moeilijk zwanger worden van de tweede

Bij ons ging het ook zo, van de eerste was ik na 9 maanden proberen vanzelf zwanger maar de 2e keer wilde het maar niet lukken. Na een jaar kwamen we in de mmm terecht, alle onderzoeken waren goed, we hebben 6 iui behandelingen gehad die allemaal mislukt zijn en toen werd ik gelukkig van de eerste ivf behandeling zwanger, het heeft alles bij elkaar 3 jaar geduurd.
De wens voor een eerste is eigenlijk net zo groot als voor een tweede vind ik hoor, maar je hoort inderdaad allerlei cliche opmerkingen en dan voel je je nog schuldig ook dat je voor je gevoel nog niet klaar bent met het kind wat je al hebt.
Ik hoop dat mijn verhaal je weer een beetje hoop geeft!

 

Ik heb ook al een kind van ruim 2,5 jaar. Ik was toen zo zwanger. Nu proberen we al 1,5 jaar zwanger te worden van een 2e en dat wil maar niet lukken. Bij mij hebben ze wel een oorzaak kunnen vinden. Ik heb PCOS en dat wist ik al voordat ik zwanger werd van mijn dochter. Ik heb een heel onregelmatig cyclus. Maar toch was ik toen bij mijn 1e eisprong zwanger. Nu heb ik 5 x een eisprong gehad dmv hormonen spuiten maar geen 1 keer zwanger geweest. De wens is heel groot naar een 2e en ben er 24 uur per dag mee bezig. Ook de vraag, nog geen 2e? krijg ik steeds vaker en doet pijn. Velen die na mij zijn bevallen hebben al een kind of zijn zwanger. Ik gun het ze van harte, maar ik zou het ook zo graag willen.

 

Hoihoi!
Hier wil de tweede ook maar niet komen. Bij mij bleek er echter wel van alles mis en vragen de artsen zich zelfs af hoe het komt dat onze dochter wel spontaan 'gelukt' is...

Maar ik begrijp je helemaal hoor. Voor mijn gevoel is de wens voor een tweede zelfs groter dan voor een eerste. Je wil immers niet alleen een kindje maar ook een broertje of zusje voor je kind. Wij hadden 1,5-2jaar leeftijdsverschil bedacht, maar mijn dochter is inmiddels alweer 2,5 jaar oud. Ze komt nu regelmatig thuis met de vraag of ze ook een zusje mag. Zoals nu veel van haar leeftijdsgenootjes op het kdv hebben. Maar zoals het er nu uit ziet gaat het allemaal nog wel even duren.

En opmerkingen uit de omgeving zijn inderdaad heel heftig.
Maar tegenwoordig zeg ik eerlijk dat ik ook graag een tweede wil maar dat ze nu eenmaal niet in de supermarkt liggen. Dan weten ze meestal genoeg en vragen ze niet door.
En als ze dat wel doen zeg ik gewoon dat het bij ons niet zo makkelijk lukt en dat ik er niet over wil praten.

Dat ik er nu open over ben, ook op mijn werk, geeft mij veel rust. Ik hoef me in ieder geval niet meer druk te maken over welk excuus ik nu weer moet verzinnen.

Maar de opmerkingen blijven wel pijnlijk.

Sterkte allemaal en ik vind het wel fijn te lezen dat er hier meer meiden zijn die ook heeeeeel graag een tweede willen!

Liefs, muk

 

Ik heb nog geen echte IUI gehad. De keer dat ik zou beginnen met IUI had ik overstimulatie. Stuk of 5 follikels en moesten we de behandeling staken. Ik hield er ook nog eens cystes aan over waardoor ik 3 weken moest tot ze weg waren. Toen ze weg waren dachten ze een follikel te zien en hebben we een IUI gehad. We kwamen door de progesteron waarde erachter dat het geen follikel was maar een cyste. Dus voor niks de IUI gedaan. Nu heb ik een kuurtje primolut achter de rug om de ongi op te wekken maar ben nog niet ongesteld om verder te kunnen gaan.

Elke maand zit ik weer te berekenen wat het leeftijdsverschil dan zal zijn en dat houdt me heel erg bezig. Ik wilde ook juist per se niet een groot leeftijdsverschil. Ook omdat je weet hoe bijzonder het is om een kindje te hebben is de wens zooooo groot. De onzekerheid is slopend en de angst om je kindje zonder broertje of zusje op te laten groeien is er ook. De reacties van de mensen maken het verdriet ook nog eens af. Kortom een *** periode is dit.

 

Hier ook veel herkenning.
dochter van 3,5 jaar. Wens voor een tweede sinds mijn dochter 2 is.
maar pas ruim een jaar echt actief aan het proberen.
dochter was ik zo zwanger, 1e eisprong (duurde 3 mnd eer ik een eisprong had), ik heb ook PCOS maar de clomid slaat niet aan.
ik zit nu op cd35 en heb van dag 21 tm 28 duphaston geslikt, nog steeds niet ongesteld.... dus kan niet aan een nieuwe ronde te beginnen. Ga nu naar 150 en weeg net geen 60kg, dus dat is best een hoge dosering voor mijn doen.
Hierna gaan spuiten

ook in mijn omgeving geen begrip
een greep uit de opmerkingen
waarom al die moeite je hebt er al een.
Waarom doe je nu al, al die moeite, laat de natuur zijn beloop je bent nog jong, het is nog niet te laat (ik ben 27).
De eerste is ook spontaan gekomen, dus die tweede komt ook wel een keer, je moet meer geduld hebben.
een collega:
ik moet wachten op icsi (ze wacht al 5 mnd, maar is nog geen steek verder) en weet ik niet eens of ik ooit moeder zal worden.
Dus jij moet niet zeuren, want je hebt er al een en ik zou een moord doen voor 1 kindje..... AUW....

Dit soort opmerkingen raken me wel, want ik voel me echt een ongeduldig en verwend stuk vreten.

Maar de wens voor een broertje of zusje is zoooooo groot.
Het is bij mij ook meer de wens voor ons gezin of om mijn meisje een broertje of zusje te geven. dan dat ik perse nog een keer moeder wil worden!

Blij te lezen dat meer mensen dit probleem hebben....
het is ook zo naar dat ik het niet had verwacht dat het lang zou duren omdat de eerste zo vlot ging.....

 

Ik heb me ook heel lang druk gemaakt om het leeftijdsverschil maar nu zie er ook de voordelen van dus dat heb ik losgelaten.
En van alle opmerkingen werd ik ook gek, en van de confrontatie met anderen die zo zwanger werden van hun tweede kindje terwijl wij al veel eerder begonnen waren, dat heeft heel wat tranen gekost.
Wij zijn altijd heel open geweest dus iedereen wist wel dat het niet makkelijk ging al vertelden we niet alle details, alleen aan naaste familie en vrienden.

 

ja
straks a 4,5jr leeftijdsverschil.....
das wel ff slikken!!! zo niet mijn verwachting....

heb al gezegd dat ik nooit meer pil ga nemen of wat dan ook voor hormonentroep!
mocht ik n kindje krijgen en weer snel zwanger zijn, is dat beter dan dit hoor!!!

duphaston is progesteron (zoiets al provera of primolut) om de menstruatie op te wekken.
ik heb clomid gebruikt maar geen reactie op cd 21.
grootste follikel was 8mm....
Omdat ik geen ovulatie heb, krijg ik geen ongesteldheid van mezelf....
dus dan neem je een week progesteron, zodra je stopt denkt je lichaam dat het progesteron erg daalt en dat is een seintje om t slijmvlies los te maken...
maar dat is nog niet gebeurd.

volgens mij heb ik gister op cd34 een ovulatie gehad... beetje vreemd na clomid 100mg op cd 3tm8 zonder enige reactie op cd21

 

Hallo dames,

Ik ben van onze eerste na ruim 2 jaar zwanger geraakt. Toen heeft het ruim een jaar geduurd dit is helaas op 9 weken een miskraam geworden. Daarna was ik zo weer zwanger en toen wouden we vrijwel direct voor een derde en toen wou het niet ,na bijna drie jaar zijn we naar de gyn gegaan. Uit de uitslagen bleek dat ik dat mijn vriend te weinig zwemmers had. Ben toen toch nog spontaan zwanger geraakt. Dit is helaas op 21 weken mis gegaan en toen kreeg ik dus van veel mensen te horen ach je hebt er al 2...dat dee mij heel veel verdriet wij willen immers een groot gezin. Wij gaan volgende maand voor ivf/icsi.
Ik wil hiermee zeggen je kinderwens is bij een eerste net zo groot als bij een tweede of derde...(misschien nog wel groter) En ik snap die mensen gewoon niet die er zomaar uitflappen van ach je hebt er al 1. Het doet mij in ieder geval best wel verdriet als ze het tegen mij zeggen. Het is immers onze wens voor een groot gezin en tuurlijk ben ik heel trost met mijn twee meiden, maar wij hopen toch dat we volgende jaar er een meisje of jongen bij hebben.

 

Ik ben ook erg blij dat dit onderwerp is gestart. Ik kan er bijna met niemand over hebben in mijn omgeving. Heel veel zeggen dan, wees blij dat je al een kind hebt. Dat ben ik natuurlijk ook heel erg. Ik besef me ook heel goed dat ik al gezegd ben. Maar als eenmaal de wens er is en je ziet dat je kind zo behoeft heeft aan een broertje of zusje dan doet dat erg pijn. Als ik hoor dat er weer iemand in mijn omgeving zwanger is dan word ik weer erg verdrietig. Het lijkt alsof het iedereen aan komt waaien en dan zie je hoe ze stralen van blijschap omdat ze weer een kleintje verwachten, dan komt er toch een beetje jaloezie naar boven. Ik gun het ze heel erg daar niet van hoor. Maar ik gun het mezelf ook! Het is ook echt babyboom in mijn omgeving. Op de peuterspeelzaal is mijn dochter bijna de enige zonder broer of zus. En elke keer als ik haar kom ophalen dan sta ik tussen de dikke buiken. Mijn dochter vraagt er nu ook telkens naar. Ik krijg er dan echt een brok in mijn keel van.
Ik snap wel van de mensen die helemaal nog geen kind en in de MM zitten dat ze van ons denken joh jij hebt al een kind en je weet wat het moeder zijn is. Ik denk dat ik dan ook zo zou denken als ik geen kind zou hebben. Ik ben daarom heel erg dankbaar dat ik een mooi lief dochtertje heb die me toch wel weer elke keer opvrolijkt. Maar dat neemt de pijn niet weg. De behoefte is er en het feit dat je in de MM zit en telkens weer naar het ziekenhuis moet voor een echo hopend op een eisprong en dan na de eisprong nog meer hopen op een zwangerschap in de o zo zware wachtweken en dan weer de teleurstelling telkens moet meemaken is gewoon zo zwaar.

 

Hier ongeveer hetzelfde verhaal. Nadat onze zoon (ruim 3 jaar) was geboren zeiden we meteen (ondanks heel zware zwangerschap en bevalling) dat een tweede meteen welkom zou zijn. Wel hielden we er rekening mee dat het lang zou duren want de eerste kwam ook pas na 3 jaar. En leeftijd (ik ben intussen 36) speelt natuurlijk ook mee.

Nu zijn we ruim 2 jaar gericht bezig om een brusje te maken, maar het wil nog niet lukken. Wel zijn we altijd heel open geweest naar onze directe omgeving, dus vervelende vragen krijgen we eigenlijk bijna nooit.

Wat ik wel heel pijnlijk vond was dat mijn nicht (3 * binnen 2 rondes zwanger) het moeilijk vond om ons te vertellen dat ze zwanger was van de 4e (ook weer eerste ronde raak!!). Toch vond ik dat niet pijnlijk om te horen en ik zoek met liefde de positiekleding die ik nog ergens op zolder heb liggen voor haar uit.

We zijn nu voor het eerst aan het onderzoeken waarom ik niet zwanger wordt.

De wens is zeker niet kleiner dan de eerste keer. Maar ik denk wel dat ik minder bereid ben om tot het uiterste te gaan. Juist omdat we al een lieve zoon hebben. En ik wil er in het hele traject ook nog gewoon voor hem zijn. Ik denk ook dat het makkelijker te accepteren is als het niet gaat lukken, dan wanneer je geen kinderen hebt. Het verdriet is niet kleiner, maar je hebt wel iets waar je je op kan richten en waar je je moederliefde aan kwijt kunt. Ik vind in de moeilijke momenten in elk geval wel veel troost bij mijn zoon (zit op dit moment met tranen in de ogen, maar ook met een vette glimlach omdat mijn zoon zich heerlijk aan het vermaken is met zijn vrachtwagens).

Aan de andere kant wil ik het ook zo graag voor hem. Het is een heel sociaal manneke, en ik zou hem zo graag een broertje of zusje willen geven.

Het leeftijdverschil maakt me niet uit. Ik denk dat het aan de ene kant ook wel heel makkelijk is als er een aantal jaar tussen zit. Als het gaat lukken, dan zit Cas op de basisschool en in die uren kan ik mijn volle aandacht aan de baby geven. Mijn collega heeft twee kinderen (1,5 en 3) en die moet de aandacht altijd verdelen. Ook kun je de oudste veel meer betrekken bij de verzorging.

Mijn man steunt me niet alleen in alles. Ik heb soms het idee dat de wens om vader te worden bij hem zo mogelijk nog sterker is.

 

Nicolletje,
Jaaa. Je moet er ook niet zo mee bezig zijn!! Echt het irritantste wat iemand tegen je kan zeggen. En daarna komt 'wees toch blij met wat je al hebt' grrr:x

We vertellen het onze zoon (3 jaar) niet. Maar ik weet zeker dat hij heel veel meekrijgt. Ze zijn vaak slimmer dan je denkt. En hij voelt het ook heel goed aan als wij gestresst of verdrietig zijn. Op zijn eigen niveau weet hij wel dat er iets speelt. Ik probeer het niet krampachtig te verbergen. Maar ik probeer het wel luchtig te houden voor hem.

Extra compenseren. hmm. Ik doe dat niet bewust. Maar als ik kijk naar de hoeveelheid speelgoed die hier ligt. En naar alle aandacht die hij krijgt. Tja.... dan hebben we best een verwend mannetje

Grenzen verleggen. Ja ik vrees dat die van mij ook wel gaan opschuiven als het alternatief is : geen kindje meer. Maar ik hoop dat het niet nodig gaat zijn. En eerlijk gezegd weet ik ook niet heel goed waar de grens precies ligt op dit moment. Ik wil wel elke volgende stap heel bewust overwegen. Hormonen kunnen mijn wereld behoorlijk op zijn kop zetten. En dan heb ik het nog over een gewone natuurlijke menstruatie. (kennen jullie Nienke uit de strip S!ngle? zo ongeveer dus) Dat wil ik mijn omgeving (en mezelf) niet maandenlang aandoen.

 

Wat een "leuk"topic. Jammer dat hij er niet 4 jaar eerder was.

Hier begonnen we met 3 mk en bij allen binnen 1-3 mnd zwanger. Dus snel
Bij kk ook binnen 3 mnd zwanger en die bleef zitten!

Na 1 jaar weer proberen en weer gelijk zwanger, maar weer mk

Toen weer heel snel zwanger en weer fout. Maar daarna gebeurde er niets meer.

Heel gek toch?

Toen IUI en 1x zwanger geweest en toen na 9 IUI's over op IVF waarvan ook 1 x zwanger geweest.
Je gaat idd je grenzen verleggen. Nooit IVF, te groot leeftijdsverschil....

Ivf is mij ontzettend mee gevallen. Eigenlijk vond ik het een eitje. Deed geen pijn ( oke behalve de 2e x toen de verdoving niet werkte). Het enige nadeel was dat ik het binnen de schooltijden van kk wilde doen en dat was soms moeilijk.

Nu ben ik op het punt, dat het goed is zo.
( zal wel moeten, want er komt geen 2e dat is duidelijk)
We hebben een gezond kindje, we kunnen reizen, we hebben de vrijheid om lekker van elkaar te genieten waar we maar kunnen.

Oke we proberen nog een maal en dan niet meer. Een leeftijdsverschil van 6 jaar vind ik teveel.
We kunnen nu gewoon reizen, skien gaan en staan waar we willen.
Het had leuk geweest ( meer dan leuk, want kk zal dus alleen blijven en daar zijn heel wat tranen om gevloeid), maar het is niet zo en we hebben er alles aan gedaan. ( ook Gent).
Tuurlijk kan kk verdrietig hier om zijn, maar we zeggen ook: het kan ook een zwaar gehandicapt kindje zijn. Daar zullen we heel veel van houden, maar ons leven zoals het nu is, zal dan ook een stuk moeilijker worden.

Meiden zoals Marni ( he Marni alles oke? ) schreef het kan dus wel. En weet wel, ik ben echt een uitzondering.
Maar je gaat je grenzen waarschijnlijk verleggen en jullie zijn echt de enige niet. En ook IVF valt echt mee. Het zijn echt niet die horrorverhalen die je altijd lees.
Oke de 1e x sta je met zweet in je bilspleet als je moet prikken, maar het went echt.

Ik hoop voor jullie allen dat jullie droom mag uitkomen.

Nicolletje: nee wij compenseren niet. Heeft denk ik ook weinig nu. Wij geven heel veel kroeltjes en kusjes weg, maar van liefde kan een kind nooit teveel krijgen denk ik dan maar.

En kk wist dat ik voor mijn buik naar het zh moest. Kk was ook 2,5 toen wij begonnen met IUI.
Nu zijn we dus wat jaartjes verder en er komen echt vragen waarom heb ik geen brusje? Dat hebben wij eerlijk verteld.
Kk weet ook dat kk een wonder is. Waarom is kk blijven plakken ( terwijl ik liters bloed verloren heb)?
Kk weet dat er broertjes en zusjes zijn die dood gegaan zijn in mijn buik ( heb het maar even broertjes en zusjes genoemd leek me duidelijker voor kk).
Tuurlijk is kk dan wel verdrietig, want anderen hebben wel brusjes. En bij kk zijn ze dood.
Maar gewoon duidelijk uitgelegd dat die niet wilden blijven plakken en ons superwonder wel.
Bij vragen leggen wij het altijd uit. Heeft kk ook wel recht op. Het is toch een toekomst die bij kk hoort en wij zijn nu eenmaal best open met alles.

Uiteindelijk wil ik met dit verhaal zeggen: je komt er sterker uit. En wat ik vooral ook bij mk 1 had, alles heeft een doel. ook al weet je die nu nog niet.
Je verlegt je grenzen, maar uiteindelijk moet je misschien het hoofdstuk sluiten en dat geeft dan ook rust.
En heb je er vrede mee ( oke soms ook niet).

Alleen bij mij speelt nu de vraag en nu, wat doe je met anticonceptie. De pil wil ik niet meer, maar ja niets gebruiken en dan toch zwanger worden??? Als ik wellicht 45 ben?
Nee dat wil ik zeker niet.

 

Oeps beetje lang verhaal, sorry