Ik doe alles voor mijn kinderen. Ik doe nu zelfs al te veel hoor ik vaak van mijn partner. Wij gaan dan ook regelmatig even samen weg. Maar ik zou mijn leven geven voor 1 van de kids, anders kan ik niet verder leven daarna met mezelf..
Zolang ik leef hebben we ons aan elkaar aan te passen, ik aan mijn kind en mijn kind aan mij. Als het leven als gegeven in het geding is dan kies ik voor zijn leven boven dat van mij, zonder enige twijfel, aarzeling en ik weet bijna zeker zonder er bij na te hoeven/kunnen denken.
Sinds Dennis er is weet ik 1 ding héél zeker; ik heb inderdaad alles voor hem over. Ik zou m'n leven absoluut voor hem geven, als ik het zijne daarmee zou kunnen redden. Maar dat wil niet zeggen dat er voor de rest niets in mijn leven is wat betekenis heeft, want mijn vriend en zijn zoontje en onze familie en vrienden en vanzelfsprekend ikzelf, zijn net zo belangrijk. Het heeft denk ik ook te maken met in hoeverre je kind nog afhankelijk van je is. Hier zijn uiteraard veel moeders met jonge kinderen en die zijn nog afhankelijk van hun ouders, dus ja, daar doe je alles voor - omdat hij / zij dat zelf nog niet allemaal kan. (Zoals in een voorbeeld al ergens in dit topic werd aangegeven, een kindje van 1,5 kan zelf nog niet uit een brandend huis komen of heel hard wegrennen voor een auto, een kind van 18 kun je aansporen zelf te gaan) Als je kind eenmaal op een leeftijd is gekomen dat ie volwassen en onafhankelijker wordt en het huis uitgaat, krijg je wat meer vertrouwen dat hij / zij het zelf wel redt. Natuurlijk wordt het moedergevoel dan niet minder maar wel dat overbeschermende waarschijnlijk. Denk ik.