Ik herken het zo. Heb het een tijd terug nog besproken met de verlos, voordat ik over moest naar de gyn (zw diabetes en hashimoto). Het is totaal geen roze wolk. Dertien jaar en 5 missed abortions en een mooie adoptiezoon verder, ben ik voor het eerst goed zwanger. Ik kan er geen sec van genieten. Ben elke dag bang. Gaat t wel goed. Beweegt hij wel. Doet het hartje het wel goed. Door de hashimoto en zw diabetis heb ik grote kans op een vroeggeboorte, als hij maar blijft zitten totaan week 36 minimaal... T is klein kindje, als hij maar genoeg groeit (kindjes van mensen met hashimoto zijn vaak achter in groei, kans op vroeggeboorte, kans op loslating placenta, bloedingen na de bevalling bij de moeder enz enz).. Daarbij zit ik al vanaf week 20 binnen ivm harde buiken die komen zodra ik wat beweeg. In rust blijven ze godzijdank weg. Plus BI.....nee hoor.....ik kan er niet van genieten puur door de angst het kindje af te moeten staan. Hoe vaak ik dat hier lees. Waarom zouden wij wel dit wonder mogen houden en andere ouders niet?? Dat spookt dan vaak door mijn hoofd.
Jeetje dat is nogal wat; en zit ik hier een beetje te 'zeuren' over misselijkheid en moe zijn. Wat is Hashimoto? Lastig hoor in jouw situatie dat je zoveel moeite moet doen voor een echt eigen kindje en dan ook nog met zoveel risico's! Wat doe je trouwens de hele dag? Ik zou helemaal knetter worden... hou je het nog vol?
Op de eerste lang moeten wachten en meteen heel blij en opgelucht met de positieve test, maar vlug daarna ook alle zorgen over alles wel goed mag blijven gaan. Vanaf de eerste echo veel meer genieten (die was wel pas met 10 weken dan zie je veel meer als jullie straks op de echo) dan nadat het kindje gaat bewegen nog meer etc. etc. Bij de tweede eerste meteen helemaal blij. Maar ook kort daarna vooral een gevoel van wachten tot de eerste echo en zorgen of het allemaal wel gaat lukken met 2 hele kleine kindjes. Nu vooral na de pretecho voelt het helemaal goed. Maar ja het heeft even geduurd.
Niemand zeurt hoor, iedereen zijn gevoelens zijn gelijk. Je voelt het gewoon, punt, klaar. De risicos zijn groter, maar wil niet zeggen dat ik ze krijg natuurlijk. Spookt wel mee in je achterhoofd. Hashimoto is een autoimmuunziekte, mijn hypose legt de schildklier plat, en deze is zeer belangrijk voor je, vooral tijdens de zwangerschap. Ik wist ook die risicos niet hoor, tot ik paar weken terug zw suiker kreeg, en de gyn meer ongerust is over de schildklier dan over de suiker. Toen hij me uitlegde wat de risicos waren, kreeg ik het wel even benauwd. Maar nogmaals het hoeft niet he.....de kans is wat groter dan normaal, als je niet goed ingesteld bent op de medicatie. Toen ik dus de harde buiken kreeg, was ik doodsbang dat ik voor de 24 weken zou bevallen, want dan gaan ze niets voor je doen in ned. Nu duim ik dat hij nog 10 weken blijft zitten, gezond en wel. Ja je wordt ook knettergek met hele dagen thuis zitten. Ik zit veel te veel achter internet. Mijn zoontje gaat overdag een paar uur spelen bij oma, en dan ga ik even slapen. T zijn vreselijk lange dagen waar geen einde aan komt.
Zwaar in de zin van de slapeloze nachten, kleine is erg actief. En last van mijn rug, ben gewoon ff nniet in mijn humeur, ben t zat. Moet nog ff doorbijten, meestal lukt het, nu al paar dagen niet. Sterkte !