Zo, heb even het hele topic doorgeworsteld... Ik maak het gelukkig nooit zo erg mee, dat mijn zoontje niet luistert in de supermarkt. Hij gaat ook nog meestal in het zitje van de kar, en dat vindt ie meestal ook niet erg. Soms krijgt ie zo'n klein karretje, of mandje, dat vindt ie dan ook helemaal geweldig. Maar ik heb niet een bepaalde opvoedstijl, als ik dit topic zo doorlees. Ik hou in ieder geval niet van dat 'gesemmel', zoals wij dat hier noemen. Dat houdt in dat ik hem wel streng toespreek als ie begint te zeuren om wat snoep. Dus niet zoals sommige klanten in onze winkel, die in elke gangpad moeten zeggen: "Nee Jantje, je krijgt geen snoep. Wat is er nou, stop maar met huilen, er is niks blabla." En dat met zo'n zoet stemmetje erbij.
Sja en in mijn ogen maak je het op deze manier wel heel erg gecompliceerd. Je blijft zwart/wit kijken namelijk.. Tuurlijk is er ruimte voor uitleg en overleg. Maar in sommige gevallen is nee gewoon nee, ook dat moet een kind begrijpen. Volgens mij heeft dàt met consequentie te maken, ook daar leert een kind van.. Als mijn kind om een snoepje vraagt en ik zeg nee, dan blijft het ook nee. Dat is in mijn ogen consequent. Moet ik dan echt elke keer als hij daarna komt, weer uitleggen waarom hij geen snoepje krijgt? Nou, echt niet. Hij kan het gerust nog eens vragen, maar bij mijn antwoord wat ik daarop geef, geef ik gelijk mee dat hij niet nog een keer hoeft te komen omdat hij anders echt even een verdieping hoger gaat.. Dus dat is dan chanteren? Nee accepteren hoort ook bij de opvoeding en is ook iets wat ze voor later mee horen te krijgen. Dat soms gewoon zo is zoals het is, zonder dat je daar hele onderbouwde redenen (die voor een kind soms niet eens te begrijpen zijn) voor hoeft te bedenken.. Mijn kinderen zijn niet monddood, hebben een eigen mening, mogen daarvoor uitkomen. Maar tot zòver. Uiteindelijk ben ik de ouder en bepaal wanneer genoeg genoeg is. Welk gedrag ik wel of niet pik. En tegenover welk gedrag een consequentie staat en tegenover welk gedrag niet.. Dat jij het chantage noemt als je je kind een ultimatum stelt en daar een consequentie aanhangt is 1 ding, maar om het dan maar meteen bizar te noemen gaat naar mijn mening echt te ver.. Bizar waarom? Omdat zij het anders doet dan jij? Is ze dan meteen bizar? Wie zegt dat jij het goed doet? Misschien ben jij wel de bizarre factor in dit geheel?
Misschien heb jij wel gewoon iets meer geduld dan dat ik heb Ach en die trampoline staat hier ook zeker niet handig, maar is een gat in de markt. Ze hebben er zoveel lol van, dat ik het onhandige voor lief neem.. (we hebben er 1 van 3,05m. Als hij staat heb ik denk maximaal een meter om tussen de trampoline en laag tuinmuurtje door te worstelen) In het najaar gaat hij weer naar binnen, dus de hele winter kunnen we weer de samba dansen in de tuin, tòt het voorjaar
Dit wil dan toch niet meteen zeggen dat deze manier feitelijk dè beste manier is. Tegenover jou link, staan 100 andere links met andere opvoedmanieren. Dat jìj er zo overdenkt is jou goedrecht en dat je je erin kunt vinden en het dus toepast in jou opvoeding is alleen maar mooi. Maar als iemand een andere, door weer ander pedagogisch oogpunt bekeken, manier kiest is dat niet per definitie fout. Het is anders dan jou manier ja, maar er zijn honderden andere manieren. Gelukkig maar, want ik kan me bijvoorbeeld totaal niet vinden in de manier van opvoeding die jou link laat zien.. Zou heel vervelend als jij het op mijn manier of ik het op jou manier zou MOETEN doen..
Later als hij groot is en hij "luisterd" niet naar de baas krijgt hij ook geen loon meer. Is het dan ook chantage? Ik ben het er mee eens dat je dingen uit moet leggen. Maar waarom mag er niet iets tegenover staan als ze gewenst gedrag laten zien of iets leuks niet door gaan als geen gewenst gedrag laten zien. Denk je nou echt dat mijn kinderen die ook dmv "chantage" ondertussen 13 en 15 zeggen dat ze niet door de winkel moeten rennen omdat ze dan een snoepje krijgen? Nee die zeggen PRECIES het zelfde als die van jou. Alleen hebben mijn kinderen geleerd dat als ze zich gedragen dat er dan wat tegenover kan staan (ook niet altijd). Maar dat als ze zich niet gedragen sommige dingen simpel weg niet door gaan. Overigens beloon ik niet met snoep maar met dingen die ze graag willen. Zoals dat ALS wendy zich goed gedraagt in de winkel ze na het winkelen even in de speeltuin mag spelen bij de winkel. Dat is geen chantage, zo werkt de wereld. Goed gedrag wordt beloont, slecht gedrag niet. En ook dat kan je verbaal naar je kind communiceren terwijl je dit ook meteen toepast.
Ik kan je een heel stuk volgen, maar hierin kijk ik anders. Geen enkel mens is lief van nature. We zijn van nature allemaal geneigd om elkaar weinig te gunnen. Zo klein kinderen al zijn, dat komt snel naar voren. Grenzen opzoeken doen kinderen ook van nature "mag dit van mama of zal ik toch nog even door gaan". Dit geloof ik dus niet, we zijn mensen en we hebben helaas veel te goed bewezen dat die van nature niet geneigd zijn om lief te zijn.
De gedachte achter het belonen is dat je met een steeds grotere beloning zou moeten komen, dan wanneer het kind het vanuit een innerlijke motivatie zou doen. Met andere woorden, de juf moet nu met een betere stikker aan komen zetten, anders zal hij ergens weer terug vallen op die appel zonder schil... Maar ik ben heel benieuwd of dat zal gaan gebeuren...
Ja, op zulke momenten wel. Ik ga niet aan iets beginnen wat vervolgens iedere keer gezeur op gaat leveren. En die stomme apparaten vind ik sowieso niets. Er zijn meer manieren om het winkelen gezellig en leuk te maken en dat hoeft geen geld te kosten op zo'n manier.
Wahahaha, totdat je een kind hebt wat hier heel hard "NOU EN" op zegt En geloof me, ik kan je er een heleboel bezorgen. Wat kan hun het schelen dat het zo vervelend is voor anderen? Daar zijn meestal nog lang niet mee bezig, ze zijn nog erg op zichzelf gericht en dat is normaal. Pubertijd doet daar nog een schepje boven op.
Naar mijn mening maakt het soms niet uit wat er vooraf gebeurd is. Mijn mening is dat je een kind van 3 niet alleen laat op een manier dat je hem niet in de gaten kan houden omdat ze nog zo onberekenbaar zijn en nog niet zo goed de gevolgen van bepaalde situaties kunnen inschatten en al helemaal niet als ze over de rooie zijn. (Voor de duidelijkheid... en dan bedoel ik niet om het hoekje kijken en in de gaten houden.)
Hier niet alle pagina's met reacties doorgelezen. Maar volgens mij doe ik het niet volgens het boekje Als mijn kind iets niet wil (uit de auto, aankleden etc.) dan ga ik gewoon weg en ga stiekem ergens staan kijken...binnen een halve minuut heb ik een kind dat mij zoekt en daarna netjes meegaat. De paar keer dat dit niet werkt, gaat hij over mijn schouder mee. Ik ga niet over alles in discussie, soms ben ik kort en is het "omdat ik dat zeg". Wij kopen soms om, chanteren en tot nu toe werkt het goed. We belonen met een beloningsbord, maar geven ook straf door op de trap te moeten zitten. Tot nu toe werkt het erg goed en hebben we kinderen die af en toe onuitstaanbaar zijn, maar over het algemeen erg lief en goed luisteren. Er zijn zo ontzettend veel manieren van opvoeden, boeken, theorien, pik er uit wat het beste bij jou en je kind past, en dan komt het vast goed.
Reactie op quote -> Dus op basis van een half verhaal moet men dan reageren. Nogal wiedes dat dat onmogelijk is. -> En verder, als mijn mening niet strookt met meerder meningen hier, dan mag dat toch? Ik ben blij dat ik chantage niet nodig heb om mijn zoon te laten luisteren. Ook blij dat we hier niet straffen. Dat er altijd een oplossing is zonder tranen
Dat vind ik idd ook te ver gaan. Het is wel eens gebeurd dat Levi zich op straat liet vallen en niet meer mee wou. Prima. Dan loop ik wel verder ( blijf om de hoek natuurlijk wel naar hem kijken ) . Verder ben ik heel makkelijk.Als ik ergens binnen ben tover ik altijd wel een hoek tevoorschijn.Dus als hij echt niet wil luisteren gaat hij daar maar even zitten om na te denken.
Wahahahaha??? Dat getuigd wel van dat je duidelijk niet verder kijkt dan je eigen straatje. Elkaar uitlachen... Hmmm... Ik ben blij dat ik beter weet. In mijn omgeving gaan we niet zo met onze kinderen om en het zijn stuk voor stuk lieve kindertjes, die zich weten te gedragen. Ja ze doen wel eens wat, het zijn kinderen, ze zijn niet heilig, maar als ik even door mijn knieën ga en uitleg waarom, dan hoeft er niet geschreeuwd te worden, of een driftbui aan te pas te komen... Kan ik van die schreeuwende, hoe noemen we dat hier "etters" in de supermarkt niet zeggen Mijn zoon kijkt altijd verbaasd naar ze en vraagt 'mama, waarom doen ze dat?'
zo, dat klinkt even flink uit de hoogte !!! verder: je denkt wel heel erg zwart wit zoals kwekijzer al zei, zo zwart wit is het allemaal niet, ik kan me niet voorstellen dat jou kind nog nooit een driftbui op straat heeft gehad,of nooit 1 zal krijgen, daarbij zeggen ze hier allemaal stuk voor stuk : we vragen het 3 keer leggen uit waarom we het niet willen en als ze na 3 keer nog niet luisteren DAN...... dan doen ze wat hun vinden dat op dat moment nodig is, dus wel degelijk uitleg ! ik denk dat jij het later heel moeilijk gaat krijgen, het gaat jou blijkbaar super makkelijk af en jou kind luisterd naar je hoe jij dat wil, wacht maar tot je kind 12 is en zich af gaat zetten, dat jij niet wil dat hij gaat stappen en hij stiekem uit het raam klimt om het toch te doen...dan denkt hij echt alleen maar aan hoe hij weg moet komen hoor, niet aan waarom jij niet wil dat hij gaat stappen, dat kan hem dan echt geen worst schelen.
Me81 ga jij ajb gezellig met je clubje superieure wij doen alles beter moeders ergens zitten kletsen want je gaat nu toch echt te ver. Als jij het toch beter weet en doet en jou kinderen toch zoveel beter zijn opgevoed, wat heb je hier nog te zoeken dan.