Zo en dan de volgende (na het topic over de afte..); We hebben een nogal pittige en bijdehandte tante in huis huppelen. Ruim 2 jaar inmiddels. Pienter, soms een beetje te en soms vergeet ik dat ze nog maar twee jaar oud is. Verbaal best sterk. Enig kind en dat blijft ook zo. En verder niet het idee dat ze overmatig verwend wordt in de zin van overal haar zin in krijgen. Juist niet. We zijn wat dat betreft wel heel consequent. Maar als er iets ongekend irritant is en het bloed soms onder mijn nagels vandaan haalt, is dat eeuwige gedram zodra mijn partner en ik in gesprek raken. Of het nu gaat om "schat, weet jij hoe laat het is", tot wat langere gesprekken tijdens het eten over hoe de dag was of wat dan ook, overal tettert ze tussendoor. Ze kan een kwartier lief zitten spelen, tot wij een gesprek beginnen. Ook tijdens het eten kan ze op een bepaalde manier aandacht vragen, waardoor je zelf niet meer aan eten toe komt. Er zijn avonden bij dat ik een uur later niet eens meer weet wat er eigenlijk op tafel stond zeg maar. Elke hap die je neemt, presteert ze het om iets op de grond te gooien, te knoeien, iets te vragen, iets van je te willen. Ze krijgt voldoende een op een tijd, moet ook gewoon alleen spelen, kan dit ook prima en daarom begrijp ik er geen bal van wat hier nu eigenlijk gebeurt. Gisteren irriteerde het me zo verschrikkelijk, dat ik tijdens de lunch boos van tafel ben gelopen. Partner en ik wilde iets tegen elkaar zeggen en hup, daar ging ze weer. Na honderdduizend waarschuwingen toch weer tetteren en tateren. Ik was echt zo vreselijk boos. Juist omdat ze al zoveel aandacht krijgt. Ik trok het niet meer. Toen ik terug kwam en weer iets wilde zeggen, gebeurde het weer. Toen heb haar van tafel geplukt en in de kamer op de bank gezet. Ik was er meer dan klaar mee. Is dit nou gewoon irritant peuter gedrag of is hier iets anders aan de hand. Maar bovenal; hoe ga je hier nou mee om? Het kan toch niet zo zijn dat we alleen nog maar iets kunnen zeggen als ze slaapt of er niet bij is? Herkent iemand dit en hoe is dit opgelost. Maar ook; hoe ontstond het bij jullie? Alvast bedankt! Ik voel me hier heel gefrustreerd in, maar ook enorm machteloos.
Tja...wat zal ik zeggen. Dat hoort erbij. En gedrag waar je je niet in kunt vinden moet je bespreken of bestraffen ( net hoe jullie het doen) Peuters moeten veel leren en zullen elke grens die ze willen verkennen ook gaan verkennen. Ik denk altijd zo: ze doen het niet om jou te pesten. ( dat is later pas)
Erg herkenbaar, 1 van onze zoontjes doet dat ook, en ja ik word er af en toe ook knettergek van. Ik merk wel dat hij het ook doet om soms te pesten hoor. Als we het uitleggen dat hij even moet wachten tot we klaar zijn met praten luistert hij de ene keer wel en de andere keer niet. Hij doet/deed het ook als zijn broertje iets wou vertellen dan begon hij er ook door heen te vertellen. Inmiddels 10.000 keer uitgelegt, en 10.000 genegeerd lijkt hij het wat te snappen. Denk dat het gewoon de leeftijd is. Ze moeten gewoon leren dat ze moeten wachten
Oef, dat klinkt idd erg irritant! Herken me wel in de eerste paar regels van de omschrijving van je dochter Mijn dochter is er ook wel goed in om tijdens het eten door ons heen te praten als wij in gesprek zijn. Ik merk dat ik haar dan wel eens onbewust(!) negeer tot ik denk wat is dat irritante geluid toch.. Maar ik besef dan wel op tijd dat zij gewoon ook haar deel aandacht opeist tijdens het eten en wij niet hele gesprekken moeten gaan voeren, zonder haar erbij te betrekken. Ze heeft papa meestal ook de hele dag niet gezien, dus dat is dan ook niet leuk voor haar. Dus meestal kap ik het dan wel af en zeg tegen vriend dat we het vanavond verder bespreken. Ik herken het niet dat ze bij iedere woordenwisseling er doorheen praat. Tja, soms. Meestal betekent dat in haar geval dat het gewoon tijd is voor aandacht voor haar. Niet altijd natuurlijk en soms moet ze gewoon even wachten (wat niet altijd makkelijk is!) Ze eet trouwens ook wel netjes en goed, das verder geen probleem bij ons. Afgelopen jaar was ze wel vaak heel erg irritant aandacht aan het vragen als er ('belangrijke') mensen aan de telefoon of in huis waren. Vooral bij de makelaar. Dan ging ze keihard gillen of heel hard zingen/praten, zucht. Maar gelukkig snapt ze nu wel veel beter dat ze even stil moet zijn als de telefoon gaat, want dat doen grote meiden (Sinds ze 3 is, vindt ze zichzelf echt een grote meid ) Ben ik echt heel blij mee, maar vind het ook best knap dat ze dat nu begrijpt. Misschien kun je een beloningssysteem proberen? Als je iets met je man (of iemand anders) moet bespreken en ze heeft er niet doorheen gepraat, dan mag ze een sticker plakken. Of als ze lief is geweest aan tafel. 10 stickers is een klein cadeautje..
Ik ben nog lang niet zover Maar er valt me wel iets op in je verhaal... Nl dit: Na 100000 waarschuwingen... Dan vraag ik mij af waarom waarschuw je zovaak en plak je er geen concequentie aan vast? (staat eigenlijk niet duidelijk of je dat wel of niet doet) Bijv na 2/3 waarschuwigen dat je haar even apart zet oid dergelijks Want als er geen concequentie aan vast zit is het natuurlijk lekker makkelijk voor zoon kleine... Duidelijk je grenzen aan geven.. En soms helpen alleen woorden niet.. Als je dit al wel doet sorry dan alvast
Ja, daar ben ik het wel mee eens. 100 duizend waarschuwingen zonder consequentie eraan vast of deze niet uitvoeren na 3x waarschuwen, is nutteloos.
dat is gewoon peutergedrag denk ik want ik herken het wel. tja, we gaan er flexibel mee om, soms moet ze gewoon even wachten, dat moet ze ook leren, maar ik vind dat zij ook recht heeft om wat te zeggen, doen enzovoorts en dan moeten wij even wachten.
Dit viel mij ook op. Je verhaal komt ook over alsof zij uiteindelijk altijd krijgt wat ze wil, namelijk de aandacht. Alle aandacht is aandacht, ook die waarschuwingen. Ik zou rustig en duidelijk uitleggen dat jullie nu even bezig zijn en dat ze 5min moet wachten. Lijkt me uberhaupt goed om een enig kind dit aan te leren, anders krijgt ze het dadelijk moeilijk op andere plekken. Als je dit hebt uitgelegd, dan vervolgens gewoon jullie gesprek voeren en haar gedrag negeren. Als ze dfan dingen uithaalt die echt niet mogen (zoals iets gooien/kapotmaken) zou ze hier streng toegesproken worden en even op de gang. En verder even geen aandacht aan besteden. Jullie kiezen er zelf voor om te reageren op gedram namelijk.
dat werkt hier als een trein.. wat hier ook helt is betrekken bij het gesprek. en bij 9 van de 10 gesprekken gaat dan goed. hebben we iets te bespreken wat hem eigenlijk niets aangaat dan wachten we daar mee als hij op bed ligd
Om heel eerlijk te zijn; aan straffen heb ik dus nog niet gedacht. Dat klinkt heel suf natuurlijk, maar als je er middenin zit zonder feedback, dan lukt het dus niet om naar dat stuk te kijken. Dat maakt het wel lastig. Vooral ook omdat wij straffen als een laatste optie zien. Ik denk dat dit wel een goed idee is. Minder waarschuwen, meer negeren. Ik hoop enorm dat het over gaat ook op een dag, want ik kan hier soms heel heel slecht tegen. Het is net alsof ze continu wat willen zodra jij bedenkt bij wijze van een slok koffie te nemen. Even je nagel vijlen levert gedram, want zij wil ook. Vaak negeer ik dat, maar dan heb ik ineens een meisje om me heen springen dat in een soort mantra vervalt van "ik wil ook..." x 1000. Of eigenlijk net zo lang tot je het werkelijk niet meer trekt en wel moet roepen dat ze nu eindelijk even haar mond moet houden. Ze heeft dus een lange adem. Ik niet altijd en dat weten ze dus ook lijkt me. Ze gaat trouwens drie dagen naar een gastouder en maakt dan deel uit van een groot gezin. Want naast de kinderen die daar heen gaan, loopt ook het hele volwassen gezin er nog rond, een complete dierentuin en ze eet daar ook mee. Samen met de andere kinderen. Daarin leert ze (hopelijk...) ook dat je moet wachten op andere kindjes. Wat ik echt weet is dat ik dit zo'n ongekend moeilijk iets vind. Esmae staat aan vanaf dat die ogen open gaan, ze slaapt niet meer tussen de middag en gaat met gemak door tot 's avonds. Er is haast geen minuut dat ze stil is en dus die hele stroom de hele dag komt ook bij mij naar binnen vallen. De andere kant is dus dat het een kleine slimmerd is en snel leert en dat is dan wel weer heel leuk. Maar oef. Ik ga zeker wat met jullie tips doen. Er zitten wel eye-openers bij al lijkt het nog zo voor de hand liggend.
mijn zoontje praat niet alleen door onze gesprekken maar hij roept ook: stop papa mama niet zo praten, ik wil praten. als ik zeg dan: sssjt jij. hij:nee mama niet sjjssst zeggen.ik praat nu.(huilen)
Hier gebeurd het ook wel eens, maar wij zijn er heel duidelijk in. 'Julia, papa en mama zijn even aan het praten, even wachten.' Dan stopt ze meestal ook wel even en ik probeer haar dan niet te lang te laten wachten zodat ze ook merkt dat ze uiteindelijk beloond wordt voor het wachten. Maar het lijkt me behoorlijk onhandig als ze het echt direct doet zodra jij je mond open doet. Kun je haar niet gewoon even negeren?
o ja, het is niet zo elke keer als we praten. soms doet hij het. lijkt me niet prettig als hij het altijd zou doen.best vervelend.
Heel, heel herkenbaar allemaal. Hier ook zo'n bijdehandte tater (ook enig kind) die de hele dag voluit staat. Doet ook geen middagslaap meer, en kan vreselijk lief en geconcentreerd spelen, maar het liefst betrekt hij je toch overal bij. Net als jouw dochter, wil overal bij zijn, alles weten, alles zien, alles zelf proberen, etc. En drammen als het niet mag. 's Avonds ben ik gewoon compleet gevloerd. Dat door onze gesprekken heen kletsen vind ik echt zó verschrikkelijk irritant. Bij ons is het ook nog zo dat als je niet meteen luistert, hij het zelfs presteert om je gezicht tussen zijn handen te pakken en je hoofd naar hem toe te draaien, zodat je wel naar hem moet kijken. Hier krijgt hij dan wel een donderpreek, maar echt straffen als in 'op de gang zetten' heb ik voor dit soort dingen eigenlijk nog nooit gedaan. Misschien dat eens proberen. Wat je zegt: achteraf kun je denken: ik had hem straf moeten geven. Maar als je in de situatie zit is het soms moeilijk om daar direct op te handelen. Het is wel fijn om te weten dat ik niet de enige moeder met een snaterende peuter ben
Hier ook herkenbaar van een jaar terug. Het was erin geslopen dat ze maar iets zei en wij op haar reageerden en ons eigen gesprek onderbraken om naar haar te luisteren. Vriend en ik hebben op een gegeven moment samen besproken wat we hiermee willen en hoe we willen reageren. We hebben daarna aan haar uitgelegd wat we (niet) willen van haar en daarna consequent elke keer als ze er tussendoor kwam gezegd: papa en mama praten nu, even wachten graag. En daarna negeerden we haar. Meestal rondden we onze gesprekken dan wel redelijk snel af en zeggen iets van: zo, nu ben jij aan de beurt,wat wilde je vertellen/zeggen/vragen? In het begin ging ze vaak huilen, dat negeerden we dan. Als ze expres stoute dingen ging doen dan pakten we haar op en zetten we haar ergens anders neer zonder tegen haar te praten. Leuk is anders, maar ik hou niet van kinderen die je continue onderbreken terwijl ze ruim voldoende aandacht krijgen dus accepteer dat van mijn dochter ook niet. Nu is ze 4 en moeten we haar nog steeds af en toe herinneren dat ze even moet wachten, maar dat doen ze dan ook keurig. (los van dwarse, moeie buien waarin ze dramatisch huilend naar de slaapkamer rent onderwijl roepend; 'mijn moeder heeft geen aandacht meer voor mij' (met dank aan een filmpje van Hello Kitty...) Dus ik zou bespreken met je partner wat jullie graag willen en hoe jullie het willen aanpakken. Dat aan je dochter uitleggen en er dan vervolgens consequent in zijn.
@justme, tip: bol.com | Zoekresultaten: als we nu gewoon weer eens gingen opvoeden | Boeken Staat echt veel uitleg in over waarom kids bepaald gedrag vertonen, en dat kan beinvloed worden deels door de opvoeding, maar ook door het temperament van het kind. Veel goede tips, valkuilen voor opvoeders en mogelijkheden hoe je bepaalde lastige problemen kunt aanpakken. En achtergrondinfo dus, zodat je beter begrijpt waarom ze niet gewoon doen wat je zegt Straffen wordt in dit boek niet afgeraden, maar wel ligt meer de nadruk op veranderingen in je eigen aanpak, hoe je het ook kunt bereiken door belonen en 'betere/effectieve' manieren van waarschuwen en evt straffen. Het is echt een handboek, je kunt er makkelijk dingen in terugzoeken als je weer eens vastloopt in een lastige periode. Gaat over de hele opvoeding van baby t/m lagere schoolleeftijd.