Hallo allemaal ik wil graag even mijn hart luchten over mijn vriend. We hebben het nog niet z ovaak over kinderen gehad omdat we pas een half jaartje bij elkaar zijn en ik nog student ben, maar hij weet wel dat ik al een heel sterke kinderwens heb .. Hij zei altijd 'ja, ooit misschien'. Maar nu we het er vandaag over hadden zei hij dus dat hij denkt dat hij toch geen kinderen wil dit komt bij mij echt heel hard aan, ik wil niets liever!! Ik ben 21 en hij bijna 31, heeft een stabiele baan en goede inkomsten enzo, ik dacht echt dat we er binnen een jaartje aan konden beginnen.. hij is echt wel leuk met kinderen enzo, snap er echt niks van ben nu echt heel geïrriteerd, wat moet ik nou??
Als mijn man zou zeggen dat hij toch geen kinderen wil zou ik mijn spullen pakken en mij een lieve man zoeken die wel kindjes met mij wil. Mijn man wil op dit moment ook nog niet (wat mij enorm veel pijn doet) maar hij zegt dat hij wel zeker kinderen wil als hij een vaste job gevonden heeft. Nu wacht ik dus op dat moment... Hoe moeilijk ook. Als ik zou weten dat hij nooit kinderen wil zou ik niet op hem wachten. Ik zou nog eens goed met hem praten over wat jij wil en wat hij wil...
Nee idd.. .maar het probleem is hij is ook zo onzeker. Noemt zichzelf een 'laatbloeier', hij woont ook nog thuis en heeft geen rijbewijs... eigenlijk vind ik dat best vervelend. Maar: ik heb zelf ook nog geen rijbewijs en woon ook nog thuis... dus vond nooit dat ik daar iets van kon zeggen.. alleen heb het idee dat het bij mij meer een financiele kwestie is (ben student fulltime en verdien ongeveer maar 100 euro per maand nu) en dat het bij mij wel gaat gebeueren binnen een aantal jaar.. maar nou weet ik niet of hij het nou uit onzekerheid zegt of dat hij echt niet wil... ga me de laatste tijd steeds vaker aan zijn onzekerheden irriteren en dat is vast niet netjes.. maar ik kan mijn gevoel ook niet uitzetten natuurlijk
Ik zou er ook zeker nog een goed gesprek over voeren. Of vragen of hij er nog even over wilt denken om over een week ofzo het gesprek aan te gaan. Het is wel een wens in jouw leven, en ik zou er wel goed over nadenken of jij ooit geen gehoor wilt geven aan je eigen kinderwens. Ik dacht eerst 'als hij nog jong is, misschien poosje wachten tot hij er klaar voor is', maar je zou denken met 31 jaar dat hij er wel klaar voor zou zijn. Wil je in elk geval veel sterkte wensen!
Eens met mn voorgangster... Heeeel goed praten over alles... En als hij het echt niet wil... Hoe moeilijk het dan ook is en voor jezelf kiezen en oemand zoeken die wel kindjes wil.. Denk anders dat je het hem later echt gaat verwijten.. Dat het zijn schuld is dat jij geen kinderen heb.. Vergeet niet.. je eigen geluk maak je zelf
Ik begrijp het wel hoor. Ik heb ook vaak moeite om mijn gevoel uit te zetten. Soms kan ik gewoon erg kwaad op hem zijn als ik nogmaals besef dat ik kinderloos ben door 'zijn schuld'. Maar ik doe mijn best om dat niet al te vaak te laten merken Soms lukt mij dat niet altijd goed. Ik zou er toch nog eens over praten met hem. En de oorzaak proberen te achterhalen van waarom hij niet wil.
Het is belangrijk om duidelijkheid te krijgen wat jullie beiden willen. Ik ken een stelletje, waarvan zij kinderen wilde en hij absoluut niet. Daar kwamen ze pas na 3 jaar achter (jullie zijn er op tijd bij!). Dit heeft tot een breuk geleid, maar ze zijn weer bij elkaar gekomen. Helaas dacht ZIJ, dat hij wel bij zou draaien. Na nog eens 7 jaar drong pas bij haar door dat hij écht geen kinderen wilde, en ze zijn alsnog uit elkaar gegaan... Sja, het kan voorkomen dat in een relatie verschillende meningen zijn, die behoorlijk fundamenteel zijn. Het is goed om daar op tijd achter te komen, dus praat er vooral over. Als hij het nog steeds niet zeker weet, bedenk dan of dit voor jou een dealbreaker is of niet. Even heel lullig, maar je kunt daar beter nu voor uit elkaar gaan, dan over 5 jaar... Nou ja, je bent nog jong en als je 26 bent, heb je ook nog ruim de tijd om iemand anders te vinden, te daten, te leren kennen, samen te gaan wonen en dan alsnog kinderen te krijgen, maar misschien lukt dat niet allemaal, of lukt zwanger worden niet... Ik hoop dat jullie er met z'n tweeën uitkomen!
Ik zou er heel er mee uitkijken. Op zijn leeftijd mag je toch wel verwachten dat hij weet wat hij wil. Vriendin van mij werd echt aan het lijntje gehouden en ze bleef bij haar vriend. Nu is ze in de overgang en heeft ze nooit kinderen gekregen. En bij haar begon het ook toen ze begin 20 was!! Zolang heeft ze dus gewacht of hij zou veranderen
Een half jaar is best kort, sommige mannen moeten in de vaderrol groeien. Weet niet hoe vaak jullie over kinderen hebben gesproken in die tijd, maar misschien schrikt het idee hem nu nog erg af. Je bent nog jong praat er eens een lange tijd( min half jaar) niet over, maak je studie af en zoek een leuke baan. Wil je vriend dan nog steeds niet en jij wel, wil je dan wel bij hem blijven? En als hij wel wil maar bv niet vruchtbaar zou zijn, wat zou je dan doen?
Argh! Afknapper! Voor mij dan Haha een ex van me was er ook zo een. Die woont nu eindelijk op zichzelf, maar dat heeft lang geduurd! Mama deed alles voor hem, koken, wassen, poetsen... Waarom dit me afschrikt, is omdat ik niet de vervanger van iemands moeder wil zijn, dat als je samen gaat wonen, dat hij niet eens weet hoe de wasmachine werkt en alleen dingen kan opwarmen enzo. Ik vind dat een man ook zelfstandig moet zijn en voor zichzelf moet kunnen zorgen, want hoe kan hij anders voor mij zorgen? Niet dat IK lam op de bank ga liggen, terwijl hij het huishouden doet , maar ik werk dus ook en dan verwacht ik ook dat we thuis alles samen doen. Gelukkig heb ik wel iemand getroffen waar dat perfect mee gaat. Mja, tenzij je het niet erg vindt, natuurlijk. Zat vrouwen die het niet erg vinden om de moeder te vervangen. Maar ik vind het wel erg onvolwassen en ja, daar past zelf een kind krijgen ook niet erg bij... PS: Mijn ex had wel een rijbewijs
Wil nog iets toevoegen. Als jij je na een half jaar al gaat irriteren aan hem lijkt me dat echt niet goed. Dan is hij denk ik niet de man voor jou. Dat is gewoon echt heel snel! Mijn man en ik zijn zeven jaar samen en ik heb nog steeds niks waar ik me bij hem echt aan irriteer. En met een half jaar zaten wij echt nog in onze wittebroods periode zeg maar...
Mijn ex(en) deden ook zo. En dat was niet het enige waarin zij hun eigen belangen voorop stelde en de mijne tot minder belangrijk maken. Kinderen krijg je niet alleen, maar ik vind echt dat als iemand van je houd, die persoon het niet kan maken om zo'n sterke wens te negeren en simpel te zeggen 'dat hij het niet wil'. Zo werkt dat niet als je van elkaar houd. Ik ben blij dat ik uiteindelijk een man tegen ben gekomen die dat wel zag zitten met mij, samen met de rest. Als je ondanks dat je geen kinderen krijgt samen, verder wel een hele goede relatie hebt en heel goed bij elkaar past, maakt het dat wel anders. Wat je moet doen, kan niemand je zeggen. Ik kan alleen zeggen hoe ik het nu voel en dat is dat je je zo wens nooit moet laten afpakken.
@LadyXochi Ja eigenlijk beni k het daar wel mee eens, maar ik vind dus niet dat ik daarover mag klagen omdat ik dus ook thuis woon en geen rijbewijs heb... al ben ik dan 10 jaar jonger, maar goed
Eens met wat hier al gezegd is: ga nog eens goed het gesprek aan. Probeer erachter te komen waarom hij geen kinderen wil (is het inderdaad zijn onzekerheid, is het iets van het moment, of heeft hij goed nagedacht en besloten?) Overigens denk ik dat er ook iets meer speelt dan alleen die (niet)-kinderwens, namelijk, jij irriteert je steeds meer aan zijn passiviteit en slappe houding. Ik kan me dat heel goed voorstellen. Een man van zijn leeftijd die nog thuis woont en geen rijbewijs heeft, tja. Ik krijg er een beetje de kriebels van om eerlijk te zijn. Hij heeft dus nooit verantwoordelijkheid durven nemen voor zijn eigen leven. Hoe zou dat gaan als jullie wel zouden verder gaan en zouden gaan samenwonen? Ik denk dat hij zich dan nog altijd alles laat aanleunen en dat er weinig verandert in zijn passiviteit. Dat hij nog altijd 'niet weet wat hij wil' (dus ook geen kinderen). Wil je daar op wachten? Wees op je hoede en jij weet tenminste wel wat je wil. Kijk in je hart. Op basis daarvan zou je moeten beslissen.
Wat mij opvalt is dat je kwaad wordt omdat je het gevoel hebt door hem "kinderloos" te zijn. Ik vind dat geen gezonde insteek voor een relatie. Je bent de eerste maanden samen omdat je stapelverliefd bent op elkaar. Er zijn maar enkele stellen die er heel bewust voor kiezen om in het eerste half jaar al voor een baby te gaan, dat je hem dat nu al verwijt vind ik wel erg egoïstisch. Als je nu al zo daar mee bezig bent (en daarbij ben je ook nog lekker jong) vraag ik me af waarom je kinderwens zo groot is, dat je partner het moet ontgelden. Ik zou dit nu heel goed bespreken met je vriend. Hoe langer je doorgaat met een relatie met iemand die niet dezelfde toekomst idealen heeft, hoe moeilijker het wordt om er afscheid van te nemen.
@Flipske ik zou nu ook nog helemaal geen kindje willen.. nou ja, emotioneel gezien wel, maar rationeel gezien wil ik ook gewoon mijn studie afmaken. Maar ik had het idee dat wij een serieuze relatie hadden en dath et er in de toekomst wel in zat. Ik ben dus niet boos omdat hij het NU niet wil, maar omdat hij het dus opeens NOOIT wil, en dat is een heel ander idee dan dat ik eerst had.
Hahaha, nee, niet vergelijkbaar. Niet alleen vanwege het geld, maar je bent student, dus heb je OV, dus heb je niet zo hard een rijbewijs nodig. Hij werkt neem ik aan? Hoe komt ie naar zijn werk dan? Overigens zat ik op jouw leeftijd op kamers, dus was ik doordeweeks wel 'zelfvoorzienend'. Schoonmaken, boodschappen doen, koken, rond zien te komen van mijn stufi Dat maakt je ook al een stuk zelfstandiger! Alleen dan met een vangnet (papa en mama), voor als het misgaat. Maar er is echt een groot verschil tussen 21 jaar en nog thuiswonen en 30 jaar en nog thuis wonen.
Ja ik zou graag op kamers willen , maar heb daar momenteel echt geen geld voor. Ik zou dan minimaal 300 euro moeten bijverdienen naast mijn stufi, en ik verdien nu ongeveer maar 100 euro bij. Ik vind mijn studi erg zwaar en zou dus niet meer uur erbij kunnen werken, als ik nog dezelfde resultaten wil behalen.. Overigens doei k thuis wel het meeste omdat ouders beide meer dan 60 uur per week werken, alleen ik hoef nog geen huur te betalen, wel boodschappen als ik alleen thuis ben.. maar ja.
Was hier ook! En ik wilde nog een paar jaar werken. Beetje wat opbouwen, qua ervaring en geld... en natuurlijk een stabiele relatie Dat weet je nog niet na een half jaar, denk ik... Ik denk dat je in elk geval een keer iets vervelends mee hebt moeten maken, om ook echt te weten wat je aan elkaar hebt. Maar goed, da's een andere discussie Ik snap je helemaal, hoor meid! En wat ik al zei: Je komt er relatief vroeg achter.
In welke stad studeer je? Ja, een uitwonendenbeurs is maar 170,- meer en zie voor dat bedrag maar een kamer te vinden! Ik had een aanvullende beurs en een lening, maar ik heb nu dan ook een fikse studieschuld! Gelukkig heb ik ook een goede baan, waardoor ik maandelijks kan blijven aflossen. Enneuh, het hangt natuurlijk ook af van waar je woont. Voor mij was het te ver om dagelijks te doen. Het kon wel, maar dan was ik per dag 3 uur kwijt, die ik veel beter kon besteden.