Zoals in een ander topic te lezen is, heeft m'n meisje zeer waarschijnlijk reflux... maar daarnaast merk ik dat ze nu ook vaak begint te huilen om aandacht. Dat is echt een ander huiltje, wat ze zodra ik de kamer uitloop, laat horen. Nu vind ik het heel moeilijk wat ik hiermee moet. Ik laat haar best eventjes huilen, soms valt ze dan in slaap, maar regelmatig blijft ze volhouden. Ze raakt dan soms zelfs helemaal overstuur. Eruit halen, troosten en weer terug leggen werkt niet. Naar haar toegaan en haar troosten terwijl ze in bed ligt, werkt al helemaal niet, dan raakt ze volledig overstuur. Pas als ik haar oppak wordt ze weer rustig. Ik vind het echter heel moeilijk om haar gewoon te laten huilen. Hoe doen jullie dit? Wat vinden jullie acceptabel? Hoe lang zouden jullie het laten gaan? Ook de vijf minuten methode heb ik al geprobeerd, maar dan raakt ze alleen maar meer overstuur, want iedere keer als ze me ziet, lijkt ze opnieuw te beginnen. Ik weet niet zo goed meer wat ik moet. Haar troosten betekent ook dat ik haar niet meer in bed krijg, ook al valt ze bij mij uiteindelijk in slaap, zodra ik haar terug leg wordt ze weer wakker en begint het opnieuw... Ze is trouwens 9 maanden...
9 maanden is DE leeftijd van scheidingsangst. Je kindje gaat beseffen dat je weg gaat, maar snapt/weet nog niet dat je weer terug komt. Het is dus heel belangrijk om aan je kindje te laten zien dat je er echt wel bent. Mijn zoontje is ook net door de deze fase gegaan. Met slapen gaat het nu beter, maar gewoon overdag is het paniek als ik even de kamer uit ga. Als hij zo in bed lag te huilen ging ik er altijd gewoon naar toe en pakte hem uit bed. Als hij dan weer rustig was legde ik hem terug in bed en vaak viel hij dan wel gewoon weer in slaap. Eigenlijk sinds deze week gaat hij weer gewoon lekker slapen zonder dat hij het eerst op een brullen zet. Laten huilen is nergens voor nodig, je kindje is gewoon een beetje bang dat je niet terug komt en het is dus echt wel belangrijk dat je laat zien dat je altijd weer terug komt.
Dit is ook de tijd van verlatingsangst. Je dochter snapt nu beter dat weggaan ook echt weggaan betekent (maar waar ben je dan? Echt verdwenen?) en dat is beangstigend! Ik vind je vraag moeilijk te beantwoorden. Is namelijk zo persoonlijk: afhankelijk van jou en van je dochter. Bij mij past het niet en ook niet bij M en T van 9 maanden. Ik wilde ze juist de zekerheid geven dat ik niet echt verdwenen was: mama komt altijd weer terug (of papa ). Succes!
Heel herkenbaar! Dat huilen gaat door merg en been! Ik vond het ook vreselijk om mijn zoontje te laten huilen, maar toen ik me realiseerde dat ik hem er ook geen plezier mee doe om hem maar te blijven troosten en eruit halen, want zo kwam hij ook niet aan zijn slaap, ben ik het anders gaan doen. Ik ben er van overtuigd dat een kind moet weten waar het aan toe is, dus je moet wel voor 1 methode kiezen en die stug volhouden. Als mijn zoontje enorm begint te huilen terwijl hij in bed ligt of als hij in bed moet, dan zorg ik eerst dat ik zeker weet dat alles ok is, luier, geen koorts etc. Daarna kun je ervoor kiezen of je de 10 minuten methode, dus om de 10 min terug de kamer in, muziekje weer aan, aai over de bol en weer weg..ookal blijven ze huilen of zelfs nog harder. Of de methode waarbij je ze laat huilen...dit kan twee, drie avonden heel moeilijk zijn, maar vaak geven ze het daarna op en weten ze dat je toch niet meer terugkomt en gaan rustig slapen. Je moet de methode kiezen die het beste bij je past. Ik heb gekozen voor de 10 min methode, omdat ik het prettig vond om af en toe te kijken of hij er nog goed bij ligt en ik wil hem ook het gevoel geven dat hij niet alleen is. Ik dacht ook echt dat het niet werkte omdat hij nog harder ging huilen, maar je moet er even doorheen, het kan geen kwaad dat ze zichzelf over de kop huilen, want zodra ze doorhebben dat je dan komt, zetten ze iedere keer zo'n enorme krijs op. Ik heb weleens met mijn moeder of een vriendin aan de telefoon gezeten om me door het huilen heen te praten, maar binnen een week was het gedaan. Nu is het een heel tevreden, lief mannetje die zonder morren gaat slapen. Zelfs 's nachts als hij wakker wordt, doe ik precies hetzelfde, kamertje in, muziekje aan, aai over zijn bol en hij slaapt binnen 5 min weer. Ben zo blij dat ik het heb volghouden.... Succes!
Ik vind dat wel erg hard klinken! Die leeftijd staat bekend om zn verlatingsangst, dan vind ik laten huilen not done! Als ze hier wel moe was, ging ik met haar op ons bed liggen en als ze helemaal rustig en slaperig was, legde ik haar in haar bedje. Als ze nog echt wakker was, nam ik haar mee naar beneden en deed ik haar wat later op bed. Het gaat vanzelf weer over en er is toch niks mis mee om toe te geven aan de behoeftes van je kindje?
Ik ben juist superblij dat mijn meisje weet dat mama komt als er iets is. Ook zij is heel tevreden en lief en gaat zonder morren slapen. Het is gewoon een leeftijdsding / fase. Volgens mij maakt het niet eens echt uit wat je doet.
Ik denk dat een ieder zelf moet doen wat goed voelt en je zelf het beste weet wat je kind nodig heeft maar laten huilen vind ik persoonlijk niet hard. Het kan gewoon niet altijd anders, en ze leren heel snel! Ik heb vanaf week 1 mijn zoontje laten huilen (niet lang hoor!) Ik hoor nu precies aan het huilen of het menens is of niet en voor gejengel ga ik niet naar hem toe tenzij ik denk dat hij de luier vol heeft bv. Zodra hij stil is neem ik een kijkje en ligt hij vaak heerlijk te slapen of kijkt hij wat om zich heen en sabbelt op z'n vingers. Elk kind is anders dus wie weet als er een 2e komt doe ik dat wel weer anders. Denk niet dat je zoiets echt fout kan doen, en doe je dat wel zit je daar zelf mee!
Het 'kiekeboe' spelletje wil ook nog wel eens helpen. Dan zien ze dat je weg bent maar ook weer terug komt. Ik deed vaak kiekeboe achter de deur en dan de deur weer open en weer dicht en weer open en weer dicht. Maar elk kindje is weer anders, je merkt zelf het beste wat voor jouw kindje werkt.