Mijn verhaal.. Gisterochtend werden we om 8.00u verwacht op de kraamafdeling. Helemaal achter in de gang was een dubbele kamer waar we alle privacy hadden. Ik was op van de zenuwen.. Na wat gepraat te hebben met de verpleegster ben ik in bed gaan liggen. Ze was de hele dag er alleen voor ons en dat was wel een prettig idee. De VK kwam ook even praten en checken, om vervolgens de tabletten in te brengen. Dat was wel weer een heftig moment, want nu ging het toch echt gebeuren. Ik had Juli vanaf de avond ervoor niet meer gevoeld, en om paniekgevoelens te voorkomen wilde ik ook geen echo meer. Het ging op zich allemaal wel goed, alleen lag ik steeds enorm te rillen, meer te schudden eigenlijk. Deels door alle emoties en spanningen van de afgelopen week en deels door de angst voor wat me te wachten stond. Na anderhalf uur kreeg ik wat krampen en vroeg de verpleegkundige of ik pijnstilling wilde. Ik twijfelde want het was een soort menstruatiepijn, en dat kon ik toch nog wel handelen. Ze zei dat het zeker nog wel veel heftiger ging worden, en pijnstilling heb je niet zo een, twee, drie.. Ik heb er nog even over nagedacht en ingestemd, het zou immers ook veel spanning bij me wegnemen. Er kwam iemand om infuus te prikken, en dat werd zorgvuldig gedaan, omdat het bij Lila's bevalling 7 keer misgegaan is. Hij zei ook dat ik kleine aderen had en gebruikte de dunste naald. Die zat gelukkig in één keer, alleen kon hij er geen bloed uit krijgen. Dat was geen probleem, belangrijkst was dat dit nu in orde was. Ik kreeg via het infuus wat toegedient ter voorbereiding op de ruggeprik, want die kan lage bloeddruk veroorzaken. Ook kreeg ik een nieuwe dosis medicatie toegedient voor de ontsluiting. Tegen de tijd dat de anesthesist me kon ontvangen was ik ook wel klaar voor de ruggeprik. De weeën werden heftiger en ik vond het een hard gelag, wetende dat ik er niet eens echt iets voor terug kreeg.. Ik heb enorm zitten shaken ook bij het zetten van de ruggeprik, maar het viel me alles mee. Iedereen was aardig en begripvol. Kort daarna kon ik de weeën al niet meer voelen en kreeg ik wat meer rust. Wel bleek dat ik niet alleen rilde van angst en spanning, maar ik had ook koorts en mijn bloeddruk zakte enorm, dus ik werd goed in de gaten gehouden. Tegen een uur of half 2 werd ik ineens zo moe dat ik bijna in slaap viel. Ik dommelde wat weg, denk niet meer dan 5 minuten en voelde ineens een enorme druk! Ik schrok wakker, Frank was er de hele ochtend en nu was hij weg! Ik drukte op de alarmbel en riep zijn naam een keer, hij zat op het toilet. "Help, volgens mij komt ze eraan!" zei ik en hij kwam gauw van het toilet af. De verpleegster kwam ook en ging snel de verloskundige halen. Ze controleerde en het bleek dat de vruchtzak eraan kwam, dat gaf die enorme druk. Het voelde alsof mijn blaas op knappen stond, maar ik had een katheter dus dat kon niet. De vliezen waren dus nog niet gebroken en ik mocht een paar keer meepersen. Ineens een grote plof en alles was nat, het bed, de grond, Frank's arm.. De VK en verpleegster verbaasden zich over de enorme hoeveelheid vruchtwater op dit termijn. Kort daarna kwam na een paar keer persen Juli ook ter wereld om 14.06u, ze was inmiddels al overleden.. De VK en verpleegster zeiden haast in koor "wat een mooi poppetje zeg!" en beschreven hoe ze eruit zag. Ik werd nieuwsgierig en wilde ook kijken. Ze was veel mooier dan ik me voorgesteld had, alles was perfect, behalve dan haar buikje, maar ook dat was allemaal netjes verpakt in een met gele gelei bedekte 'ballon'. "Ze lijkt op Lila! Dat mondje, dat kinnetje en die neus!" zei ik meteen. Kort daarna kwam de placenta, die leek eerst heel maar later bleek dat niet zo te zijn. Ze heeft een poosje op mijn buik gelegen en Frank en ik hebben haar uitvoerig bekeken. De fotografen kwamen foto's maken en ik heb mijn ouders gebeld om samen met Lila te komen kijken. Toen ze aankwam werd ik net richting OK gereden, ik verloor teveel bloed. Daar werd ik onder narcose gebracht zodat ze een deel placenta konden verwijderen dat was blijven zitten. Ik werd huilend en wazig wakker.. werd nog even gechecked en door de verpleegster en frank opgehaald. Beneden in de kamer waren mijn ouders, Lila en een vriendin er nog. We hebben samen naar Juli gekeken, en Lila lekker gespeeld. Lila riep overigens "mama!! lieve mama!! daar is mama!" dat was super aandoenlijk. Ze wilde me ook steeds knuffelen. De visite ging naar huis. Ik moest nog blijven, de koorts moest zakken en mijn HB werd meermaals nagekeken omdat ik ruim een liter bloed verloren was. Mijn eigen VK kwam nog even langs en daarna kwam de gyn ook nog even praten en naar Juli kijken. Dat was allemaal erg fijn.. ik was (en ben) erg trots op ons mooie meisje Juli. Toen we eindelijk alleen waren met Juli heb ik haar een heel verhaal verteld. Dat papa en mama haar beter gegund hadden. Een mooi leven, lekker spelen, alles zien.. Dat we haar voor erger wilden behoeden, maar dat het zeer doet om haar te laten gaan. Dat we het zo erg vinden dat we niets meer konden bieden dan dit.. en nog veel meer. Later op de avond kwam de verpleegster nog een en ander uitleggen en tips geven. Ook heeft ze mooie voetafdrukjes van Juli's voeten gemaakt. Ze vertelde me dat ik nog gebeld ga worden om achteraf mijn ervaringen door te spreken met de verpleegster van die dag (in de avond was er wel een wisseling) en na 3 en 6 weken nog een afspraak met de gyn. Mijn HB was stijgende en de koorts weg, dus we mochten rond 22.45u eindelijk naar huis. Ik werd in een rolstoel gezet, Juli mee in haar mandje, even bedekt door een lakentje. Eenmaal thuis aangekomen hebben we Juli op de babykamer gezet, een dikke kus gegeven en zijn we gaan slapen, compleet gesloopt door deze heftige dag..
Mijn hemel, Lilalief ik lig me hier een potje te janken. Mooi en heel triest tegelijkertijd. Weet niet wast ik moet zeggen. Heel heel veel liefs! Denk onwijs veel aan je. Gebeurt trouwens niet vaak dat ik on woorden verkregen zit... Virtuele voorzichtige knuffel.
Dankjewel lieverd.. Het was ook mooi, eng, verdrietig, alles tegelijk! Ik ga steeds bij d'r kijken en stop haar opnieuw in.. Zo raar, de neiging om te zorgen is er gewoon, ook al kan ik niets voor haar doen meer. Alleen haar dekentjes rechtleggen.. De VK waarschuwde me nog voor stuwingen vandaag. Die zullen wel komen en ik kan daar pillen tegen krijgen maar dat wil ik niet. Heb nu al zoveel rotzooi in m'n lichaam gehad.. die stuwingen komen we ook wel weer door..
Zie je wel een geweldige mama. Mag ik dit zeggen? Maar koester de tijd die nog rest met Juli. Zorg. En sodeju, dat ook nog, stuwing. Kan er ook nog wel bij. Ik snap wel dat je niet nog meer troep wil slikken. Baal zo dat ik je niet in het echt ff stevig kan knuffelen.
Ik heb ruzie met mijn mobiel. Kan moeilijk zinnen goed formuleren. Naast dat ik nu al niet eens goed uit mijn woorden kom. Solly.
Zo lief dat je dat zegt.. echt! Ik had alleen zoveel meer mama willen zijn ook voor Juli!! Doet zo zeer.. :'(
No problem.. ik ga nu slpen, Frank doet de lampen uit dus ik wordt meegesleurd. En terecht.. Welterusten en slaap lekker lieverd (en alle andere lieve meiden).
Oh, maar dat begrijpen we allemaal donders goed dat jij meer mama voor Juli had willen zijn. En wij allemaal hadden jou dat zo ZO gegund. Als we jou en je familie deze ellende hadden kunnen besparen hadden we er geen moment aan getwijfeld en het gedaan. Maar helaas, (en ik zou waar grove woorden kunnen uiteen) is daar niet mogelijk. Ik zou ook willen dat ik je pijn kon weg nemen naar ik denk ook niet daar dat kan. M, alle, liefde, sterkte, moed om dit een plek in jullie leven te kunnen geven. Niet alleen voor nu en de komende tijd. Maar voor altijd. Heel heel veel liefs! Ps, slaap zacht.
Lieve Lilalief, ook al ken je me niet in dit forum, ik wil graag even een berichtje plaatsen op jouw bevallingsverhaal. Als eerste gefeliciteerd met de geboorte van Juli en gecondoleerd dat jullie haar veel te vroeg moesten afstaan. Wat heb je jouw bevalling mooi verwoord. Je hebt groot gelijk dat je haar niet vandaag maar zaterdag gaat cremeren. Misschien raar om te zeggen, maar geniet nog van de tijd dat jullie haar bij jullie hebben. Wat lief dat de verpleegster een voetafdrukje heeft gemaakt van jullie meisje. Hebben jullie ook foto's mogen en kunnen maken? Hele dikke knuffel, MissQ. ..je weet dat je me altijd mag PB'en he.
Môge, wat was t weer vroeg vanmorgen. Langzamerhand komen we er achter dat mevr een ochtend humeurtje heeft waar je U tegen kan zeggen. Hemeltje lief. Gezellig...
Lieve lila! Tuurlijk wil je zorgen! je bent mama van juli geworden! Ik vind het zo knap hoe je ermee omgaat! Dikke knuf!
Donder ik had er gister 1 met een ochtend humeur! Heeft tot na het middag slaapje geduurd! Meiden ik moet even wat kwijt.. ik verloor net weer bloed.. terwijl ze bij de 20 weken echo zeiden dat de placenta omhoog was getrokken. ook had ik net krampen.. dat is nu weg! (sorry ik moet t even kwijt me vriend reageerde er amper op )
Lilalief, kippenvel van je verhaal! Nog zo zorgzaam nu, wat zou Juli had goed gehad hebben bij jullie. ld, en nu? was het veel? hier: baggernacht, teveel gedroomd over kindjes en vlindertjes
Lieve Miran, Wat heb je dit mooi verwoord! Lig te janken hier en heb kippenvel......had het zo graag anders gezien voor jullie! Want omg wat had Juli het dan getroffen bij jullie....er zit zoveel liefde bij jullie! Heel veel sterkte met alles! Wens jullie een mooi afscheid zaterdag......en sterkte bij het verwerken!
Het is niet constant! Alleen als ik plas en afveeg dan veeg ik wat klodders bloed weg. en drupt t er wat uit! ... Voelde de kleine een uur geleden nog schoppen!
@ Lilalief Ik hoor ook niet in dit topic thuis maar wil ook even reageren op je bevallingsverhaal. Ik heb hier al heel wat verhalen gelezen, maar voor het eerst las ik het nu op het moment dat het geplaatst werd en realiseerde ik me dat jij hiervoor naar het ziekenhuis moest op het moment dat ik mijn 12 wkn echo had. Het is zo raar dat, ookal ken ik je niet ik zelfs tijdens mijn eigen echo aan jou moest denken. Ineens het besef dat tegelijk dat wij zo blij zijn met het bewegende kindje wat we zagen, iemand anders op datzelfde moment zoveel verdriet heeft, omdat haar kindje niet meer leeft. Iets wat natuurlijk altijd zo is, maar waar je normaal niet bij stil staat. Ik heb sindsdien ook voortdurend gekeken of er al een update was omdat ik zo benieuwd was hoe je het had doorstaan en zoals ik het lees ben je heel sterk en daar heb ik bewondering voor. heel veel sterkte en liefs voor de komende tijd. Geniet nog even van jullie Juli.
LilaLief, Wij kennen elkaar ook niet. Ik kwam vorige week een verhaal van jou tegen en ben het eigenlijk blijven volgen. Wat een immens verdriet! Ik weet hoe het is om een kindje te verliezen al is het een heel ander verhaal. Daarnaast ben ik nu ongeveer even ver zwanger als jij was. Denk dat ik het me daarom nog meer aantrek. Ik wil je daarom ook heel veel sterkte wensen, en geniet van de momenten met jullie dochter Juli. "An angel in the book of life wrote down an infant's birth ans mentioned as he closed the book ..... too beautiful for earth"
Dankjewel voor je reactie! Ouders van een vriendin van me zijn beide (inmiddels behoorlijk proffessioneel) hobbyfotografen. Ze hebben enorm veel foto's gemaakt maar ik heb ze nog niet gezien. Ben erg benieuwd.. Zelf hebben we er ook veel gemaakt. Ik ben blij dat ik haar vandag nog niet weg hoef te geven. Maak me wel een beetje zorgen over of ze wel "mooi blijft" tot aan zaterdag, want haar bolletje wordt wat minder rond. Maar volgens mij kan er niet zoveel mee gebeuren. Het begint wel steeds meer door te dringen wat er allemaal gebeurd en langzaam begin ik het verdriet dat ik vorige week voelde weer terug te krijgen. Maar dat mag ook wel.. Liefs, Miranda