeleerd, het is hem aangeboren. Wij houden niets in stand, wij volgen simpelweg onze natuur. De natuur heeft dit namelijk geregeld zodat hij de meeste kans maakt op overleven. Daarom huilen kinderen als ze alleen te slapen gelegd worden. En het feit dat sommige kinderen dit niet (meer) doen, betekent niet dat ze die gevoelens van onveiligheid niet hebben. De een gilt, de ander trekt zich terug in z'n schulp en weer een ander heeft een andere manier om ermee om te gaan. Feit blijft dat alle kinderen met dit instinct geboren worden en aan ons de keus hoe we hiermee omgaan en die keuze voor onszelf en voor onze kinderen te verantwoorden.
Nee, dat herken ik helemaal niet. Toen mijn zoontje pasgeboren was, heb ik hem niet meer neergelegd tot hij een maand of 6 was. Er is een mooi stuk uit het boek van Leadloff, waarin ze aan een andere moeder (uit een stam die nog op de natuurlijke manier leeft) vraagt 'wanneer moet ik mijn kind oppakken wanneer het huilt?', waarop de andere moeder verbaast reageert en zegt 'je had hem nooit neer moeten leggen'. Nu kon dat bij ons gemakkelijk, omdat ik veel hulp had van familie. Als ik in bad ging, nam mijn man hem over, als ik ging eten, mijn zusje, als ik naar de wc ging mijn moeder, als ik even ging wandelen, was hij bij mijn vader. En verder leefde hij in de draagdoek en aan de borst. It takes a village to raise a child Dus nee, ik herken dat huilen helemaal niet. Mijn zoontje huilde gewoon niet. De eerste keer dat hij huilde, was toen hij 6 maanden oud was en een oorontsteking kreeg. Een luxe positie als je kind niet huilt? Denk het niet. Ik wijt zijn niet huilen aan onze manier van opvoeden. Net zoals het in natuurstammen ongebruikelijk is dat een kind huilt. Daar gaat met op zoek naar een arts als een kind huilt, omdat het geen normaal gedrag is en de hele stam zich dan zorgen maakt. Dan kun je natuurlijk beargumenteren dat wij in het westen er anders instaan, maar nogmaals, de hersenen van onze kinderen zijn zover nog niet en dus volgen wij hun en ons instinct.
+1! Heeft een kind dat gelukkig, gezond en tevree de behoefte om naast zijn ouders in slaap te vallen en naast zijn ouders te slapen of weet het niet beter en is het dus gewenning? En hoe gaat dat dan met meerdere kinderen? Beetje drukke bedoening lijkt mij en houdt de nieuwe gezinsgenoot de peuter niet wakker? Ik zie een kind als een kind en een kind heeft andere behoeftes dan volwassenen, maar een kind is ook een zelfstandig individu met zijn eigen wensen en behoeftes en het recht op zijn eigen ruimte zodat hij zich op een goede manier kan ontwikkelen. Ik zeg niet dat het ongezond is om samen te slapen, maar het hoeft ook niet altijd gezond te zijn. Ik ken een familie die het ook heel logisch en natuurlijk vond om samen te slapen totdat zoonlief 12 was en zijn eerste natte droom had, toen werd hij onmiddellijk verbannen. Huh, hoezo; natte dromen zijn heel natuurlijk hoor en het was immers ook al 12 jaar zíjn bed! Goh, je wilt niet weten hoe groot de drama's waren; het joch heeft een jaar om zijn ouders geroepen. Was bang, had nachtmerries en kon niet mee op schoolkamp e.d. Ik ben wel benieuwd hoelang ouders hun kind in hun bed willlen houden. Het wordt uiteraard steeds moeilijker om een kind dat altijd bij je in bed heeft geslapen naar een eigen kamer met een eigen bed te sturen. Wat is de defenitie van natuurlijke behoefte? Er zijn ook kinderen die er geen behoefte aan hebben om voor hun 4e zindelijk te worden. Maar wij leven wel in een maatschappij waarvan dat van een kind verwacht wordt. Veel scholen hanteren het als keiharde toelatingseis: niet zindelijk - niet welkom.
Ha, ik wist dat je dit eruit zou pikken en als argument aan zou dragen Maar nee, zo simpel ligt het niet. Want waarom zou hij huilen om een snoepje? Heeft hij geen enkele reden voor. Hij vraagt het gewoon en meestal mag hij dan van mij een snoepje. Omdat hij het a. weinig vraagt en b. ik het geen probleem vind hem af en toe een snoepje te geven. Hier zijn druiven en snoeptomaatjes namelijk ook snoepjes En als ik niets in huis heb op dat moment en hij wordt boos omdat hij toch een snoepje wil, dan leg ik hem uit dat er nu geen snoepjes zijn en dat het echt niet helpt om te gaan huilen erom. We kunnen namelijk niet toveren En dan laat ik hem even uitrazen. Want ik vind het ook reuze vervelend als ik ergens trek in heb en het is er niet. Dan kan ik ook weleens inwendig vloeken *waarom is er geen ***** chocola!* Tja en daar deal je dan mee, al doende leert men, nietwaar? Daarom heb ik ook geen problemen met driftbuien, dan gaan we er even bij zitten. Zo, ben je klaar? Gaan we weer verder! Moet ik er nog bij vermelden dat wij zelden een driftbui meemaken? Da's echt sporadisch hoor, want hij weet dat hij er niets mee bereikt en er vooral zichzelf mee heeft.
Wat akelig voor die jongen Zo zouden wij het - uiteraard - niet aanpakken. Maar je vergelijking klinkt nu een beetje zoals de opmerking die je vaak hoort als langvoedster: straks wil hij tot zijn 18e drinken! Terwijl in de meeste gevallen de kinderen zichzelf spenen. Zo verloopt het ook met samen slapen. Een kind krijgt op een gegeven moment de behoefte aan een eigen ruimte en dan zullen we er als gezin een leuk dagje van maken en een mooi bed, behang etc. uitzoeken. Overigens hebben wij een groot bed, waar genoeg plek is en komt er voor de baby een co-sleeper bij. En ik verwacht ook dit keer een baby dat niet huilt (medische redenen niet inbegrepen) dus hij zal zijn broer zeker niet wakker maken. En je voorbeeld van zindelijkheid is wel een mooie. Mijn zoontje is nog niet zindelijk. En als hij dat nog niet is voor zijn vierde, blijft hij gewoon lekker thuis bij ons. Ik zie het probleem niet zo. Ik ga hem niet ergens in pushen omdat een instantie dat van hem verwacht. Overigens hoorde ik van een kleuterjuf dat de meeste kinderen nog niet geheel zindelijk zijn. Zitten we elkaar op te jutten dat het kind wel op tijd zindelijk moet zijn, is het gros nog helemaal niet toe aan het leven zonder luier! Een mooi voorbeeld van de vreemde verwachtingen die we in onze maatschappij van elkaar kunnen hebben.
Huh, waar komt dit nu opeens vandaan? Je hebt mij persoonlijk op een zeer onbeschofte manier beledigd, omdat ik een andere (niet veroordelende) mening heb. Je gaat er gewoon voor t gemak vanuit dat ik de signalen van mijn kind heb genegeerd?? Net als dat je de aanname maakt dat ik het leuk vond om haar te laten huilen..
Uit de lucht gegrepen, denk ik. Niemand in dit topic had het over kindjes die honger hebben, laten huilen. Ook had niemand het over kindjes die ziek zijn, of pijn hebben, laten huilen.
NOu hier op school zijnze toch echt wel allemaal zindelijk hoor misschien 1 ofzo die snachts nog een luier om heeft maar dan ben je wel een uitzondering hoor. Ik vind met 4 jaar nog niet zindelijk zijn wel heeeeeeeel erg laat eigenlijk, ik vond 3 jaar eigenlijk heel laat onze dochter was met 2 jaar al zindelijk, juist met natuurlijk ouderschap word veel sneller zindelijk gemaakt eigenlijk want we bevuilen "ons nest" niet (als we toch niet aan evolutie doen zoals nog steeds samen slapen in een boom, dan hoor je ook niet in je boom te poepen hahaha) maar goed wij doen gezellig aan evolutie mee en met 4 jaar niet zindelijk vind ik erg zorgwekkend!