Onze zoon van 3 is echt een bazig kind en ik heb vooral de laatste tijd erg het gevoel dat ik de hele dag politie agentje aan het spelen ben om hem te laten zien " wie hier de baas is". De sfeer wordt er niet bepaald gezellig op. Het liefst bepaalt hij de hele dag de regels, wat ik niet laat gebeuren, dus over alles ontstaat een conflict. En dan het bijkomende probleem: meneer duldt geen tegenspraak en gaat om de minste of geringste tegenspraak een heel zielig stemmetje opzetten, zeuren, jammeren en nephuilen waardoor ik inmiddels erg chagrijnig word. Ik begrijp dat hij op de leeftijd is dat hij grenzen gaat verkennen en dat ik die moet bieden. Maar soms weet ik niet wat de beste oplossing is. Voorbeeld: tijdje terug had ik hem aangeleerd om zelfstandig naar de wc te gaan. Dit ging prima. Nu sinds een paar dagen " moet" ik weer mee. Ik weiger dit, hij kan het prima zelf. Maar dan gaat hij " smoezen" verzinnen van wolven in het toilet en dat ie niet durft. Maar als ik er een sticker tegenover stel dan kan hij het wel. Maar dit is dus een paar keer per dag een flinke discussie. met huilen, drammen etc erbij :x Maar misschien is hij wel echt bang en zit ik hem op die manier te pushen... Zo vraag ik me continue van alles af: Is hij echt bang of is het aandachttrekkerij? is hij echt gefrustreerd of speelt hij het? Is hij echt verdrietig of loopt hij te nephuilen? Is hij terecht boos of is hij aan het drammen? Continue zijn we in strijd met elkaar. Want ik wil niet toegeven, omdat hij dan helemaal alles bepaalt, maar hij reageert op elke " afwijzing" met een heel scala aan drama. Daarbij commandeert hij regelmatig ons of kindjes van de opvang wat ze moeten doen. Ik vind dit geen leuke eigenschap en probeer hem hierin te corrigeren, dat hij dingen netjes moet vragen in plaats van dingen op te dragen. Maar tot op heden geen succes... Ik zit ook in tweestrijd: hoe moet ik omgaan met zijn heftige reacties? Negeren? Dan ben ik HEEL VEEL aan het negeren... Of hebben jullie andere oplossingen?
Hé Druif, hier net zo :x. Vandaag was echt een vreselijke dag, bah. Overal hebben we strijd om. Ik probeer zo veel mogelijk te negeren, maar dat gaat niet altijd op. Vandaag ook de hele dag aan het corrigeren, straf geven. Een paar keer naar buiten geweest zodfat hij zijn energie kwijt kan, maar pff. Niets was goed, huilen, drammen, zeuren en schreeuwen. We hebben extra vroeg gegeten en hij lag er vroeg in. Ik weet het ook niet hoor. Gisteren heeft hij behang gescheurd op zijn kamer, voor de leuk ("mooi hè mama?"). Ook komt hij 's nachts zijn bed uit, en dan elk half uur. Met als gevolg dat mijn jongste ook wakker wordt, pfff. Het duurt hier nu al 2 weken denk ik. Ik probeer af en toe ook maar samen te lachen, de kieteldood te geven, even een dvd kijken om het weer even leuk te hebben en energie te krijgen. Om een lang verhaal kort te maken, ik lees mee voor tips .
Haha, bedankt voor de herkenning, dat is al fijn, niet dat het puur aan mij alleen ligt Ik ben ook echt wel consequent en strikt, maar doordat hij zo temperamentvol is denk ik al snel: " joh, zo belangrijk is het voor mij niet" en geef ik toe. Sinds kort ben ik daar mee opgehouden. Nee is nee, want hij wordt steeds baziger en dat vind ik geen goede ontwikkeling. Misschien dat hij daardoor in opstand is ofzo? Maar gezellig is anders. Soms begint het 's morgens al: iets loopt niet zoals hij het gepland had en de sirene gaat al aan. En dan moet de dag nog beginnen.... zucht.... Ik probeer idd ook maart de nadruk te leggen op leuke dingen doen, dan is hij ook superlief als ik een boekje met hem lees ofzo. maar soms moet ik ook gewoon nog andere dingen doen En dan zijn de rapen gaar. dat geeft mij ook het idee dat het een schreeuw om aandacht is. Daarom zeg ik ook: ik weet niet wat het is. Soms ben ik heel streng en steeds aan het corrigeren of negeren, maar ik wil ook niet voorbij gaan aan eventuele gevoelens van aandacht tekort, echte boosheid, frustratie of verdriet... maar als hij de hele dag zeurt en jammert en moppert en ondeugend doet dan weet ik het ook effe niet meer ..
Ja heel moeilijk. Af en toe is mijn zoon neet zo'n dictator. Dan zegt hij letterlijk, "jij moet drinken pakken"!". Pfff, dat is heel moeilijk af te leren, terwijl wij het niet aangeleerd hebben. En ik vindt het ook heel belangrijk om emoties te uiten, maar er zitten wel grenzen aan. Mijn zoon heeft echt ook grenzen nodig, anders loopt hij over je heen. En ik wil hem ook echt manieren leren. Ik weet het af en toe ook niet meer... (En dan te bedenken dat ik in de jeugdpsychiatrie met pubers werk. Soms vind ik mijn kind moeilijker dan 10 van die pubers bij elkaar ).
O als ik dit lees zie ik ook weer erg tegen die leeftijd op...nu is mijn kleine mannetje nog maar net geen 2 jaar maar hier begint het nu ook al langzaam te veranderen in meer een peuter. Ik weet van mijn dochter toen ze 3 jaar was dat ze ook zo heftig reageerde altijd.. Toen ze 4 werd was het ineens over en kon ik ineens normaal met haar praten en overleggen..
Ik probeer niet over alles een strijd te maken. Dus wil ook best wel met haar mee naar de wc gaan, maar niet altijd (papa soms ook). En ach, als ze het echt zo graag wil, dan doe ik t wel hoor. Maar ik heb wel een aantal regels en grenzen en daar ben ik heel streng in. Pick your battles is het denk ik dus, wat ik probeer Ik moet en ik wil probeer ik ook zoveel mogelijk te corrigeren. Ik moet niets zeg ik dan. Of ik begin met 'mama.....mag ik/wil je alsjeblieft...' en dan corrigeert ze zichzelf wel. Of ik reageer gewoon niet tot ze het netjes vraagt. Gaat heeeel langzaam steeds beter.. Maar ja, soms volg ik het ook gewoon op, zonder er bij na te denken Maar hoorde haar laatst ook op de psz tegen de juf van 'jij moet blablabla', dus was voor mij weer even een extra reminder om daar goed op te letten om t af te leren. Overigens, als ik er goed op let, zeg ik het zelf ook wel eens tegen haar (ben me daar niet altijd van bewust! Maar probeer daar dus zelf ook op te letten en evt corrigeren ) Ik merk bij haar iig wel dat als ik niet teveel van haar eis, dat zij ook minder moeilijk doet. Als ik dus minder van haar eis (en niet teveel grenzen trek en regels opleg), is zij ook minder opstandig. Kan dus best met elkaar samenhangen!
@paarse:wij noemen onze zoon ook al gekscherend: "meneer de directeur of de dictator" haha! Hier is het 9 van de 10 x: DRINKEEEENNN!! Waarop ik nu dus tegenwoordig zeg: pardon??!! Mag ik asjeblieft drinken?! Hij corrigeert zichzelf nu wel. Maar ik moet wel even het voorbeeld geven. Waarschijnlijk heb ik het er zelf naar gemaakt, door het bevel gewoon op te volgen zonder bij naar te denken inderdaad, zoals Arivenol ook al schreef. (En bij pubers denk ik altijd maar: die hebben al een beetje geweten en zelfverantwoordelijkheids-gevoel en onze kinderen nog niet ) @bosi: hoop dat je gelijk krijt en het met de leeftijd (snel)verbeterd... @ arivenol: ik deed dus altijd net als jij. Maar merk nu dat mn zoontje die grenzen echt heel erg nodig heeft en dat het helemaal de verkeerde kant op gaat als ik de ene keer wel mee ga naar de wc en de andere keer weer niet ( of tig van andere voorbeelden). Er komen momenteel steeds meer "dingetjes" bij die hij exact op zijn manier wil. Hij gaat dan ook echt zitten commanderen: nee! jij MOET daar staan!!! Ja, daaggggg, nee dus. Ik moet helemaal niks! En dan is het dus drama... Inderdaad wel raadzaam om te bedenken welke punten je echt heel belangrijk vindt en met de rest wat losser te doen. Maar denk dat ik eerst even mn terrein terug moet winnen voor ik hem weer wat zeggenschap geef
Nou, Druif en Paarse, onze jongens zijn ongeveer even oud en hier is de peuterpuberteit ook echt begonnen! Donderdag na de psz was er geen land met hem te bezeilen. Schreeuwen, jammeren om niks, hangerig, drammerig: 'mamaaaaaa, kom helpen!'. Bleh! Zoon slaapt nu echt niet meer 's middags en van 4 tot 6 zijn echt de moeilijke uurtjes. Ik was aan het koken en zoon wou op de iPad, maar dat mocht hij niet van mij (Sesamstraat stond aan) en toen zei hij met hele donkere ogen, terwijl hij de kamerdeur open deed: "Mama grote mond, mama ga weg, mama naar boven!". Nou ja! Toen ik naar hem toe ging en met hem ging praten erover, gaf hij mij een tik net toen mijn man thuis kwam. Die heeft even stevig met hem gepraat terwijl de tranen over zijn wangen biggelden. Na een halve minuut wou hij (uit zichzelf) sorry zeggen. Hij vloog me in mijn armen, zei 'sorry' en gaf me een kus. Sindsdien was het wel over met het gesikkeneur. Vandaag was hij erg moe ook, dat heb je hè als je niet meer slaapt 's middags! Dan draaft hij soms door en dan heeft hij het echt even nodig om lekker op de bank te liggen met zijn knuffel met de tv aan, dat geeft hem rust. Maar als hij zegt dat hij iets niet wil, omdat hij iets eng vindt, dan geloof ik hem en hoeft hij datgene niet te doen. Ik wil altijd blijven geloven in de eerlijkheid en oprechtheid van een kind. Waarom zou hij daarover liegen? Bovendien heb ik een heel puur en gevoelig kind; hem paaien met iets, zou er voor kunnen zorgen dat hij iets doet tegen zijn zin. Ik deed vroeger ook dingen omdat ik mijn moeder wou pleasen en niet wou dat ze boos werd, terwijl ik het vreselijk vond. Ik heb mijzelf voorgenomen dat ik ervoor ga zorgen dat mijn kind altijd zichzelf mag zijn. Die heftige reacties drijven mij soms ook tot waanzin hoor, maar aan de andere kant is deze tijd waarin ze zich ontwikkelen als een speer en zo wijs worden ook zo ongelooflijk leuk! Het moet ook niet makkelijk zijn om peuter te zijn, denk ik dan en als hij dan als een kleine baby in zijn slaapzak tegen mijn borst in slaap valt, dan denk ik: het was weer een mooie dag! (Alsof de duvel ermee speelt: zoon huilt op dit moment, dat komt zelden voor. Allemaal emoties).
Hm, nou mijn dochter kan ook echt verzinnen dat ze ergens bang voor is, puur voor de aandacht. Merk vaak wel aan haar reactie of dat echt zo is, of niet. Meestal niet Zo was ze laatst opeens 'bang' om achterop de fiets te zitten, strax val ik er vanaf. Tuuurlijk ! Ze gebruikt ook hele 'achterbakse' dingen om haar zin te krijgen. Ze begrijpt dat nog niet helemaal, hoe kwetsend sommige dingen zijn, maar ze gaat wel ver om haar zin te krijgen (vooral bij papa).
Maka: laten we het erover eens zijn dat iedere moeder haar eigen kind het beste kent. Ik heb mijn kind nog nooit kunnen betrappen op een verzinsel of onechte angst.
@zogelukkig: herkenbaar wat betreft het middagslaapje. Sinds zn derde verjaardag slaapt hij echt niet meer ( maar is wel moe, niet dat ie dat ooit zal toegeven) en inderdaad, zo tussen 16 en 18 uur is het echt feest hier. De ipad en dvd draaien hier als nooit tevoren.... Sinds kort dat hij ook boos kan worden en als een echte puber gaat roepen: Dit vindt ik NIET leuk!! Jij bent NIET lief! We zijn GEEN vrienden meer!!! (dat is dan wel weer schattig eigenlijk..) Onze zoon kan trouwens wel dingen verzinnen en verdraaien waar je bij staat , vooral om aandacht. Kan hij ineens niet meer zelf aankleden of de wc doortrekken ofzo... en ik kan dan hoog of laag springen en dan doet hij het niet. Of er zit een heks in de wc etc, terwijl met papa erbij gaat ie gewoon.... euhm.... Maar inderdaad, als ik m dan 's avonds instop en we de dag doornemen en hij mooie verhalen vertelt, dan vind ik hem weer op zn allerliefst! (En heb ik soms spijt van mn ongeduldigheid, maar ja hij drijft me soms echt tot woede...GGRR)
Oh, maar dat suggereerde ik ook absoluut niet hoor. Ik geloof ook niet dat ze t doet om ons te pesten ofzo, maar ik merk iig wel dat ze vaak genoeg dingen zegt puur om iets voor elkaar te krijgen. En daar wil ik best tot op zekere hoogte in meegaan, maar moet niet te ver gaan of beledigend worden.
Oh, ik denk ook wel dat ik het door zou hebben als hij de boel zou bedotten hoor! Heksen en wolven in de wc, ik moet er wel een beetje om gniffelen! Tuurlijk is het een gedeelte aandacht dat ze vragen; ze testen papa en mama hoe ver ze kunnen gaan. Mijn zoontje kan mij achter het fornuis wegjammeren omdat ik 1 blokje lego moet verplaatsen. Maar als ik dan mijn pitten laag zet en schort afdoe en er lekker bij gaan zitten en me ga bemoeien met zijn bouwsel is de lol er snel af hoor! Dan bedenkt hij de volgende keer zich wel twee keer voordat hij mama roept! Soms moeten ze de consequenties van hun daden even voelen.
@Druif, hm ja dat hebben wij een jaar geleden al gehad, ze slaapt sinds 2 jaar niet meer 's middags. Maar tegenwoordig zegt ze dus juist rond 17u (als ik afgedraaid ben en haar achter de tv wil planten)... Ehhh neuh, ik hoef geen tv te kijken. Aargh! En mijn dochter zegt/zei dus dingen als ik vind papa niet lief, ik vind mama veel liever, of zelfs ik hou (vandaag) niet van papa, als het zijn dag is om naar bed te brengen. Gewoon omdat ze probeert dat ik haar dan toch naar bed breng. Dat vind ik dus niet kunnen. Wel lastig, want ik wil haar niet leren dat ze haar gevoel niet mag uitten. Maar dit meent ze natuurlijk niet echt. Nu zegt ze dan vaak 'ik vind mama lief' en komt dan bij mij slijmen. Nou, dat is prima, maar papa brengt haar toch die dag gewoon naar bed Overigens is ze sinds een paar dagen opeens helemaal papa fan met bedjebrengen (hehe, eindelijk na 3 jaar!) Ik vind het wel lachen hoor, een heks en wolven in de wc Dat soort dingen verzint ze dan nog niet. Laatst gingen we spelen met de achterbuurjongens en die hadden het over draken die ze overal zagen en tegen gingen vechten. Zij overal maar zoeken en kijken, maar ze zag ze nergens?! Waar zijn die draken dan? Fantasie moet dus nog een beetje ontwikkelen!
Wat een herkenning zeg, hahaha. @Zogelukkig, hahaha zie het helemaal voor me dat jij iets aan het bouwen bent en je zoon van schrik zit te kijken wat je doet. Hmmm, daar kan ik wel wat mee. Maar ja de consequenties van tevoren bedenken, dat kan mijn zoon nog niet hoor. En jullie kids pas net van de middagslaap af? Pfff, dat hebben ze lang volgehouden. Hier slaapt T al 8 maanden niet meer 's middags. En gelukkig is er sesamstraat tijdens het koken. Even F in bed leggen...
Die consequenties moet ik altijd een beetje voorzichtig mee zijn.. Ik heb nogal een volhardend typje. Zo had ik ooit de tip van psycholoog Dupont uit een blaadje opgevolgd. Wil je je jas niet aan, nou prima, dan niet. Dus in de kou, achterop de fiets (jas wel mee). Dacht dat ze na 50m wel zou beginnen te jammeren.. Nee hoor, ze heeft het heen en terug naar het dorp volgehouden. Ze was spierwit met blauwe lippen, maar ze hoefde echt haar jas niet aan! Nee hoor, ik heb het lekker warm hield ze vol. En de volgende keer zei ze gewoon weer dat ze haar jas niet aan hoefde. Zo ben ik al een paar keer tegen de lamp gelopen.. Met mn goeie bedoelingen om haar de consequenties te leren
@Arevinol, hier ook zo'n volhoudertje. Tja wat moet je dan? Mijn zoon is nog niet zindelijk, maar wil dus geen schone luier. Dan niet, hij was helemaal nat, maar bleef volhouden dat hij geen schone luier hoefde. Ik heb nu echt mijn prioriteiten van dingen die echt moeten gebeuren en daar blijf ik heel consequent in. Af en toe zegt mijn zoon ook dat ik maar moet gaan werken, dat is niet leuk om te horen. Dan is papa liever en moet papa alles doen. Maar dit kan zo weer wisselen hoor. Ook heeft hij een levendige fantasie, al heel lang. Maar hij krijgt er 's nachts ook erge last van. Hij heeft al een half jaar nachtmerries, is bang voor dieren, indianen en spoken. Soms gebruikt hij het ook en roept met alles dat hij bang is, even aandacht vragen. Beetje jammer dat dit zijn (en onze ) nachtrust kost. Overdag voer ik dan weer heel wat gesprekken. Wat ik ook vaak doe, en echt niet pedagogisch verantwoord is, is om vaak al een consequentie te noemen. Dan reageert hij vaak wel en kan hij ineens goed luisteren. Maar ja, dat wil ik niet. Pff, lastig hoor opvoeden...
Wat een herkenbaarheid, ik had afgelopen donderdag toch echt wel een dieptepunt in mijn carrière als moeder. Ben tot 2x toe bij mijn zoon weggelopen omdat ik het niet meer wist. Had alles wat pedagogisch verantwoord was (+ de rest) al geprobeerd. Ik voelde echt de tranen omhoog komen omdat ik mezelf zo'n slechte moeder vond. Dus ik ben bij 'm weggelopen en heb even een potje staan janken. 's Avonds met het naar bed brengen nog steeds zo'n drama. Hij lag te huilen op de commode en ik stond erbij te janken. Zegt 'ie: "mama huilen." Dus ik zei tegen hem, "ja, Lars huilt toch ook, dan mag mama ook wel huilen." Maar de dagen erna ging het weer helemaal geweldig goed, dus ik hoop dat het maar blijft bij af en toe een dagje Want vanmorgen zei hij tegen mij: "mama heel lief." Tja, dan smelt ik weer helemaal... Het zijn soms net mensen die peuters van ons....
Mijn zoontje is ook nog niet zindelijk en wil 's ochtends altijd meteen naar beneden. "Niet luier, niet schone broek!" Euh, jawel dus; ik laat hem niet lopen met zo'n volle bonk. Bovendien doe ik dan meteen het hele aankleedritueel, zijn we daar vanaf. Geen jas aan; ook wel dus hè! Ik ben mama en ik bepaal dat gewoon, punt! Als het kind een keelontsteking oploopt is dat mijn schuld, soms moet je ze gewoon een beetje beschermen tegen hun eigen idiote grillen. Gelukkig duurt de scène nooit echt lang, eenmaal luier verschonen of jas aan en het is wel klaar.
Precies! Hebben jullie dat ook dat het je kind ook echt lijkt te overkomen. Eigenlijk wilt hij niet zo dwars doen, maar het MOET gewoon, het lijkt uit zijn tenen te komen.