Hij heeft sowieso ADD en dat is nu niet meer te handelen. Het wordt steeds erger. En daarbij praat hij niet, dus weet ik ook niets van zijn gevoelens en gedachten. Ik heb sterk het idee dat er meer is dan alleen de ADD. Hij heeft zulke sterke gedragsveranderingen. Maargoed.
Allereerst als antwoord op je vraag: jij kunt wel een afspraak maken met de HA of een andere hulpverlingingsinstantie, maar als hij niet wil kan hij niet gedwongen worden. Maar het is zeker de moeite waard om een afspraak te maken. Ten tweede: wat hem ook mankeert, dat geeft hem geen recht om jou pijn te doen, ook al is het per ongeluk. Daar moet je echt grenzen in stellen hoor! Dus als hij niet weet wanneer hij je pijn doet of niet op kan houden zodra je hem dat zegt, dan moet hij maar een tijdje helemaal van je afblijven. Ten derde: ADD is altijd te behandelen dus er is wat aan te doen, maar dan moet hij dat wel willen. Ten vierde: Iemand die niet geholpen wil worden moet je op een gegeven moment loslaten als het van kwaad tot erger gaat. Alleen jij kunt bepalen wanneer dat moment komt, en ik wil je er veel wijsheid bij wensen. Het is moeilijk dat te bepalen als je er midden in zit. Weet wel, je kunt mensen niet dwingen om beter te worden. Maar puur gebaseerd op wat ik van je lees zou ik je wel aan willen raden om deze test eens te de doen bij Psychologie Magazine: Test Bent u een redder - Psychologie Magazine
Bedankt Juul. Test gedaan, dit is het resultaat enige mate last van het redderssyndroom U komt al in de buurt van de gevarenzone. Hulpgedrag vliegt volgens deskundigen uit de bocht als je alleen nog maar de rol van hulpverlener speelt en je je eigen behoeften uit het oog verliest. Zorg ervoor dat u de behoeften van anderen niet altijd voorrang geeft boven uw eigen behoeften. Zo rem je reddersgedrag af: 3 adviezen
mss is het gewoon stress als ik je vorige topics lees dan hebben jullie onlangs een deurwaarder gehad, hij heeft last van z'n ex .. jij hebt last gehad van jouw ex jullie zijn nog niet zo heel erg lang geleden uit elkaar geweest mss is de periode dus heel zwaar geweest voor hem en heeft hij nu gewoon vooral nood aan rust ik zou het niet meteen op autisme gooien of wat dan ook, voor je zoiets in de mond neemt moeten er inderdaad een heel aantal onderzoeken aan vooraf zijn geweest autisme is zo'n enorme waaier dat iemand van achter een scherm absoluut niet kan zien wat er nu juist mis is het duurt voor een specialist al meerdere gesprekken om met zekerheid tot een diagnose te komen ik zou hem wel niet blijven pushen , jij vind dat er iets scheelt met hem, maar heeft hij er wel last van? hij werkt in de zorg, lijkt me dat je juist daar net heel veel concentratie nodig hebt .. dus om er te werken met ADD zonder medicatie , terwijl je wel instaat voor de zorg van mensen ik werk zelf als logistiek en de minste fout kan enorme gevolgen hebben ik zou het rustig laten belopen, als hij niet geholpen wilt worden heb je maar 1 optie .. er leren mee leven da's liefde nu eenmaal .. van iemand houden om wie hij/zij is en niet om wie jij wilt dat hij/zij wordt
Ik hou van wie hij is, ik wil hem niet veranderen, maar hij is doodongelukkig, verstopt zich in zijn werk. Vraagt zichzelf steeds vaker het nut om te leven af. Ik ben er heilig van overtuigd dat er een dag jomt dat hij zichzelf echt van kant maakt als er niets veranderd. Ik wil niet dat hij het voor mij, zn ouders of de paus doet, maar voor zichzelf! Ik vergeef het mezelf nooit als er wat gebeurd, zonder dat ik heb geprobeerd zijn ogen te openen en er wat aan gedaan kan worden.
ik mag toch wel hopen dat je zo niet tegen hem bezig bent? je kan het er eens over hebben, maar hoop dat het niet continu is want echt, mocht mij mannetje me constant zeggen dat ik dringend naar de psych moet omdat er iets scheel met me .. ik zou echt niet happy zijn m'n humeur zo nog slechter worden ., zo kan je toch niet leven
Ben het eigelijk wel met Auraly eens. Misschien is het voor je vriend eens goed om een tijdje helemaal op zichzelf te zijn. Even niet werken, even niemand om zich heen. Gewoon om het zelf allemaal weer helder te zien. Zonder dat iemand hem verteld hoe hij het moet zien. Wellicht dat hij zich op die manier een stuk beter gaat voelen.
Ik heb niet alles doorgelezen, dus misschien zeg ik iets dubbel. Excuus als dat zo is. Ik lees in je verhaal dat hij eigenlijk zelf niet wil en dat is wel een eerste voorwaarde: dat hij zelf iets wil veranderen. Je zegt dat hij vindt dat een psycholoog niet kan helpen. Nee, dat klopt, want HIJ moet zichzelf helpen! Hij zal zelf hard aan de slag moeten en dat moet hij intern zoeken. Als hij alles extern (iemand anders moet hem veranderen) zoekt zal hij nooit vooruit komen. Een arts of psycholoog of boek of cursus kan hem alleen inzicht geven, maar het is aan hem om daarvoor open te staan en dat idee heb ik niet echt. Pas op dat je zelf genoeg tegenwicht zoekt. Met een ADD-er is een balans zoeken heel belangrijk (ik heb ervaring met zo'n relatie) en een vangnet waar je zelf terecht kan voor de dingen die bij hem niet kunnen. En pas ook op dat je niet de redder gaat proberen te spelen. Zo van: " als ik maar hard genoeg...op 'm inpraat, hard genoeg.... van hem hou, hard genoeg....hem push dan veranderd hij wel. Dat is een droom, gaat nooit gebeuren. Als hij zelf niet iets wil doen dan heb je 2 keuzes: 1. weggaan. 2. hem accepteren zoals hij is en andere oplossingen zoeken voor jou eigen emotionele behoeften. Het klinkt hard, ik weet het, maar je kan nu eenmaal niets voor iemand doen die zelf niet wil.
Inderdaad, soms is het belangrijk even rust in/aan je hoofd te hebben... Stilte kan erg fijn zijn af en toe. Dus niet de hele tijd erover doorgaan, want echt, dan worden de buien alleen maar erger. Ga het er eens een maandje NIET over hebben, en probeer positief naar hem toe te zijn.
Ja ik zal er niks aan doen. 2dgn een leuke vriend hebben en 5dgn genegeert worden. Hij wilt wel naar de huisarts, maar hij durft niet. Het enige dat ik laat weten aan hem is dat ik er voor hem ben. Ik dwing hem niet, maar ik wil wel met zijn arts praten. Dan is die op de hoogte en kan mij mss verder helpen. Als hij zichzelf echt wat aandoet, gaan mensen zeggen dat ik het had moeten zien. Doe ik wat, push ik teveel. Ik ben de enige die dit weet. Zijn ouders denken dat het goed met hem gaat, het werk denkt dat het goed met hem gaat. Een tijdje niks? Rust? Geen werk? Daar doet hij niet aan. Hij neemt nooit vakantie, want dan voelt hij zich nutteloos, dus werkt hij maar 7dgn per week. En dat zijn leidinggevende dat accepteert vind ik ook nogal wat. Maarja, hun diensten zijn opgelost dus geen probleem voor hun. Weet je, laat ook maar. Ik vind dit al moeilijk genoeg zonder dat ik verwijten krijg dat ik hem niet moet pushen en dergelijke. Ik hou van hem, echt waar. Maar zo kan ik toch ook niet leven. Dan moet ik maar bedanken.
Waarom is dat verwijten? Het is gewoon een goede tip om ermee om te gaan. Laat het een beetje los. Misschien is er iets mis met hem, maar als jij er maar op blijft door hameren dan gaat dat avenrechts werken. Dat staat toch los van houden van iemand? Houden van iemand is ook loslaten namelijk. Houden van iemand is af en toe een stap terug nemen en de ruimte bieden/laten om zaken zelf op te lossen Als je niet zo kunt leven, moet je een beslissing nemen. Of je accepteert het of niet, die twee keuzes heb je. En weet je, ik ben met een workaholic getrouwd, en hij haalt zijn rust (hoe krom ook) JUIST uit zijn werk. Daar kan hij zijn gedachten ordenen, iets mee doen, orde in de chaos scheppen. Vind ik dat altijd leuk ... nee! maak ik me daar wel eens zorgen over ... JA! Maar ik kan daar niets aan veranderen. Ik heb alleen geleerd om niet mee te gaan in zijn nukken en herken wanneer hij iets meent en wanneer niet (lees: stoom afblaast dus)
Dat je er Over blijft beginnen begrijp ik heel goed. Volgens mij heb je al heel veel geduld gehad maar je bent ook maar een mens, en de grens is bereikt van wat jij aankan. Heel begrijpelijk en volgens mij boft jouw vriendje al erg met jou! Ik zou denk ik langs je eigen huisarts gaan en daar je verhaal doen. Ik denk namelijk dat er altijd wel ergens een oplossing is. Wat die ook zal zijn. Weggaan is namelijk ook een oplossing bijvoorbeeld. Hoe moeilijk ook. Maar misschien kom je nog tot iets anders. Ik zou er wel echt serieus mee aan de slag te gaan, want zoals ik je hoor heb je er al veel te lang mee gewacht.. Sterkte met alles!
Weet je, ik denk dat het gros van de reacties hier wel dezelfde strekking heeft: je kunt alleen jezelf veranderen of echt invloed op jezelf uitoefenen. Als een ander het niet wil, kan je daar niets mee. Het enige wat jij kunt doen is kijken wat jij met je vriend wilt, en in hoeverre je er mee kunt leven. Je kunt hem niet gwingen om iets te doen, ook al zie je dat dat beter voor hem zou zijn. Dus ik zou mijn energie gaan richten op kijken naar wat jij wilt met deze relatie en deze jongen, uitgaande van de situatie zoals hij nu is. Sommige dames hier zeggen dat je bij hem moet blijven, anderen zeggen dat je aan jezelf moet gaan werken, weer anderen zeggen dat je hem los moet laten. Maar in de basis zijn dat je 3 keuzes, en je moet zelf de keuze maken wat je doet. Daar heb je namelijk wel invloed op. Niet op je wat vriend gaat doen.
Ik kan niet meer ik ben kapot. Gister belde hij even toen ik net thuis was van werk. Ik dacht dat hij eindelijk weer normaal ging doen, maar meneer gaat gewoon verder met eigenwijs zijn. Ik heb besloten zijn ouders een mail te sturen en het hele verhaal uit te leggen en langs zijn HA te gaan. Ik kan dit alleen niet meer dragen Dinsdag ga ik naar zijn HA en mail ik zijn ouders, daarna is het gedaan voor mij en wil ik geen contact meer met hem. Ik kan en wil deze verantwoording niet meer dragen, het is goed zo, met heel veel pijn in mijn hart, maar het is niet anders. Hij verzet geen stap, blijft maar op de deurmat staan en ik voel me de deurmat die als voetveeg gebruikt wordt.
Ik snap dat je er doorheen zit.. maar waarom zou je nog een mail naar zijn ouders en HA willen sturen vraag ik me dan af? Hij wilt niet geholpen worden dus waarom er dan nog zo 'bovenop' zitten? Laat het gewoon.
Ik ben de enige die dit alles weet, ik ben de enige die alles over me heen krijgt. Zijn ouders denken dat het goed met hem gaat, hij woont thuis. Maar het gaat niet goed en ik wil me niet verantwoordelijk voelen als er daadwerkelijk iets gebeurd. Dan ben ik dadelijke de 'schuldige', want ik wist het en had er wat aan kunnen doen. Ik heb mijn best gedaan en verder zoeken ze het daar maar uit.
Hoe moeilijk ook... maar uit de strekking van je laatste berichten lees ik alleen maar: Hij wil niet, Ik kan niet, Hij wil niet, Ik kan niet. Nou meid...Ik snap dat je van hem houdt en het niet je ideaal beeld is...Maar Laat hem. Niemand is het waard om eraan onder door te gaan. Niemand heeft het recht een ander mee de put in te trekken. Kies voor jezelf.
+1 .. binnenkort heeft ze zelf therapie nodig omdat ze haar heeft laten meeslepen in zijn omstandigheden je kan ver gaan maar iedereen heeft een lijn waar te ver gewoon echt te ver is