Hmm, ik vind niet dat de duur van je relatie van belang is als je het over kinderen hebt. Je hebt het naar mijn mening dan gewoon over 'kinderen krijgen' in het algemeen, en niet per sé over sámen kinderen krijgen. Als een man bij mij in de eerste maand zegt dat hij geen kinderen wil is het meteen afgelopen.. Ik zou het er nog een keer goed over hebben, en dan voor jezelf bepalen wat belangrijker voor je is; Een leven met hem en (misschien) zonder kinderen, of een leven zonder hem (en misschien met een hele leuke andere man) en mét kinderen..
Ik kan me wel voorstellen dat hij nu of binnen een jaartje nog geen kinderen wil. Jullie kennen elkaar een half jaartje, wonen allebei nog thuis, jij bent nog met je studie bezig. Praat eens over hoe hij jullie nabije toekomst ziet. Zitten jullie wel op 1 lijn? Verwachten jullie ongeveer hetzelfde? Wanneer denkt hij dat hij wel een kindje wil? Kan me voorstellen dat hij eerst samen een relatie en een leven op wil bouwen. Voordat er een kindje komt. Een half jaar samen en binnen jaar al een kindje gaat hem misschien veel te snel. Voor zover je dat op voorhand kan bepalen. Als het nu al irritatie oproept bij jou en je blijkt allebei iets anders te willen. Kun je je afvragen of deze man wel echt bij je past.
Helemaal mee eens! Trouwens misschien vergelijkbaar... Mijn man vroeg na een half jaar hoe ik om zou gaan met het feit dat hij wel eens op uitzending zou moeten (hij is beroepsmilitair). Is toch hetzelfde idee... Want als ik toen al zoiets had van: Dat trek ik niet, dat kun je niet maken, dan was het denk ik heel snel uit geweest. Hij had dus gezegd dat hij NOOIT kinderen wil... Terwijl hij eerst zei: Ooit eens.
@LadyXochi Ja precies.. ik studeer in Rotterdam, is voor mij maar 20 minuutjes reistijd. Ik vind collegegeld, boeken en alles wat daarbij komt al duur genoeg, zou echt niet weten hoe ik dan ook nog eens huur enzo zou moeten betalen.. als mn ouders collegegeld zouden betalen zou het wat anders zijn.
Zeker goed over praten. Zoiets lijkt mij toch we belangrijk in een relatie. Zo had ik een collega die een vriend had die eerst altijd zei er over na te willen denken. Na ongeveer 6 jaar zei hij toch niet te willen terwijl zij wel heel graag wil(de). Kostte haar uiteindelijk nog bijna 2 jaar om in te zien dat ze met hem haar toekomstplannen niet kon verwezenlijken. Mijn man en ik hebben het er vrij snel over gehad. Vind dat dit soort zaken toch wel invloed hebben op het wel of niet voortzetten van je relatie...
Dan heb ik dit stukje van je verkeerd begrepen. Goed praten, want van ooit naar nooit is een grote stap en ik vraag me af of hij beseft heeft wat dit voor jou betekend.
Als ik jou was zou ik eerst je studie afmaken, dan naar een baan zoeken waarbij je studie past. Op jezelf gaan wonen en dan pas gaan kijken of jullie ook goed samen bij elkaar passen als je dag en nacht bij elkaar bent zeg maar. En dan pas over kinderen beginnen. Dat jij ze graag wilt staat vast. Maar jullie wonen beide nog thuis en jij bent nog met een studie bezig. Zou me eerst daar maar op storten.
Ik moet er trouwens wel bij zeggen dat het in onze kerk redelijk normaal is om thuis te blijven wonen tot je gaat trouwen) maar bedankt voor alle advies so far!
Ik ben nu 21 (nog een maand) en woon nu 3,5 jaar samen met mijn vriend (29) en we hebben samen een baby van 6 maand. Ik ben afgestudeerd tijdens mijn zwangerschap (was net 2 maanden zwanger) en mijn vriend heeft een vaste baan. Ik nog niet, ben zoekende maar in mijn branche liggen de banen helaas niet voor het oprapen. Grappig hoe die dingen zo enorm kunnen verschillen vind ik altijd. Moest in het begin best wennen aan het zelf boodschappen doen, zelf koken, huis schoonhouden etc. Verder ben ik het eens met mijn voorgangers; als je na een half jaar al zulke grote irritaties hebt dan vraag ik me af of jullie wel bij elkaar passen. Niet alleen over je kinderwens maar ook omdat je je ergert aan het feit dat hij geen rijbewijs heeft en nog thuis woont bijvoorbeeld. En dat hij zo onzeker lijkt. Wil hij wel op zichzelf wonen ooit?
geen kids zou voor mij een echte dealbreaker zijn ik was 15 toen ik verkering kreeg, 18 toen we gingen samen wonen en heb voor het samwnwonen gevraagd of hij 'ooit' wel kids wou, want hij riep altijd heel stoer dat hij kinderen niks vond en van hem niet hoefde blablabla, van dat stoere mannenpraat, maar heb hem toen duidelijk gemaakt dat ik van hem hield, maar als hij zeker wist GEEN kinderen te willen, dat ik dan echt goed moest nadenken en het waarschijnlijk uit had gemaakt... .hij heeft toen gezegd ooit wel kids te willen, en voila, 6 jaar later hebben wij onze mooie zoon gekregen maar ik snap je dus wel, ik zou het ook lastig vinden om energie en liefde te steken in een relatie waar de man zegt 100% zeker te zijn geen kids te willen... gezien de duur van de relatie en jou directe twijfel, ben ik bang dat het niet gaat werken...
Heb niet alles gelezen, dus wie weet is het al gezegd: misschien heeft hij het gevoel dat het allemaal wel erg snel gaat en moet hij wennen aan het idee? Hij zou dan om je af te remmen kunnen zeggen dat hij geen kinderen wil omdat hij bang is dat het anders wel erg snel gaat als hij aangeeft wel kinderen te willen? Maar goed daar is maar op een manier achter te komen, dus ga op een rustig moment het gesprek aan. Het klinkt lulliger dan ik bedoel maar beter dat je er nu achter komt dat hij echt geen kinderen wil dan wanneer je bijna in de overgang bent, samen een koophuis hebt, etc
Als hij heel standvastig is hierin, dan moet je jezelf inderdaad afvragen of je relatie toekomst heeft. Daar kom je alleen maar achter door heel goed met hem hierover te praten. Ik ben daar zelf altijd heel duidelijk in geweest naar mijn vriend, ik wou altijd jong kinderen en ik wil er minimaal 3 (als het lukt natuurlijk). Hij was 19 en ik 17 toen we een relatie kregen en hij heeft altijd beaamd dat ik die kinderen van hem zou krijgen! Had hij dit niet gewild dan denk ik niet dat we nu nog samen waren. Toen ik 20 was ben ik gestopt met de pil en 'pas' drie jaar later ook daadwerkelijk zwanger. Nu nummer twee op komst is, doet hij wel eens uitspraken van 'hierna is het welletjes', 'die derde komt er denk ik niet meer' en daar kan ik dan heel boos om worden en zeg dan tegen hem dat hij zulke dingen niet moet zeggen, dat we dat samen wel kijken over een een paar jaar. Maar diep in me weet ik gewoon dat er ooit nog een derde kindje gaat komen! We gaan per slot van rekening ons huis verbouwen voor meer kamers boven... Maargoed ik snap je gevoel en ik zou er niet mee kunnen leven als hij echt geen kinderen zou willen. Ga een goed gesprek met hem voeren en ben hierin eerlijk in wat je wil! Succes!!
Het stukje dat jij bedoelde was niet door TS geschreven maar door iemand anders. Daar zit de verwarring
Haha, ja misschien wel, maar bij jullie kerk is het vast ook normaal dat je op je 25 als getrouwd bent en kinderen hebt? @Babystew: Ja, ik vind het ook interessant om te zien hoeveel verschillende situaties er zijn en wat wel voor sommigen werkt en voor anderen weer niet enzo. Maar begrijp me niet verkeerd: Jouw situatie is heel anders dan die van mij, maar ik kijk daarom niet op je neer of denk dat ik het 'beter' heb gedaan!
Maar jullie hebben nu een half jaar iets? En je hebt het minimaal 2x over kinderen gehad? In dat gesprek heb je vast gezegd hoe graag je kinderen wilt. Hij geeft aan dat hij een laatbloeier is, hij woont nog thuis. Misschien gaat het allemaal wat te snel voor hem dan. Als je gaat samenwonen leer je elkaar zo goed kennen. Dat is zo anders als dat je elkaar treft bij je ouders thuis. Je kan toch niet helemaal jezelf zijn. Als je elkaar een tijdje kent en je woont samen en je hebt samen iets "ergs" meegemaakt wat iemand anders ook al zei, dan leer je elkaar pas echt goed kennen. Hoe iemand 24 uur per dag is, ook als iemand zich even rot voelt. Je weet wat je aan elkaar hebt. En dat vind ik wel een erg belangrijk punt voordat je aan kinderen begint! Misschien dat hij dat ook zo ziet en daarom even de boot afhoudt. Je moet niet zomaar aan kinderen beginnen, daar zijn ze echt te waardevol voor. Het is echt heel fijn dat jij zo graag kinderen met hem wil, maar als hij nu al twijfelt, om wat voor reden dan ook vind ik dat je hem die tijd moet geven.
Jezis , jullie zijn pas een halfjaartje samen . Misschien wil hij in de toekomst wel kinderen maar is hij er nu nog niet klaar voor, omdat jullie nog niet zo lang samen zijn. Wat ik mij overigens best goed indenken. Jij bent nog heel jong, hij weliswaar 10 jaar ouder maar ook nog niet zo oud dat als jullie besluiten om pas over een paar jaar aan kinderen te beginnen , het kindje een stokoude vader heeft. Ik zou eerst maar eens lekker van elkaar genieten.
Wij hebben vrij snel een serieus gesprek over kinderen gehad maar ik was 35 toen ik m'n man leerde kennen, daarna heeft het nog wel 2,5 jaar geduurd voordat ik met de pil stopte...en gelukkig met een jaar zwanger. Moet je ook nog maar afwachten. Het is natuurlijk erg belangrijk dat je kwa kinderwens op één lijn zit maar je bent 21 en jullie zijn net een half jaar samen, zou eerst kijken of je zonder kinderen de relatie de moeite waard vindt...ook niet onbelangrijk
Heerlijk die dooddoener, "je bent nog zo jong.." Ts is idd nog jong maar wel heel volwassen wanneer ze nu al nadenkt over haar toekomst en hierin graag duidelijkheid wil! @ts, ik zou zelf op korte termijn het gesprek met hem aangaan, hou het luchtig.. Vraag bv waar hij jullie ziet over 5 jaar.. Als hij dan het woord kinderen niet noemt kun je zelf een voorzet geven.. Als hij dan wederom negatief beantwoord zou mijn keuze zijn om uit de relatie te stappen.. Mijn mannetje en ik zijn sinds mijn 17e samen en binnen 4 maandne woonde we samen en waren we met onze kinderwens bezig.. Maar hebben beide geen rijbewijs haha.. vinden we ook niet zo belangrijk om eerlijk te zijn.. Daar waar we heen willen komen we toch wel.. Liefs