Lieve Veer, Wat kan ik nu toch zeggen. Wat een verdriet en wat een oneerlijkheid. Ik wens jullie de komende dagen, weken, maanden veel kracht toe om dit verlies te dragen. Als er ooit iets is waarmee ik je zou kunnen helpen weet je me te vinden. Heel veel liefs Marjan
Soms is het zo oneerlijk allemaal.... Je staat ook niet dagelijks stil bij het feit dat de mensen om je heen ooit doodgaan. Ik mopper weleens en als ik dit dan lees dan denk ik, Nath wat zeik je nou! Wees blij dat je ze nog hebt... Jij bent pas getrouwd, een mooie zoon, zwanger van een tweede en moet zoiets meemaken..... pfff geen woorden voor!
Het is ook mega oneerlijk! En zo naar huis gestuurd....en toch nog zo vreselijk mis gaan. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen....alleen dat ik aan jullie denk
Dat ik zwanger ben maakt het juist zo dubbel.. Toen ik zwanger was van Yaro overleed mijn opa, nu ik zwanger ben van de 2de overlijd mn moeder... Ze zeggen wel eens dat als er een leven komt, er ook een leven moet gaan.. Ik ben echt al een paar keer zo boos geweest dat ik de meest rare dingen dacht. heb zelfs momenten gehad dat ik niet meer zwanger wilde zijn, als ik alleen zwanger kan zijn als er iemand overlijd, dan hoeft het niet voor mij. Dan wil ik liever mn mama dan dit kind... Echt bizar zulke gedachten, want natuurlijk is dit onzin, maar soms verlies ik ook even n verstand...
Natuurlijk schieten die gedachten door jou hoofd nu. Het is nog al wat dit mee maken midden in je zwangerschap. Ik hoop wel dat jij heel goed begeleid gaat worden. Want voor jou is het nu je zwanger bent extra zwaar. Je lijf is zonder deze grote ellende al 1 rare achtbaan van emoties....
Veer, wat afschuwelijk.... Ik heb echt totaal geen woorden hier voor, vind het echt zo erg voor jullie! Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en kracht. Liefs.
Ik hoop ook idd niet altijd vrijgezel te blijven, maar denk er nu wel veel beter over na voor ik ergens aan begin. En doe het ook heel rustig aan, eerst maar weten of het echt liefde is!
Ik begrijp je volkomen... Het is misschien onzin, maar snap dat je soms zo denkt. Je moeder nog zo jong, midden in het leven... Pffff, dat hoort gewoon niet zo!
het hoort zeker niet zo... Zo jong... Zo blijkt maar weer hoe kort het leven kan zijn en dat je niets tot later moet uitstellen... Ik ga slapen, tot later
ik denk dat het ook heel normaal is dat je deze dingen denkt... ik denk dat we dat allemaal zouden denken! Helaas is het niet anders dan dat het nu is. Wie weet herken je heel veel van je moeder in dit kindje... je weet nooit hoe dingen kunnen zijn! Ik hoop alleen wel dat je jezelf goed in de gaten blijft houden.. je bent bijna 7 maanden he.. wellicht ook even contact opnemen met je vk en heeft zij goede contacten met iemand die jou bij kan staan op psychologisch vlak. Het is niet niks om je moeder te verliezen en als je dan ook nog zwanger bent en barst van de hormonen... dat maakt het niet makkelijker. Kan je wel even een time out nemen qua werk of werk je na de begrafenis graag door om wat afleiding te hebben?
Goed zo meid.... fijn om te lezen ook dat je dingen goed aanpakt.. dat je aan jezelf denkt! enne... leuk dat je weer mee kletst!
Lieve Veer. Wat een ongelofelijk bizarre dagen moet jij in zitten. De tranen rollen hier over mijn wangen. Nog geen 50, met nog zoveel mooie dingen in het vooruit zicht. Wat goed dat je samen met je zusje jullie mama mooi hebben kunnen maken. Wat moet dat zwaar zijn geweest, zo knap. En wat je schreef over je zwangerschap nu, zo logisch. Alles wil je inleveren voor je mama. Meis ik wens je alle kracht van de wereld toe, voor de aankomende dagen en daarna. Een hele dikke knuffel. X S.
Veer: Dikke knuffel ook vanuit hier. Wat een bizar verhaal zeg. Echt ongelofelijk. Heel veel sterkte de komende tijd. Ik denk aan jullie